หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 209

สาริศาถูกทำเอางงงวยไปหมด ขมวดคิ้วออกมา “สิบปีอะไร? คุณกำลังพูดเรื่องอะไรกัน!? เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

“ไม่มีทางจะเข้าใจผิดไปอย่างแน่นอน” ธนพัตพูดเสียงทุ้มต่ำออกมา “เห็นภาพผมก็จำได้แล้ว ผมไม่มีทางจะจำผิดไปแน่ เมื่อตอนนั้นก็คือคุณ”

เห็นสาริศายังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจออกมา ธนพัตจึงได้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำออกไปในทันที “เมื่อสิบปีก่อน ที่ชานเมืองของเมืองS คุณลองนึกดูให้ดี ๆ”

สาริศานั่งอยู่ที่บนตักของธนพัต พยายามนึกย้อนไป ในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ แล้วมองธนพัตไปอย่างตกตะลึง “เป็นคุณ! เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นคุณ!”

ที่แท้เมื่อสิบปีก่อน สาริศาเมื่อตอนนั้นถูกทิ้งไว้ที่บ้าน ไรยาไปเข้าค่าย สุวิทย์กับโศภิตาก็ออกไปทำงานกัน

เธออยู่ที่บ้านคนเดียว อดไม่ได้ที่จะแอบสวมชุดสีแดงของไรยาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก

เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครไปสนใจเธออยู่แล้ว

เธอไม่กล้าไปเที่ยวเล่นที่ใจกลางเมือง จึงได้มาที่ชานเมืองแห่งหนึ่งที่เธอคุ้นเคย แต่กลับนึกไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกับเด็กหนุ่มที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือดคนหนึ่งเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ และก็เป็นธนพัตเมื่อตอนนั้นนั่นเอง

สาริศาที่ไม่เคยเจอกับภาพเหตุการณ์อย่างนั้นมาก่อนก็ตกใจจนเสียขวัญไปเลย แต่ความรู้สึกรักในความถูกต้องที่อยู่ภายในใจมันได้ให้กำลังใจเธอ ให้เธอที่ตัวเล็กนิดเดียวอย่างนั้นจู่ ๆ ก็ระเบิดพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้นออกมา

ตลอดทาง สาริศาได้แบกเขาอย่างนั้นไปจนถึงโรงพยาบาล

และก็เป็นเมื่อตอนนั้นเองเช่นกันที่สาริศาไม่ระวังไปทำชุดของไรยาเสียหายไป

สาริศากลัวว่าพวกโศภิตาเขาจะค้นพบว่าตนแอบขโมยชุดของไรยาไปสวม หลังจากที่ส่งธนพัตไปถึงโรงพยาบาลแล้ว สาริศาก็รีบกลับบ้านไปทันที

ชุดของไรยาเปื้อนเลือด เธอก็แอบเอาไปซักเอง หวังว่ามันจะสามารถซักคราบเลือดออกไปได้

นึกไม่ถึงว่าจะไม่ระวังจนซักพังไป สาริศาจึงแอบเอาไปวางกลับไป และก็ไม่กล้าจะพูดเรื่องนี้อีกเช่นกัน

ค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ สาริศาเองก็ค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกัน

จวบจนครั้งนี้ ธนพัตได้พูดถึงขึ้นมาอีกครั้ง เธอถึงจำเรื่องนี้ขึ้นมาได้

ธนพัตได้บดจูบสาริศาไปเบา ๆ แล้วพูดที่ข้าง ๆ ใบหูของเธอออกไปว่า “ผมดีใจมากเลย นึกไม่ถึงว่าเมื่อตอนนั้นจะเป็นคุณที่ช่วยผมเอาไว้ จุดเชื่อมโยงของโชคชะตาระหว่างพวกเรา ที่แท้มันก็มีมาก่อนสองปีก่อนเสียอีก”

สาริศาเขินอายหน้าแดงออกมา ร้องอุทานให้กับความบังเอิญมาเจอกันที่วิเศษและงดงามของโชคชะตา

ธนพัตก้มหน้าลงมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ได้แดงก่ำออกมาของสาริศา ภายในใจมันก็อ่อนปวกเปียกไปหมดเช่นกัน

ดีเหลือเกิน

อย่างที่คิดเด็กผู้หญิงที่ช่วยเขาคนเมื่อตอนนั้น ในตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างในความทรงจำของเขา จิตใจดี อุตสาหะยืนหยัดมั่นคงอยู่

ไม่ใช่คนที่จะมีท่าทางอย่างไรยาอย่างนั้น

นึกถึงไรยาแล้ว สีหน้าของธนพัตได้เยือกเย็นออกมาอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้ธนพัตนึกว่าไรยามีบุญคุณกับตน พะว้าพะวังไปทุกวิถีทาง นึกถึงบุญคุณที่ได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้อยู่ตลอด ไม่อาจจะฝืนทนลงมือไปได้ ดังนั้นจึงให้สาริศาเป็นคนจัดการไป

ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นสาริศาที่เป็นคนช่วยตนเอาไว้ ไม่ใช่ไรยา ธนพัตเองก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องไปกังวลจนไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องไปกังวลว่าจะตอบแทนน้ำใจของไรยาไปไม่ได้

เขาวางแผนจะไปจัดการไรยาด้วยตัวเอง

สาริศาถาม “คุณวางแผนจะทำยังไงคะ?”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่งแล้ว” ธนพัตพูดตอบออกไป

สาริศาเองก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเหมือนกัน

กลับมาที่บ้าน เธอนอนพักไปคืนนึง ตื่นขึ้นมาในวันต่อมา ก็ได้รับสายสุวิทย์ ในสายสุวิทย์ได้แผดเสียงตะโกนออกมาเสียงดังว่า “สาริศา แกอยากจะฆ่าพวกเราให้ตายไปเลยหรือไง!”

สาริศาขมวดคิ้วออกมา “มีอะไร?”

“แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่ามีอะไร! แกดูข่าวเองสิ!”