หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 207

ภายในใจของไรยามันร้อนรนขึ้นมา แต่เพียงไม่นานก็ได้ปรับท่าทีไปเล็กน้อย แล้วพูดออกมา “เป็นฝีมือฉันแล้วมันจะยังไง ไม่ใช่ว่าแค่หลอกทำเป็นว่ามันท้องนิดหน่อย แล้วก็ถือโอกาสทำให้มันตั้งท้องขึ้นมาไม่ได้อีกเท่านั้นเองมั้ยล่ะ แต่คุณจะมาทำอะไรฉันไม่ได้นะ เพราะว่าฉันเป็นถึงผู้มีพระคุณของคุณเลยนะ”

ไรยามองธนพัตไปอย่างหยิ่งทะนง เธอชอบท่าทีที่คนอื่นเกลียดเธอแต่ก็จนปัญญา ทำอะไรเธอไม่ได้เลยเสียจริง

นี่เป็นความสะใจแบบหนึ่ง ความสะใจจากการข่มเหงรังแก ความสะใจจากการแก้แค้น

ธนพัตยิ้มเย็นออกมา “เธออย่านึกว่าเธอช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ก็จะสามารถทำตามอำเภอใจได้นะ ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันชดเชยให้กับเธอ แต่มันได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ว่าเธอจะไม่แตะต้องสาริศา”

ตอนที่ธนพัตพูดคำพูดประโยคนี้ออกไปได้จริงจังเป็นพิเศษ สายตาที่สบเข้ากับไรยานั้นเป็นประหนึ่งดาบคมที่เสียบทะลุเข้าไปในใจของเธอ ทำให้เธออยากจะหลบแต่ก็ไม่มีที่ให้หลบไปเช่นกัน

จู่ ๆ ไรยาก็ร้อนรนขึ้นมาทันที กลัวขึ้นมาแล้ว ดวงตาของเธอได้จ้องมองธนพัต เอ่ยถามออกไป “คุณจะเอายังไง?”

“ชรัณ” ธนพัตเรียกชรัณมา “นายขังไรยาเอาไว้ก่อน”

ในทันใดนั้นก็ได้มีชายรูปร่างกำยำสี่คนเข้ามากดไรยาไว้กับที่

ธนพัตหันหน้าไป ยิ้มพลางพูดกับไรยาออกไปว่า “ไรยา เธอเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันจะตอบแทนเธอแน่นอน แต่ว่า เธอแตะต้องสาริศา ฉันเองก็จะแก้แค้นเหมือนกัน เพื่อที่จะเอาคืนให้เธอ เธอก็อยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วกัน คิดเสียว่าอยู่ดูแลครรภ์ไปแล้วกัน ฉันจะไปจัดการกับคนที่สำคัญกว่าก่อน รอฉันกลับมา พวกเราค่อยมาจัดการเรื่องระหว่างพวกเรากันอีกที”

“ธนพัต! ธนพัตคุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!” ไรยาตื่นตระหนกขึ้นมา “ฉันเป็นผู้มีพระคุณของคุณนะ คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง! คุณทำแบบนี้คุณจะถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เอาได้นะรู้หรือเปล่า!”

ไรยาเลือกคำพูดที่จะพูดออกมาไม่ถูก คิดเพียงแค่อยากเรียกธนพัตให้กลับมาเท่านั้น

“ธนพัตคุณกลับมานะ! ธนพัตคุณจะมาทำอะไรฉันไม่ได้นะ!” ไรยาดิ้นรนเพื่อที่จะดึงธนพัตกลับมา แต่กลับถูกชายร่างกำยำมากดเอาไว้กับที่ “คุณทำอย่างนี้กับฉัน ภพกับบุรินทร์ไม่มีวันจะปล่อยคุณไปแน่!”

แต่ธนพัตกลับไม่ตอบเธอเลยสักคำเดียว ได้ตรงออกไปเลยทันที

ไรยามองเขาอยู่ไกลออกไป ภายในใจมันตกอยู่ในห้องน้ำแข็ง เป็นความหวาดกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตกอยู่ในมือของธนพัต ใครจะสามารถช่วยตนไปได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่จัดการกับตน เป็นเพราะว่าตนคือผู้มีพระคุณของเขา แต่ถ้าเขารู้ว่า...

ไรยาไม่กล้าจะคิดต่อไปอีก ขดตัวกอดเข่าอยู่เป็นก้อนเดียวกัน ลำตัวสั่นเทา พลางพูดพึมพำกับตัวเองออกมา “ภพ...”

ทางอีกด้านนึง ห้องทำงานของบุรินทร์

ในทันใดนั้นเอง โชติได้รีบร้อนวิ่งเข้ามาแบบขนาดที่แม้แต่ประตูก็ยังลืมเคาะเลยทีเดียว

“คุณบุรินทร์ เกิดเรื่องแล้วครับ!”

“เรื่องอะไร?” บุรินทร์ขมวดคิ้วออกมา

“บริษัทลูกหลายแห่งที่อยู่ภายใต้การดูแลของพวกเราทั้งหมดได้เผชิญกับปัญหาราคาหุ้นตกฮวบลงไปอย่างหนักทั้งนั้นเลยครับ! ถึงขนาดที่หุ้นปิดลบไปเลยครับ! แล้วหุ้นของบริษัทกีรติเมธานนท์หลายหุ้น หลังจากที่ตกไป ก็ได้ถูกเข้าซื้อไปแบบไม่ได้เต็มใจไปทันที และทางผู้ที่เข้าซื้อนั้นก็คือTNP Groupครับ”

สีหน้าของบุรินทร์ได้เปลี่ยนไปทันที!

ธนพัต...ธนพัตนี่คือต้องการจะเป็นปฏิปักษ์กันงั้นเหรอ?

เขาได้ส่งคนไปต่อต้านการกดขี่ไปทันที แต่ผลจากการรายงานนั้นได้ทำให้บุรินทร์ทรุดไปเลย

มันไร้ประโยชน์ไปหมดเลย

“ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้”

บุรินทร์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แต่งแต้มไปด้วยสีเขียว ตรงหน้าราวกับว่าจะเหลือเพียงแค่สีเขียวเท่านั้น

บนโต๊ะทำงานจู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา สั่นอยู่ที่บนโต๊ะ เสียงเรียกเข้าที่ไพเราะรื่นหูของบุรินทร์ตอนนี้ได้ฟังไปแล้วเต็มไปด้วยความอึดอัดใจและการเยาะเย้ยกันอยู่เต็มไปหมด

บุรินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นคำว่า “ธนพัต” ตัวใหญ่ ๆ อยู่ที่บนหน้าจอ ทำให้เขาที่แต่เดิมก็โกรธสุด ๆ อยู่แล้วภายในใจก็ได้เกิดไฟโทสะลุกโชนขึ้นมา แทบอยากจะโยนโทรศัพท์ลงไปจากทางหน้าต่างของตึกสูงให้มันพังไปเลย

บุรินทร์กดปุ่มรับสาย น้ำเสียงสงบนิ่งของธนพัตได้ดังเข้ามาจากทางปลายสาย——

“พี่ชาย ของขวัญชิ้นนี้ พี่พอใจหรือเปล่า?”

“ธนพัต!” บุรินทร์ไฟโทสะกำลังลุกโชนอยู่ภายในใจ แผดเสียงออกไปกับโทรศัพท์ไปด้วยความโกรธจัด “ทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้? นายคิดจะทำอะไรกันแน่!”

“ไม่ได้มีอะไร” เมื่อเทียบกับท่าทีที่โกรธจัดของบุรินทร์แล้ว ธนพัตจะเฉื่อยชากว่าเล็กน้อย “ก่อนหน้าพี่ชายได้ส่งของขวัญมาให้ฉันน้องชายคนนี้ ในฐานะที่เป็นน้องชาย อย่างนั้นแล้วก็ควรจะมอบของขวัญกลับไปบ้างเหมือนกันมั้ยล่ะ”

ภายในใจบุรินทร์ได้ตื่นตกใจขึ้นมา หรือว่าธนพัตจะรู้เรื่องสาริศาแล้วงั้นเหรอ?

แต่บุรินทร์ก็ยังพยายามฝืนให้ตัวเองใจเย็นลง “ธนพัต นายทำอย่างนี้ คืออยากจะเป็นศัตรูกับฉันจริง ๆ ?”

ในใจของเขามันยังมีความมั่นใจในตัวเองอยู่ ธนพัตกลัวเขา ไม่อย่างนั้นตั้งหลายปีขนาดนี้แล้วไม่เห็นจะมาแย่งชิงหุ้นส่วนของตระกูลกีรติเมธานนท์เลยสักที

แต่เห็นได้ชัดว่ามากว่าเขาได้คิดผิดไปแล้ว