หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 107

สีหน้าของธีภพนั้นซีดกว่าเดิม

เขารู้ว่าธนพัตนั้นร้ายกาจ แต่เขาคิดไม่ถึง ว่าจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้

บุรินทร์มองธีภพ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นก็เปิดปากพูดอย่างเย็นชา “ธีภพ แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าที่แกพยายามปกป้องสาริศามากขนาดนั้น อันที่จริงก็เพราะยังไม่ลืมคนรักเก่าใช่ไหม？”

จู่ๆ ธีภพก็เบิกตาโพลง ก่อนจะมองบุรินทร์ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

พ่อเขา……รู้เรื่องของตัวเองกับสาริศาเหรอ？

แต่ตอนที่ตกใจอยู่นั้น แต่เขานั้นใจเย็นลงได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา

ใช่สิ ตอนแรกเขาว่าจะออกไปจากบ้านนี้ แม้บุรินทร์จะบอกว่าไม่สนใจเขา แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียว เขาจะไม่สนใจได้อย่างไร？

สี่ปีที่เรียนมหาวิทยาลัยมานั้น ท่าทีทุกย่างก้าวของเขาเกรงว่าจะอยู่ในสายตาของบุรินทร์มาตลอด

“พ่อรู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ？” ธีภพพูดเสียงเย็นชา

“ใช่แล้วล่ะ” บุรินทร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตอนที่ธนพัตแต่งงานนั้น ฉันก็รู้ได้แล้ว ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นแฟนสาวเมื่อตอนนั้นของแก เหอะ แต่ฉันเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ถึงอย่างไรก็เป็นแค่ผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นเอง ใครๆ ก็เป็นเหมือนกัน ขอแค่เป็นผู้หญิงของธนพัต ฉันก็ไม่ปล่อยไปหรอก”

เขาฟังความอาฆาตออกจากน้ำเสียงของบุรินทร์ ธีภพมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะปรี่เข้ามาที่โต๊ะหนังสือ พลางตะโกนเสียงแหบ “พ่อ ฉันไม่มีทางยอมให้พ่อทำอะไรสาริศาหรอก！”

ตอนแรกธีภพคิดว่า บุรินทร์ได้ยินตัวเองพูดแบบนี้แล้วจะโกรธ แต่ไม่คิดเลย ว่าเขาจะมีเพียงเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา

“ได้ ฉันสัญญา ว่าฉันจะไม่เอาชีวิตของสาริศา” เขาค่อยๆพูดออกมา

จากนั้น ก็กลายเป็นธีภพที่อึ้งไป

เขาไม่คิดเลว่าบุรินทร์นั้นจะเป็นคนที่ถูกโน้มน้าวได้ง่ายขนาดนั้น ดังนั้นเลยมองเขาด้วยความสงสัย “พ่อพูดจริงเหรอ？”

“จริงอยู่แล้ว ฉันเคยโกหกแกเมื่อไหร่” บุรินทร์ในตอนนั้นกลับเงียบสงบ “เพราะฉันหาวิธีที่ดีกว่าในการต่อกรกับธนพัตได้แล้ว”

ธีภพถึงได้มองบุรินทร์ด้วยความสงสัยแต่ก็แอบเชื่อเล็กน้อย พลางพยักหน้า “โอเค ขอแค่สาริศาไม่เป็นไร คุณจะทำอย่างไรกับธนพัตก็ได้”

บุรินทร์พยักหน้า “คุณออกไปเถอะ”

ธีภพถึงได้ออกไป

เมื่อเขาออกไป โชติที่เป็นผู้ช่วยพิเสิพที่อยู่ข้างๆ ก็เดินมาที่ข้างโต๊ะ

“ท่านประทาน” โชติมีใบหน้าดำคร่ำเครียด ก่อนจะถามเสียงต่ำ “คุณคิดจะปล่อยสาริศาไปจริงๆ เหรอครับ？”

“ใครบอกฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป？” บุรินทร์มีสีหน้าเย็นชา

โชติอึ้งไป “แต่เมื่อครู่คุณบอกว่า……”

“ฉันเพียงแค่บอกว่าจะไม่เอาชีวิตของผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเธอไป” บนใบหน้าของบุรินทร์มีรอยยิ้มร้ายลึกขึ้นมา “ต้องรู้ด้วยว่าธนพัตนั้นไม่ง่ายเลยที่เขาเอาใจใส่คนคนหนึ่งขนาดนี้ ถ้าฆ่าไปเลย คงจะน่าเสียดายน่าดูเลยใช่ไหมล่ะ？”

ก้จริงที่ว่าเขาวางแผนจะฆ่าสาริศาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตอนที่อยู่ที่ประเทศM เมื่อธนพัตได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับสาริศาก็รีบบินกลับมา เขานั้นก็ตกใจมาก

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้มีความหมายต่อธนพัตมาก แต่ตอนแรกเขาคิดว่าคงเหมือนกับที่ตัวเองสนใจในตัวสาวสวยเท่านั้น และอยากจะมีความสุขด้วยก็เท่านั้นเอง

แต่ตอนนั้นเขาเพิ่งจะรู้ว่าธนพัตนั้นชอบผู้หญิงคนนี้เข้าแล้วจริงๆ

การค้นพบนี้ มันทำให้เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เขาเกลียดธนพัตตั้งแต่เล็ก ทั้งๆ ที่ธนพัตเด็กกว่าตัวเองมากขนาดนั้น แต่กลับเป็นน้องชายที่ดีกว่าตัวเองทุกอย่าง พลางอิจฉาที่เขามีทุกอย่างที่ดีกว่าตัวเอง และยิ่งอิจฉาที่คุณปู่นั้นรักเขาเป็นอย่างมาก

จนกระทั่งคดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อน ธนพัตเสียขาทั้งสองข้างไป เขาเลยคิดว่าน้องชายของตัวเองคนนี้ เลยถือว่าได้แก้ไขไปก่อนที่เขาจะกลายเป็นตัวข่ม

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากนั้นหลายปี ธนพัตกลับมาจากประเทศM แม้จะนั่งอยู่บนวีลแชร์ แต่กลับทำให้ตัวเองเหมือนถูกข่มขู่มากกว่าเดิม！

หลายปีมานี้ ตั้งแต่คนพิการอย่างธนพัตกลับมาที่ประเทศMแล้วก่อตั้งTNP Group แต่กลับยิ่งเป็นการข่มขู่ตัวเองมากกว่าเดิม

สาริศาไม่ได้คิดอะไรมากมาย หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวแล้ว ก็กินข้าวกับธนพัตแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งรถไป

ระหว่างทาง ธนพัตเงียบเป็นอย่างมาก สาริศาเห็นอีกว่าบนที่นั่งของรถนั้น มีดอกไม้ช่อใหญ่เตรียมไว้ให้ด้วย

ในใจของสาริศานั้นสงสัยว่าตกลงพวกเขาจะไปไหนกันแน่ แต่ก็ไม่กล้าถามมาก เลยได้แต่นั่งนิ่งๆ

หลังจากนั้นชั่วโมงหนึ่ง พวกเขาก็ขับออกมาจากเขตเมือง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ชานเมือง

สาริศาในตอนนี้หลับพลางซบไหล่ของธนพัตไปแล้ว เมื่อรู้สึกได้ว่ารถจอดแล้ว ถึงได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่พอได้เห็นวิวด้านนอกหน้าต่างของรถ เธอก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไป

“นี่……” เธอมองไปทางธนพัตด้วยความแปลกใจ

ธนพัตในตอนนั้นก็มองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง ในแววตาก็มีความเศร้าอยู่ ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “ฉันพาคุณมาเจอเธอ”

สาริศาพูดอะไรไม่ออก

ตอนนั้น ชรัณก็ลงจากรถมาเพื่อเปิดประตู วีลแชร์ของธนพัตก็เข็นออกมาก่อน จากนั้นสาริศาก็รีบตามลงมา

จากนั้นพอลงรถมา ก็เห็นวิวข้างหน้า สีหน้าของสาริศาก็หนักใจไป

ที่ที่ธนพัตพาตัวเองมานั้น คือสุสาน

ตอนนี้สาริศาเองก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมวันนี้ธนพัตถึงได้ดูไม่เหมือนปกติสักเท่าไหร่

ธนพัตจูงมือของสาริศา จากนั้นทั้งสองคนก็มาที่ป้ายหน้าหลุมศพที่หนึ่ง

ป้ายหินสีขาวราวหิมะนั้น มันถูกแกะสลักอย่างละเอียด——

เป็นชื่อของพชิรา