หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 218

บุรินทร์เห็นดังนั้นแล้ว ก็ได้ตำหนิออกมาทันที “ภพ! มีเรื่องอะไรพูดจากันดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไง! รุนแรงขนาดนี้ไปทำไมกัน! ถึงยังไงไรยาก็เป็นคนท้อง!”

แล้วก็ได้หันไปพูดกับไรยาอีกที “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ตกใจหรือเปล่า เจ็บท้องหรือเปล่า?”

คนที่เขาเป็นห่วงแน่นอนว่าไม่ใช่ไรยาอยู่แล้ว แต่เป็นเด็กที่อยู่ในห้องของไรยาต่างหาก

“คุณลุง ไม่เป็นไรค่ะ” ไรยาใบหน้าได้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก สัญชาตญาณได้บอกว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรกำลังจะเกิดขึ้น เธอกลัวจนสั่นไปหมดทั้งร่าง

“ตกลงมันเรื่องอะไรกัน!” บุรินทร์ตะวาดใส่ธีภพออกไป

ที่แท้สายที่ธีภพรับไปเป็นสายจากที่โรงพยาบาลนั่นเอง

ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า คุณหมอที่เดิมทีรับผิดชอบเคสของไรยาได้ลาออกแล้ว ดังนั้นแล้วทางโรงพยาบาลจึงเปลี่ยนหมอที่รับผิดชอบเคสของไรยามาเป็นอีกคนนึง

คุณหมอคนนั้นได้ค้นพบว่าที่จริงแล้วไรยานั้นไม่ได้ท้องเลยสักนิด อีนุงตุงนังกันไปอยู่นานมาก เนื่องด้วยจรรยาบรรณแพทย์ ทางโรงพยาบาลก็ได้ตัดสินใจเลือกที่จะบอกความจริงกับธีภพออกไปเสียดีกว่า

สิ่งที่เรียกว่าการตั้งครรภ์เหล่านั้น ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นหลักฐานยืนยันการตั้งครรภ์ที่ไรยาปลอมขึ้นมาทั้งนั้น

ธีภพมองไรยาไปด้วยความโกรธเคือง ตะคอกออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไรยา เธอพูดความจริงกับฉันมา จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ท้องเลยใช่มั้ย!”

สีหน้าของไรยาได้เปลี่ยนไปอย่างมาก และก็ได้พยายามบังคับให้ตัวเองสงบลงไปทันที “ภ...ภพ คุณกำลังพูดไร้สาระอะไรกัน!? คุณยังเคยไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนฉันอยู่เลยนะ? ไม่ใช่หรือไง?”

ไรยามองธีภพไปอย่างโอบอุ้มความคาดหวังอยู่เต็มไปหมด อยากให้ธีภพยอมรับว่าคำพูดเมื่อกี้นี้มันเป็นเพียงแค่การล้อเล่นกันเท่านั้น

“เรื่องมันมาถึงตรงนี้แล้ว! เธอยังจะมาเสแสร้งกับฉันอีก! หมอเบสที่ได้สมคบคิดกับเธอก็ได้หนีไปหากินที่อื่นไปแล้ว ทางโรงพยาบาลไม่ได้ให้ความร่วมมือกับการกุเรื่องโกหกของเธอ จะต้องให้ฉันไปที่โรงพยาบาลไปเอาหลักฐานมาโยนใส่หน้าเธอใช่มั้ย เธอถึงจะยอมรับ! ไรยา เธอมันเยี่ยมจริง ๆ เลย ปั่นหัวตระกูลกีรติเมธานนท์ของฉันเล่น สนุกมากเลยเหรอ? ทุก ๆ วันในตอนที่ฉันถามเธอว่าลูกเป็นเด็กดีหรือเปล่า เธอไม่ได้รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างเลยเหรอ?”

“ไม่! ไม่ใช่นะ...”

เธออยากจะค้านออกไป แต่หลักฐานก็อยู่ทนโท่แล้วจะหักล้างไปยังไง เธอไร้ความสามารถที่จะพูดหักล้างออกไปได้เลย

ภายในใจของเธอเกลียดชังเป็นอย่างมาก! ไอ้หมอเบส ทั้ง ๆ ที่รับผลประโยชน์จากฉันไปตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว บอกว่าจะหนีไปหากินที่อื่นก็ไป แล้วพาเธอมาตกอยู่ในสภาพนี้นี่นะ!

ตอนนี้ไรยาทั้งเกลียด ทั้งกลัวและตื่นตระหนกไปหมด

ไรยาเห็นสายตาที่เยือกเย็นของธีภพ น้ำตาก็ไหลพรากออกมา เธอกลัวมาก กลัวว่าผู้ชายที่ตนพยายามใช้ทุกวิถีทาง ต้องอยู่ในความยากลำบากไปนับไม่ถ้วนเพื่อให้ได้มา มันจะสูญเปล่าไปอย่างนี้!

ไรยาดึงมือของธีภพเอาไว้พลางร้องไห้จะเป็นจะตายออกมา

“ภพ คุณยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ! ฉันรักคุณนะ ฉันก็แค่รักคุณมากไปเท่านั้นเอง! ฉันไม่อาจขาดคุณไปได้นะคะ”

“เธอปล่อยมือฉันนะ!” ธีภพมองไรยาไปอย่างดุดัน ออกแรงเพื่อสลัดมือของไรยาออกไปสุดแรง แต่จะยังไงไรยาก็จับเอาไว้แน่นเกินไป เหมือนราวกับว่าคนที่จมน้ำได้คว้าความหวังสุดท้ายนั้นเอาไว้เลยไม่มีผิด

“ภพเมื่อตอนนั้นคุณบอกว่าจะเลิกกับฉัน แต่ฉันไม่อยากเลิกไง! ฉันรักคุณมากไป ฉันทำอย่างนี้ลงไปก็แค่เพื่อที่จะรั้งคุณเอาไว้เท่านั้น ถึงได้หมดทางเลือกจนต้องมาใช้วิธีการแย่ ๆ แบบนี้แทนยังไงล่ะ ฉันไม่อาจขาดคุณไปได้นะ ไม่มีคุณฉันคงจะต้องตายไปแน่เลย สิ่งที่ฉันได้ทำลงไปตั้งมากมาย ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นอย่างมาก แต่ทำไมฉันถึงยังทำมันไปเรื่องแล้วเรื่องเล่าอีก? เพราะว่าฉันรักคุณมากรักคุณมากจริง ๆ ขอร้องคุณเถอะนะคะ! อย่าเลิกกับฉันเลย ขอร้องคุณล่ะนะภพ...”