ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 7

7

แผลเป็นที่ยังเจ็บ

หลี่ซิ่วอิง

4 เดือนผ่านมา

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของข้าจะหายขาดไปแล้วแต่หัวใจที่บาดเจ็บของข้ากลับดูท่าแล้วไม่มีวันหายออกไปจากใจของข้าได้เลยความรักที่ข้าเคยได้รับจากบุคคลผู้หนึ่ง กลับทำให้ข้า ไม่มีวันลืม ความรักนั้นอีกเลย ใจของข้ายังคำนึงหา แต่เขาคนนั้น ที่ทิ้งเค้าไปอย่างเลือดเย็น แม้ว่าใจของข้าจะยังรักเขา แต่ก็ไม่สามารถที่จะให้อภัย เขาได้แม้แต่น้อย ตอนนี้จิตใจของข้า รักก็ส่วนรักแค้นก็ส่วนแค้นแต่คำว่าแค้นของข้ามากล้น กว่าคำว่ารัก

“ท่านพี่ ดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ"

“ขอบใจเจ้ามากนะ ที่คอยดูแลพี่มาโดยตลอด"

“เราเป็นพี่น้องกันนะเจ้าคะ ต่อให้เราไม่ใช่พี่น้องกันน้องก็จะช่วยเหลือท่านพี่ อยู่เหมือนเดิมและจะไม่ทอดทิ้งท่านพี่ไปไหน"

“เราเองก็ตั้งครรภ์ใกล้จะคลอดแล้วอย่าเดินเยอะนักเดี๋ยวหกล้มไป แล้วจะลำบาก"

“ท่านพี่ก็ต้องดูแลตนเองด้วยตอนนี้ก็ตั้งครรภ์ได้ 6 เดือนแล้วอีก 2 เดือนท่านพี่ก็จะมีเจ้าตัวเล็กออกมาวิ่งเล่นแล้วนะเจ้าคะ"

“ข้าก็หวังไว้อย่างนั้น ถ้าออกรบมาตั้งหลายปีฆ่าคนหลายพันคน ตอนแรกก็คิดว่าคงจะไม่มีโอกาสที่จะมีบุตรแต่ตอนนี้ในเมื่อ มีบุตรเป็นของตนเองก็ควรที่จะเก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด"

“ยาบำรุงอันนี้ช่วยบำรุงครรภ์ให้เด็กแข็งแรงท่านพี่ดื่มเยอะๆนะเจ้าค่ะ"

"ขอบใจเจ้า"

"ตอนนี้ทางฝั่งแคว้นอู๋กำลังหาคนที่มีความสามารถเข้ามาเป็นแม่ทัพแทนท่านพี่แต่ไม่มีผู้ใดที่จะกล้ามาแทนก่อนหน้านี้มีคนที่มีความสามารถไปออกรบกับแคว้นเฮ่ยที่มาบุกชายแดนแต่ไปแล้วก็ไม่มีวันกลับมาอีกเลยไม่มีใครที่จะไปออกรบเลยเจ้าคะท่านพี่"

"ชั่งพวกเขา ในเมื่อปลดข้าและใจดำปล่อยข้าให้ตายก็เรื่องของมัน ต่อให้ถูกประหาร ต่อให้เมียราชโองการมากองตรงหน้าของข้าข้าก็ไม่มีวันกลับไปอีกเป็นอันขาด ในเมื่อใจดำกับข้าข้าก็จะใจดำกลับไปเช่นกัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถบีบบังคับข้าได้อีกต่อไป"

.....

........

.....

....

หลิวจวิน

ข้าส่งคนออกตามหาซิ่วอิง มาตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา แต่ก็ไม่สามารถที่จะหาพบ นางฟ้าอยู่ที่ไหน ทำไมถึงหายไปตามเช่นนี้ ข้าอยากจะกล่าวขอขมานางขอโทษนะให้นางยกโทษให้แก่ข้า แต่คงไม่มีวันนั้น ก็ในเมื่อข้าหานางไม่พบข้าจะขอโทษนางได้เช่นไรถ้าตอนนั้นข้าบอกว่าข้าเป็นใคร ถ้าตอนนั้นข้าบอกเสด็จพี่ว่าข้ารักใครและปฏิเสธการแต่งงานนั้นไปข้าคงไม่ต้องสูญเสียนางไปเช่นนี้ข้ามันโง่อองคิดได้แค่นี้เองเป็นถึงกุนซือของแคว้นอู๋แต่ไม่สามารถรักษาคนที่ตัวเองรักเอาไว้ได้เลย

"ทูลท่านอ๋อง ตอนนี้เราเจอตัวท่านแม่ทัพหลี่แล้วพะยะค่ะ"

"นางอยู่ที่ไหน"

"ตอนนี้ท่านแม่ทัพหลี่อยู่ที่แคว้นเว่ยพะยะค่ะ ได้ยินมาว่าพี่ชายของท่านแม่ทัพหลี่เป็นฮองเฮาแคว้นเว่ยพะยะค่ะ”

"เราไปตามนางกันเถอะ"

"แต่ว่าฝ่าบาทสั่งกักบริเวณท่านอ๋องอยู่นะพะยะค่ะ"

"ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จพี่"

"พะยะค่ะ!"

ท้องพระโรง

ขุนนางมากมายมารวมตัวกันอยู่ในท้องพระโรงเพื่อยื่นฎีกาให้แก่องค์ฮ่องเต้ของตนเองแต่เมื่อท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นอู๋ ที่ถูกกักบริเวณอยู่นั้นก้าวย่างเข้ามายังท้องพระโรงอย่างสง่าผ่าเผยทำให้ฮองเต้ถึงกับพิโรธหนักกว่าเดิม

"ถวายพระพรฝ่าบาท กระหม่อมอ๋องเจ็ด ขออาสาไปออกรบเพื่อเเผ่นดินถ้าชนะกลับมาขอให้ฝ่าบาททรงเมตตาความรักระหว่างกระหม่อมกับอดีตแม่ทัพหลี่ หลี่ซิ่วอิงให้ฝ่าบาททรงพระราชทานหนังสือหย่าของกระหม่อมกับองค์หญิงหลี่อิงหรงด้วยพะยะค่ะและพระราชทานสมรสพระราชทานให้แก่หระหม่อมกับหลี่ซิ่วอิงด้วย"

"เจ้าจะให้เจินตะบัดสัจงั้นหรือ!!!"

"เช่นนั้นถ้าพระองค์ให้กระหม่อมไม่ได้ชาตินี้คงไร้วาสนาขอตัวล่วงหน้าไปก่อน!!"

อ๋องเจ็ดคว้าดาบที่อยู่ข้างกายองครักษ์ส่วนตัวก่อนจะใช้ดาบแทงที่ท้องตัวเองแต่คนที่ไวกว่า องครักษ์ข้างกายกลับเป็ยฝ่าบาทที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ทองต่างหากที่เข้ามาช่วยน้องชายที่ตัวเองเมตตาและรักมาตั้งแต่เด็กเอาไว้ได้ทันการ

"จับอ๋องเจ็ดไปคุมขังไม่มีคำสั่งห้ามปล่อยตัวแต่ถ้าอ๋องเจ็ดเป็นอะไรพวกเจ้าเตรียมหัวหลุดออกจากบ่ากันได้เลย!!"

"พะยะค่ะฝ่าบาท!!"