หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 123

วันรุ่งขึ้น ธนพัตส่งสาริศาเสร็จ เขาก็ไป TNP Group ด้วยตัวเอง 

หลังประชุมตอนเช้าเสร็จ ธนพัตอยู่ที่ห้องทำงานคนเดียว วันนี้ค่อนข้างว่าง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วก็ดูรายงาน

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงชรัณตะโกนห้ามใครบางคนอยู่ด้านนอกประตู “คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ!”

เสียงตะโกนได้ขัดจังหวะความคิดของธนพัต เข้าได้นั่งตัวตรงขึ้น

ประตูถูกผลักออกอย่างแรง เป็นจงกล

ชรัณที่อยู่นอกประตูได้ตามเข้ามาแล้วกล่าวขึ้น “คุณชายพัทครับ เธอไม่มีการนัดไว้แต่ก็จะบุกเข้ามาให้ได้!”

ธนพัตขมวดคิ้ว ให้ชรัณออกไปก่อน เขาจะจัดการเอง 

จงกลในวันนี้แต่งตัวผิดต่างไปจากปกติ สวมด้วยเสื้อคลุมยาวที่คลุมปกปิดตัวเองไว้หมด จากโดยปกติแล้วมักจะสวมชุดที่เปิดเว้าได้เท่าไหร่ก็จะเปิดเว้าเท่านั้น

จงกลจัดผมที่ยุ่งกระเซิงให้เข้าที่ กล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาว่า “ขอโทษค่ะคุณธนพัต ที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ เพียงแต่ฉันอยากจะเจอคุณมากเท่านั้น ฉันคิดถึงคุณ”

ธนพัตขมวดคิ้วขึ้น กล่าว “เมื่อคืนผมได้กล่าวกับคุณอย่างชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ”

เขากล่าวกำชับ “ออกไป ผมยุ่งมาก”

จงกลกัดริมฝีปากตัวเอง และไม่มีท่าทีจะจากไป หนำซ้ำยังเดินมาด้านหน้า ทำพฤติกรรมที่ทำให้ธนพัตถึงกับตั้งตัวไม่ทัน

เธอถอดเสื้อคลุมของตัวเธอออกอย่างรวดเร็ว ด้านในเป็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอ

ธนพัตเห็นดังนี้ใบหน้าก็เย็นชาขึ้น สีหน้าดำทะมึนจนน่ากลัว

ถ้าเป็นคนที่รู้จักตัวตนของธนพัต ก็จะรู้ว่าเขานั้นโมโหโกรธแล้ว และก็โกรธมาก ดังนั้นถึงได้เงียบเช่นนี้

แต่จงกลกลับคิดว่าตัวเองนั้นยั่วยวนสำเร็จ จึงได้วิ่งเข้าไปกอดธนพัต

“คุณธนพัตคะ ฉันรู้ว่าคุณนั้นก็ชอบฉันเช่นกัน! ฉันก็แค่ถามความสัมพันธ์ของคุณกับผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น และฉันก็อยากจะเป็นผู้หญิงของคุณด้วย! ฉันอยาก——โอ๊ย!”

จงกลยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกธนพัตสะบัดเธอทิ้งไป

“คุณรีบใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ จากนั้นรีบไสหัวออกไปซะ” สีหน้าน้ำเสียงของธนพัตนั้นเยือกเย็นไร้อุณหภูมิ 

จงกลไม่ยอมที่จะยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ จึงบิดเนื้อบิดตัวทำท่าออเซาะ ร่างที่ขาวราวหิมะของเธอกับความอ่อนโยนมหาศาลส่ายไปมาตรงหน้าของธนพัต

“คุณธนพัต ฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคุณ ฉันทำด้วยความเต็มใจ คุณเอาฉันเถอะนะ”

สีหน้าของธนพัต ก็ยิ่งเย็นชา ความอดทนสุดท้ายก็หมดหายไป

เขาโทรศัพท์ไปหาชรัณ แล้วกล่าว “ให้ยามขึ้นมาลากขยะนี้ออกไปซะ”

จงกลสีหน้าขาวซีดทันที

จงกลแทบจะทรุดตัวลง เธอเริ่มร้องไห้แล้วกล่าวขึ้น “คุณธนพัตคะ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับสาริศาคนนั้นได้ แต่กลับทำกับฉันไม่ได้! หรือว่าฉันสู้ผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นไม่ได้!”

ธนพัตได้ยินชื่อของสาริศาจากปากของจงกล หน้าจึงถอดสี น้ำเสียงก็ยิ่งเย็นชา “ทำไมคุณถึงรู้ว่าเธอชื่ออะไร คุณไปสืบค้นประวัติเธอเหรอ”

“เธอมีอะไรดีที่ต้องให้ฉันไปสืบค้น?” จงกลกล่าวอธิบาย “เมื่อคืนฉันเห็นเพื่อนทำงานของเธอ เป็นพวกเขาที่บอกกับฉันเอง”

จงกลอธิบายต่อ “สาริศาคนนั้นหน้าตาก็ธรรมดา โหงวเฮ้งหน้าก็ดูกาลกิณี ที่เธอตามใจคุณ จะต้องเป็นเพราะเห็นแก่ชื่อเสียงเงินทองของคุณอย่างแน่นอน คุณธนพัตฉันจะบอกคุณให้นะว่าผู้หญิงแบบนี้ฉันเห็นมานักต่อนัก มารยาของเธอนั้นมีชั้นเชิงแค่ไหน อันนั้นฉันไม่รู้ แต่ที่เธอเข้าใกล้คุณ จะต้องไม่ประสงค์ดีอย่างแน่นอน! คุณอย่าได้โดนหลอกเชียวนะ”

ธนพัตมองจงกลด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น “ผมไม่อยากฟังคำพูดสกปรกของคุณที่เปล่งชื่อของสาริศาออกมา หากคุณพูดอีกคำ ผมรับรองว่าจะให้คุณตายแบบไม่มีที่ฝัง”

คำพูดของธนพัตจริงจังจนจงกลต้องสูดอากาศเย็น ๆ เข้าไป เธอคิดไม่ถึงว่าสาริศาในสายตาของธนพัตนั้นสำคัญมากขนาดนั้น นี่ช่างทำให้คนรู้สึกประหลาดใจและช็อกตกใจมาก

จงกลไม่ถนัดเรื่องใด ๆ แต่ว่าเรื่องการร้องไห้นั้นสุดยอดมาก สั่งน้ำตาได้อย่างตามใจชอบ

“คุณธนพัตคะ ฉันก็แค่หวังดีนะ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่เหมือนกับคุณ ที่ปฏิบัติกับฉันเสมือนผู้หญิงคนหนึ่งจริง ๆ ผู้ชายคนอื่น ๆ มีแต่คิดที่จะเอาเปรียบจากเรือนร่างของฉัน” เธอพลางพูดและพลางร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ

ธนพัตนิ่งเฉย นอกจากสาริศาแล้ว น้ำตาของผู้หญิงคนอื่นไม่เพียงพอที่จะทำให้กระทบจิตใจของเขาได้

จงกลพลางร้องไห้พลางกล่าว “คุณไม่ต้องการให้ฉันเอ่ยถึงสาริศา ต่อไปฉันก็จะไม่เอ่ยอีก คุณอย่าโกรธนะ อย่าไม่สนใจจงกลเลยนะ”

สีหน้าของธนพัตตั้งแต่ต้นจนจบเรียบเฉยไร้ซึ่งคลื่นใด ๆ เวลานี้ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ชรัณเข้ามาพร้อมกับยาม เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าก็เปลี่ยนไป

จงกลถึงแม้พฤติกรรมจะเป็นคนค่อนข้างเปิดเผยเปิดกว้าง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นดารา จะให้คนอื่นเห็นเธอได้อย่างไร จึงได้รีบสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เมื่อเห็นยามเหล่านั้นจะมาดึงลากตัวเอง เธอจึงได้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วเช็ดน้ำตาให้แห้ง กัดริมฝีปาก เชิดหน้าอย่างถือตัวแล้วก็จากห้องทำงานของธนพัตไป

เมื่อออกมาจากประตูห้องทำงาน จงกลก็หน้าหงิกหน้างอขึ้น เธอเกลียดสาริศา เธอไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!

สาริศา  คนชั้นต่ำอย่างเธอ ถือดีอย่างไรมาแย่งผู้ชายกับฉัน!

ศักดิ์ศรีของจงกลถูกทำลายเสียหายอย่างรุนแรง

เวลานี้สาริศากำลังนั่งเขียนข่าวอยู่ในบริษัท 

บก.ลิลลี่ให้สาริศาเป็นคนเขียนข่าวรายงานในครั้งนี้ เธอกล่าวว่า มีเพียงคนที่อยู่ในในเหตุการณ์จริงเท่านั้น ถึงจะสามารถเขียนรายงานข่าวให้ช็อกสะเทือนได้

【ธนพัตประธานแห่ง TNP Group กับเทพธิดาอย่างจงกล ร่วมดินเนอร์ใต้แสงเทียน จงกลแสดงความชื่นชอบต่อธนพัตอย่างเปิดเผยหลายต่อหลายครั้ง แต่ว่านิ้วมือข้างขวาของธนพัตมีการสวมแหวนแต่งงาน……】

สาริศาไม่สามารถที่จะเขียนต่อไปได้อีก รู้สึกถึงในใจถูกทิ่มแทงเป็นระยะ ๆ เธอมีความรู้สึกแคร์จริง ๆ ด้วย!

อันที่จริง สาริสาใช่ว่าจะไม่เสียใจที่รับภารกิจนี้ เพราะเธอพบว่าตั้งแต่ที่รับภารกิจนี้ เธอก็เริ่มกลายเป็นคนขี้ระแวง ชอบขี้หึง เหมือนผู้หญิงจู้จี้ขี้โมโหก็ไม่ปาน!

สาริศาเกิดอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัวเป็นระยะ ๆ การคลอเคลียพัวพันติดต่อกันหลายวัน ทำให้ร่างกายรับไม่ไหว เพื่อป้องกันการแอบจู่โจมทุกคืนของธนพัต ตอนกลางวันของวันนี้เธอควรจะทานอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการ เพื่อบำรุงร่างกายของตัวเอง

คิด ๆ ดูแล้วนี่ก็เป็นโอกาสดีในการสร้างชื่อเสียง ในเมื่อได้ใช้ความเสียสละของสามีตัวเองแล้ว อย่างนั้นก็จะใช้ให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน!

ธนพัตทำจิตใจให้กระปรี้กระเปร่าขึ้น

รูปถ่ายที่ณฉัตรถ่ายได้มานั้นเป็นที่ค่อนข้างน่าพอใจ ในภาพธนพัตกับจงกลนั่งหันหน้าเข้าหากัน บรรยากาศโดยรอบอบอุ่นโรแมนติกดูมีสไตล์ ยิ่งทำให้เบื้องหลังของข่าวครั้งนี้ดูเด่นน่าจับตา

สาริศากำลังเขียนข่าว โดยพยายามใช้ข้อเท็จจริงเป็นมาตรฐานในการเขียน แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขียนแต่งเพิ่มเติมให้มีอรรรถยิ่งขึ้น ไม่อย่างนั้นจะทำให้เนื้อหาดูไม่สนุก ทำให้ผู้อ่านคอมเพลน

เหอะ ๆ !

ขณะที่กำลังเขียนอยู่นั้น สาริศาจู่ ๆ ก็รู้สึกว่าโอกาสในเปิดฉากความแค้นมาถึงแล้ว

ธนพัต ต้องขอโทษด้วยนะ สองสามวันมานี้ท่าทางของเขาช่างดูกระหยิ่มเสียจริง รังแกเธอทุกคืน เธอจะต้องลงโทษเขาเบา ๆ สักหน่อย

สาริศากำลังเขียนอย่างเมามัน ขณะที่จดจ่อกับการเขียนข่าวอยู่นั้น จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เธอก้มหน้าไปมอง ขมวดคิ้ว

เป็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก

เป็นใครกันนะ

“ฮัลโหล FS Magazine สาริศารับสายค่ะ”

สายโทรศัพท์อีกฝั่งหนึ่งที่กำลังพูดขึ้นคือจงกล เธอต้องการให้สาริศาออกมาพบเจอเธอตามลำพัง