ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 6

6

ซ้ำรอยเดิม

หลี่ซิ่วอิง

2 เดือนต่อมา

วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วตอนนี้ก็ผ่านมา 2 เดือนแล้วกำหนดการแต่งงานของข้าก็คือ วันนี้เป็นงานแต่งงานของข้า และในวันเดียวกันก็เป็นงานอภิเษกสมรสของอ๋องเจ็ดกับองค์หญิงหลี่อิงหรง ซึ่งตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาข้าก็ไม่เคยเห็นหน้าของท่านอ๋องเลยด้วยซ้ำแปลกที่ไม่ มาหาคู่หมั้นของตนเองเลยตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาช่างแปลกจริงๆ

"ท่านพี่ วันนี้ท่านช่างงดงามเสียจริง ข้ายินดีด้วยนะที่ท่านได้ออกเรือนไปกับกุนซือหลิวข้ายินดีกับท่านด้วยจริงๆท่านรอเขามานานไม่ใช่หรือ"

“ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา ข้าใช้เวลาในการตัดชุดแต่งงานของข้า อย่างตั้งอกตั้งใจ ใช้เวลาถึง 2 เดือนจนได้ชุดนี้ออกมาวันนี้เป็นวันแต่งงานของข้า ข้าจะมีความสุขจริงๆ"

"ได้เวลาแล้วเจ้าค่ะท่านพี่"

แม่จะกล่าวเช่นนั้นแต่ตัวเจ้าบ่าวก็ยังไม่โผล่หน้ามาเลยสักที จนผ่านไปครึ่งชั่วยามก็ยังไม่มา ผ่านไปสองชั่วยามก็ยังไม่มา ข้าออกไปสอดส่องรอดูว่าทำไมยังไม่มีใครมาเลย

"ทำไมกุนซือหลิวยังไม่มา"

ข้าถามออกไปทำให้ทุกคนมองหน้ากันอย่างหาคำตอบ

"ท่านแม่ทัพหลี่!! พี่ภรรยา!!! ท่านแม่ทัพ!!!"

"ท่านพี่หวังท่านใจเย็นก่อนท่านมีอะไรหรือ"

"ท่านๆ ท่านกุนซือหลิวเป็นๆ แฮ่กๆ...เป็น...”

"เขาเป็นอะไร!!!"

"ท่านกุนซือหลิวเป็นท่านอ๋องเจ็ดตอนนี้เข้าพิธีอภิเษกกับองค์หญิงหลี่อิงหรงแล้ว!!! ท่านรีบไปห้ามเถอะจตอนนี้อยู่ในระหว่างเดินทางไปรับเจ้าสาวอยู่"

ข้าทิ้งงานแต่งงานของตัวเองเพื่อที่จะควบม้าไปห้ามกุนซือหลิวไม่ให้แต่งงานกับองค์หญิงหลี่อิงหรง ข้าเดินทางมาถึงตำหนักรับรองที่ถูกจัดงานอภิเษกสมรสอย่างยิ่งใหญ่กว่าข้าหลายเท่า ข้าในชุดเจ้าสาวสีแดงวิ่งไปห้ามขบวนเจ้าบ่าวที่กำลังจะมาถึงตำหนักรับรอง ใบหน้าของเจ้าบ่าวอย่างกุนซือหลิว ไม่สิอ๋องเจ็ดซีดลงทันทีที่ข้าปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าเขา

"หยุด!!!!"

"ท่านแม่ทัพหลี่ เหตุใดถึงมาขวางขบวนเจ้าบ่าวเช่นนี้ ไหนท่านบอกขอลาไปแต่งงานไม่ใช่หรือ!!"

"หลิวจวิน เจ้าลงจากม้าเดียวนี้ไหนเจ้าบอกจะรักข้าคนเดียวจะมีข้าคนเดียวจะไม่ทรยศหักหลังข้าอย่างไรเล่า!! เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าหลอกข้ามาหลายปีได้อย่างไร!!! หลิวจวิน!!!!!"

"บังอาจ!!! ข้าเป็นถึงอ๋องเจ็ดเจ้าบังอาจกล้าเรียกข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!!"

"หลิวจวิน"

"ลากนางออกไป!!"

"ไม่!! หลิวจวินกลับไปแต่งงานกับข้านะเจ้ารักข้าไม่ใช่หรือข้ารักเจ้ามากเจ้าจะใจดำทิ้งข้าลงหรือหลิวจวิน กลับไปกับ..อึก..ข้าเถอะ.."

"ลากนางออกไป!!"

"หลิวจวินข้าขอร้องเจ้าอย่าแต่งกับคนอื่นเลยนะ...อึก...ฮือออ...ข้า...ข้าขอร้องเจ้า..."

"ออกไป ข้าจะต้องไปรับเจ้าสาวของข้า"

"ขอร้องล่ะเอาหลิวจวินคืนข้ามา คืนมา!!! ฮือออๆ..คืนเขามา...ฮือออ.."

"โบยนางจนกว่าจะเอาตัวออกไปได้!!!"

ผั๊วะ!!

ผั๊วะ!!

ผั๊วะ!!!!

อึก!!

อื้อ!!!!

ผั๊วะ!!!!

ผั๊วะ!!!

น้ำตาของข้าไหลออกมาอย่างทุกข์ทรมานแผ่นหลังของข้าที่ถูกโบย เจ็บปวดไปทั่วทั้ง ร่างกายของข้าความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆข้าถูกลากออกมาเพื่อให้พ้นจากขบวนเจ้าบ่าว เขาไม่แม้แต่จะหันมามองข้าเลยสักนิดเขาควบมาไปเรื่อยๆอย่างกับว่าเรื่องที่ข้าขอไม่เคยเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่แมลงหวี่แมลงวันที่มากวนเขาแล้วก็จากไป น้ำตาของข้าหลั่งไหลออกมาข้าไม่คิดเลยว่าชีวิตของข้าต้องมาเจออะไรแบบนี้ซ้ำอีกไม่ว่าอะไรทำไมข้าจะผิดพลาดไปเสียหมดถ้าโดนหลอกมาหลายปีทำไมข้าไม่ระแคะระคายเลยว่าทำไมเขาไม่เคยพาข้าไปหาครอบครัวไม่เคยพาข้าไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก เขาจะมาในยามฉุกเฉิน ตามที่ข้าจนปัญหาหาหาทางออกไม่ได้ทำไมเข้าถึงเช่นนี้ ข่าวโดนหลอกมาโดยตลอดแต่ข้าก็ไม่เคยคิดจะโกรธเขาแต่ทำไมคนๆนั้นเขาถึงไม่เลือก ข้าทำไมถึงไม่เลือกข้าเสียที

"ท่านพี่เป็นเช่นไรบ้างทำไมถึงเป็นเช่นนี้"

"......"

"ท่านพี่..."

"ข้าว่าพาท่านแม่ทัพหลี่กลับจวนก่อนเถอะ"

"ได้ๆพวกเจ้าแบกท่านพี่ของข้ากลับจวน"

"......."

จวนแม่ทัพหลี่

"ไปตามหมอมาเร็ว"

"ขอรับฮูหยินหวัง"

หมอทหารมาตรวจดูอาการของหลี่ซิ่วอิงแต่ที่ทำให้ทุกคนตกใจมากขึ้นไปอีกคือรู้ว่า เจ้าสาวอย่างหลี่ซิ่วอิงตั้งครรภ์ และอายุครรภ์ได้สองเดือนแล้วและซึ่งเป็นไปได้ว่าคนที่เป็นบิดาของทารกน้อยในครรภ์คือคนที่เข้าพิธีแต่งงานกับสตรีนางอื่นไปแล้วบัดนี้คงจะเข้าหอกันไปแล้ว

"ท่านพี่ ท่านฟื้นแล้ว"

"หลิวหยาง อึก... หลิวจวินทิ้งพี่ไปแล้ว เขาไม่กลับมาหาพี่ได้อีกแล้วเขาทรยศพี่เขาไม่ได้รักพี่อึก...ฮือออๆ...เขาหลอกพี่...ฮือออๆ"

"ท่านพี่ท่านต้องเข้มแข็งเพื่อลูกของท่านนะ"

"ข้าไม่ต้องการมันข้าไม่ต้องการเด็กคนนี้!!!"

ผั๊วะ!!ๆๆ

"อย่านะท่านพี่ อย่าทำร้ายตัวเองและลูกเช่นนี้ในเมื่อเขาเกิดมาแล้วท่านต้องเลี้ยงดูเขาไม่ใช่จะฆ่าเขาเช่นนี้"

"ข้าไม่ต้องการ...ฮือออ...ข้าไม่อยากได้เขา...ฮือออๆ"

"ท่านพี่...”

เฮือก

...

“เสด็จพี่เหตุใดพระองค์ถึงได้บังคับให้ข้าแต่งกับสตรีอื่นที่ไม่ใช่ซิ่วอิง”

“องค์หญิงที่มาจากแคว้นหรงนั้นเป็นผู้สูงศักดิ์เจ้าแต่งกับนางเป็นชายาเอกแล้วค่อยให้ซิ่วอิงแต่งเป็นอนุ”

“ไม่พะยะค่ะซิ่วอิงจะต้องแต่งเป็นชายาเอกเท่านั้นและข้าแต่งงานกับนางเพียงผู้เดียว”

“บังอาจ!! เจ้าเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ที่สูงศักดิ์จะแต่งกับสตรีที่เป็นเพียงแม่ทัพต่ำต้อยได้อย่างไรถ้าเจ้าไม่ยอมแต่งงานกับองค์หญิงแคว้นหรงข้าจะสั่งประหารนางในวันแต่งงานเจ้าคอยดูก็แล้วกัน!!!”

“เสด็จพี่!!!”

“เจ้าอยากให้คนที่เจ้ารักต้องตายเพราะข้างั้นหรือ”

…………………………………………………………………………………………………………………………….......

แคว้นหรง

"เจ้าว่าอย่างไรนะ ตามหาลูกข้าเจอแล้วงั้นหรือ...”

"เพคะองค์หญิง ตอนนี้เหลือเพียงองค์หญิงรองกับองค์หญิงสามเพคะ"

"ซิ่วอิง หลิวหยาง ลูกแม่"

"องค์หญิงไม่ต้องห่วงไปเพคะตอนนี้พวกเรากำลังออกตามหาอยู่เพคะ”

"ข้ากำลังจะได้เจอลูกข้าแล้ว"

.....

.....

.....

....

แคว้นอู๋

4 เดือนต่อมา

"พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ แคว้นเฮ่าบุกประชิดชายแดนแล้วงั้นหรือแม่ทัพล่ะ ไปไหนหมด"

"ทูลฝ่าบาท ตั้งแต่ที่ฝ่าบาทปลดหลี่ซิ่วอิงออกจากต่ำแหน่งแม่ทัพนายของที่ติดตามท่านแม่ทัพในตอนนั้นถอดป้ายคืนแล้วออกเดินทางไปกับหลี่ซิ่วอิงพะยะค่ะ"

"บัดซบจริงๆ!!"

"ฝ่าบาททรงอภัยให้ด้วยพะยะค่ะ"

"เฉินกงกง"

"พะยะค่ะ"

"ไปหาฮ๋องเจ็ดเตรียมกำลังพลออกไปสู้รบที่ชายแดนเอา องค์ชายสิบกับสิบเอ็ดและสามไปด้ว"

น้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ "