หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 229

ชัชวาลไม่เข้าใจในคำพูดของสาริศา สำหรับเขาแล้ว เธอก็แค่โต้แย้งแทนธนพัตเท่านั้น

เหลือบสายตามองข้างๆ ชัชวาลกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆกลับมองไปยังที่แห่งหนึ่งอย่างตกตะลึง

สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของชัชวาล ก็มองตามสายตาของเขาไป สาริศาก็มองเห็นดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่วางอยู่บนชั้นหัวเตียง

“ทำไมเหรอคะ” เห็นท่าทางตกตะลึงของชัชวาล สาริศาถามด้วยความไม่เข้าใจว่า

“นั่นคือดอกไม้ที่เพชรชอบที่สุด” ชัชวาลมองช่อดอกกุหลาบสีน้ำเงิน พูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

อะไรนะ! ดอกกุหลาบสีน้ำเงินคือดอกไม้ที่พชิราชอบที่สุดเหรอ

เมื่อได้ยินคำพูดชัชวาล สาริศาก็นึกถึงเมื่อวานท่าทางเหมือนตกอยู่ในภวังค์ตอนที่เห็นช่อดอกไม้ช่อนี้ รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

หรือว่าตอนนั้น เขาเองก็นึกถึงพชิราเหมือนกัน เพราะพชิรา ดังนั้นเขาจึงนำดอกไม้ไปทิ้ง กลัวว่าตนเองจะเห็นแล้วรู้สึกสะเทือนใจเหรอ

เดิมชัชวาลก็ไม่พอใจเรื่องที่ธนพัตแกล้งทำเป็นพิการเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้พอมาเห็นดอกไม้ที่น้องสาวชอบที่สุดตอนมีชีวิตอยู่อีก ก็อดที่รู้สึกเศร้าใจไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ พูดกับสาริศาสองประโยคก็จากไปเลย

รับมือกับธีภพและชัชวาลอย่างต่อเนื่อง สาริศารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ก็นอนพักผ่อนบนเตียง แต่พอนึกถึงปฏิกิริยาของธนพัตเมื่อคืน เป็นไปได้มากว่าเป็นเพราะพชิรา เธอก็รู้สึกหน่วงๆในหัวใจ ทำยังไงก็นอนไม่หลับ

อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายสาริศาก็ผล็อยหลับไปอย่างงงๆเบลอๆ

ตอนที่ตื่นมาเป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว เพิ่งจะลุกขึ้นมาเก็บของได้ครู่เดียว สาริศาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังมาจากระเบียงด้านนอก ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกังวานพูดขึ้นมาว่า “ตกลงว่าอยู่ห้องไหนกันแน่ ทำไมยังไม่ถึงอีก”

คุณปู่! พอสาริศาได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็รู้แล้วว่าคุณปู่มาเยี่ยมเธอ

เธอรีบสวมเสื้อคลุม เปิดประตู ก็เห็นท่านประเสริฐอยู่ด้านนอกจริงๆ ด้านหลังยังมีคุณหมอที่สวมชุดกาวน์ตามมาอีกกลุ่มหนึ่ง

“คุณปู่คะ หนูอยู่ที่นี่ค่ะ” สาริศาเรียกท่านประเสริฐ

ทางฝั่งท่านประเสริฐพอเห็นสาริศา ก็ร้องว่า “ อย่าขยับ เธอได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พักผ่อน ลงมาทำอะไร! รีบไปนอนเลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านประเสริฐ สาริศาก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณปู่คะ ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ข้างนอกเขาพูดกันหรอกค่ะ หนูไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยค่ะ” สาริศาพูดพลางก็ประคองท่านประเสริฐเดินเข้าห้องไปพลาง นั่งลงบนโซฟา

“จริงเหรอ” ท่านประเสริฐก็ยังถามอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

“จริงค่ะ คุณปู่ก็เห็นแล้วนี่คะ หนูก็สบายดีไม่ใช่เหรอคะ” สาริศาพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย ตกลงว่าข่าวลือข้างนอกนี่ลือกันยังไง ทำไมทุกคนต่างก็มาเยี่ยมตนเอง

ท่านประเสริฐมองสำรวจสาริศาทั่วทั้งตัว เห็นว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ จึงวางใจลง

“หรือว่าให้หมอตรวจร่างกายเธอให้ทั่วทั้งตัวดีกว่า จะปล่อยให้ทิ้งโรคร้ายตามมาภายหลังไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ แล้วถือโอกาสตรวจดูหน่อยว่า เมื่อไหร่ฉันจะได้อุ้มหลานตัวอ้วนๆสักที”

พอได้ยินว่าท่านประเสริฐ พูดเรื่องนี้ต่อหน้าหมอจำนวนมาก สาริศาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อย รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

แต่เธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอแต่งงานกับธนพัตมานาน พูดตามหลักเหตุผล ก็น่าจะมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง

【ในที่สุดก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ความรู้สึกอิสระดีจริงๆเลย!】

เพิ่งโพสต์ได้ไม่นาน ก็มีคนโทรมาหาเธอ สาริศาเห็นชื่อของคนที่โทรมา Elaineเหรอ เธอโทรมาหาตนเองทำไม

“ฮัลโหล Elaineเหรอ มีเรื่องอะไรคะ” สาริศาถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ เมื่อครู่ฉันเห็นคุณโพสต์ ว่าออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็เลยอยากจะนัดคุณไปช้อปปิ้งกันค่ะ ไม่รู้ว่าคุณมีเวลามั้ยคะ” Elaineที่อยู่ปลายสายนั้นเอ่ยเชื้อเชิญ

“ก็ได้ค่ะ ฉันกำลังคิดจะไปพอดี พวกเราเจอกันที่ไหนดีคะ” สองวันนี้สาริศาเบื่อมากจริงๆ อยากจะออกไปเที่ยวเล่นพอดี ดังนั้นจึงตอบรับคำชวนของElaineโดยไม่ลังเล

ไม่นาน ทั้งสองคนก็นัดเวลาและสถานที่ที่จะพบกัน มาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้

“ริศา ชุดนี้คุณชอบมั้ยคะ” Elaineยกชุดกระโปรงสีขาวชุดหนึ่งขึ้นมาถาม “ฉันคิดว่าชุดนี้เหมาะกับคุณมาก”

สาริศาได้ยินดังนั้นก็เดินไป เห็นว่าElaineชุดกระโปรงที่เธอยกขึ้นมานั้นเรียบง่ายและสง่างามมาก แต่กลับเข้ากับเข็มขัดที่ค่อนข้างวินเทจ ดูทันสมัยมาก แต่ด้านหลังเป็นคอวี ใส่แล้วน่าจะโป๊เล็กน้อย

“ชุดนี้เหรอคะ ปกติแล้วฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสไตล์นี้ค่ะ น่าจะไม่สวยเท่าไหร่ค่ะ” สาริศาปกติแล้วจะสวมใส่เสื้อผ้าที่ค่อนข้างมิดชิด อีกอย่างเธอเองก็แทบจะไม่เคยใส่ชุดกระโปรงสีขาวสไตล์เจ้าหญิงแบบนี้มาก่อนเลย

“คุณลองใส่ดูหน่อยดีมั้ยคะ ฉันคิดว่าคุณใส่แล้วต้องสวยมากแน่นอนค่ะ” พูดพลาง Elaineก็ดันสาริศาไปทางห้องลองชุด

ภายใต้ภาวะจำยอม สาริศาได้แต่รับชุดมาแล้วพูดว่า “ค่ะ ฉันจะลองใส่ดู”