หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 229

ชัชวาลไม่เข้าใจในคำพูดของสาริศา สำหรับเขาแล้ว เธอก็แค่โต้แย้งแทนธนพัตเท่านั้น

เหลือบสายตามองข้างๆ ชัชวาลกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆกลับมองไปยังที่แห่งหนึ่งอย่างตกตะลึง

สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของชัชวาล ก็มองตามสายตาของเขาไป สาริศาก็มองเห็นดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่วางอยู่บนชั้นหัวเตียง

“ทำไมเหรอคะ” เห็นท่าทางตกตะลึงของชัชวาล สาริศาถามด้วยความไม่เข้าใจว่า

“นั่นคือดอกไม้ที่เพชรชอบที่สุด” ชัชวาลมองช่อดอกกุหลาบสีน้ำเงิน พูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

อะไรนะ! ดอกกุหลาบสีน้ำเงินคือดอกไม้ที่พชิราชอบที่สุดเหรอ

เมื่อได้ยินคำพูดชัชวาล สาริศาก็นึกถึงเมื่อวานท่าทางเหมือนตกอยู่ในภวังค์ตอนที่เห็นช่อดอกไม้ช่อนี้ รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

หรือว่าตอนนั้น เขาเองก็นึกถึงพชิราเหมือนกัน เพราะพชิรา ดังนั้นเขาจึงนำดอกไม้ไปทิ้ง กลัวว่าตนเองจะเห็นแล้วรู้สึกสะเทือนใจเหรอ

เดิมชัชวาลก็ไม่พอใจเรื่องที่ธนพัตแกล้งทำเป็นพิการเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้พอมาเห็นดอกไม้ที่น้องสาวชอบที่สุดตอนมีชีวิตอยู่อีก ก็อดที่รู้สึกเศร้าใจไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ พูดกับสาริศาสองประโยคก็จากไปเลย

รับมือกับธีภพและชัชวาลอย่างต่อเนื่อง สาริศารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ก็นอนพักผ่อนบนเตียง แต่พอนึกถึงปฏิกิริยาของธนพัตเมื่อคืน เป็นไปได้มากว่าเป็นเพราะพชิรา เธอก็รู้สึกหน่วงๆในหัวใจ ทำยังไงก็นอนไม่หลับ

อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายสาริศาก็ผล็อยหลับไปอย่างงงๆเบลอๆ

ตอนที่ตื่นมาเป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว เพิ่งจะลุกขึ้นมาเก็บของได้ครู่เดียว สาริศาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังมาจากระเบียงด้านนอก ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกังวานพูดขึ้นมาว่า “ตกลงว่าอยู่ห้องไหนกันแน่ ทำไมยังไม่ถึงอีก”

คุณปู่! พอสาริศาได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็รู้แล้วว่าคุณปู่มาเยี่ยมเธอ

เธอรีบสวมเสื้อคลุม เปิดประตู ก็เห็นท่านประเสริฐอยู่ด้านนอกจริงๆ ด้านหลังยังมีคุณหมอที่สวมชุดกาวน์ตามมาอีกกลุ่มหนึ่ง

“คุณปู่คะ หนูอยู่ที่นี่ค่ะ” สาริศาเรียกท่านประเสริฐ

ทางฝั่งท่านประเสริฐพอเห็นสาริศา ก็ร้องว่า “ อย่าขยับ เธอได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พักผ่อน ลงมาทำอะไร! รีบไปนอนเลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านประเสริฐ สาริศาก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณปู่คะ ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ข้างนอกเขาพูดกันหรอกค่ะ หนูไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยค่ะ” สาริศาพูดพลางก็ประคองท่านประเสริฐเดินเข้าห้องไปพลาง นั่งลงบนโซฟา

“จริงเหรอ” ท่านประเสริฐก็ยังถามอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

“จริงค่ะ คุณปู่ก็เห็นแล้วนี่คะ หนูก็สบายดีไม่ใช่เหรอคะ” สาริศาพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย ตกลงว่าข่าวลือข้างนอกนี่ลือกันยังไง ทำไมทุกคนต่างก็มาเยี่ยมตนเอง

ท่านประเสริฐมองสำรวจสาริศาทั่วทั้งตัว เห็นว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ จึงวางใจลง

“หรือว่าให้หมอตรวจร่างกายเธอให้ทั่วทั้งตัวดีกว่า จะปล่อยให้ทิ้งโรคร้ายตามมาภายหลังไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ แล้วถือโอกาสตรวจดูหน่อยว่า เมื่อไหร่ฉันจะได้อุ้มหลานตัวอ้วนๆสักที”

พอได้ยินว่าท่านประเสริฐ พูดเรื่องนี้ต่อหน้าหมอจำนวนมาก สาริศาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อย รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

แต่เธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอแต่งงานกับธนพัตมานาน พูดตามหลักเหตุผล ก็น่าจะมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง