หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 208

เงาร่างของธนพัตได้แข็งเกร็งไปในทันที จู่ ๆ สีหน้าก็ได้เปลี่ยน และก็ได้ไถรถเข็นเข้าไปที่ตรงหน้าไรยาไปด้วยความรวดเร็ว “เธอพูดว่าอะไรนะ!? เมื่อตอนนั้นเธอลากฉันไปงั้นหรอ?”

ไรยาไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับการเข้าประชิดมาอย่างกะทันหันของธนพัตได้ จึงตกใจจนร่วงลงไปนั่งลงกับพื้น

เธอกลัวและร้อนตัวขึ้นมา แต่ก็ไม่ยอมก้มหน้ายอมรับผิดออกไปอีกเช่นกัน จึงได้ถามออกไป “มีอะไร? หรือว่าคุณจะเนรคุณกันงั้นเหรอ?”

สีหน้าของธนพัตได้หมดความอดทนไป ใช้มือข้างหนึ่งบีบคางของไรยาเอาไว้ จ้องตาเธอ ถามออกไปเชิงบังคับให้ตอบ “เธอเล่ากระบวนการที่แน่ชัดที่ได้เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้นมาให้ฉันฟังอีกครั้งนึงสิ”

“ฉัน...ฉัน...” ไรยาพูดตะกุกตะกักออกมา กดคางลงไม่ยอมสบตากับธนพัต “ฉันจำไม่ได้แล้ว”

ธนพัตรู้สึกถึงความไม่ถูกต้อง จึงบีบคอไรยาเอาไว้

“ทางที่ดีเธออย่าโกหกฉันเสียจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแล้วฉันจะให้เธอตายไปแบบศพไม่สวยเอานะ!”

ไรยากลัวขึ้นมาแล้ว แต่เธอในตอนนี้กำลังขี่หลังเสือไม่อาจลงไปกลางคันได้ มันไม่อนุญาตให้เธอยอมแพ้ไปได้เลย

“ฉันจำไม่ได้แล้วจริง ๆ”

ธนพัตสลัดไรยาออกไป แล้วเข็นรถเข็นออกไป

ออกไปจากห้องใต้ดินแล้ว ชรัณถามไปว่ามีอะไร ธนพัตก็ได้พูดว่า “เด็กผู้หญิงเมื่อตอนนั้น เธอแบกฉัน ไม่ใช่ลากฉัน ฉันสงสัยว่าไรยาจะไม่ใช่คนเมื่อตอนนั้น ชรัณ นายส่งคนไปตรวจสอบมาให้ละเอียด”

“ครับ”

ผ่านไปหลายวัน ร่างกายของสาริศาก็ได้ฟื้นตัวขึ้นมา กลับไปที่บริษัทได้

เมย์เห็นเข้าก็รีบเข้ามาถามทันที “พี่ริศา ลูกเป็นยังไงบ้าง”

สายตาของสาริศาได้หม่นลง แล้วพูดออกไปว่า “ลูกไม่มีแล้ว”

เมย์และคนอื่น ๆ ต่างก็นึกว่าสาริศาแท้งลูกกันไป เพราะถึงยังไงธนพัตก็ช่วยลาให้สาริศาด่วนเสียขนาดนั้น ทุกคนจึงนึกกันไปว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น ต่างก็ได้มองสาริศาไปอย่างเห็นอกเห็นใจกัน

ตอนเที่ยงทุกคนต่างก็ไปกินข้าวกัน ตอนที่ธีภพออกมาก็เห็นสาริศากำลังจัดการเอกสารอยู่คนเดียว

“ริศา ร่างกายเธอเป็นยังไงบ้าง?” ธีภพลังเลอยู่นานก่อนจะถามออกไป

สาริศาไม่แม้แต่จะมองเขาเลยสักนิด และคร้านจะตอบกลับเขาไป

เห็นอย่างนี้แล้ว ธีภพก็ยังคงได้คืบจะเอาศอกต่อไปด้วยการหยั่งเชิงความคิดของอีกฝ่ายออกไป

“ริศา เธอรู้หรือเปล่าว่าไรยาอยู่ที่ไหน? เธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมธนพัตถึงต้องจับตัวเธอไป? แล้วก็ ทำไมธนพัตต้องลงมือกับพ่อฉันน่ะ...”

ธีภพตามรบกวนอยู่ที่ข้างหูสาริศาจนหงุดหงิดไม่ไหวอยู่แล้ว สาริศาโกรธออกมาจากใจ พร้อมกับเอ่ยออกไปว่า “คุณก็ไปถามพ่อของคุณเองสิ!”

ธีภพตะลึงงันไป แล้วเอาหลาย ๆ เรื่องมาคิดโยงเข้าด้วยกัน คาดเดาได้ว่าหรือว่ามันจะเกี่ยวกับลูกของสาริศา?

เขาโทรไปหาบุรินทร์ทันที “พ่อ เรื่องลูกของริศา เป็นฝีมือพ่อหรือเปล่า?”

“ใช่แล้วมันจะยังไง!” ในสายบุรินทร์ได้ตอบออกไปด้วยความหงุดหงิด

ธีภพโกรธขึ้นมา “พ่อเคยพูดแล้วนี่ว่าพ่อจะไม่แตะต้องสาริศา!”

“เป็นหล่อนที่ไม่รู้จักสถานการณ์เอง จะยืนอยู่ข้างธนพัตให้ได้!” บุรินทร์เดิมทีก็อารมณ์เสียอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิม จนได้วางสายของธีภพไปเลยทันที

ธีภพวางสายโทรศัพท์ไป ภายในใจมันรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก

เขารู้สึกว่าตอนนี้ระหว่างเขากับสาริศา มันไม่เพียงแต่จะไม่สามารถเป็นคนรักได้แล้ว พวกเขาทั้งสองคนก็ค่อย ๆ จะกลายเป็นฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันไปด้วย

ทางอีกด้านนึง TNP Group ห้องประธานบริษัท

ชรัณได้เดินเข้าไปด้วยความรีบร้อน สีหน้าเดี๋ยวเขียวคล้ำเดี๋ยวก็ซีดออกมา พูดเสียงทุ้มต่ำออกไป “คุณชายพัท ขอโทษครับ”

ธนพัตเลิกคิ้วออกมา “มีอะไร?”

“ผมได้ไปตรวจสอบเรื่องเด็กผู้หญิงที่ช่วยคุณเอาไว้เมื่อสิบปีก่อนมาอย่างละเอียดแล้ว ตอนที่คุณถูกลักพาตัวไป ไรยากำลังเข้าค่ายอยู่ครับ ไม่มีทางจะมาช่วยคุณได้” ชรัณรู้สึกละอายใจขึ้นมา “เมื่อตอนที่ผมได้สืบเจอเสื้อผ้าตอนนั้นผมดีใจเกินไปหน่อย จนลืมทำการยืนยันให้แน่ใจไป มันเป็นความเลินเล่อของผมเองครับ”

ภายในใจของธนพัตคาดเดาได้อยู่ก่อนแล้วว่าไรยาจะต้องไม่ใช่คนเมื่อตอนนั้นอย่างแน่นอน จึงไม่ได้ตื่นตกใจอะไรเลย แต่ก็โล่งอกออกมาด้วยเช่นกัน