หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 222

“ฉันคิดจะทำอะไรเหรอ! ตอนนี้เธอทำฉันกลายเป็นแบบนี้ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ ! ฉันจะล้างแค้น ฉันจะให้เธอตายทั้งเป็น! พี่สาวที่แสนดีของฉัน!”

ถูกต้อง คนที่เข้ามาก็คือไรยา เธอเป็นคนสั่งให้คนจับตัวสาริศามาที่นี่

ไรยาในตอนนี้ไม่ได้มีความเป็นคนหนูผู้ดีแบบเมื่อก่อนแล้ว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่รู้ว่าไม่ได้สระมากี่วันแล้ว เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็มอมแมม สีหน้าขาวซีด ไม่ได้มีความงดงามแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว

มองเห็นไรยาที่คลุ้มคลั่งเล็กน้อย สาริศาพยายามคุมอารมณ์ตั้งสติพูดกับไรยาว่า “เธอรีบปล่อยฉันนะ ถ้าธนพัตรู้เข้า เขาต้องไม่ปล่อยเธอแน่”

ไรยาได้ยินคำพูดของสาริศา ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าได้ยินเรื่องขำขันอะไรอย่างนั้น

หลังจากหัวเราะอยู่พักหนึ่ง ไรยาก็หยุด มองสาริศาด้วยความเคียดแค้นเต็มเปี่ยม “ไม่ปล่อยฉันเหรอ งั้นก็ให้เขามาเลย ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!

สาริศา คือแก แกเป็นคนทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่าง! ถ้าไม่ใช่เพราะแก แม่ก็คงไม่ต้องถูกส่งไปต่างประเทศ บริษัทพ่อก็ไม่ต้องปิดตัว ฉันก็ยังเป็นคุณหนูของตระกูลธราภักดิ์!

แล้วยังเรื่องภพอีก เขาไม่ต้องการฉันแล้ว……เพราะแกภพถึงไม่ต้องกานฉันแล้ว!”

“ฉันกับธีภพเลิกกันไปตั้งนานแล้ว เรื่องระหว่างพวกเธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” สาริศาได้ยินไรยาเอ่ยถึงธีภพ ก็อดไม่ได้ที่จะโต้แย้งขึ้นมา

“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับแก ภพชอบแกก็คือความผิดของแก! ถ้าไม่มีแก ภพจะทิ้งฉันได้ยังไง!” ไรยาดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง“ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีภพ ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไร”

ไรยาราวกับบ้าไปแล้วอย่างนั้น พูดพลางก็เดินไปทางขอบดาดฟ้าไปพลาง

เห็นไรยาเดินไปตรงขอบ ท่าทางเหมือนกับจะโดดลงไปอย่างนั้น สาริศาก็รีบเข้าไปขวางพลางพูดว่า “เธอจะทำอะไร! เธออย่าทำเรื่องโง่ๆเด็ดขาดนะ!”

แม้ไรยาจะทำร้ายคนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่อย่างไรเสียเธอก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตนเอง ให้มองดูเธอคิดสั้นต่อหน้าแบบนี้ สาริศาทำไม่ได้

เมื่อได้ยินเสีคของสาริศา ไรยาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หันกลับมาถลึงตาใส่สาริศา พูดอย่างจงเกลียดจงชังว่า “ฉันจะลืมไปได้ยังไง ว่ายังมีแกอยู่ ! ถ้าไม่ใช่แก ตอนนี้ฉันจะตกต่ำถึงขั้นนี้ได้ยังไง! ต่อให้ตายไป ฉันก็จะลากแกไปตายด้วยกัน” พูดจบก็สาวเท้าเดินมาหาสาริศา

มองดูไรยาที่ค่อยๆเข้ามาใกล้ตนเองขึ้นเรื่อยๆสาริศาถอยกรูดไปข้างหลัง ตนเองถูกเชือกมัดมือมัดขาเอาไว้ จะหนีพ้นได้อย่างไร

ไรยาดึงตัวสาริศาขึ้นมาจากพื้น ลากไปที่ดาดฟ้า

“วันนี้ พวกเราก็ตายไปด้วยกันเถอะ!” ในดวงตาของไรยาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

คนที่อยู่ชั้นล่างท่าทางเร่งรีบ บังเอิญมีคนมองขึ้นมาที่ชั้นดาดฟ้า พอดี

“เฮ้ย มึงดูสิ บนนั้นมีคนอยู่สองคนใช่มั้ย” ผู้ชายคนหนึ่งชี้ไปที่ดาดฟ้าพลางพูดกับเพื่อน

“ใคร แกตาฝาดหรือเปล่า คนเขาจะขึ้นไปที่ดาดฟ้าทำอะไร อยากตายเหรอ” เพื่อนชายได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็หัวเราะพลางพูดออกมา พร้อมกับมองตามไปทางที่ชายหนุ่มชี้ “เฮ้ย ดูเหมือนจะมีคนจริงๆ ไม่ใช่ว่าจะโดดตึกหรอกนะ”

“แจ้งตำรวจ รีบแจ้งตำรวจ!” ชายหนุ่มพูดจบก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฮัลโหล สถานีตำรวจเหรอครับ ที่นี่คือคอนโดXX มีคนอยู่บนดาดฟ้า ดูเหมือนกำลังจะโดดตึก พวกคุณรีบมาเร็ว ใช่ ใช่ พวกคุณต้องเร่งทำเวลาด้วย”

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังแจ้งความ ไรยากับสาริศาก็ดึงดูดผู้คนให้สนใจดาดฟ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน ด้านล่างก็มีผู้คนมารวมตัวกันมากมาย ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา

“ดูแล้วอายุยังไม่มาก ทำไมถึงคิดไม่ตกแบบนี้นะ คิดสั้นแบบนี้ พ่อแม่จะทำยังไง คนวัยหนุ่มสาวตอนนี้เนี่ย หัวใจอ่อนแอรับแรงกระแทกอะไรไม่ได้เลย”

“ดูเหมือนว่าไม่ใช่สองคนอยากจะโดดลงมา ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะลากผู้หญิงอีกคนกระโดดตึก”

“ไม่ใช่หรอกมั้ง นี่ไม่ใช่การฆาตกรรมเหรอ ทำไมตำรวจยังไม่มา”