หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 123

วันรุ่งขึ้น ธนพัตส่งสาริศาเสร็จ เขาก็ไป TNP Group ด้วยตัวเอง 

หลังประชุมตอนเช้าเสร็จ ธนพัตอยู่ที่ห้องทำงานคนเดียว วันนี้ค่อนข้างว่าง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วก็ดูรายงาน

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงชรัณตะโกนห้ามใครบางคนอยู่ด้านนอกประตู “คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ!”

เสียงตะโกนได้ขัดจังหวะความคิดของธนพัต เข้าได้นั่งตัวตรงขึ้น

ประตูถูกผลักออกอย่างแรง เป็นจงกล

ชรัณที่อยู่นอกประตูได้ตามเข้ามาแล้วกล่าวขึ้น “คุณชายพัทครับ เธอไม่มีการนัดไว้แต่ก็จะบุกเข้ามาให้ได้!”

ธนพัตขมวดคิ้ว ให้ชรัณออกไปก่อน เขาจะจัดการเอง 

จงกลในวันนี้แต่งตัวผิดต่างไปจากปกติ สวมด้วยเสื้อคลุมยาวที่คลุมปกปิดตัวเองไว้หมด จากโดยปกติแล้วมักจะสวมชุดที่เปิดเว้าได้เท่าไหร่ก็จะเปิดเว้าเท่านั้น

จงกลจัดผมที่ยุ่งกระเซิงให้เข้าที่ กล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาว่า “ขอโทษค่ะคุณธนพัต ที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ เพียงแต่ฉันอยากจะเจอคุณมากเท่านั้น ฉันคิดถึงคุณ”

ธนพัตขมวดคิ้วขึ้น กล่าว “เมื่อคืนผมได้กล่าวกับคุณอย่างชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ”

เขากล่าวกำชับ “ออกไป ผมยุ่งมาก”

จงกลกัดริมฝีปากตัวเอง และไม่มีท่าทีจะจากไป หนำซ้ำยังเดินมาด้านหน้า ทำพฤติกรรมที่ทำให้ธนพัตถึงกับตั้งตัวไม่ทัน

เธอถอดเสื้อคลุมของตัวเธอออกอย่างรวดเร็ว ด้านในเป็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอ

ธนพัตเห็นดังนี้ใบหน้าก็เย็นชาขึ้น สีหน้าดำทะมึนจนน่ากลัว

ถ้าเป็นคนที่รู้จักตัวตนของธนพัต ก็จะรู้ว่าเขานั้นโมโหโกรธแล้ว และก็โกรธมาก ดังนั้นถึงได้เงียบเช่นนี้

แต่จงกลกลับคิดว่าตัวเองนั้นยั่วยวนสำเร็จ จึงได้วิ่งเข้าไปกอดธนพัต

“คุณธนพัตคะ ฉันรู้ว่าคุณนั้นก็ชอบฉันเช่นกัน! ฉันก็แค่ถามความสัมพันธ์ของคุณกับผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น และฉันก็อยากจะเป็นผู้หญิงของคุณด้วย! ฉันอยาก——โอ๊ย!”

จงกลยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกธนพัตสะบัดเธอทิ้งไป

“คุณรีบใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ จากนั้นรีบไสหัวออกไปซะ” สีหน้าน้ำเสียงของธนพัตนั้นเยือกเย็นไร้อุณหภูมิ 

จงกลไม่ยอมที่จะยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ จึงบิดเนื้อบิดตัวทำท่าออเซาะ ร่างที่ขาวราวหิมะของเธอกับความอ่อนโยนมหาศาลส่ายไปมาตรงหน้าของธนพัต

“คุณธนพัต ฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคุณ ฉันทำด้วยความเต็มใจ คุณเอาฉันเถอะนะ”

สีหน้าของธนพัต ก็ยิ่งเย็นชา ความอดทนสุดท้ายก็หมดหายไป

เขาโทรศัพท์ไปหาชรัณ แล้วกล่าว “ให้ยามขึ้นมาลากขยะนี้ออกไปซะ”

จงกลสีหน้าขาวซีดทันที

จงกลแทบจะทรุดตัวลง เธอเริ่มร้องไห้แล้วกล่าวขึ้น “คุณธนพัตคะ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับสาริศาคนนั้นได้ แต่กลับทำกับฉันไม่ได้! หรือว่าฉันสู้ผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นไม่ได้!”

ธนพัตได้ยินชื่อของสาริศาจากปากของจงกล หน้าจึงถอดสี น้ำเสียงก็ยิ่งเย็นชา “ทำไมคุณถึงรู้ว่าเธอชื่ออะไร คุณไปสืบค้นประวัติเธอเหรอ”

“เธอมีอะไรดีที่ต้องให้ฉันไปสืบค้น?” จงกลกล่าวอธิบาย “เมื่อคืนฉันเห็นเพื่อนทำงานของเธอ เป็นพวกเขาที่บอกกับฉันเอง”

จงกลอธิบายต่อ “สาริศาคนนั้นหน้าตาก็ธรรมดา โหงวเฮ้งหน้าก็ดูกาลกิณี ที่เธอตามใจคุณ จะต้องเป็นเพราะเห็นแก่ชื่อเสียงเงินทองของคุณอย่างแน่นอน คุณธนพัตฉันจะบอกคุณให้นะว่าผู้หญิงแบบนี้ฉันเห็นมานักต่อนัก มารยาของเธอนั้นมีชั้นเชิงแค่ไหน อันนั้นฉันไม่รู้ แต่ที่เธอเข้าใกล้คุณ จะต้องไม่ประสงค์ดีอย่างแน่นอน! คุณอย่าได้โดนหลอกเชียวนะ”

ธนพัตมองจงกลด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น “ผมไม่อยากฟังคำพูดสกปรกของคุณที่เปล่งชื่อของสาริศาออกมา หากคุณพูดอีกคำ ผมรับรองว่าจะให้คุณตายแบบไม่มีที่ฝัง”