หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 106

นี่มันไม่ใช่จูบครั้งแรกของสาริศากับธนพัต แต่ทุกครั้ง สาริศาก็จะตื่นเต้นจนตัวเกร็ง ครั้งนี้เองก็เหมือนกัน

แถมอาจจะเป็นเพราะที่ครอบตา เธอมองเห็นไม่ได้ เลยทำให้ทั้งตัวนั้นเลยรู้สึกไวมากกว่าเดิม

ดังนั้น ธนพัตนั้นรุกล้ำไปในทุกส่วนของริมฝีปากของเธอ เหมือนกับถูกขยายใหญ่ขึ้น ทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อย

ก็ไม่รู้ว่าจูบนานแค่ไหน เขารู้สึกได้ว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดนั้นเหมือนจะถูกจูบจนหายใจไม่ค่อยออก ธนพัตถึงได้ปล่อยเธอออกอย่างเสียดาย

เมื่อเห็นสาริศาใส่ที่ครอบตากับใบหน้าแดงๆ เล็กๆนั้น ธนพัตก็เสียดายเล็กน้อย ที่ตัวเองให้สาริศาใส่ที่ครอบตา

เพราะเขาอยากมองแววตาของสาริศาในตอนนี้เป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าจะต้องอายเป็นอย่างมาก แต่จะมีความหวังและความสุขกับตัวเองหรือเปล่านะ？

เมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนเบาๆ ที่ออกมาจากตัวของสาริศา และความหอมจากเรือนร่างนั้นมันส่งกลิ่นเข้าไปในจมูกของเขา ธนพัตเลยคิดว่า การควบคุมของตัวเองนั้น มันเหมือนถูกท้าทายเข้าอีกแล้ว

แต่เขาก็ยังขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะพยายามอดทนเอาไว้

สาริศายังบาดเจ็บอยู่ แล้วก็ยังอยู่ในโรงพยาบาลอีก ลิ่มที่ตอกอยู่ในใจของสาริศาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อสองปีก่อน มันก็เป็นปัญหาใหญ่เหมือนกัน

สาริศาที่อยู่ในอ้อมกอดนุ่มนิ่มของธนพัต ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นเกือบจะถูกหมาป่าตัวใหญ่กินจนเกลี้ยงไปแล้ว

จนเมื่อจู่ๆ ธนพัตก็กอดเธอไว้แน่น พลางก้มหน้าลงอมติ่งหูเธอ แล้วพูดเสียงต่ำออกมา “จะต้องมีสักวัน ที่จะกินคุณให้เกลี้ยงเลย”

เธอนิ่งไปหลายวินาที ถึงได้เข้าใจว่า “กิน” แปลว่าอะไร ตอนแรกที่มีใบหน้าแดงร้อนแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว

ธนพัตรู้สึกได้ว่าคนที่กอดอยู่นั้นมันร้อนขึ้น เลยหัวเราะเบาๆ สุดท้ายก็ไม่อยากทำให้เธอทรมานอีก เลยเอาผ้าห่มห่มให้เธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม “นอนเถอะ”

สาริศาซบหน้าอกของธนพัต แต่จากที่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของเขา จู่ๆ ก็รู้สึกว่าอารมณ์นั้นสงบลง ก่อนจะรู้สึกง่วงขึ้น

น่ามหัศจรรย์ใจจริงๆ

เธออยู่ข้างกายธนพัต ตื่นเต้นจนใจแทบจะหลุดออกมาได้เลย แต่ก็สามารถสงบจนนอนหลับได้อย่างสบายใจ

คืนนี้ เธอนอนหลับสบายมากเลยล่ะ

สิ่งที่ทำให้สาริศาตกใจก็คือ จากนั้นหลายวัน ธนพัตก็มาอยู่กับเธอในห้องพักรักษาตัวจริงๆ บางทีก็มีคนมาหาธนพัตแล้วคุยเรื่องของบริษัทบ้าง แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตมากแค่ไหน ธนพัตก็ไม่มีท่าทีจะจากไปเลย

ส่วนทุกคืน เขาจะมานอนอยู่เตียงเดียวกับตัวเอง

แต่สาริศากลับไม่ได้รับผลกระทบอะไร แต่เธอเป็นห่วงว่างานในบริษัทของธนพัตจะได้รับผลกระทบอะไร ดังนั้นในวันที่ห้า เธอเลยพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ธนพัตทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ตัวเอง

ตอนที่ทำเรื่องนั้น สาริศาก็แอบถามพยาบาล เมื่อรู้ว่าร่างกายของธีภพนั้นฟื้นฟูได้ไม่เลว เลยออกจากโรงพยาบาลไปก่อนเธอหลายวันแล้ว ธีภพนั้นกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลกีรติเมธานนท์ แล้วให้หมอของตระกูลกีรติเมธานนท์มาดูแล

เมื่อรู้ว่าธีภพนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก สาริศาเลยวางใจไปไม่น้อย

แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเธอจะเป็นห่วงธีภพสักเท่าไหร่ เพราะถึงอย่างไรครั้งนี้เธอเป็นภาระของเขา ถ้าเขาเกิดอะไรขึ้น ในใจของเธอนั้นคงจะรู้สึกผิดไม่น้อยเลย

“พ่อ” ธีภพเปิดปากพูดก่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา “ไฟไหม้ที่เกิดในบ้านของธนพัต พ่อมีส่วนรู้เห็นด้วยใช่ไหม？”

แม้ธีภพจะมีนิสัยใจร้อนแต่ก็ไม่ได้โง่ อีกอย่างถึงอย่างไรก็โตมาจากตระกูลกีรติเมธานนท์ ไม่รู้ว่าเห็นการแก่งแย่งมาตั้งเท่าไหร่ การอยู่ที่โรงพยาบาลนั้น เขาจะคิดไม่ออกได้อย่างไร

“ฉันเป็นคนทำเอง แล้วมันจะทำไมเหรอ？” บุรินทร์เองก็ไม่มีท่าทีจะปกปิดอะไรต่อหน้าลูกชายเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของธีภพนั้นบูดเบี้ยวขึ้นมา “พ่อ！เป้าหมายของคุณคือสาริศางั้นเหรอ？เธอนั้นเป็นเพียงหญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเท่านั้น ทำไมต้องมาลงมือกับเธอด้วย！”

ธีภพไม่พูดถึงสาริศาก็ยังพอว่า แต่เมื่อพูดถึงแล้ว สีหน้าของบุรินทร์ก็ดูไม่มียิ่งกว่าเดิม ก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ พลางมีใบหน้าโกรธเคือง

“ธีภพ นี่คือท่าทีที่แกจะพูดกับพ่องั้นเหรอ？” เขาตะโกนด้วยความโกรธ “เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น แกกล้าพยศรึ？”

ตอนที่บุรินทร์อยู่ที่อเมริกานั้น เมื่อรู้ว่าแผนการฆ่าสาริศามันล้มเหลว แถมเหตุผลที่ล้มเหลวนั้น ยังเป็นเพราะลูกชายสุดที่รักของตัวเองอีก ที่พยายามจะช่วยเธอออกมา เขาโกรธจนพังแจกันดอกไม้มากมาย！

ไอ้เด็กเลวทรามโง่เง่า！

“พ่อ ฉันไม่ได้เถียงคุณนะ！” ธีภพมีสีหน้าซีดเซียว แต่ก็ยังเปิดปากพูด “สาริศานั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยจริงๆ ถ้าพ่ออยากจะทำอะไรธนพัตจริงๆ ทำไมต้องมาลงมือกับเธอด้วย！”

“คุณจะไปเข้าใจอะไร！” บุรินทร์ตะโกน “ธนพัตไม่ได้แตะต้องผู้หญิงมาตลอดหลายปี คนนอกนั้นต่างบอกว่าเขานั้นมีลูกไม่ได้ ดังนั้นเลยไม่สามารถข่มขู่อะไรพวกเราได้ แต่ในวันนี้มีสาริศาเข้ามาแล้ว ถ้าเธอมีลูกให้ธนพัตได้ คุณคิดว่าพวกเรายังจะเอาอะไรไปสู้กับธนพัตได้อีก！”

ธีภพมีสีหน้าซีดเซียว “จะเป็นไปได้ได้อย่างไร？ธนพัตเขาเป็นแค่คนพิการเท่านั้น——”

“พิการแล้วแล้วยังไง？” บุรินทร์ยิ่งพูดก็ยิ่งรำคาญใจ “ถึงจะพิการ แต่เขาเองก็สร้างทุกอย่างมากับมือ ราคาหุ้นของTNP Groupและกำไรในแต่ละปีนั้น มันมากกว่าบริษัทลูกของตระกูลกีรติเมธานนท์ที่ฉันเป็นคนบริหารอีก นี่มันเหมือนเป็นการทำให้โลกรู้ว่าฉันสู้ไอ้คนพิการนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ！”