หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 245

“ริศา คุณคิดว่าชุดนี้สวยไหม” พชิราชี้ไปที่ชุดในมือของเธอ

“อืม คุณใส่แล้วสวยมาก มันเหมาะกับคุณมากค่ะ” สาริศาตอบ

“งั้นคุณลองใส่ด้วยได้ไหม ฉันคิดว่าชุดนี้เหมาะกับคุณมากเช่นกัน พวกเราสองคนซื้อชุดเหมือนกันให้เหมือนชุดคู่ของเพื่อนสนิทเป็นยังไง ฉันอยากมีพี่สาวหรือน้องสาวที่แต่งตัวเหมือนเธอตั้งแต่ฉันยังเด็กแล้ว” พชิรายื่นเสื้อผ้าในมือให้สาริศา

“ฉันเหรอคะ?” สาริศาไม่เข้าใจว่าพชิราคิดจะทำอะไรอีก เธอส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่คิดว่าชุดนี้จะเหมาะกับฉันเท่าไหร่ค่ะ”

“ถ้าไม่ลองใส่ดูจะรู้ได้ยังไงว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ” พชิราดึงสาริศาขึ้นมา แล้วผลักเธอเข้าไปที่ห้องลองชุด “คุณลองเข้าไปลองใส่ดูก่อน”

พอถูกพชิราผลักเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า สาริศาจึงต้องลองเปลี่ยนใส่ชุดที่เธอยื่นให้ “ว้าว ริศา คุณใส่แล้วดูสวยมากเลย สวยกว่าของฉันมากด้วย” ทันทีที่สาริศาเดินออกมา พชิราก็รีบกล่าวชมเธออย่างเกินจริง “ฉันมักจะรู้สึก ว่าการออกแบบรอบเอวของชุดนี้ค่อนข้างสูงไปสำหรับฉัน แต่สำหรับความสูงของคุณ ความสูงนั้นกลับเหมาะสมพอดีเลย!”

“จริงเหรอคะ?” พอมองพชิราที่อยู่ในกระจก สาริศาจึงเริ่มสงสัยในคำพูดของเธอ ชุดนี้ทำให้เอวที่เพรียวบางของพชิราดูมีเสน่ห์มากขึ้น ตรงส่วนกลางเผยให้เห็นสัดส่วนโค้งที่สวยของเอวเธอออกมา ทำให้คนที่ได้เห็นไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ มีตรงส่วนไหนที่เธอบอกว่าไม่เหมาะกัน?

ในทางตรงกันข้าม พอเธอยืนอยู่กับพชิรา เธอกลับดูด้อยกว่ามาก

“อืม คุณใส่แล้วสวยกว่าฉันจริงๆ” พชิราพูดอีกครั้งด้วยความมั่นใจ แล้วหันไปมองผู้หญิงที่ซื้อของข้างๆ ก่อนจะถามว่า “คุณคิดว่าอย่างนั้นไหม?”

พนักงานสาวได้ยินคำถามของพชิรา จึงยกยิ้มแหย ไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไง คิดในใจ ไม่ว่าจะทั้งในด้านของหน้าตาหรือรูปร่าง ผู้หญิงคนหลังเทียบกับผู้หญิงที่ใส่คนแรกไม่ได้เลย

แน่นอนว่านี่คือการพูดตามที่เปรียบเทียบ ผู้หญิงคนหลังก็สวยมากเช่นกัน แต่สไตล์และสีของชุดนี้ ดูไม่เหมาะกับเธอ พอเธอใส่จึงดูไม่เหมาะเท่าผู้หญิงคนแรก จึงทำให้รู้สึกแปลก ๆ

ถึงแม้พวกเธอจะคาดหวังที่จะขายเสื้อผ้าให้ได้มากที่สุด แต่ถ้าต้องพูดขัดกับใจ ถึงแม้เธอจะพูดเห็นด้วย เกรงว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะไม่เชื่อ

พอเห็นว่าพนักงานสาวเพียงแค่ยิ้มแหยออกมา แต่ไม่ตอบคำถามของพชิรา สาริศาจะไม่เข้าใจความหมายได้ยังไงกัน หน้าของเธอจึงแดงขึ้นมาทันที

สาริศามองดูตัวเองกับพชิราในกระจก เธอถูกออร่าของเธอบดบังไปจนหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งพอต้องสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกัน ยิ่งทำให้เธอเหมือนจะไม่ดูดีเท่าพชิราในทุกด้าน

“นี่ ฉันถามเธออยู่นะ ทำไมเธอถึงไม่พูดล่ะ” พชิราหันไปพูดกับพนักงานด้วยสีหน้าตำหนิ แต่จริงๆ แล้วในใจเธอได้ยกนิ้วโป้งให้ไปแล้ว พนักงานสาวมองเธอด้วยท่าทีซื่อบื้อ แต่ตอนนี้กลับฉลาดเฉลียวไม่น้อย ความเงียบนี้ถูกใจเธอมาก

พอเห็นสีหน้าที่พอใจของพชิรา สาริศาก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยืนกรานที่จะให้ตนเองลองชุดนี้ให้ได้ พชิราตั้งใจที่จะเห็นเธออับอาย

“ฉันไม่ชอบชุดนี้ ฉันขอเข้าไปเปลี่ยนเลยนะคะ” หลังจากพูดจบ สาริศาก็ไม่สนใจพชิรา แล้วเดินตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา สาริศามองไปที่ชุดสีฟ้า ในใจรู้สึกโกรธมาก ใช้แผนการไร้สาระแบบนี้สนุกมากหรือไง? สนุกมากหรือไง!

แต่พอเธอนึกถึงเมื่อตะกี้เธอใส่ชุดเหมือนกับพชิราแล้วยืนอยู่ด้วยกัน ความโกรธของสาริศา กลับกลายเป็นความอึดอัดใจและความต้อยต่ำ

“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ออกไปข้างนอก?” ธนพัตดึงมือของสาริศา แล้วให้เธอนั่งลงข้างเขา “ขาของคุณยังไม่หายดี ดังนั้นช่วงนี้อย่าออกไปข้างนอก”

“ขาของฉันหายดีแล้ว” พอได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของธนพัต หัวใจของสาริศาก็อบอุ่น และอารมณ์ที่ไม่ดีของเธอก็เริ่มดีขึ้นมาก

“วันนี้คุณไปไหนมา ทำไมดูอารมณ์ไม่ค่อยดี” พอเห็นท่าทางโกรธบนใบหน้าของสาริศา ธนพัตจึงลูบผมของเธอ แล้วถามด้วยความสงสัย

“วันนี้ฉันไปเดินซื้อของกับคุณพชิราค่ะ” สาริศาก้มหน้าลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่พึมพำ เธอไม่อยากพูดถึงชื่อของพชิราต่อหน้าธนพัต แต่เธอไม่อยากโกหกธนพัต

พอได้ยินสาริศาบอกว่าเธอออกไปกับพชิรา และนึกถึงสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเธอตอนที่เธอกลับมา ธนพัตจึงเดาได้ว่าระหว่างพวกเธออาจมีเรื่องไม่พอใจกันและมันอาจจะเกี่ยวข้องกับเขาด้วย

หลังจากลังเลอยู่สักพัก ธนพัตก็ไม่รู้ว่าควรบอกสาริศาเกี่ยวกับเรื่องนั้นดีหรือเปล่า ถ้าพูดไปก็กลัวว่าเธอจะโกรธเหมือนครั้งที่แล้ว ถ้าไม่พูดก็กลัวว่าตอนที่เธอรู้จะยิ่งโกรธมากขึ้น

พอไม่ได้ยินคำตอบจากธนพัต สาริศาจึงเงยหน้าขึ้นมองไปทางธนพัตอย่างประหม่า แต่กลับเห็นสีหน้าของเขาดูลำบากใจมาก

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ มีอะไรอยากจะพูดกับฉันเหรอคะ” สาริศาเอ่ยถาม

“อืม” ธนพัตหยุดนิ่งไปสักพัก แล้วมองที่สาริศาด้วยสีหน้ากังวล “มีเรื่องหนึ่ง ผมคิดว่าควรจะบอกกับคุณไว้จะดีกว่า แต่คุณอย่าโกรธได้ไหม”