หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 104

ธนพัตยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม ดูเหมือนจะเดาคำตอบได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่กลับเป็นป้าแหวน ที่ตกใจไม่น้อยเลย “นี่ คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย！”

“ฉันไม่ได้พูดบ้าๆ นะ” ลุงชัยถุยออกมา ก่อนจะจ้องธนพัตต่อ “คุณชายพัท คุณสืบได้แล้วใช่ไหมล่ะ？ฉันใส่ยาในซุปมื้อเย็นของสาริศาเองแหละ จากนั้นก็จุดไฟ ถ้าคุณจะลงโทษ ก็ให้ลงโทษฉันคนเดียว ภรรยาฉันไม่รู้เรื่องด้วย ปล่อยเธอไปเถอะ”

ป้าแหวนเบิกตากลมโต จากนั้นก็ร้องออกมา “ชัยศรี！คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ！คุณกล้าลงมือกับคุณนายน้อยได้อย่างไร！หรือคุณลืมไปแล้วเหรอว่าตระกูลกีรติเมธานนท์ทำดีต่อพวกเรามากแค่ไหน！”

“ฉันจำได้อยู่แล้ว！” ลุงชัยตะโกนเสียงต่ำ “ฉันแต่ทำเพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์ต่างหากเล่า！”

เมื่อเทียบท่าทีของป้าแหวนกับลุงชัยแล้ว ธนพัตนั้นไม่ได้มีท่าทีตอบกลับอะไรมากมายเลยตั้งแต่แรก แต่ดวงตาทั้งสองนั้นกลับดำคร่ำเครียดอย่างเย็นชา

ถึงอย่างไรลุงชัยก็อยู่กับธนพัตมานาน เลยรู้ถึงแววตาอาฆาตนี้ จนทำให้ตกใจกลัวจนเหงื่อแตก แต่ก็ยังฝืนเปิดปากพูด “คุณชายพัท สำหรับฉัน ตระกูลกีรติเมธานนท์นั้นมีคนที่จะรับธุรกิจต่อได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แถมตามความจริงแล้วก็ควรจะส่งต่อให้ลูกชายคนโตด้วย ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ คุณพิการไปแล้วด้วย ยิ่งไม่ควรสู้กับคุณชายใหญ่เลย！การแก่งแย่งระหว่างพี่น้องนั้น มันมีแต่จะทำให้เสียประโยชน์ของครอบครัวอย่างใหญ่หลวง！”

เมื่อได้ฟังเหตุผลบ้าบอของลุงชัย ธนพัตก็หัวเราะเสียงเย็นชา “ดังนั้นคุณเลยลงมือกับสาริศางั้นเหรอ？”

ลุงชัยกัดฟัน “ใช่แล้วล่ะ！เพราะฉันจะยอมให้คุณมีลูกไม่ได้ แล้วมาแก่งแย่งกับคุณชายบุรินทร์！ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์——”

“ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ มันเป็นเพียงข้ออ้างของตัวคุณเองเท่านั้น” ธนพัตมีมุมปากที่ดูเย็นชามากขึ้น ก่อนจะตัดบทของลุงชัย “อันที่จริง ลุงได้ประโยชน์จากบุรินทร์มากแค่ไหนกันแน่？”

ลุงชัยหน้าซีด ก่อนจะพูดอะไรไม่ออก

เมื่อได้เห็นลุงชัยที่อยู่ตรงหน้า ในใจของธนพัตก็มีความรังเกียจอย่างอธิบายออกมาไม่ได้

นิสัยของคนแบบนี้ ปากบอกว่าจริงใจ บอกว่าคิดเพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์ แต่อันที่จริง เป็นแค่พวกให้เงินเลี้ยงหน่อยก็วิ่งหางชี้แล้วเท่านั้น

สิบปีก่อนเขามีคนแบบนี้ข้างกายไม่ขาด ตอนนี้เองก็ยังคงเป็นเหมือนกัน

เขาเกลียดจนไม่อยากจะมองลุงชัย ก่อนจะเข็นวีลแชร์แล้วเตรียมจะจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง ลุงชัยตะโกนขึ้นตามหลังเขาอีกครั้ง “ธนพัต！แม้ฉันจะรับเงินจากคุณชายใหญ่ แต่ที่ฉันพูดมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น！แม้คุณชายใหญ่จะลงมือกับสาริศา แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ลงมือทำคุณสักหน่อย ！เมื่อได้เห็นว่าคุณชายใหญ่ยังไว้หน้าและคิดถึงตัวคุณแบบนี้ ก็อย่าไปแข่งอะไรกับคุณชายใหญ่อีกเลย！ความร่ำรวยของตระกูลกีรติเมธานนท์นั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือของคุณนั้นมันไม่ต้องกังวลอะไรเลย！”

เมื่อได้ฟังคำนี้ ธนพัตก็หยุดวีลแชร์

เขาหัวเราะเสียงเย็นชา

ลุงชัยคนนี้ ซื่อสัตย์จริงใจกับบุรินทร์เป็นอย่างมาก

“ออมมือเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องงั้นเหรอ？” เสียงของธนพัตมีแต่ความแดกดัน “ลุงชัย ดูเหมือนเขาจะยังไม่เชื่อคุณอยู่ดี เลยไม่ได้บอกความจริงของเรื่องคดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อนกับคุณสินะ？”

ลุงชัยมีสีหน้าซีดไป “คุณหมายความว่าอะไร……”

ธนพัตกลับไม่ได้สนใจเขา แต่ก็เข็นวีลแชร์ ก่อนจะออกจากโกดังไป

เมื่อกลับมาที่ทางเดินของโรงพยาบาล เขาถึงได้เปิดปากกำชับชรัณ “ช่วยจัดการให้ฉันที”

“ได้ครับ คุณชายพัท” ชรัณตอบรับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม “แต่คุณชายครับ คุณไม่จับตามองเองเหรอ？”

ท่าทีของธนพัตในครั้งนี้ มันนิ่งเฉย กว่าตอนที่สาริศาบาดเจ็บก่อนหน้านี้มาก ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะฟาดงวงฟาดงาเสียอีก

ธนพัตหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา “แต่มันก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ต้องคิดอะไรมาก ในระหว่างนี้ยังทำอะไรกับคนที่ลงมือจริงๆ ไม่ได้หรอก”

ชรัณเพิ่งจะเข้าใจ เลยไม่พูดอะไรออกมาอีก