หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 120

เสียงเชียร์ในห้องทำงานดังกระหึ่ม แม้แต่ห้องทำงานของธีภพก็ได้ยินอย่างชัดเจน 

เขาจึงเรียกสาริศามาที่ห้องทำงานของตัวเอง

เขามองข้อศอกของเธอด้วยความเป็นห่วง แววตาเต็มไปด้วยความกังวล “บาดแผลของคุณดีขึ้นแล้วเหรอ เป็นแผลเป็นหรือเปล่า”

สาริศาส่ายหน้า กล่าว：“ดูแลอย่างดี ไม่มีแผลเป็นค่ะ”

หลังจากการทักทาย ห้องก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

ในห้องทำงานนี้  ธีภพสร้างความขัดแย้งกับสาริศาไว้ไม่น้อย เขาเคยเกลียดเธอ โทษเธอ ทรมานเธอที่นี่ สาริศาในตอนนั้นจะต้องเสียใจอย่างมากแน่นอน

เขาผิดไปแล้ว ผิดจนไม่สามารถที่จะให้อภัยตัวเองได้

“สาริศา ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณไปตามข่าวของธนพัต นี่เป็นความต้องการของลิลลี่” เมื่อเห็นท่าทางที่ระแวดระวังของสาริศา ธนพัตจึงรีบอธิบายทันที “ครั้งนี้ผมไม่ได้วางแผนสมรู้ร่วมคิดอะไรแต่อย่างใด ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณอีกแล้ว คุณให้อภัยผมได้ใช่ไหม”

ในตอนแรก สาริศาก็รู้สึกว่าการกระทำของธีภพนั้นยากที่จะให้อภัย เขาทำร้ายเธอมากจนยากจะลืมได้ลง

แต่ว่า การถูกโจมตีเพื่อแก้แค้นในครั้งนั้น เขากระโจนเข้ามาในกองไฟมาช่วยเหลือเธอโดยไม่คิดชีวิต ทั้งหมดนี้มีอะไรที่จะไม่สามารถให้อภัยได้อีก

ว่ากันว่ายิ่งรักมาก ความเกลียดชังก็ยิ่งมากตาม สาเหตุที่ธีภพเกลียดเธอ ก็เพราะไม่รู้ความจริงของเรื่องราว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเชื่อใจในตัวเธอก็ตาม

สาริศาตอบกลับ：“ธีภพ ฉันไม่อยากจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีก ดังนั้นฉันไม่ได้เกลียดคุณแล้ว ฉันให้อภัยคุณ”

เธอยืนอยู่ด้านหน้าของเขา แต่ธีภพกลับรู้สึกเธอนั้นอยู่ไกลแสนไกลหลายพันไมล์

ดวงตาของธีภพเลิ่กลั่ก ไม่สามารถที่จะพูดต่อไปได้ จึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาขึ้น “เมื่อสักครู่ที่คุณดีใจอยู่ด้านนอก หรือว่าคุณจะไม่เป็นห่วงว่าธนพัตกับจงกลจะความสัมพันธ์กัน เรื่องราวต่าง ๆ มักไม่ได้เป็นเพียงโคมลอยโดยที่ไม่มีมูล ระหว่างชายหญิงนอกจากความรักแล้ว ไม่มีทางที่จะมีความเป็นเพื่อนได้”

เหตุผลที่ธีภพพูดขึ้นมานี้ สาริศาเธอย่อมเข้าใจดี ชายหญิงเมื่ออยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนกัน แต่มิตรภาพเพื่อนนั้นจะกลายเป็นความรักในสักวันหนึ่ง

แต่ว่า ธนพัตไม่ใช่คนแบบนั้น ธนพัตเป็นผู้ชายที่มีความรักบริสุทธิ์

ความรักยาวนานที่เขามีต่อพชิรา การปกป้องตัวเองในรูปแบบทุกวิถีทาง ไม่ใช่ชายใดที่จะสามารถทำได้อย่างแน่นอน

 สาริศาจ้องมองมาทางธีภพ “ฉันเชื่อใจเขา ธนพัตเป็นสามีของฉัน ฉันเข้าใจเขาดี จงกลก็แค่ดาราสาวคนหนึ่ง เมื่อเทียบกับพชิราในตอนนั้นแตกต่างกันไม่รู้กี่ชั้น”

ธีภพตะลึงชะงัก

เธอรู้จักคนที่ชื่อพชิรา?

เห็นทีธนพัตคงได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับเธอแล้ว

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ช่างสนิทสนมกันจริง 

เขาถามกลับ：“พชิราไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ที่พูดอยู่คือเรื่องของคุณ สาริศา พวกคุณเพิ่งรู้จักกันนานเท่าไหร่เชียว คุณถึงเข้าใจเขาได้ดีขนาดนี้”

สาริศาเบนสายตาไปยังนอกหน้าต่าง แล้วกล่าวเบา ๆ “คนบางคนแค่มองตาแวบเดียวก็เข้าใจทั้งชีวิต การอยู่ด้วยกันระหว่างคนสองคนก็คือการเชื่อใจซึ่งกันและกัน ฉันเชื่อใจธนพัต เหมือนกับที่ธนพัตเชื่อใจฉัน”

รอให้สาริศาออกจากห้องทำงานไปแล้ว ในใจของธีภพวกวนอยู่กับคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ

เขาได้กระทำความผิดอันใหญ่หลวงที่ไม่ควรกระทำ ก็คือการไม่เชื่อใจสาริศา

ในตอนนั้นความบริสุทธิ์ดุจดอกพุดซ้อนสีขาว เธอที่จิตใจดี แน่วแน่ ไร้เดียงสา ได้ดึงดูดให้เขาตกหลุมรักเธอ

แต่ด้วยเขามีครอบครัวที่มีชื่อเสียง มีคนไม่น้อยที่โลภในความรวยของเขา ดังนั้นเขาจึงปิดบังสาริศาเรื่องของตัวเอง

รูปถ่ายในตอนนั้น เขาไม่แม้แต่จะไตร่ตรอง ก็เชื่อว่าสาริศานั้นทรยศเขา ถ้าหากว่าเขาฟังเธออธิบายสักหน่อย ยอมที่สงบสติอารมณ์แล้วมาวิเคราะห์ วันนี้ทั้งคู่ก็คงไม่กลายเป็นคนแปลกหน้าเช่นนี้

ธีภพรู้สึกว่าตัวเองได้สูญเสียสาริศาไปแล้ว สูญเสียหัวใจของเธอไปแล้ว

ตอนกลางวันวุ่นอยู่กับการทำงานต่าง ๆ พอตกกลางคืน พวกสาริศาสองสามคนได้เตรียมพร้อมทุกอย่าง แล้วก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเจียงหนานด้วยกัน

พวกเขามาถึงที่นี่ตอนหกโมงครึ่ง และได้จองโต๊ะไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว

เมย์กับณฉัตรแกล้งแสดงเป็นคู่รัก

พวกเขาได้ซ่อนกล้องไว้ตรงที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ง่าย แล้วก็ทำการรอ

หนึ่งทุ่มตรง พวกเขาก็เห็นธนพัตกับจงกลเข้ามาในร้านอาหารจริง ๆ โดยคนหนึ่งนำหน้าอีกคนหนึ่งตามหลัง

คืนนี้จงกลดูมีสวยเสน่ห์มากเป็นพิเศษ เพียงเห็นก็รู้ได้เลยว่าได้ผ่านการแต่งตัวอย่างประณีตพิถีพิถัน

รูปร่างที่เพอร์เฟกต์จนทำให้สาริศารู้สึกละอายใจ

ชุดราตรีแหวกอกเต็มไปด้วยความนุ่มนวล จงกลยังแต่งหน้าแบบสโมคกี้อายส์หนา ๆ ซึ่งเข้ากับบรรยากาศราตรีที่มืดมิดนี้