หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 101

สาริศากลับมาที่ห้องพักรักษาตัว พลางคิดว่าตาของตัวเองนั้น มันไม่สบายตามากขึ้นเรื่อยๆ เลยเลือกที่จะหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆ หลับไป

หลังจากที่นอนไปแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่ามีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพักรักษาตัวของเธออย่างใจร้อน

พลางมองสีหน้าของหญิงที่สีใบหน้าซีดเซียว บนตัวนั้นมีบาดแผลมากมาย สีหน้าของธนพัตมีใบหน้าดำคร่ำเครียดเป็นอย่างมาก ในแววตาก็มีไฟแห่งความโกรธลุกโชน

“คุณชายพัท” ชรัณที่อยู่ข้างๆ พูดเสียงต่ำ “คุณนายน้อยไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ”

“ใครเป็นคนทำ ตรวจสอบได้หรือยัง？” ธนพัตถามเสียงเย็นชา

“จากการรายงานในสถานการณ์สด ตอนนี้กำลังจะส่งมาแล้วครับ”

“โอเค” ธนพัตผลุบตาลง “ก่อนหน้านี้ พวกเราไปดูคนป่วยอีกคนกันเถอะ”

ชรัณอึ้งไป ก่อนจะมีสติกลับมา คนที่ธนพัตพูดนั้นคือใครกันนะ

ธนพัตเข็นวีลแชร์ออกไป ก่อนจะมาที่ห้องพักรักษาตัวของธีภพ

กว่าธีภพจะไล่ไรยาไปได้นั้นมันไม่ง่ายเลย และกำลังนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยพลางถือโทรศัพท์เหม่อลอยเอาไว้ในมือ แล้วลังเลว่าจะส่งข้อความหาสาริศาดีไหม เมื่อถามสถานการณ์ของร่างกายของเธอแล้ว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างไม่รีบร้อนโดยไม่คาดคิด

“เข้ามา” เขากำลังมองอย่างสงสัยว่าใครมาเยี่ยมเขา แต่ตอนที่ประตูถูกผลักเข้ามา ก็เห็นชายที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ด้านนอก ใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อไป

“คุณอา？” เขาเปิดปากพูด น้ำเสียงก็มีความตกใจเป็นอย่างมาก “คุณมาได้อย่างไร？”

ธนพัตไม่ได้อยู่กับพ่อที่กำลังจัดการธุรกิจของตระกูลกีรติเมธานนท์ที่อเมริกาน่ะเหรอ กลับมาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร？

หรือพอเขาได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับสาริศา เลยรีบกลับมางั้นเหรอ？

ธีภพเข้าใจได้ในทันที ในใจก็รู้สึกไม่ดีอย่างบอกน่าประหลาด

ขนาดพ่อแท้ๆ ของเขา หลังจากที่รู้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ ยังแต่โทรมาถามไถ่เท่านั้นเอง แต่ธนพัต กลับทิ้งทุกอย่างที่นั่น แล้วกลับมางั้นเหรอ？

“อืม ได้ยินว่าแกยอมเจ็บตัวเพื่อสาริศา ฉันเลยมาเยี่ยม” ธนพัตมีแววตาอ่อนลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหยั่งเชิง

ธีภพขมวดคิ้วเบาๆ “ขอบคุณคุณอาที่เป็นห่วง ริศา……อาสะใภ้ตอนนี้น้าเป็นอย่างไรบ้าง？”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของธีภพที่มีความกังวลในจนปิดไว้ไม่อยู่ แววตามืดดำของธนพัตนั้นเย็นชาลง แถมยังไม่ตอบคำถามนี้ด้วย ในตอนนั้นเอง ในห้องรักษาตัวนี้มันเงียบจนทำให้ทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ

“ดูเหมือนแกจะเป็นห่วงภรรยาของฉันมากจริงๆ นะ” หลังจากนั้นสักพักใหญ่ ธนพัตก็เปิดปากพูดอย่างไม่รีบร้อน น้ำเสียงนั้นสงบเป็นอย่างมาก แต่ไม่ว่าทำไม ฟังแล้วถึงรู้สึกกดดันแปลกๆ

ธีภพฟังออกว่าในน้ำเสียงของธนพัตนั้น มันปรากฏการณ์มีอยู่ของสาริศาไม่มากก็น้อย ในใจเลยเกิดไฟลุกโชนขึ้นมาอย่างคุมไม่อยู่

ถึงอย่างไรบุรินทร์กับธนพัตก็มีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดมาตลอด เขากับคุณอาคนนี้ อันที่จริงเองก็ไม่ได้เคารพมากเท่าไหร่ ดังนั้นตอนนี้เองก็ขี้เกียจจะเสแสร้งแล้ว ก่อนจะหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา “ใช่สิ ถึงอย่างไรก็เป็นรักแรก แน่นอนว่าต้องเป็นห่วงสิ”

เขาพูดคำนี้ออกมาเพราะอยากจะยั่วโมโหธนพัต แต่ธนพัตเองก็ยังคงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา พลางค่อยๆ พูดออกมา “งั้นก็ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”

ธีภพถึงกับพูดไม่ออก พลางเห็นความเย่อหยิ่งที่มาจากหว่างคิ้วของธนพัต ในที่สุดเขาก็หงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วย พลางตะโกนออกมาว่า “ธนพัต คุณพูดมาตรงๆ เถอะ คุณมาหาฉันเพื่ออะไรกันแน่？”

เมื่อเห็นท่าทีที่เคืองใจเป็นอย่างมากของธีภพ ธนพัตกลับยิ้มเบาๆ เท่านั้น “แน่นอนว่าก็มาขอบคุณที่แกมาช่วยภรรยาของฉัน”

ธนพัตพูดออกมาอย่างจริงจัง