หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 100

สรุปบท บทที่100 ธีภพ ขอบคุณ: หวานเย็น กรุ่นใจ

ตอน บทที่100 ธีภพ ขอบคุณ จาก หวานเย็น กรุ่นใจ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่100 ธีภพ ขอบคุณ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ หวานเย็น กรุ่นใจ ที่เขียนโดย ช็อคโกแลต เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

สาริศาเลยจำต้องให้ชรัณเข็นตนเข้าไป

ไรยาพอเห็นเธอ ก็หยุดร้องไห้ไป ความชิงชังในดวงตาแทบจะพ่นไฟออกมาเลยทีเดียว!

ธีภพได้มองไปทางไรยาอย่างรวดเร็ว “ไรยา คุณออกไปก่อน”

บนใบหน้าไรยานั้นแสดงความไม่ยอมโดยเด็ดขาดออกมา แต่สีหน้าของธีภพมันแน่วแน่เป็นอย่างมาก เธอก็เลยต้องกัดริมฝีปากออกไป ก่อนไปก็ยังถลึงตามองสาริศาไปอย่างเกลียดชังไปแวบนึงด้วย

ชรัณเองก็ได้ออกไปอย่างรู้สถานการณ์เช่นกัน

ภายในห้องผู้ป่วย ได้เหลือแค่สาริศากับธีภพเพียงสองคนไปชั่วคราว

สาริศามองสีหน้าที่ซีดเซียวของธีภพ บนขาได้ใส่เฝือก บนหน้า บนแขนได้มีแผลจากไฟลวกอยู่นับไม่ถ้วน ใต้เสื้อผ้าในจุดที่เธอมองไม่เห็น ยิ่งไม่รู้เลยว่ายังมีแผลอยู่อีกเท่าไหร่กัน

เธออดไม่ได้ที่จะตาแดงจะร้องไห้ออกมาเล็กน้อย

แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้สุดความสามารถ พลางพูดเสียงเบาออกไปว่า “ธีภพ ครั้งนี้ ต้องขอบคุณคุณแล้วจริง ๆ”

ธีภพมองสาริศา น้ำเสียงสบาย ๆ ออกมา “คุณควรจะต้องขอบคุณผมจริง ๆ นั่นแหละ คุณยังจะกลับห้องไปเอาสร้อยเส้นนั้นไปอย่างเสียสติอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ผม เกรงว่าคุณคงจะได้ตายอยู่ข้างในไปตั้งนานแล้ว”

อันที่จริงตอนที่ช่วยสาริศา เขาได้เห็นชัดเจนว่า ของที่สาริศาพยายามจะกลับไปเอามาอย่างสุดชีวิต มันก็คือสร้อยคริสทัลเส้นหนึ่งนั่นเอง?

มือของสาริศาได้กำชุดผู้ป่วยของตัวเองแน่นขึ้นมาเล็กน้อย พลางพูดเสียงเบาออกมา “อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย”

“ไม่จำเป็น?” จู่ ๆ ธีภพก็ได้เลิกคิ้วออกมา “สาริศา นี่มันใช่เรื่องที่ว่าจำเป็นไม่จำเป็นเหรอ? คุณคิดว่า ผมจะมองดูคุณตายไปอยู่เฉย ๆ จริง ๆ ?”

จู่ ๆ สาริศาก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสายตาของธีภพไปยังไงดีขึ้นมา ก็เลยต้องเบือนหน้าออกไป “อันที่จริงเพียงแค่คุณดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว ฉันไม่ควรค่าให้คุณต้องเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วย”

ได้ยินถ้อยคำที่ไม่ว่าสาริศาจะเปิดปากพูดหรือปิดปากเงียบล้วนแล้วแต่จะเป็นคำพูดจำพวก “ไม่จำเป็น” “ไม่ควรค่า” จำพวกนี้ทั้งนั้น ธีภพถึงแม้ว่าจะเตือนตัวเองอยู่ไม่หยุดว่าอย่าไปโมโหใส่สาริศาอีก แต่ไฟโกรธมันก็ยังอดไม่ได้ที่จะปะทุขึ้นมาอยู่ดี

เขาลุกขึ้น มือที่ติดผ้าก๊อซเอาไว้อยู่ ได้บีบคางของสาริศาเอาไว้ บังคับให้เธอเงยหน้ามองมายังตนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย พลางพูดเสียงเย็นออกมา “สาริศา ควรค่าหรือเปล่า จำเป็นหรือไม่ นี่เป็นสิ่งที่ผมจะตัดสินเอง ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะมาตัดสินเอาเองได้!”

สาริศามองธีภพที่อยู่ตรงหน้า เห็นเพียงแค่ความรู้สึกบางอย่างในตาของเขา ปกปิดเอาไว้ไม่อยู่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกขึ้นมา

ไม่

ไม่ได้

เธอในตอนนี้กับธีภพมันไม่ได้อย่างแน่นอน

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ภายในใจของเธอมันสั่นสะท้านขึ้นมา แล้วรีบสลัดมือของธีภพให้หลุดออกไปทันที พลางเอ่ยเสียงเข้มออกไปว่า “ธีภพ คุณระวังท่าทีของคุณหน่อย อย่าลืมว่าตอนนี้ฉันคืออาสะใภ้ของคุณนะ!”

อาสะใภ้

คำนี้เหมือนกับน้ำเย็นที่ได้ทำให้ธีภพนิ่งแข็งไปโดยสมบูรณ์

สาริศาฉวยโอกาสสลัดมือเขาออกไป ขมวดคิ้วมองไปทางธีภพ “ธีภพ คุณเองก็กำลังจะแต่งงานกับไรยาอยู่แล้ว ฉันหวังว่าการลืมตัวเสียกิริยาอย่างในวันนี้ จะไม่เกิดขึ้นมาอีก”

พูดจบ เธอก็ไม่ได้มองธีภพไปให้มากมายอีก ไถรถเข็นออกจากห้องผู้ป่วยไป เหลือเพียงแค่ธีภพนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยไปอย่างสติหลุดลอยอยู่เพียงลำพัง

ออกจากห้องผู้ป่วยมา สาริศาก็ได้หยุดรถเข็นพิงเข้ากับบนผนัง สูดหายใจไปเฮือกใหญ่

การตอบสนองที่รุนแรงของธีภพเมื่อกี้อันนั้น มันเหมือนกับหนามแหลมติดค้างอยู่ภายในใจของเธอแน่น ทำให้เธอพูดไม่ออกเลยว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน

ครั้งหนึ่ง ตอนที่ธีภพพยายามทุกวิถีทางเพื่อทรมาน ลบหลู่ดูหมิ่นตนไปอย่างนั้น เธอนึกว่าเขาเพียงแค่เกลียดการทรยศของตน จึงต้องการแก้แค้นตน

แต่มาวันนี้เห็นความรู้สึกบางอย่างที่ปกปิดเอาไว้ไม่อยู่ในดวงตาของธีภพ แล้วก็การที่เขาพยายามช่วยตนสุดชีวิตด้วยแล้ว เธอถึงได้รู้ว่า เธอผิดไปแล้ว

เขายังไม่ปล่อยวางจากเธอ ไม่ได้ปล่อยวางจากเธอโดยสมบูรณ์

ตอนประถมกับมัธยมของสาริศา ต่างก็อยู่โรงเรียนเอกชนทั้งนั้น เรียนมาด้วยกันกับไรยา

เมื่อตอนนั้น เธอไม่รู้ได้รับความไม่เป็นธรรมเพราะไรยาไปเท่าไหร่

เธอแอบรักรุ่นพี่คนหนึ่ง ไรยาก็ไปสารภาพรัก คุยกันไปสามวันก็สลัดเขาทิ้งไป เธออยากได้นักเรียนดีเด่นมา ไรยาก็ให้โศภิตาเอาของขวัญไปให้ครู รางวัลนักเรียนดีเด่นก็ได้กลายเป็นของเธอไป เธอเข้าร่วมสโมสร ไรยาก็ให้คุณครูยุบสโมสรอันนั้นไป

ตั้งแต่เด็กเธอก็ไม่เข้าใจเลย เธอกับไรยา แต่ไหนแต่ไรมาไรยาก็เป็นคนที่สวยโดดเด่นมาโดยตลอด ทำไมเธอถึงยังพุ่งเป้ามาที่ตนอย่างนี้อีก?

ต่อมาเธอทนไม่ไหวแล้ว จึงถือโอกาสสอบเข้าม.ปลาย สอบเข้าม.ปลายโรงเรียนทั่ว ๆ ไปได้ จึงได้สลัดการกดขี่ข่มเหงของไรยาออกไปได้

ไรยามองสาริศาไปอย่างเกลียดชัง “ก็แกอยากแย่งของของฉันนี่! แกอย่านึกว่าฉันไม่รู้ ตั้งแต่เด็กแกก็อิจฉาฉัน เพียงแค่เป็นของฉัน แกก็จะแย่งไปหมด! เพียงแต่ว่า เมื่อก่อนแกทำไม่สำเร็จมาโดยตลอด เรื่องภพครั้งนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าแกใช้วิธีที่หน้าไม่อายไปมากแค่ไหน! มันถึงสำเร็จขึ้นมาได้!”

สาริศาแทบจะถูกโรคหลงผิดคิดไปเองว่าถูกรังแกนี้ของไรยาทำเอาตะลึงไปเลยทีเดียว

“แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกัน” เธอคร้านจะไปสนใจไรยาแล้ว “แต่ฉันจะบอกเธอให้ชัดเจนว่าฉันแต่งงานแล้ว ไม่มีความสนใจต่อผู้ชายของเธอ เธอจะคิดยังไงก็คิดไป”

พูดไปแล้ว เธอก็ได้เข็นรถเข็นออกไป

ไรยามองสาริศาออกไปด้วยความเกลียดชัง ริมฝีปากกัดจนจะแตกไปหมดแล้ว

แต่อันที่จริงเธอก็รู้ว่าที่สาริศาพูดมามันก็ไม่ผิดเลย ปัญหาทั้งหมด เหมือนกับว่าจะไม่ได้อยู่ที่สาริศาเลย แต่มันอยู่ที่ภพต่างหาก

ครั้งนี้ภพได้รับบาดเจ็บ งานแต่งงานจะต้องเลื่อนออกไปอย่างแน่นอน เธอกลัวจริง ๆ ว่า เลื่อนออกไปคราวนี้มันจะเปลี่ยนกลายเป็นยกเลิกไปเลย

ตกลงแล้วจะต้องทำยังไง ถึงจะสามารถรั้งภพเอาไว้ได้กัน?

สายตาของเธอวูบไหวออกมา เคลื่อนสายตาของตนเองไปจรดลงที่บนท้องของตัวเอง

หรือว่าจะมีเพียงแค่วิธีนั้นแล้วงั้นเหรอ...

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ