หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 255

“คุณเชื่อที่คนพวกนั้นพูด คิดว่าฉันจงใจทำร้ายพชิราอย่างนั้นใช่ไหม?” ดวงตาของสาริศาแดงก่ำ

ธนพัตนิ่งเงียบและไม่ตอบ แต่สาริศาเข้าใจ ว่าความเงียบนี้คือคำตอบของเขา: ธนพัตไม่เชื่อใจเธอ!

เธอไม่อยากอธิบายอะไรอีก สาริศายิ้มเยาะกับตัวเอง แล้วหันหลังเดินจากไป

ในขณะที่หันหลังกลับ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ สาริศารู้สึกว่าเธอทั้งน้อยใจและโกรธเคือง

คดีลักพาตัวเมื่อสิบปีก่อนเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? ไม่ใช่เพราะธนพัตหรือไงถึงทำให้เธอเอาแต่ตามตื๊อถามพชิราไม่หยุด แต่ผลลัพธ์ที่ได้ล่ะ? คนอื่นก็ช่างเถอะ แม้แต่ธนพัตก็ปฏิเสธที่จะเชื่อในตัวเธอ สาริศารู้สึกว่าทุกอย่างที่เธอทำนั้นไร้ความหมายมาก

พอเห็นว่าสาริศากำลังจะจากไป ธนพัตก็คว้าตัวเธอไว้ พอสาริศาหันกลับมา ธนพัตถึงได้เห็นว่าเธอได้ร้องไห้ออกมาแล้ว

พอเห็นสาริศาตาแดงก่ำเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นอย่างดื้อรั้น ธนพัตก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

“ริศา ผมไม่ได้บอกว่าคุณจงใจทำร้ายพชิรา ผมแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ท่าทางของคุณแปลกมาก เพราะเรื่องของพชิราใช่ไหม” ธนพัตพูดเสียงอ่อน “พชิรากับผมไม่มีอะไรจริงๆ คุณอย่าเอาแต่สนใจเธอ จนดูไม่เหมือนคุณไปแล้ว”

“ดูไม่เหมือนฉันอย่างนั้นเหรอคะ?” สาริศาผลักธนพัตออกห่าง ก่อนจะหันมาสบตากับธนพัต และพูดอย่างเย้ยหยัน “แล้วตอนนี้คุณคิดว่าฉันเป็นยังไงคะ ชั่วร้าย และขี้หึง?”

“ริศา!” เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าสาริศาอีกครั้ง เสียงของธนพัตดูโมโหเล็กน้อย “คุณต้องทะเลาะกับฉันให้ได้เลยหรือไง คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณอย่าหาเรื่องทะเลาะกันโดยไม่มีเหตุผลจะได้ไหม”

“ฉันอาละวาดโดยไร้เหตุผลอย่างนั้นเหรอ?” สาริศารู้สึกว่าเธอไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นี่หมายความว่าธนพัตคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอทั้งหมดใช่ไหม

“พอแล้ว ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีก” เธอพยายามสงบสติอารมณ์ สาริศาปัดมือของธนพัตออก แล้วหันหลังเดินออกไปนอกโรงพยาบาล “ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

ยืนมองแผ่นหลังของสาริศาเดินจากไป ธนพัตไม่ได้เดินตามไป เขารู้ว่าถ้าเขาตามไปจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายิ่งรุนแรงมากขึ้น เขาไม่อยากทะเลาะกับสาริศาจริงๆ

ทันทีที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาล สาริศาก็เห็นกันยากำลังรีบเดินเข้ามาในโรงพยาบาล

“แม่คะ แม่มาที่นี่ทำไมคะ” ไม่เข้าใจว่าทำไมกันยาถึงมาที่นี่ สาริศาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเธอ

“เพี๊ยะ!”

ทันทีที่สาริศาหยุดยืนตรงหน้ากันยา เธอก็ถูกกันยาตบอย่างแรง สาริศาสีหน้างุนงง ยืนนิ่งไม่ตอบสนองไปสักพัก

จนรู้สึกถึงความเจ็บแสบบนใบหน้าของเธอ สาริศาถึงได้สติกลับมา สาริศายกมือข้างหนึ่งกุมใบหน้าของเธอช้าๆ แล้วหันมามองกันยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะร้องออกมา “แม่ แม่คำอะไรคะ!”

แต่ กันยาร้องไห้หนักกว่า มือที่ตบสาริศาตอนนี้สั่นเทาเล็กน้อย เธอชี้มาที่สาริศาและถามอย่างโกรธเคือง “แม่ทำอะไร! แม่ถามลูก ทำไมลูกถึงได้ทำร้ายหนูเพชรจนเสียโฉม แค่เพราะอาการหึงด้วย!”