หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 248

ภายในลิฟต์ หลังจากวางสายไป ธนพัตก็หันศีรษะมาพูดกับพชิรา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราก็ออกไปได้แล้ว” หลังจากนั้นเขาก็หยุดพูด และยืนรอการช่วยเหลืออยู่เงียบๆ

พอได้ยินว่าจะไม่มีอันตราย ท่าทางที่ตื่นตระหนกของพชิราก็ค่อย ๆ สงบลง พอมองไปที่ ธนพัต พชิรานิ่งคิดกับตัวเอง ดูเหมือนว่านี่จะเป็นโอกาสที่พระเจ้ามอบให้กับเธอ

ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่พวกเขาพบกันที่สุสาน พชิราก็พยายามติดต่อธนพัต อยากจะนัดเขาออกมาเจอกัน แต่ธนพัตกลับปฏิเสธทุกครั้งโดยใช้ข้อแก้ตัวต่างๆ

ถ้าไม่ใช่เธอตั้งใจเพิ่มข้อเรียกร้องในสัญญาการออกแบบ ว่าต้องการหารือเกี่ยวกับแผนการออกแบบกับประธาน TNP Group เธอเกรงว่าธนพัตคงจะไม่ยอมเจอกับเธอ

พชิราไม่เข้าใจ ตามหลักแล้ว ธนพัตคิดว่าเธอตายไปหลายปีแล้ว ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ เขาควรจะดีใจมากถึงจะถูก แต่ทำไมเขาถึงเย็นชาขนาดนี้?

ถ้าหากจะบอกว่าธนพัตลืมเธอไปแล้ว พชิราไม่มีทางที่จะเชื่อ ไม่อย่างนั้นตอนอยู่ที่สุสานเขาคงไม่ปกป้องเธอขนาดนั้น และเมื่อไม่นานมานี้ เขายังประมูลปากกาที่เขาเคยให้เธอมาในราคาสูง

ไม่ว่ายังไง ธนพัตก็เป็นของเธอ และต้องเป็นของเธอเท่านั้น! ส่วนสาริศา ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องจากธนพัตไปอย่างสมัครใจ

“หลายปีมานี้คุณเป็นยังไงบ้าง” พอเห็นว่าธนพัตไม่พูด พชิราจึงพูดทำลายความเงียบขึ้นมาเอง

“สบายดี” หลังจากพูดสามคำนี้ออกมา ธนพัตก็นิ่งเงียบต่อไป

“หลายปีมานี้ฉันไม่ได้กลับมาหาคุณ คุณโกรธฉันไหม”

“คุณความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอ” ธนพัตขมวดคิ้ว และมองไปทางพชิราอย่างงงงวย

“ใช่ ใช่ค่ะ” พชิราร้อนตัวเล็กน้อย “ไม่อย่างนั้นฉันคงกลับมาหาคุณนานแล้ว”

ธนพัตตอบ อืม ออกมา และไม่พูดอะไรอีก

ก่อนหน้านี้ธนพัตชำเลืองมองเธอเล็กน้อย นอกจากนั้นก็ไม่ได้มองตนเองหรือตอบคำพูดของเธออีก ดวงตาของพชิราจึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เธอไม่เชื่อว่าในใจของธนพัตไม่มีเธออีกแล้ว แต่ตอนนี้ธนพัตเย็นชากับเธอมาก เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่สักพัก

ทั้งสองไม่พูดอะไรกัน บรรยากาศในลิฟต์ตกอยู่ในภาวะอึดอัดและเงียบงัน

หลังจากผ่านไปสักพักใหญ่ ธนพัตก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้ “หลายปีมานี้คุณอยู่ต่างประเทศสบายดีไหม”

ไม่ใช่ว่าเขายังมีความรักต่อพชิราอยู่ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตนเองมีสาริศาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาควรจะรักษาระยะห่างกับพชิราไว้ถึงจะถูก ตอนนี้มาคิดดูอีกที เรื่องในตอนนั้น พชิราเองก็เป็นผู้ถูกกระทำ ตนเองไม่ควรจะเย็นชากับเธอถึงขนาดนั้น

พอได้ยินคำถามของธนพัต ในที่สุดพชิราก็ยิ้มออกมา เธอรู้ดี ธนพัตไม่มีวันลืมเธอได้ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันมาสิบปี เขาก็แค่ไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอได้ยังไง ดังนั้นก็เลยเย็นชาใส่เธอ เมื่อก่อนธนพัตก็เป็นอย่างนี้ นอกจากเธอแล้วเขาจะเย็นชากับทุกคน

“ก็ดีค่ะ ครอบครัวที่รับฉันมามีความเมตตาต่อฉันมาก พวกเขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนเป็นลูกสาวของพวกเขาเอง ดังนั้นฉันจึงใช้ชีวิตค่อนข้างราบรื่นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ว่า…” พชิราลังเลเล็กน้อย และไม่พูดอะไรต่อ

“มีอะไรครับ?” ธนพัตเอ่ยถามหลังจากเห็นท่าทางลังเลไม่กล้าพูดของพชิรา

“คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรมาก พักผ่อนก่อน เดี๋ยวพวกเราก็ได้ออกไปแล้ว” พอกำชับพชิราแล้ว ธนพัตก็ยืนขึ้นและใช้โทรศัพท์ในลิฟต์เพื่อสื่อสารกับคนข้างนอก

“ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน!” ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ได้ พนักงานซ่อมบำรุงก็ได้ยินเสียงที่เกรี้ยวโกรธของธนพัต

“ใกล้จะดีแล้วครับ ท่านประธาน อดทนรออีกหน่อยนะครับ” พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธานที่ก่อนหน้านี้นิ่งสงบตอนนี้กลับร้อนใจมาก เจ้าหน้าที่จึงรีบปลอบใจเขา “ไม่เกินครึ่งชั่วโมงครับ”

“เร็วเข้า ในลิฟต์มีคนป่วย อาการอันตรายมาก” ธนพัตมองกลับไปที่พชิรา และพบว่าเธอยังคงมีสีหน้าทรมาน “แก้ไขให้เร็วที่สุด!”

“ได้ครับ ได้ครับ” พนักงานซ่อมบำรุงตอบพร้อมกันเร่งการซ่อมแซม

เขาวางสายและกลับไปข้างกายพชิรา ธนพัตยังคงช่วยเธอลูบหลังโดยหวังว่าจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง...

“โอเคแล้ว” พนักงานซ่อมบำรุงปาดเหงื่อออกจากหน้าผากด้วยความโล่งอก และรีบเปิดประตูลิฟต์ที่ปิดไว้

พอเห็นว่าในที่สุดประตูลิฟต์ก็เปิดออก สาริศาก็รีบไปเดินเข้าไป และภาวนาให้ธนพัตอย่าเป็นอะไร ขอร้องอย่าได้เป็นอะไร

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก สาริศาก็เห็นร่างหนึ่งเดินผ่านเธอไป และพอเธอมองดูอีกครั้ง ลิฟต์ก็ว่างเปล่า มีเพียงกระเป๋าเงินผู้หญิงหนึ่งใบ ไร้เงาของธนพัตกับพชิราอยู่แล้ว

“รีบโทรเรียกรถโรงพยาบาล!” พอได้ยินเสียงของธนพัตดังมาจากข้างหลัง สาริศาจึงหันไปมองแล้วเห็นเพียงธนพัตอุ้มพชิราที่หมดสติเดินไปที่บันได