หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 104

ธนพัตยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม ดูเหมือนจะเดาคำตอบได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่กลับเป็นป้าแหวน ที่ตกใจไม่น้อยเลย “นี่ คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย！”

“ฉันไม่ได้พูดบ้าๆ นะ” ลุงชัยถุยออกมา ก่อนจะจ้องธนพัตต่อ “คุณชายพัท คุณสืบได้แล้วใช่ไหมล่ะ？ฉันใส่ยาในซุปมื้อเย็นของสาริศาเองแหละ จากนั้นก็จุดไฟ ถ้าคุณจะลงโทษ ก็ให้ลงโทษฉันคนเดียว ภรรยาฉันไม่รู้เรื่องด้วย ปล่อยเธอไปเถอะ”

ป้าแหวนเบิกตากลมโต จากนั้นก็ร้องออกมา “ชัยศรี！คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ！คุณกล้าลงมือกับคุณนายน้อยได้อย่างไร！หรือคุณลืมไปแล้วเหรอว่าตระกูลกีรติเมธานนท์ทำดีต่อพวกเรามากแค่ไหน！”

“ฉันจำได้อยู่แล้ว！” ลุงชัยตะโกนเสียงต่ำ “ฉันแต่ทำเพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์ต่างหากเล่า！”

เมื่อเทียบท่าทีของป้าแหวนกับลุงชัยแล้ว ธนพัตนั้นไม่ได้มีท่าทีตอบกลับอะไรมากมายเลยตั้งแต่แรก แต่ดวงตาทั้งสองนั้นกลับดำคร่ำเครียดอย่างเย็นชา

ถึงอย่างไรลุงชัยก็อยู่กับธนพัตมานาน เลยรู้ถึงแววตาอาฆาตนี้ จนทำให้ตกใจกลัวจนเหงื่อแตก แต่ก็ยังฝืนเปิดปากพูด “คุณชายพัท สำหรับฉัน ตระกูลกีรติเมธานนท์นั้นมีคนที่จะรับธุรกิจต่อได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แถมตามความจริงแล้วก็ควรจะส่งต่อให้ลูกชายคนโตด้วย ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ คุณพิการไปแล้วด้วย ยิ่งไม่ควรสู้กับคุณชายใหญ่เลย！การแก่งแย่งระหว่างพี่น้องนั้น มันมีแต่จะทำให้เสียประโยชน์ของครอบครัวอย่างใหญ่หลวง！”

เมื่อได้ฟังเหตุผลบ้าบอของลุงชัย ธนพัตก็หัวเราะเสียงเย็นชา “ดังนั้นคุณเลยลงมือกับสาริศางั้นเหรอ？”

ลุงชัยกัดฟัน “ใช่แล้วล่ะ！เพราะฉันจะยอมให้คุณมีลูกไม่ได้ แล้วมาแก่งแย่งกับคุณชายบุรินทร์！ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์——”

“ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ มันเป็นเพียงข้ออ้างของตัวคุณเองเท่านั้น” ธนพัตมีมุมปากที่ดูเย็นชามากขึ้น ก่อนจะตัดบทของลุงชัย “อันที่จริง ลุงได้ประโยชน์จากบุรินทร์มากแค่ไหนกันแน่？”

ลุงชัยหน้าซีด ก่อนจะพูดอะไรไม่ออก

เมื่อได้เห็นลุงชัยที่อยู่ตรงหน้า ในใจของธนพัตก็มีความรังเกียจอย่างอธิบายออกมาไม่ได้

นิสัยของคนแบบนี้ ปากบอกว่าจริงใจ บอกว่าคิดเพื่อตระกูลกีรติเมธานนท์ แต่อันที่จริง เป็นแค่พวกให้เงินเลี้ยงหน่อยก็วิ่งหางชี้แล้วเท่านั้น

สิบปีก่อนเขามีคนแบบนี้ข้างกายไม่ขาด ตอนนี้เองก็ยังคงเป็นเหมือนกัน

เขาเกลียดจนไม่อยากจะมองลุงชัย ก่อนจะเข็นวีลแชร์แล้วเตรียมจะจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง ลุงชัยตะโกนขึ้นตามหลังเขาอีกครั้ง “ธนพัต！แม้ฉันจะรับเงินจากคุณชายใหญ่ แต่ที่ฉันพูดมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น！แม้คุณชายใหญ่จะลงมือกับสาริศา แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ลงมือทำคุณสักหน่อย ！เมื่อได้เห็นว่าคุณชายใหญ่ยังไว้หน้าและคิดถึงตัวคุณแบบนี้ ก็อย่าไปแข่งอะไรกับคุณชายใหญ่อีกเลย！ความร่ำรวยของตระกูลกีรติเมธานนท์นั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือของคุณนั้นมันไม่ต้องกังวลอะไรเลย！”

เมื่อได้ฟังคำนี้ ธนพัตก็หยุดวีลแชร์

เขาหัวเราะเสียงเย็นชา

ลุงชัยคนนี้ ซื่อสัตย์จริงใจกับบุรินทร์เป็นอย่างมาก

“ออมมือเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องงั้นเหรอ？” เสียงของธนพัตมีแต่ความแดกดัน “ลุงชัย ดูเหมือนเขาจะยังไม่เชื่อคุณอยู่ดี เลยไม่ได้บอกความจริงของเรื่องคดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อนกับคุณสินะ？”

ลุงชัยมีสีหน้าซีดไป “คุณหมายความว่าอะไร……”

ธนพัตกลับไม่ได้สนใจเขา แต่ก็เข็นวีลแชร์ ก่อนจะออกจากโกดังไป

เมื่อกลับมาที่ทางเดินของโรงพยาบาล เขาถึงได้เปิดปากกำชับชรัณ “ช่วยจัดการให้ฉันที”

“ได้ครับ คุณชายพัท” ชรัณตอบรับ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม “แต่คุณชายครับ คุณไม่จับตามองเองเหรอ？”

ท่าทีของธนพัตในครั้งนี้ มันนิ่งเฉย กว่าตอนที่สาริศาบาดเจ็บก่อนหน้านี้มาก ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะฟาดงวงฟาดงาเสียอีก

ธนพัตหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา “แต่มันก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ต้องคิดอะไรมาก ในระหว่างนี้ยังทำอะไรกับคนที่ลงมือจริงๆ ไม่ได้หรอก”

ชรัณเพิ่งจะเข้าใจ เลยไม่พูดอะไรออกมาอีก

ชรัณทำงานได้เป็นอย่างดี เลยรีบเอาของมาให้ ธนพัตอาบน้ำในห้องพักรักษาตัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดนอน จากนั้นก็กลับมาที่ข้างเตียงของสาริศา

เตียงผู้ป่วยนั้นไม่ได้แคบ เวลาสาริศานอนนั้นชอบหันตัวนอนขด ดังนั้นเลยไม่ได้ใช้พื้นที่มากมาย ธนพัตหาที่ว่างให้ตัวเองได้ อย่างสบายๆ ก่อนจะนอนลง

สาริศาที่นอนหันหลังอยู่นั้น เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มาจากด้านหลัง เธอก็ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงพลิกตัวกลับมา

แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเมื่อพลิกตัวมาจมูกของเธอจะไปชนเข้ากับอะไรสักอย่าง

ซี๊ด

เจ็บจริงๆ

เธอเหมือนจะตื่นขึ้นมา ก่อนจะพยายามลืมตาเพื่อมองว่าตัวเองชนเข้ากับอะไร แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็คิดออกว่าตาของตัวเองนั้นถูกธนพัตปิดเอาไว้ด้วยที่ครอบเลยมองอะไรไม่เห็นเลย

เธอพยายามคลำแล้วอยากจะเปิดที่ครอบตาออก แต่หาที่ผูกที่ครอบตายังไม่ทันเจอ ข้อมือก็ถูกจับเอาไว้

“อย่าขยับ” เสียงทุ้มต่ำดังข้างหูเธอ จากนั้นก็มีความอุ่นที่ออกมาจากน้ำเสียงนั้น มันพัดมาโดนหูของเธอ “ฉันเคยบอกแล้ว ว่าช่วงนี้นอกจากหยอดตาก็อย่าเอาที่ครอบตาออก”

แม้ตรงหน้าสาริศาจะมืดสนิท แต่เธอก็ยังจำเสียงได้ เลยอดไม่ได้ที่จะชะงักไป “ธนพัตงั้นเหรอ？”

เธอรู้สึกได้เลยว่ามันไม่ปกติ แต่ธนพัตก็ไม่ให้เธอเอาที่ครอบตาออก เธอเลยทำได้เพียงคลำไปตามความมืดนั้น

เห็นได้ชัดว่าการคลำนั้น มันทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองชนเข้าตอนนอนนั้น อันที่จริงมันคือหน้าอกแข็งของธนพัต เธอเลยทำอะไรไม่ถูก “ธนพัตเหรอ？ทำไมคุณ……ถึงได้มานอนบนเตียงฉัน？เดี๋ยวนะ คุณใส่ชุดนอนใช่ไหมเนี่ย？”