ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 37

ตอนที่ 6

กลับบ้านเกิด 2

“แล้วเจ้ารู้สึกอย่างไร”

“ตอนแรกดีใจที่จะได้เจอเขาแต่ต่อมากลับเสียใจและผิดหวัง แต่ช่างเถอะก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วเท่านั้นไม่มีอะไรอีก”

“ข้า...”

“เจ้าทำไม สงสารข้าหรือไม่ต้องหรอกอย่าเสงสารข้าเลยข้าแข็งแกร่งพอ”

“ดึกมากแล้วเข้านอนกันจะได้เดินทางต่อในตอนเช้า”

“เจ้าค่ะ”

“ขอรับคุณหนู”

ใช่ มันแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้นข้ารู้ว่าถ้ายังอยู่ที่แคว้นอู๋ เจ้าคนน่าตายนั้นก็จะให้คนมาตามข้าเข้าวังไปเป็นชายาแน่นอนซึ่งข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้าคนสารเลวนั้นถึงอย่างไรข้าก็ตายมาหลายครั้งเพราะเขาครั้งนี้ข้าจะทำตัวใหม่และไปทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้ว

ในช่วงเช้าของวันต่อมาข้าเดินทางไปแคว้นหรงที่รุ่งเรืองบัดนี้ผู้ที่ครองราชเป็นหลี่เจินหลานปีนี้ก็ 50 กว่าปีแล้วสินะ แต่ข่าวว่าเกิดเหตุสังหารล้างวังหลังไปและคนที่ล้างวังหลังคนนั้นคือ หรานซูเหลียน สหายของข้าเล่าเรื่องราวมาจนถึงตอนนี้ก็ทำให้ข้าเข้าใจเพราะรู้นิสัยหบี่เจินหลานดีว่าเขาเป็นอย่างไร การเดินทางในครั้งนี้ใช้เวลาเกือบเดือนแต่ในที่สุดก็มาถึงญาติพี่น้องของข้าล้วนตายจากกันไปหมดแล้วเหลือแค่เครือญาติที่ห่างกันและไม่สนิทกันก่อนจะเดินทางมาถึงหลุมศพของคนผู้หนึ่งที่ข้ารู้ดีว่าเป็นใคร แต่ที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือหลุมศพนั้นมีหลุมศพอีกหลุมอยู่เคียงข้างกัน

“พวกเจ้าเป็นใครกัน เหตุใดถึงมาที่นี้”

ข้าหันมามองคนที่เดินมาข้างหลังที่เอ่ยทักพวกเรา ข้าและคนอื่นๆหันมามองตามเสียงนั้นที่เดินมา ดวงหน้างดงามของสตรีกับบุรุษทั้งสองเดินมาอย่างสง่างาม ดูสูงส่ง ดูแล้วน่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์แน่นอน

“แล้วพวกเจ้าคือใคร”

“ข้าถามเจ้าก่อนนะ”

“น้องหญิงอย่างก้าวร้าว เรียนแม่นางพวกเรามาไหว้บรรพบุรุษ ผู้ที่นอนอยู่ในนั้นคือบรรพบุรุษของเรา”

“งั้นหรือบิดามารดาเจ้าคือใคร”

“บังอาจ!!!”

“แค่ถามถึงบิดามารดาร้ายแรงขนาดนั้นเชียว”

“คุณหนูเจ้าคะ คนพวกนี้...”

“ก็แค่เชื้อพระวงศ์สกุลหลี่เท่านั้น”

คนทั้งสองหน้าเขียวคล้ำขึ้นมาทันที ก็เรื่องจริงนี้น่าก็แค่เชื้อพระวงศ์สกุลหลี่เท่านั้นข้าก็คนสกุลหลี่เช่นกัน วิญญาณนั้นแหละนะ ส่วนพวกทหารเหล่านั้นชักดาบออกมาหมายจะจัดการพวกเรา บ่าวรับใช้ข้าก็ออกมาปกป้องข้าเช่นกันแต่ข้าก็ห้ามเอาไว้ ก่อนจ้องมองใบหน้าเหล่านี้ คนทั้งสองหน้าตาละมายคล้าย หลี่อันฉีอยู่หลายส่วน

“สามหามยิ่งนักจัดการมัน”

“พะยะค่ะ!!”

“กล้าหรือ แม้แต่หลี่เจินหลานยังไม่กล้ากับข้าต่อให้อดีตฮองเต้ของพวกเจ้ามาข้าก็ไม่กลัว...”

“จริงหรือ!!”

เสียงของชายชราอายุมากแล้วค่อยๆเดินมาโดยมีขันทีชราพยุงตามมา ก่อนจะจ้องมองข้าด้วยแววตาวูบไหวดวงตานั้นมีน้ำตาคลอหน่วยด้วยนิดหน่อย

“ท่านคือหลี่ซิ่วอิง...”

“จวินฮ่าว เจ้าเด็กเลวบังอาจเรียกชื่อมารดาเยี่ยงนี้หรือ”

“ท่านแม่...”

“แค่ไม่เจอกันไม่กี่ปี เจ้าแก่ถึงเพียงนี้เลยหรือ”

“นานเหลือเกินที่เราไม่ได้เจอกันปีนี้ข้า 85 แล้วท่านแม่”

“เกิดมาชาตินี้ ข้างดงามเหมือนเดิมแต่อายุน้อยเหลือเกิน”