หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 243

หลังจากสูดหายใจเข้าลึกหลายครั้ง สาริศาบอกตัวเองในใจ “ธนพัตบอกว่าพชิราเป็นเพียงอดีตไปแล้ว และตอนนี้เขาชอบเธอ สาริศา เธอต้องเชื่อคำพูดของธนพัต อย่าหวั่นไหว เพราะคำพูดของคนอื่น เธอลืมเรื่องครั้งที่แล้วไปแล้วหรือไง...”

หลังจากทำการพูดย้ำเตือนตัวเองแล้ว สาริศศระงับความไม่สบายใจและความโกรธในใจของเธอไว้

หลังจากหันไปมองโทรศัพท์ที่เพิ่งโยนทิ้งลงบนเตียง สาริศาก็ระวังเท้าของเธอ ก่อนจะคลานไปอย่างยากลำบาก แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคิดจะกดปิดเครื่อง เธอไม่อยากเห็นความคิดเห็นไร้สาระพวกนั้น

เพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สาริศาก็เห็นว่าบนหน้าจอโทรศัพท์มีภาพของธนพัตที่กำลังกอดพชิราไว้ แล้วจุมพิตหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้ม บนรูปภาพมีข้อความเขียนไว้ว่า “คุณชายรองของตระกูลกีรติเมธานนท์ทุ่มเงินมหาศาลเพื่อจัดงานฉลองวันเกิดให้แฟนสาวอย่างโรแมนติก”

สาริศาเลื่อนลงมาเพื่ออ่านเนื้อหา ที่แท้ ก็เป็นรูปภาพวันเกิดของพชิราในอดีตที่เขาจองร้านอาหารเพื่อเธอเป็นพิเศษ

ในวันนั้นตลอดทางเดินของร้านอาหารโปรยด้วยกลีบดอกกุหลาบ บริเวณบนโต๊ะกับหน้าต่างล้วนแต่ถูกตกแต่งด้วยช่อดอกกุหลาบสีชมพูและสีแดงสด บริเวณกลางร้านถูกดอกกุหลาบจำนวนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกจัดวางเป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่

รูปภาพนี้ถูกถ่ายตรงหน้าดอกกุหลาบรูปหัวใจ ในตอนนั้นเรื่องนี้ตกเป็นข่าวดังอยู่ช่วงหนึ่ง ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก

พอเห็นความรักที่ธนพัตมีต่อพชิราในรูปภาพ สาริศาก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของพวกเขาช่างเจิดจ้าจนแสบตา ในใจเหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทง จนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด

ธนพัตจะลืมพชิราได้จริงๆ เหรอ? การปรากฏตัวของพชิราจะเป็นเหมือนที่ธนพัตพูด จะไม่ส่งผลต่อชีวิตของพวกเขาจริงหรือเปล่า?

เธอพยายามปลอบใจตัวเองให้เชื่อคำพูดของธนพัต แต่สาริศาไม่สามารถให้คำตอบในเชิงบวกกับตัวเองได้เลย

สาริศาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านหลายวัน เพราะอาการบาดเจ็บที่เท้าของเธอ ธนพัตไม่ยอมให้เธอไปทำงาน และทำการโทรไปลางานที่สำนักพิมพ์ให้เธอแล้วด้วย

ชีวิตประจำวันของเธอกับธนพัตเหมือนจะกลับสู่ความสงบอีกครั้ง ตื่นนอนด้วยกัน ล้างหน้าแปรงฟันด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แล้วฑนพัตก็ไปทำงาน เธออยู่บ้านทำอาหารโปรดรอเขากลับมา

ธนพัตไม่เคยพูดถึงพชิราให้เธอได้ยิน และสาริศาเองก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้ เหมือนคนคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวในชีวิตของพวกเขา

ทุกอย่างกลับสู่ความปกติ แต่สาริศากลับรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องราวจะจบลงแบบนี้จริงๆ เหรอ?

ในวันนี้ ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากพชิรา สาริศาก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย เธอมองโทรศัพท์ที่กำลังกะพริบ ไม่รู้ว่าจะรับสายดีหรือเปล่า

“ฮัลโหล” สุดท้ายนิ้วมือของสาริศาก็เลื่อนไปที่ปุ่มรับสาย

“ริศา นี่ฉันเองนะคะ” เสียงหวานของพชิราดังออกมาทางโทรศัพท์ “วันนี้ฉันอยากไปช้อปปิ้ง คุณพอจะมีเวลาไปกับฉันไหม”

“ฉัน...” สาริศาไม่อยากตอบรับ แต่เธอกลับหาข้อแก้ตัวในการปฏิเสธไม่ได้ แล้วอีกอย่าง เธอยังโกหกคนอื่นไม่เก่งด้วย หรือว่า เธอจะบอกว่าเท้าของเธอยังไม่หายดี ยังไปช้อปปิ้งไม่ได้ดี?

“จริงสิ ริศา เท้าของคุณเป็นอย่างไรบ้าง ถ้ายังไม่หายดี ฉันจะไปเยี่ยมคุณที่บ้านดีไหม” ในขณะที่สาริศากำลังคิดว่าจะใช้อาการบาดเจ็บที่เท้าของเธอเป็นข้ออ้างดีหรือไม่ พชิราก็ถามคำถามนี้ออกมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้อง เท้าของฉันหายดีแล้วค่ะ” บ้านนี้เป็นของเธอกับธนพัต สาริศาไม่อยากให้พชิรามาที่นี่