หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 183

ไรยากล่าวว่า “แม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะล้างแค้นให้แม่เอง! สาริศาและกันยา สักวันหนึ่ง ฉันจะให้พวกแกชดใช้ความเจ็บปวดของฉันและแม่ของฉัน ฉันขอสาบานว่าจะให้พวกแกได้ตายอย่างน่าเกลียด！ แม่ แม่อยู่ทางโน้นต้องดูแลตัวเองดีๆนะ!”

“โอเค หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่ต้องห่วง” โศภิตาตอบรับ

ไรยาได้รับการปกป้องจากโศภิตามาโดยตลอด แต่ตอนนี้ต้องอยู่ห่างไกลกัน ปราศจากการสนับสนุนของโศภิตา ทันใดนั้นไรยาก็รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว เพราะไม่มีใครคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังเธออีก

ในใจพวกเขาทั้งหมดมุ่งไปที่สาริศา ไม่มีใครเต็มใจที่จะยืนอยู่ข้างเธอ

โศภิตานึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา และถามไรยาด้วยเสียงเบาๆว่า “ในท้องของหนู .......”

เธอรู้ว่ามีเวลาไม่มากแล้ว และเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าในบริเวณใกล้เคียง

โศภิตาบอกเป็นนัยกับไรยาว่า “หนูต้องปกป้องเด็กท้องของหนูไว้ให้ดี....... นี่เป็นเงื่อนไขที่ดีในการต่อรอง!”

เธอยังไม่ทันปลอบใจโศภิตา ก็มีคนมาปิดวิดีโอคอลแล้ว

เธอก็ไม่ทันได้มองหน้าแม่ของเธออย่างชัดเจน การสนทนาก็จบลงอย่างเร่งรีบ และไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกครั้งเมื่อไหร่........

ไรยาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ นั่งเงียบๆ แล้วทำการตัดสินใจลับๆในใจของเธอ!

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ธนพัตก็เข้ามา เขาเดินทางผ่านมาพอดี จึงแวะเข้ามาดู

ชรัณกล่าวว่า ไรยาเพิ่งเสร็จสิ้นการวิดีโอคอลกับโศภิตาในห้อง และกำลังรอให้เขามาจัดการในลำดับต่อไป

ธนพัตรู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดคุยเงื่อนไขกับไรยาอีกครั้ง เพื่อตอบแทนบุญคุณของเธอในคราวเดียว จากนั้นเขาก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป

ในห้อง ไรยานั่งตัวตรงบนเก้าอี้ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ธนพัตจำได้ว่าเด็กผู้หญิงเมื่อสิบปีที่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ และมีความเมตตาใจดี ทำไมถึงกลายเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้ได้?

หรือเพราะความหึงหวง มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?

ไรยาเห็นธนพัตนั่งรถเข็นเข้ามา ใบหน้าของเธอยังคงมีคราบน้ำตา แต่ก็กลับสู่ปกติแล้ว

ธนพัตถามเธอว่า “ได้พบกับโศภิตาแล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ คุณธนพัต” ไรยากล่าวว่า “ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันควรขอบคุณหรือเกลียดคุณกันแน่ ฉันคิดว่าแม่ของฉันน่าจะทนความลำบากเช่นนั้นไม่ไหว เธอไม่เคยใช้ชีวิตระดับล่างขนาดนั้น เธอคงจะไม่มีชีวิตที่ดี”

ธนพัตคิดในใจ ไรยาพูดถูก เขาไม่ต้องการให้โศภิตาอยู่อย่างสบาย ถ้าไม่ปล่อยให้คนแบบนี้เจอความลำบากบ้าง ก็คงจะไม่รู้ตัวและสำนึกตัวได้

เขายังรู้สึกว่าลงโทษกับโศภิตาน้อยไปไหม

ไรยาคิดว่าในเมื่อธนพัตส่งโศภิตาออกไป แสดงว่าได้ตัดสินใจแล้ว ถ้าเธอไปขอร้องเขาในเวลานี้ เขาจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน สถานการณ์ก็จะไม่เอื้อต่อเธอด้วย เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เธอพูดกับธนพัตว่า “คุณบอกว่าฉันมีบุญคุณกับคุณ และคุณต้องการตอบแทนฉัน คุณจะตอบแทนฉันอย่างไร?”

“คุณต้องการอะไรก็ได้ ตราบเท่าที่ฉันสามารถทำได้” ธนพัตคิดว่าไรยาน่าจะขอเงินหรือหุ้นอะไรประมาณนั้น ก็เลยถามเธอด้วยความไม่แคร์

อะไรก็ได้?

ไรยาคิดว่าธนพัตมีความจริงใจที่จะตอบแทนเธอจริงๆหรอ? เขาคิดว่าเธอจะไปง่ายๆ อย่างนั้นหรอ?

ไม่คิดว่า ไรยาหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันต้องการให้คุณทิ้งสาริศา！นี่เป็นเงื่อนไขของฉัน ว่าไง ทำได้หรือไม่?”

ให้เขาทิ้งสาริศา?

ใบหน้าของธนพัตก็เย็นชาลงทันที

“เป็นไปไม่ได้ ไรยา” ธนพัตพูดเสียงเบา เสียงของเขาเย็นชา “ฉันไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ของคุณ คุณควรคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้จะดีกว่า”

“ทำไม เงื่อนไขนี้ไม่ได้จริงๆหรอ?”