หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 102

ธนพัตขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ ขี้เกียจจะพูดอะไรกับธีภพอีก พลางเข็นวีลแชร์ออกจากห้องพักรักษาตัว

กลับมาที่ห้องรักษาตัวของสาริศา สาริศายังคงหลับอยู่ ใบหน้าเล็กๆ นั้นกำลังนอนหน้าซีดอยู่บนหมอนของเตียงผู้ป่วย เหมือนกับยังเจ็บจากแผลตามร่างกายเล็กน้อย คิ้วที่สวยงามก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าเองก็ดูซีดเซียว

ธนพัตคิดว่าใจของตัวเองนั้น มันเหมือนถูกทำร้ายอย่างรุนแรง

“บอกกับคนของบริษัทสักหน่อย” ธนพัตกดเสียงต่ำ ก่อนจะพูดกับชรัณที่อยู่ใกล้ๆ “ช่วงนี้ฉันจะไม่กลับบริษัทนะ มีเรื่องอะไรก็วิดีโอประชุมมา หรือมาหาฉันที่นี่ก็ได้เหมือนกัน”

“คุณชายพัท……” ชรัณอึ้งไปทันที เขาอยู่กับธนพัตมานานหลายปี ไม่เคยเห็นเขาโดดงาน เพราะเรื่องไหนเลยแม้แต่น้อย

แต่ธนพัตกลับไม่สนใจเขา เพียงแค่เข็นวีลแชร์ไปที่หัวเตียงของสาริศา นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆ ลูบใบหน้าของเธอ ด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

สาริศาที่ตอนแรกกำลังหลับอยู่นั้น จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่ มาลูบแก้มของเธออย่างเบามือ

มือนั้นมันให้ความรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เธอขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมา ด้วยความพร่ามัวของดวงตา พลางเห็นใบหน้าหล่อเหลาคนนั้นกำลังอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย

เธออึ้งไป ก่อนจะรีบลุกนั่ง “ธนพัตงั้นเหรอ？”

แต่ธนพัต กลับกดไหล่ของเธอลง “คุณอย่าขยับ นอนเฉยๆ ก็พอแล้ว”

สาริศาพยักหน้า ก่อนจะนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง

“ร่างกายคุณเป็นอย่างไรบ้าง？” ธนพัตเปิดปากพูด พลางพยายามทำให้เสียงนิ่ง แต่ก็ยังมีความโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

แม้สาริศาจะเห็นไม่ชัด แต่ก็แอบรู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกไป เลยขมวดคิ้วเป็นปม “ธนพัต คุณโกรธเหรอ？”

ธนพัตเงียบโดยไม่ตอบอะไร

โกรธงั้นเหรอ？

ถ้าจะพูดให้ถูก ก็คือความกลัวมากกว่าน่ะ

ตอนที่อยู่ที่อเมริกา พอรู้ว่าเกิดไฟไหม้ในบ้าน ในใจของเขาก็เกิดความกลัวขึ้นมา

เหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน……

แต่เขากลับไม่อยากพูดกับสาริศาเท่าไหร่ เลยได้แต่กุมข้อมือของเธอ แล้วก็มองรอยบาดแผลบนหลังมือของเธอ ในแววตานั้นมีความสงสารอยู่จับใจ

“เมื่อกี้ธีภพบอกฉันว่าตอนที่ไฟไหม้ เหมือนกับว่าคุณกลับห้องไปเอาของอะไรงั้นเหรอ？” ธนพัตไม่ได้ตอบคำถามของสาริศา แต่ถามคำถามอื่นออกมาแทน

สาริศาอึ้งไป พลางเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้

“ใช่ ฉันกลับไปเอาอันนี้มา” เธอนั้นรู้สึกเบลอเป็นอย่างมาก ก่อนจะหยิบจี้ที่ห้อยคอออกมาอย่างไม่สะดวกสักเท่าไหร่ “คุณจะต้องเป็นห่วงจี้อันนี้มากแน่ๆ เลยใช่ไหม？”

ในมือนั้นมีความเยือกเย็นออกมา ธนพัตอึ้งไป พลางก้มหน้าลง ก่อนจะพบว่าในฝ่ามือนั้น มันคือจี้คริสทัล

ในแววตานั้นมีความตกใจอยู่ เขารีบเงยหน้ามองไปทางสาริศา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาได้ยาก “คุณตั้งใจกลับไปที่ห้อง แค่เพราะจะเอาจี้อันนี้น่ะเหรอ？”

สาริศายังเบลออยู่ เลยมองไม่เห็นสีหน้าของธนพัต พลางตอบอย่างซื่อตรง “อือ ฉันว่าคุณจะต้องห่วงจี้อันน้ีแน่ๆ”

ธนพัตกำจี้อันนั้นแน่น พลางพูดอะไรไม่ออกเลย

เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าของที่สาริศาพยายามกลับเข้าไปเอานั้น มันคือสร้อยเส้นนี้！

รู้สึกได้ว่าห้องพักรักษาตัวเงียบลงมาก สาริศาขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยความเป็นห่วงและร้อนใจ “ธนพัต ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย จี้นี้มันมีปัญหาอะไรเหรอ？หรือว่ามันพังเพราะไฟไหม้？”

พูดไป เธอก็รีบก้มหน้าลงมองจี้เส้นนี้ แต่เธอนั้นมองไม่ชัด จี้เล็กขนาดนั้น เธอจะไปมองเห็นชัดได้อย่างไร