หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 187

เมื่อท่านประเสริฐเห็นว่าใบหน้าของสาริศาแดงก่ำ แสดงว่าฟังเข้าใจแล้ว เธอเป็นคนเก็บตัวและขี้อายจึงไม่ถามต่อแล้ว

เขากล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้พวกเธอต้องใส่ใจให้มากขึ้น อย่าปล่อยให้บุรินทร์สองพ่อลูกได้เปรียบล่ะ กลับไปพวกเธอต้องขยันให้มากขึ้นนะ!”

“ฉันจะพยายามค่ะ คุณปู่” สาริศาคิดในใจว่า ตอบรับไปก่อนแล้วกัน แต่ว่า เมื่อพูดออกไป เธอรู้สึกว่าพูดผิดไป ราวกับว่าตัวเองหมกมุ่นมากเกินไป

ท่านประเสริฐไม่รู้สึกอะไร กลับรู้สึกว่าสาริศาเป็นหลานสะใภ้ที่น่ารัก กตัญญูและใส่ใจมาก

ท่านประเสริฐให้คนเตรียมอาหารเสริมจำนวนมากให้สาริศา มีทั้งปลิงทะเล เขากวาง รังนก......ทุกอย่างล้วนเป็นของบำรุง ที่ควรมี

“คุณปู่อาหารเสริมจำนวนมากมายขนาดนี้ หนูจะทานหมดได้อย่างไร?” สาริศามองไปที่ถุงอาหารเสริมขนาดใหญ่ รู้สึกปวดหัวเลย ถ้าทานมากขนาดนี้ เธอยังจะมีชีวิตรอดอยู่อีกไหมภายใต้ร่างกายของธนพัต?

ท่านประเสริฐกล่าวว่า “นำกลับไปให้หมด และต้องทานทุกวันด้วย!” เขาสั่งคนใช้ว่า “ขนไปไว้ในห้องของริศาเลย รอพวกเขาจะกลับค่อยขนไปใส่ในรถพวกเขา”

สาริศาอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ครอบครัวคนรวยนี้ทำไมดูเหมือนสังคมสมัยเก่าเลย ยังมีการสืบทอดประเพณีเช่นนี้อยู่อีก

สาริศาออกมาจากห้องหนังสือของท่านประเสริฐ เดิมทีอยากจะกลับไปที่ห้อง แต่ไม่คิดว่าบุรินทร์จะปรากฏตัวขึ้นในทันใด

“พี่ใหญ่ ช่างบังเอิญจริงๆ” สาริศาทักทาย ดวงตาดูระแวดระวังเล็กน้อย

บุรินทร์เดินเข้ามาใกล้และพูดว่า “น้องสะใภ้ ฉันกำลังรอคุณอยู่”

“รอฉัน?”

“ใช่ รอคุณอยู่” บุรินทร์ยิ้มเล็กน้อย ในรอยยิ้มมีความหมายแฝงอยู่เล็กน้อย “ไปเถอะ ไปที่ห้องหนังสือของฉัน พวกเรามาคุยกันดีๆ”

สาริศาขมวดคิ้วไม่อยากตามไป แต่บุรินทร์เป็นพี่จึงไม่กล้าปฏิเสธ แล้วก็ฝืนเดินตามไปที่ห้องหนังสือของบุรินทร์

การตกแต่งภายในห้องหนังสือมีความพิถีพิถันมาก หนังสือเชิงพาณิชย์มีมากเป็นพิเศษ จัดวางอย่างสวยงาม บนโต๊ะหนังสือถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย และมีจอมอนิเตอร์วางอยู่สองจอ จะเห็นได้ว่าบุรินทร์เป็นคนที่ชอบเข้าอินเทอร์เน็ต

สาริศารู้ว่าธนพัตแสร้งทำเป็นคนพิการ ก็เพื่อระวังตัวจากบุรินทร์ เมื่อ10ปีที่แล้ว ธนพัตถูกลอบฆ่า บุรินทร์ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอก็พยายามระมัดระวังบุรินทร์ให้มากที่สุด บุรินทร์ขอพูดคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอบ้าง

บุรินทร์ทำเหมือนสนิทสนมกันมากพูดกับสาริศาว่า “นั่งสิ นั่งก่อน อย่ายืนอยู่เลย พวกเรามานั่งคุยกันดีกว่า”

เขาเทวิสกี้ให้ตัวเองในแก้วที่มีน้ำแข็งแล้วพูดกับเธอว่า “ดื่มอะไรดี กาแฟไวน์แดง วิสกี้หรือน้ำผลไม้?”

สาริศาพูด “น้ำผลไม้”

บุรินทร์พูดคุยกับสาริศาด้วยใบหน้าที่ดูใจดีและอ่อนโยน ถ้าธนพัตไม่ได้บอกสาริศาไว้ว่าให้ระวังบุรินทร์ไว้ด้วย เธอก็อาจจะถูกหลอกได้ง่ายๆด้วยสีหน้าที่ดูใจดีและใจบุญของเขา

บุรินทร์เปลี่ยนการสนทนาอย่างกะทันหัน “วันนี้คุณกับธนพัตทะเลาะกันหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าพวกคุณทั้งคู่ไม่ค่อยจะยิ้มเลย ทะเลาะกันหรอ?”

“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกัน” สาริศาไม่ต้องการบอกอะไรกับเขามากเกินไป และไม่ต้องการอธิบายให้คนอื่นฟัง “พวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน”

บุรินทร์เหลือบมองจากมุมตา รู้สึกว่าสาริศาดูเหมือนจะไม่ค่อยไว้ใจตัวเองสักเท่าไหร่ และดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยมีความประทับใจที่ดีต่อเขาด้วย

บุรินทร์เปลี่ยนเรื่อง “คุณรู้ไหม ธนพัตซนมากตอนเด็กๆ มักจะทำเฟอร์นิเจอร์ของคุณปู่เสีย เมื่อคุณปู่รู้ก็เอาไม้ไล่ตีเขา และวิ่งไปรอบๆบ้าน ต่อมาธนพัตไปโรงเรียนแล้ว โชคดีที่ผลการเรียนของเขาดีมาก คุณปู่ก็รักเขามากเช่นกัน ปีนั้นเขากับพชิราถูกลักพาตัว ฉันกังวลมาก......”