หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 182

“คุณ?” ไรยาไม่มีความทรงจำอะไรเลย คิดไม่ออก แต่เธอเข้าใจว่า ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ธนพัตไม่ลงโทษเธอ เธอโชคดีจริงๆ

“ไรยาขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันในตอนนั้น ถ้าไม่มีคุณ ฉันเกรงว่าฉันคงจะตายไปแล้ว” ธนพัตพูดเสียงเบา แม้ว่าเสียงของเขาจะนิ่งๆ แต่ก็สามารถสัมผัสถึงความตื้นตันใจได้

เมื่อวานนี้ ผู้ช่วยชรัณได้รับโทรศัพท์และบอกว่าได้พบรายชื่อคนที่ซื้อชุดเจ้าหญิงรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นในปีนั้นแล้ว ในนั้นมีชื่อของไรยาด้วย และตำแหน่งที่ถ่ายภาพ ภาพนั้นอยู่ใกล้กับคฤหาสน์ตระกูลธราภักดิ์ของไรยา หลังจากเปรียบเทียบภาพถ่ายอีกครั้ง ก็ได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นไรยาแน่นอน

ปรากฏว่า ไรยาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตธนพัตที่กำลังตามหา

ที่แท้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในรูปเป็นผู้มีพระคุณ ที่ช่วยชีวิตของธนพัตนี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงทำเช่นนี้ ในที่สุดไรยาก็เข้าใจเหตุผลแล้ว และมีแผนในใจแล้ว

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่อยากพูดถึงอดีตของภาพมากนัก

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงโศภิตาขึ้นมาในทันใด ดูเหมือนว่าตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ ยังไม่เห็นเธอเลย หรือว่าเธอกลับคฤหาสน์ตระกูลธราภักดิ์ไปแล้ว？

ไรยาถามธนพัตอย่างขี้ขลาด “แล้วแม่ของฉันเธออยู่ที่ไหน？ ฉันไม่เห็นเธอเลย หรือว่าเธอกลับบ้านไปแล้ว？”

ธนพัตยิ้มอย่างเย็นชา “ฟังให้ดีนะ ฉันสามารถปล่อยคุณได้ แต่ไม่ใช่แม่ของคุณ ถ้าเรื่องของสาริศาเมื่อสองปีที่แล้ว คนบงการที่อยู่เบื้องหลังเป็นเธอจริงๆ”

คำพูดของธนพัตแนบเนียน

แน่นอนว่าเขาเข้าใจดีว่าผู้บงการเบื้องหลังไม่ใช่โศภิตา แต่เป็นไรยาแต่ไรยาในตอนนั้น ก็เป็นเพียงนักศึกษาคนหนึ่ง โสภิตาในฐานะแม่ ไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่าไรยาใช้อำนาจของตระกูลธราภักดิ์ แต่อาจจะเป็นเพราะเธอก็เกลียดสาริศาและกันยาเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงหลับหูหลับตา และอาจจะคอยช่วยจุดไฟอยู่เบื้องหลัง

เมื่อพิจารณาถึงบุญคุณเมื่อสิบปีที่แล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรไรยาได้ แต่โศภิตาเขาจะไม่มีทางปล่อยเธอไป

ไรยาเข้าใจความหมายของธนพัต แต่ไม่ง่ายเลยที่เธอจะได้รับการช่วยเหลือและปลอดภัยแล้ว เธอกลัวว่าธนพัตจะแก้แค้นตัวเองอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเอ่ยปากขอร้องให้ปล่อยโศภิตาอีก

ไรยาแสร้งทำเป็นว่าน่าสงสารและพูดว่า “ถ้าเช่นนั้น คุณธนพัต ฉันสามารถเจอแม่ฉันได้ไหม？”

ธนพัตตอบอย่างเย็นชา “ขออภัย เธอถูกฉันส่งออกนอกประเทศแล้ว แบบนี้ สาริศาก็จะได้ปลอดภัย” 

ไรยาขนลุกไปทั้งตัว ธนพัตคนนี้โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

แน่นอนเธอรู้ว่า โศภิตาถูกส่งไปต่างประเทศ คงไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายคงจะถูกทรมานไม่น้อย！

เธอถามว่า “เธอสบายดีไหม ? คุณธนพัต คุณอย่าทรมานเธอนะ ถึงอย่างไรเธอก็อายุมากแล้ว ฉันอยากเจอเธอมากจริงๆ คุณให้เธอกลับมาได้ไหม......”

เมื่อเอ่ยถึงโศภิตาธนพัตรู้สึกรังเกียจ แต่เมื่อคิดถึงบุญคุณเมื่อสิบปีที่แล้ว เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันสามารถให้พวกคุณวิดีโอคอลได้เพียงครั้งเดียวและพูดได้แค่สองสามประโยคเท่านั้น ได้เพียงเท่านี้จริงๆ”

ไรยายังคงต้องการที่จะต่อสู้ให้ได้มากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของธนพัต เธอจึงทำได้เพียงยอมรับเช่นนี้ไปชั่วคราว วันหลัง เธอค่อยคิดหาวิธี พาโศภิตากลับมา ตอนนี้ก็ทำได้เพียงให้แม่ของเธอต้องทนลำบากไปก่อน

เธอแสดงความน่ารักแอ๊บแบ๊วของเธอ และพูดอย่างไพเราะกับธนพัตว่า “ขอบคุณมากค่ะ”

อย่างไรก็ตาม ธนพัตมีภูมิคุ้มกันต่อผู้หญิงคนอื่นๆ ยกเว้นสาริศา เขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ “คุณพักผ่อนมากๆนะ”

ธนพัตออกจากห้องพักผู้ป่วย และบอกว่าจะให้ชรัณให้ไรยากับโศภิตาได้เห็นหน้ากัน