ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 38
ตอนที่ 7
อาจารย์หญิง
เมื่อมาถึงตำหนักของไท่ซ่างหวง (บุตรชายในอดีต) ก็มีขันทีนางกำนัลมากมายมาดูแลที่ตำหนักแม้จะห่างไกลจากตำหนักหลวง แต่ก็มีเหล่าเชื้อพระวงศ์มาถวายพระพรไท่ซ่างหวงอยู่เกือบทุกวัน
"ตำหนักข้างนี้ยังว่าง เสด็จแม่รอสักครู่นางกำนัลกำลังทำความสะอาดตำหนักข้างอยู่"
"อืม เจ้าหิวมั้ย"
"หิวมากเสด็จแม่รอสักนิดลูกบอให้ขันทีเตรียมอาหารที่ครัวหลวงแล้ว"
"ข้ารอได้"
"เสด็จแม่อยู่ที่นี้อยากจะทำอะไรหรือไม่พะยะค่ะ"
"เจ้าบอกเองว่าจะให้ข้าเป็นอาจารย์หญิงของพวกเขาในเมื่อเป็นเช่นนั้นแลเวข้าจะเข้าเป็นอาจารย์ของสำนักบัญฑิตหลวง เพื่อสอนพวหเขาเอง"
"เสด็จแม่..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องแค่นี้เอง"
"งั้นถ้าเสด็จแม่ว่างวันใดก็ค่อยเข้าไปที่สำนักบัญฑิตหลวง"
"อีก 2 วันก็แล้วกัน"
ในช่วงกลางวันของวันต่อมา สาวใช้ของข้าเดินเข้ามาที่ตำหนักข้างก่อนจะมีสีหน้าไม่สู้ดีนักข้าเลยมองนางสักพักแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามใดๆ จนนางยอมเอ่ยปากพูดออกมาเอง
“คุณหนู”
“มีอันใด”
“ฮองเฮาเสด็จมาเจ้าค่ะ”
“นางมาทำไม”
“คุณหนูนั้นฮองเฮานะเจ้าคะ”
“แล้วอย่างไร นางมาหาข้าเช่นนี้มองอย่างไรก็ต้องมาหาเรื่องข้าแน่”
“แล้วจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”
“ไท่ซ่างหวงว่าอย่างไร”
“ไท่ซ่างหวงเข้าบรรทมช่วงกลางวันไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ในเมื่อมาแล้วก็ช่างเถอะ ออกไปพบหน่อยแล้วกัน”
ข้าแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาพบเจอกับฮองเฮาที่ศาลากลางน้ำ ที่รอคอยอย่างรอคอยใครสักคน ข้าจึงเดินเข้าไปถวายพระพรฮองเฮาและนางสนมคนอื่นๆที่ตอนนี้มารวมตัวกันมากมาย มีทั้งมาใหม่และคนเก่าๆ แต่ข้าไม่เคยเจอเพราะตอนที่แต่งไปอยู่แคว้นอู๋ก็มีแค่สหายรักของข้าที่เป็นคู่หมั้นเท่านั้น
ข้าที่ถวายพระพรอยู่จะลุกขึ้นมาได้ต้องได้รับอนุญาตจากฮองเฮาแต่นานเกือบครึ่งก้านธูปกว่าฮองเฮาจะบอกให้ข้าลุกขึ้นได้
“ลุกขึ้นเถอะ”
“ขอบพระทัยเพคะ”
“นางเป็นใครหรือเพคะฮองเฮา”
“สตรีที่มาพร้อมกับไท่ซ่างหวงเมื่อวานนี้”
“หน้าตางดงามดีนะเพคะ นางจะมาทำอะไรที่นี้หรือไท่ซ่างหวงต้องการจะส่งนางมาเป็นสนมให้กับฝ่าบาท”
“ถามนางสิว่ามาทำอะไรที่นี้”
เสียงหวานติดเย็นชาของฮองเฮาดังขึ้นมามีแววเยาะเย้ยในน้ำเสียงนั้นทำเอาข้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองมองใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยสีสันสวยงามตรงหน้า ด้วยสายตาเบื่อหน่ายข้าส่งสายตาไปทางสาวใช้ของข้านางจึงเร้นกายออกไปทันที ข้ามองหญิงงามที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เคารพพวกนางอีกทำเอาพวกนางไม่พอใจกิริยาของข้าที่แสดงออกมา
“บังอาจกล้ามองฮองเฮาด้วยสายตาเช่นนี้หรือ!!”
ปัง!!!!
“เจ้าเองก็บังอาจ!!”
“สตรีชั้นต่ำ!!”
ข้าจ้องมองใบหน้านั้นด้วยสายตาเอาเรื่องข้าอยากควักลูกตาพวกนางให้หมดทุกคนเสียจริงสารเลวยิ่งนัก คนเช่นนี้สมควรตายอย่างยิ่ง ข้าไม่พอใจพวกนางยิ่งนักไม่ชอบใจเลยด้วยซ้ำที่อย่างมาทำตัวหยิ่งยโสใส่ข้า
“ไท่ซ่างหวงเสด็จ!!!”
“ไหนเจ้าบอกว่าไท่ซ่างหวงบรรทมกลางวันไปแล้ว”
“หม่อมฉันกล่าวเป็นความจริงนะเพคะ”
“ข้าเรียกไท่ซ่างหวงมาเอง”
“บังอาจ”
“ชั้นต่ำ”
“เจ้าอยากรู้มั้ยว่าใครชั้นต่ำชั้นสูงคอยดูสิ”
“ไท่ซ่างหวงเสด็จ!!!”
“ถวายพระพรเพคะไท่ซ่างหวง”
“พวกเจ้าเป็นสตรีวังหลังเหตุใดจึงบังอาจมายุ่งกับคนของเราฮองเต้ไม่สั่งสอนพวกเจ้าหรือ หรือนำพรรคพวกมาคือฮองเฮา”
“หม่อมฉัน...”
“ไปตามฮองเต้มา”
“พะยะค่ะ”
“เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”
“นำพวกนางเข้าตำหนักเจ้า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฮูหยินไร้พ่าย