หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 99

สาริศาตะลึงไปหมด เงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นร่างหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ด้านนอกเปลวไฟ

“ธีภพ!” เธอรีบเรียกออกไป แต่คอมันได้ถูกสุมควันไปจนเสียงแหบแห้งมากไปก่อนแล้ว “ฉันอยู่ตรงนี้! แค่กๆ ตรงนี้!”

ธีภพยังได้ยินเสียงของสาริศาอยู่ เขาก็ได้พุ่งเข้ามาทันที

แต่เพลิงไหม้ที่ตรงประตูมันมากเกินไป เขาเข้ามาไม่ได้เลย ถังดับเพลิงนั้นอยากจะพ่นออกไป แต่ถังดับเพลิงในตอนนี้มันดันพ่นออกไปหมดแล้ว

ภายในใจของสาริศามันสิ้นหวังขึ้นมา

ดูเหมือนว่าสวรรค์ต้องการจะกำจัดเธอไปจริง ๆ งั้นเหรอ?

แต่ไม่นึกว่าตอนนี้ จู่ ๆ เธอก็เห็น ธีภพที่อยู่ด้านนอกแสงไฟ ได้โยนถังดับเพลิงในมือทิ้งไป ตัวเขาได้พุ่งเข้ามาในเปลวเพลิงเลยทันที!

ในหัวของสาริศา ได้ระเบิดเสียงดังปังออกมา ฝืนคอที่ได้พังไปแล้วร้องออกไป “ธีภพ อย่า!”

สาริศาไม่กล้าเชื่อตาตัวเองเลย

ไฟที่ตรงประตูลุกใหญ่ขนาดนั้น ธีภพก็พุ่งตัวเข้ามาเหมือนกับคนบ้า!

เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง!

หรือว่า...เขาเพียงแค่เพื่อช่วยเธอเท่านั้น?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เพิ่งจะไหลลงมาบนแก้ม ก็ได้ถูกอุณหภูมิที่สูงทำให้มันแห้งไป

คนโง่...

โง่จริง ๆ เลย...

ตอนนี้เธอไม่ใช่แฟนของเขาแล้ว ทำไมเขาต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อช่วยเธอด้วย!

มันไม่คุ้มเลยนะ!

ตอนนี้ ธีภพได้พุ่งเข้ามาในกองเพลิง พุ่งเข้ามาที่ตรงหน้าสาริศาทันที

สาริศาเห็นเสื้อเชิ้ตบนร่างของเขาถูกเผาไหม้จนขาดไปแล้วหลายจุด เผยผิวที่ถูกไฟลวกจนเป็นแผลด้านในออกมา

เธอตกใจมากเลย รีบใช้ผ้าห่มบนร่างตัวเองตีไปบนร่างของเขา ดับไฟให้เขา

แต่ธีภพเพียงแค่ใบหน้าบึ้งตึงออกมา ไม่รีรอเลยสักวินาทีเดียว หลบเข้าไปในผ้าห่มไปด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ปกป้องตัวสาริศามาอยู่ในอ้อมแขน แล้วพุ่งออกไปข้างนอกอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว!

ธีภพสูงใหญ่กว่าสาริศาไม่น้อยเลย ด้วยเหตุนี้การป้องเธออยู่ในอ้อมแขนนั้น เธอไม่ได้โผล่ออกไปในเปลวเพลิงเลยสักนิดเดียว

แต่ธีภพนั้นไม่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะมีผ้าห่ม แต่เพลิงไหม้ก็ยังแผดเผาเขาอยู่ สาริศาได้ยินเสียงโอดโอยของเขาดังออกมาด้านบนศีรษะของตัวเองเป็นพัก ๆ

ทั้งร่างของสาริศาได้สั่นออกมาไม่หยุด แต่เธอรู้ว่า ในเวลานี้ มันไม่ใช่เวลาจะมาคร่ำครวญหรือมีอารมณ์อ่อนไหวออกมา

ธีภพทำทั้งหมดไปเพื่อเธอ เพราะว่าความโง่เขลาและคิดไปเองของเธอ พวกเขาทั้งสองคนถึงได้ตกอยู่ในอันตรายอย่างนี้!

ดังนั้นแล้วเธอจะต้องกัดฟันสู้ พุ่งออกไปให้ได้!

คิดมาถึงตรงนี้ เธอพยายามสุดความสามารถ ในการให้ความร่วมมือกับธีภพวิ่งออกไปสุดกำลัง ทั้งสองคนรีบวิ่งออกไปจากกองเพลิงตรงทางเดิน แต่ตอนที่มาถึงปากทางเดิน บันไดส่วนใหญ่ได้ถูกเผาพังไปหมดแล้ว

ธีภพแทบจะไม่ลังเลเลย กอดสาริศาเอาไว้ หันร่างไป กระโดดลงไปทันที!

ธีภพตั้งใจหันร่างไปเป็นพิเศษ ตอนที่ตกลงไปที่พื้น ช่วงหลังของเขาก็ได้ตกลงกับพื้นไป ปกป้องสาริศาเอาไว้อยู่ในอ้อมแขนไปอย่างสมบูรณ์แบบ

ถึงแม้ว่าบันไดมันจะไม่สูง แต่บนหลังของเขาได้เต็มไปด้วยบาดแผลจากการเผาไหม้มาก่อนแล้ว นาทีที่ตกลงมาสู่พื้น สาริศาได้ยินเสียงเจ็บปวดของเขา ถึงแม้ว่าจะพยายามอดทนเอาไว้สุดชีวิต แต่เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่ามันเจ็บมากแค่ไหน!

เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

แต่ธีภพ เหมือนกับร่างนี้มันไม่ใช่ของตัวเองเลยไม่มีผิด หลังจากที่ตกลงพื้น ก็ได้ลุกขึ้นมาอย่างโซเซอีกครั้ง ลากสาริศาวิ่งออกไปข้างนอก

แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เกือบจะล้มลงไป

“พอแล้ว ภพ พอแล้ว” สาริศารีบประคองเขาเอาไว้ เอ่ยไปด้วยเสียงแหบแห้ง “ฉันลากคุณออกไปเอง!”

สาริศาพบว่าเมื่อเทียบกับชั้นสองนั้น เพลิงไหม้ที่ชั้นหนึ่งมันกลับเบากว่าเยอะเลย ร่างเล็กของเธอ ถึงแม้ว่าการลากธีภพเอาไว้มันจะกินแรงไปเยอะมาก แต่ร้ายดียังไงมันก็ไม่ได้มีไฟเท่าไหร่นัก เธอกัดริมฝีปากแน่นจนแตกไปหมดแล้ว ในที่สุดก็ได้ลากธีภพออกมาได้

สาริศาฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย

บางทีเขาอาจจะเป็นห่วงสร้อยมากกว่าล่ะมั้ง?

พูดถึงสร้อย จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ รีบคลำไปที่คอตัวเองทันที แล้วเอ่ยออกมาอย่างตื่นตระหนก “สร้อยล่ะ?”

ชรัณงงงวยไปแป๊บนึง ก่อนจะมีการตอบสนองกลับออกมา แล้วรีบหยิบสร้อยคริสทัลบนตู้ที่หัวเตียงขึ้นมาทันที “สร้อยที่คุณหมายถึงใช่เส้นนี้หรือเปล่าครับ?”

ชรัณไม่รู้ที่มาของสร้อยเส้นนี้ เพียงแค่มองสาริศาหยิบเอาสร้อยเส้นนั้นไป ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกโล่งใจมากออกมา “ดีจังเลย สร้อยยังอยู่...”

ชรัณมีความรู้สึกบอกไม่ถูกขึ้นมาเล็กน้อย กำลังคิดจะเรียกหมอมาตรวจอาการให้สาริศาสักหน่อย จู่ ๆ ก็สาริศาเงยหน้าขึ้นมา “คุณพาฉันไปดูธีภพสักหน่อยได้หรือเปล่า?”

เธอรู้ว่า รอให้ธนพัตมาแล้ว ด้วยนิสัยเอาแต่ใจของเขาแล้ว เธออยากเจอธีภพเกรงว่าคงจะยากแล้ว

แต่เธอเป็นห่วงธีภพจริง ๆ สำคัญกว่านั้นก็คือ เธอคิดว่าตัวเองผิดกับเขามากจริง ๆ

ชรัณเผยสีหน้าลำบากใจออกมา “คุณนายน้อย นี่มันไม่ค่อยดีมั้งครับ...”

พาคุณนายน้อยไปเจอแฟนเก่า? เธอจะให้เขาเป็นบ้าไปหรือไง!

สาริศาขมวดคิ้วออกมา “เอาเถอะ คุณไม่ไปเป็นเพื่อนฉัน งั้นฉันก็ต้องไปเองคนเดียวแล้ว”

พูดไปแล้ว เธอก็พยายามลงจากเตียงไปอย่างยากลำบาก

“ไอ้หยา คุณนายน้อย คุณอภัยให้ผมเถอะครับ” ชรัณในตอนนี้กลัวเธอขึ้นมาแล้ว ก็เลยต้องประคองเธอขึ้นไปบนรถเข็น แล้วเอาขวดน้ำเกลือแขวนไปบนรถเข็นด้วย “ให้ผมไปส่งคุณดีกว่าครับ”

ชรัณเข็นสาริศามาที่หน้าห้องผู้ป่วยของธีภพ ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องห่มร้องไห้ของไรยาอยู่ที่ด้านใน

“ภพ ทำไมคุณถึงได้บาดเจ็บหนักขนาดนี้...คุณเป็นอย่างนี้แล้ว...อย่างนี้จะให้ฉันทำยังไง?”

สาริศากระอักกระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย นึกอยากจะออกไปตามสัญชาตญาณ แต่ไม่นึกว่าธีภพที่อยู่บนเตียงได้มองเห็นเธอเสียแล้ว

สายตาของเขาส่องประกายออกมาเล็กน้อย รีบเอ่ยออกมาว่า “สาริศา ในเมื่อมาแล้ว ก็เข้ามาเถอะ”