หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 122

ธนพัตยังมีผู้หญิงอื่น!

จงกลตกใจมาก แต่เธอก็ดึงสติคืนสู่ปกติอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็ไม่มีทางที่จะเทียบตัวเองได้ หน้าอกสู้เธอไม่ได้ ก้นก็สู้เธอไม่ได้ ใบหน้าก็สู้เธอไม่ได้

จงกลรู้สึกว่าสายตาของธนพัตต้องมีปัญหาแน่ ๆ เขาชอบเธอ?

จงกลรีบยิ้มอย่างประจบประแจง เดินเข้าไปแล้วโน้มเข้าใกล้ธนพัต จากนั้นกล่าว “คุณธนพัตคะ เค้ารอคุณนานแล้วนะ คุณกลับมาคุยกับคนอื่นอยู่ที่นี่ ไปกันเถอะ พวกเรากลับกันเถอะ ไปนั่งเล่นที่บ้านฉันนะคะ”

จงกลใช้สายตาเชิงดูถูกสำรวจชุดของสาริศา

สาริศารู้สึกว่าภาพผู้หญิงสองคนแย่งผู้ชายคนเดียวเป็นอะไรที่น้ำเน่ามาก เธออยากจะจากไปให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงกล่าวขึ้น “พวกคุณคุยกันไปก่อน ฉันขอตัว”

ทันใดนั้นธนพัตก็คว้ามือของสาริศาทันที

ธนพัตเดิมทีก็ไม่ได้ชอบจงกลอยู่แล้ว ตอนนี้เธอยังกล้ามาท้าทายเขาต่อหน้าสาริศาอีก

ในเมื่อตอนนี้รู้ความรู้สึกของสาริศาแล้ว คนอื่น ๆ ที่ทำให้สาริศาไม่ชอบ เขาก็ไม่อยากจะเห็น

เวลานี้ธนพัตจ้องใบหน้าของจงกล เยือกเย็นน่ากลัว

จงกลก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ตัวสั่นไปหนึ่งที

ธนพัตกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “คุณจงกลครับ ดินเนอร์ของพวกเราสิ้นสุดลงแล้ว ขอตัว”

จงกลไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

นี่มันอะไรกัน

นี่เธอถูกทิ้งเหรอ

จงกลถลึงตาใส่สาริศาทีหนึ่ง โยนความผิดทุกอย่างลงบนตัวเธอ จะต้องเป็นเธออย่างแน่นอนที่ทำลายการออกเดตของเธอกับธนพัตในคืนนี้

เธอนั้นประมาณเธอต่ำเกินไปจริง ๆ !

จงกลรู้สึกขุ่นเคือง ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ธนพัตไม่พอใจ เดิมทีคืนนี้ก็เริ่มต้นอย่างสวยงาม ธนพัตใกล้ที่ตกอยู่ภายใต้เบี้ยล่างของเธอแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นระหว่างทาง

ธนพัตขี้เกียจที่จะไปสนใจจงกล เพียงกล่าวกับสาริศา “พวกเราไปกันเถอะ”

เมื่อกล่าวจบ ทั้งคู่ก็ไม่สนใจจงกลอีก แล้วก็เดินออกไปทางประตูหลังของโรงแรมแล้วจากไป

สาริศานั่งอยู่ในรถส่งข้อความถึงเมย์กับณฉัตรที่ยังอยู่ในร้านอาหาร บอกว่ามีธุระด่วน ต้องขอตัวก่อน

ในรถ สาริศาเงียบตลอดทาง

การปรากฏตัวของจงกล ทำให้อารมณ์ที่ไม่พอใจของเธออึมครึมยิ่งขึ้นอีก

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน เธอก็ติดธนพัตจนอยู่ห่างไม่ได้ เมื่อนึกถึงจงกลออดอ้อนออเซาะธนพัต จิตใจของสาริศาก็เป็นกังวลมาก ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา เพียงแต่แค่ไม่เชื่อมั่นในเรื่องโชคชะตา

สาริศาเป็นกังวลว่าความรักในช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ จะต้านไม่ไหวกับการยั่วยวนให้ท่าของหญิงสาว แล้วธนพัตจะเบื่อตัวเองไหม จะได้ใหม่ลืมเก่าและหันไปซบอ้อมกอดของจงกลหรือผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า

สาริศาจู่ ๆ ก็รู้สึกไม่มั่นใจตัวเองขึ้นมา

เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา เธอมีอดีตที่มีตำหนิ ธนพัตตอนนี้อาจจะไม่ใส่ใจ แต่ว่าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังถ้าหาไม่เจอในสักวัน เรื่องราววันข้างหน้าจะมีการพัฒนาได้อย่างไร

คำพูดทิ่มแทงของไรยาได้ทำให้สาริศาทุกข์ใจมาก และตอนนี้เพราะธนพัต ยังปรากฏคนที่ยากรับมืออย่างจงกลอีก

เหนื่อย สาริศารู้สึกเหนื่อยจริง ๆ 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สาริศาก็ไม่ได้พูดอะไรกับธนพัต ท่าทีนิ่งเฉย เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน แล้วนั่งใจลอยอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน

ธนพัตรู้สึกว่าถึงเวลาที่ต้องทำลายความเงียบแล้ว

เดิมทีการมีอยู่ของจงกล ก็แค่อยากยืนยันความรู้สึกของสาริศาก็เท่านั้น ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีทางมีค่าพอให้เขานำไปใส่ใจ จนกลายไปเป็นปัญหาระหว่างพวกเขาสองคน

“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำก่อนเถอะ” ธนพัตลุกขึ้นจากเก้าอี้เข็น ยื่นมาลูบผมของเธอที่ก้มหน้าอยู่ แล้วกล่าวเบา ๆ 

สาริศาเงยหน้าขึ้นมามองเธอ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าไม่ควรจึงได้กลืนกลับไป

ธนพัตรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร จึงได้กล่าวขึ้น “คุณกำลังโกรธเหรอ ตลอดทางไม่คุยกับผมเลย”

สาริศาส่ายหน้า แล้วตอบกลับ “ฉันเปล่า ฉันแค่ไม่ชอบท่าทางของจงกล”

เธอไม่มีทางยอมรับหรอก ทำเช่นนั้นดูใจแคบอย่างชัดเจน

แต่ว่าในใจของเธอนั้นไม่สบายใจจริง ๆ

ธนพัตยิ้มเบา ๆ “ผมว่าจ้างจงกลมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับบริษัท เพียงเพราะว่าเธอนั้นเหมาะสม ตั้งแต่ในแง่บุคลิกรวมไปถึงความนิยมจากมหาชน เธอนั้นเหมาะสมที่สุด”

สาริศามองธนพัต แล้วตกใจเบา ๆ 

นี่ธนพัตกำลังทำการอธิบายให้เธออยู่เหรอ

อธิบายแล้วทำไมต้องดึงจงกลเข้ามาเกี่ยวข้อง

ทันใดนั้นสาริศาจู่ ๆ ก็รู้สึกวาบหวามในใจ

ธนพัตนั้นเป็นคนแบบไหน เย็นชาโดยสันชาตญาณ อีกทั้งยังมีความเย่อหยิ่ง ผู้ชายแบบนี้คิดไม่ถึงว่าจะยอมมาอธิบายให้เธอฟัง จิตใจของเธอต่อให้เดิมทีไม่ค่อยมีความสุข ในเวลานี้ได้ผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย

แต่เมื่อนึกถึงจงกลที่วันนี้ออเซาะประจบประแจงธนพัตแบบนั้น ในใจของเธอรู้อึดอัดเล็กน้อย อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้ “แต่ถ้าเป็นเพียงพรีเซนเตอร์ ทำไมเธอถึงออกตัวแรงกับคุณขนาดนั้น”

“อันนี้คุณต้องไปถามเธอแล้ว” ธนพัตยิ้มเศร้าไปทีหนึ่ง “ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดว่าที่ผมเชิญเธอมาเป็นพรีเซนเตอร์นั้นมีจุดประสงค์อื่น”

ก็จริง จงกลอยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปี ไม่เคยผิดหวังเรื่องผู้ชายแม้แต่ครั้งเดียว ดังนั้นจึงค่อนข้างมีความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง 

“เดิมทีผมก็ไม่อยากจะสนใจจงกลเลย” ธนพัตหรี่ตามองสาริศาอีกครั้ง “แต่ว่า……มีใครบางคนผลักไสผมให้ไปหาเธอตลอด”

สาริศาชะงัก มองใบหน้าธนพัตที่อยู่ใกล้แค่คืบ สีหน้าก็แดงก่ำอย่างควบคุมไม่ได้

ก็เป็นดังเช่นนั้นจริง เป็นเธอเองที่ให้ธนพัตไปทานข้าวกับจงกล สุดท้ายคนที่หึงก็คือตัวเธอเอง

ช่างน่าอายชะมัด

สาริศามุ่ยปากอย่างเขินอาย

ธนพัตเห็นรอยยิ้มของสาริศา แววตาอ่อนโยน แล้วก็กอดเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน “คืนนี้คุณสวยมาก”

สวยเหรอ

สาริศารู้สึกว่าไม่ต่างจากปกติเลย ยังคงเป็นชุดทำงาน ที่ดูหมดสภาพ การแต่งหน้าก็ไม่ได้ดูโดดเด่นตรงไหน

สาริศาดึงมือกลับไป ในใจยังคงรู้สึกละล้าละลัง จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้น “ฉันสวยสู้จงกลได้ที่ไหน เธอเซ็กซี่ขนาดนั้น ชุดที่เธอใส่วันนี้ ทรวงอกของเธอแทบจะทะลักออกมาแล้ว”

ธนพัตอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นแล้วกล่าว “ผมไม่ชอบคนแบบจงกล”

ประโยคนี้ของเขานั้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ท่าทางอ้อนแอ้นของสาริศา ในสายตาของธนพัต นั้นน่าดึงดูดยิ่งกว่าการประจบประแจงและแต่งตัวไม่มิดชิดของจงกลหมื่นเท่า

เขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ 

“ไปไหน” สาริศาถามด้วยสีหน้าเขินแดงก่ำ

“อาบน้ำ” น้ำเสียงของธนพัตทุ้มต่ำอ่อนโยน “พวกเราอาบน้ำด้วยกัน”

สาริศาสีหน้าแดงก่ำ อยากจะตอบโต้กลับ แต่ธนพัตกลับก้มหน้าลงมาอุดปากของเธอไว้ แล้วกล่าวเบา ๆ “วันนี้คุณทำผิด คุณจะต้องโดนลงโทษ ห้ามตอบโต้”

สาริศาฟังน้ำเสียงอันบ้าพลังของธนพัต แล้วไม่สามารถที่จะตอบโต้ได้ จึงได้แต่ตามใจเขา แล้วเข้าห้องอาบน้ำไป

ทันใดนั้น น้ำก็กระเด็นไปรอบ ๆ ห้องอาบน้ำ และไอน้ำระเหย ใบหน้าเล็ก ๆ ของสาริศาแดงประหนึ่งกับลูกแอปเปิล