หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 218

บุรินทร์เห็นดังนั้นแล้ว ก็ได้ตำหนิออกมาทันที “ภพ! มีเรื่องอะไรพูดจากันดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไง! รุนแรงขนาดนี้ไปทำไมกัน! ถึงยังไงไรยาก็เป็นคนท้อง!”

แล้วก็ได้หันไปพูดกับไรยาอีกที “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ตกใจหรือเปล่า เจ็บท้องหรือเปล่า?”

คนที่เขาเป็นห่วงแน่นอนว่าไม่ใช่ไรยาอยู่แล้ว แต่เป็นเด็กที่อยู่ในห้องของไรยาต่างหาก

“คุณลุง ไม่เป็นไรค่ะ” ไรยาใบหน้าได้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก สัญชาตญาณได้บอกว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรกำลังจะเกิดขึ้น เธอกลัวจนสั่นไปหมดทั้งร่าง

“ตกลงมันเรื่องอะไรกัน!” บุรินทร์ตะวาดใส่ธีภพออกไป

ที่แท้สายที่ธีภพรับไปเป็นสายจากที่โรงพยาบาลนั่นเอง

ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า คุณหมอที่เดิมทีรับผิดชอบเคสของไรยาได้ลาออกแล้ว ดังนั้นแล้วทางโรงพยาบาลจึงเปลี่ยนหมอที่รับผิดชอบเคสของไรยามาเป็นอีกคนนึง

คุณหมอคนนั้นได้ค้นพบว่าที่จริงแล้วไรยานั้นไม่ได้ท้องเลยสักนิด อีนุงตุงนังกันไปอยู่นานมาก เนื่องด้วยจรรยาบรรณแพทย์ ทางโรงพยาบาลก็ได้ตัดสินใจเลือกที่จะบอกความจริงกับธีภพออกไปเสียดีกว่า

สิ่งที่เรียกว่าการตั้งครรภ์เหล่านั้น ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นหลักฐานยืนยันการตั้งครรภ์ที่ไรยาปลอมขึ้นมาทั้งนั้น

ธีภพมองไรยาไปด้วยความโกรธเคือง ตะคอกออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไรยา เธอพูดความจริงกับฉันมา จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ท้องเลยใช่มั้ย!”

สีหน้าของไรยาได้เปลี่ยนไปอย่างมาก และก็ได้พยายามบังคับให้ตัวเองสงบลงไปทันที “ภ...ภพ คุณกำลังพูดไร้สาระอะไรกัน!? คุณยังเคยไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนฉันอยู่เลยนะ? ไม่ใช่หรือไง?”

ไรยามองธีภพไปอย่างโอบอุ้มความคาดหวังอยู่เต็มไปหมด อยากให้ธีภพยอมรับว่าคำพูดเมื่อกี้นี้มันเป็นเพียงแค่การล้อเล่นกันเท่านั้น

“เรื่องมันมาถึงตรงนี้แล้ว! เธอยังจะมาเสแสร้งกับฉันอีก! หมอเบสที่ได้สมคบคิดกับเธอก็ได้หนีไปหากินที่อื่นไปแล้ว ทางโรงพยาบาลไม่ได้ให้ความร่วมมือกับการกุเรื่องโกหกของเธอ จะต้องให้ฉันไปที่โรงพยาบาลไปเอาหลักฐานมาโยนใส่หน้าเธอใช่มั้ย เธอถึงจะยอมรับ! ไรยา เธอมันเยี่ยมจริง ๆ เลย ปั่นหัวตระกูลกีรติเมธานนท์ของฉันเล่น สนุกมากเลยเหรอ? ทุก ๆ วันในตอนที่ฉันถามเธอว่าลูกเป็นเด็กดีหรือเปล่า เธอไม่ได้รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างเลยเหรอ?”

“ไม่! ไม่ใช่นะ...”

เธออยากจะค้านออกไป แต่หลักฐานก็อยู่ทนโท่แล้วจะหักล้างไปยังไง เธอไร้ความสามารถที่จะพูดหักล้างออกไปได้เลย

ภายในใจของเธอเกลียดชังเป็นอย่างมาก! ไอ้หมอเบส ทั้ง ๆ ที่รับผลประโยชน์จากฉันไปตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว บอกว่าจะหนีไปหากินที่อื่นก็ไป แล้วพาเธอมาตกอยู่ในสภาพนี้นี่นะ!

ตอนนี้ไรยาทั้งเกลียด ทั้งกลัวและตื่นตระหนกไปหมด

ไรยาเห็นสายตาที่เยือกเย็นของธีภพ น้ำตาก็ไหลพรากออกมา เธอกลัวมาก กลัวว่าผู้ชายที่ตนพยายามใช้ทุกวิถีทาง ต้องอยู่ในความยากลำบากไปนับไม่ถ้วนเพื่อให้ได้มา มันจะสูญเปล่าไปอย่างนี้!

ไรยาดึงมือของธีภพเอาไว้พลางร้องไห้จะเป็นจะตายออกมา

“ภพ คุณยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ! ฉันรักคุณนะ ฉันก็แค่รักคุณมากไปเท่านั้นเอง! ฉันไม่อาจขาดคุณไปได้นะคะ”

“เธอปล่อยมือฉันนะ!” ธีภพมองไรยาไปอย่างดุดัน ออกแรงเพื่อสลัดมือของไรยาออกไปสุดแรง แต่จะยังไงไรยาก็จับเอาไว้แน่นเกินไป เหมือนราวกับว่าคนที่จมน้ำได้คว้าความหวังสุดท้ายนั้นเอาไว้เลยไม่มีผิด

“ภพเมื่อตอนนั้นคุณบอกว่าจะเลิกกับฉัน แต่ฉันไม่อยากเลิกไง! ฉันรักคุณมากไป ฉันทำอย่างนี้ลงไปก็แค่เพื่อที่จะรั้งคุณเอาไว้เท่านั้น ถึงได้หมดทางเลือกจนต้องมาใช้วิธีการแย่ ๆ แบบนี้แทนยังไงล่ะ ฉันไม่อาจขาดคุณไปได้นะ ไม่มีคุณฉันคงจะต้องตายไปแน่เลย สิ่งที่ฉันได้ทำลงไปตั้งมากมาย ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นอย่างมาก แต่ทำไมฉันถึงยังทำมันไปเรื่องแล้วเรื่องเล่าอีก? เพราะว่าฉันรักคุณมากรักคุณมากจริง ๆ ขอร้องคุณเถอะนะคะ! อย่าเลิกกับฉันเลย ขอร้องคุณล่ะนะภพ...”

ในใจของไรยาคิดว่าเมื่อตอนแรกจริง ๆ แล้วเธอก็อยากจะท้องจริง ๆ ก็เลยวางยาขุดหลุมพรางดักจับธีภพไป แต่คนคำนวณมันจะไปสู้ฟ้าลิขิตได้ยังไงกัน ใครจะรู้ล่ะว่าที่โรงแรมเมื่อครั้งนั้นมันจะไม่ท้องกัน

คงจะเป็นเพราะแผนของตนเมื่อครั้งนั้นได้ทำให้ธีภพตั้งปราการป้องกันเอาไว้ ช่วงเวลาต่อจากนั้นมาธีภพก็ระวังตัวมากเกินไป ในตอนหลังเธอเองก็ยากที่จะลงมือกับธีภพไปอีกได้เช่นกัน

เดิมทีไรยาก็ได้นึกว่าตนยังมีโอกาสค่อยเป็นค่อยไป แต่ใครจะรู้ว่าธีภพจะบอกเลิกกันออกมาโต้ง ๆ เลย

แต่เดิมเธออยากจะขอร้องธีภพไปสักหน่อย ทำตัวน่าสงสารไปสักหน่อย ธีภพจะต้องทิ้งความคิดที่จะเลิกกันความคิดนี้ไปอย่างแน่นอน แต่เมื่อวันนั้นธีภพได้บอกเลิกออกมาอย่างเด็ดขาดเสียขนาดนั้น ตนจะอ้อนวอนไปยังไงมันก็ไร้ประโยชน์ไปหมด

พอเธอร้อนใจขึ้นมา จึงจำต้องบอกไปว่าตนท้องเพื่อมาเหนี่ยวรั้งธีภพเอาไว้ไปเท่านั้น

เธอรู้จักธีภพดี เธอรู้ว่าขอเพียงแค่ตนพูดไปอย่างนี้แล้ว ธีภพจะต้องคิดว่าเด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ เพียงแค่ในท้องของเธอมีลูกของธีภพอยู่ อย่างนั้นแล้วไม่ว่าตนจะทำอะไรผิดไป สุดท้ายแล้วธีภพก็จะต้องเห็นแก่ลูกแล้วยกโทษให้กับตนอย่างแน่นอน

เพื่อสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์ให้กับลูก ก็ต้องแต่งงานกับตนอย่างแน่นอน รับผิดชอบต่อเธอแน่

เดิมทีไรยาเพียงแค่อยากจะรั้งเขาเอาไว้เท่านั้นเอง แล้วเธอก็จะสามารถค่อย ๆ หาโอกาสสร้างความสัมพันธ์กับธีภพไปแบบช้า ๆ เปลี่ยนการตั้งครรภ์ปลอมให้กลายเป็นท้องจริง ๆ ขึ้นมา ไรยาเชื่อว่าตนจะสามารถเหนี่ยวรั้งหัวใจของธีภพเอาไว้ไปอย่างช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ให้ธีภพตกหลุมรักตนไปอย่างช้า ๆ ได้

บุรินทร์เองก็โกรธมากเช่นเดียวกัน เดิมทีแล้วเขาได้ยอมส่งมอบหุ้นที่ครอบครองมาโดยตลอดไป ก็เพราะนึกว่าไรยากำลังตั้งท้องหลานของเขาอยู่จริง ๆ แต่นึกไม่ถึงว่า ไรยาจะหลอกลวงกันมาโดยตลอด

สำหรับคนที่ให้ความสำคัญกับสิทธิอำนาจตั้งขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตนมีหลาน แล้วในด้านของคณะกรรมการบริหารมันจะยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นได้ ทำให้ท่านประเสริฐยิ่งวางใจที่จะมอบสิทธิ์ทั้งหมดให้กับตนมามากยิ่งขึ้น เขาจะมอบหุ้นที่ตนได้พยายามไปทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาไปได้ยังไงกัน!

พูดได้เลยว่า ตนนั้นได้สูญเสียซ้ำสองอย่างไปในครั้งเดียว เก็บสิ่งเล็กน้อยแล้วทิ้งสิ่งที่ใหญ่กว่าไป เพื่อผู้หญิงโง่เง่าที่ทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลยสักอย่าง เก่งแต่จะทำให้ต้องเสียการเสียงานไปหมดคนนึง ไม่ได้อะไรมาเลยก็ช่าง แต่ยังทำให้ตนต้องจ่ายออกไปอีกด้วย

คิดถึงตรงนี้แล้ว นึกไปถึงหุ้นพวกนั้นที่ได้เสียไปเปล่า ๆ บุรินทร์เองก็เดือดพล่านขึ้นมาทันทีเลยเหมือนกัน

“เพี๊ยะ!”

บุรินทร์ชูมือขึ้นสูง แล้วตบลงไปที่บนใบหน้าของไรยาไปอย่างแรงทีนึง ไรยาได้ร่วงฟุบลงไปนอนกับพื้นเลยทันที มุมปากก็ค่อย ๆ มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาช้า ๆ

“คุณลุง คุณลุงคะ ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันไม่ควรโกหกคุณลุง แต่คุณลุงเชื่อฉันนะคะ ฉันจะพยายามท้องให้ได้เลย ขอร้องล่ะค่ะคุณลุง ให้ภพยกโทษให้ฉัน ฉันไม่อาจขาดภพไปได้จริง ๆ นะคะ! คุณลุง ขอร้องคุณลุงล่ะนะคะ”

ไรยาเหมือนกับว่าจะไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยไม่มีผิด ได้คลานขึ้นมาคุกเข่าอยู่ที่ข้าง ๆ ร่างของบุรินทร์ไปทันที มือทั้งสองข้างได้คว้าขากางเกงของบุรินทร์เอาไว้ เงยหน้าที่ถูกตบไปจนบวมแดงออกมาขึ้นไป น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างไม่ขาดสาย น้ำตาได้ปะปนไปกับเลือดสดที่อยู่ตรงมุมปากไหลคดเคี้ยวลงมา

“ไสหัวออกไป!” บุรินทร์หายใจถี่ออกมา ยกเท้าข้างหนึ่งเตะไปที่ตรงกลางอกของไรยาไปอย่างแรง

“อ๊ะ!” ไรยากรีดร้องออกมา แล้วร่วงลงไปบนพื้น

“คุณพ่อ! ช่างมันเถอะครับ พวกเราไปกันเถอะ อย่าให้ขายหน้าคนอื่นเลยครับ” ธีภพมองไรยาไปแวบนึง อดที่จะสงสารขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

แต่ก็นึกขึ้นมาได้อีกที ถ้าไม่เพราะไรยา ตนกับสาริศาก็ไม่ต้องเดินมาถึงขั้นทุกวันนี้ไปได้เลยเช่นกัน ไม่แน่ว่าสาริศากับตนตอนนี้คงจะได้แต่งงานกันไปแล้ว ใช้ชีวิตไปอย่างมีความสุข จะไปเหมือนอย่างตอนนี้ไปได้ยังไง ที่ในทุก ๆ วันต้องทนกับความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานตลอด คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ในดวงตาของธีภพก็ได้มีความแข็วกร้าวประหนึ่งน้ำแข็งและโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง

ธีภพกับบุรินทร์เดือดจัด และก็ไม่ยอมไปยุ่งเกี่ยวกับไรยาไปให้มากมายอีก รีบร้อนเดินออกจากร้านอาหารไป

“ภพ! คุณลุง ขอร้องพวกคุณล่ะนะคะ อย่าไปนะคะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้ว อย่าไปนะคะ! ภพ ฉันรักคุณนะ อย่าไปจากฉันเลยนะ!”

ไรยานอนร้องไห้โหยหวนอยู่ที่บนพื้นร้านอาหาร นึกไปว่าในชีวิตของตนจะไม่มีธีภพอีกแล้ว เธอคิดว่าตนเจ็บปวดเสียจนแทบจะตายไปเสียให้ได้เลย