หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 256

พอได้ยินคำพูดของสาริศา กันยาก็ก้าวไปข้างหน้าและตบหน้าเธออีกครั้ง “ลูกไม่ขอโทษหนูเพชรก็ช่างเถอะ แต่ทำไมยังใส่ร้ายเธออีก ตั้งแต่เด็กแม่สอนลูกไว้ว่ายังไง!”

หลังจากถูกกันยาตบถึงสองครั้ง ในที่สุดสาริศาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาของเธอไหลออกมาราวกับฝนตก “แม่คะ ตกลงหนูเป็นลูกสาวของแม่ หรือพชิราเป็นลูกสาวของแม่กันแน่!”

หลังจากตะโกนใส่กันยาแล้ว สาริศาก็รีบวิ่งออกจากห้องพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

หลังจากวิ่งไปจนสุดทางเดิน สาริศาก็หยุดลงเพราะหมดแรง สาริศาทรุดนั่งลงบนพื้น แผ่นหลังพิงกับผนัง ซบหน้าลงกับหัวเข่าและร้องไห้ออกมา

เห็นได้ชัดว่าพชิราจงใจใส่ร้ายตนเอง แต่แม่และสามีของเธอ สองคนที่เธอคิดว่าผูกพันที่สุดในโลก กลับไม่มีใครเชื่อเธอเลย

พวกเขาต่างก็ต่อว่าเธอเพราะพชิรา กันยาที่ไม่เคยทะเลาะกับตนเองถึงกับตบหน้าเธอสองครั้งภายในหนึ่งวันเพราะพชิรา

พชิราที่ส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้เธอ กลุ่มคนที่ชี้หน้าด่าเธอ ธนพัตกับกันยาก็ตะโกนใส่เธอด้วยความโมโห... ภาพเหตุการณ์ปรากฏเข้ามาในสมองของสาริศา เธอรู้สึกว่าเธอกำลังอึดอัดจนหายใจไม่ออก และอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ

สาริศารู้สึกว่าบนโลกนี้ไม่มีใครในเชื่อในตัวเธอ เหลือเธออยู่เพียงคนเดียว

พอนึกถึงใบหน้าที่ยิ้มได้ใจของพชิรา สาริศาไม่รู้สึกว่ามันงดงามอีกต่อไป ตอนนี้เธอแค่อยากจะฉีกหน้าที่จอมปลอมของพชิราออก และแสดงความน่าเกลียดของเธอต่อหน้าต่อตาของทุกคน ให้ทุกคนเห็นชัดเจน ว่าเธอเป็นคนแบบไหน! ความสามารถในการแสดงของเธอเก่งกาจเพียงใด!

แต่เธอควรทำยังไงเพื่อให้ทุกคนได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของพชิรา?

สาริศาที่กำลังจมอยู่ในความคิดของเธอเองและร้องไห้จนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ รู้สึกว่ามีคนนั่งลงต่อหน้าเธอ เธอเงยหน้าขึ้น และลืมตาที่มีน้ำตาคลอ สาริศาเห็นว่าตรงหน้าเธอเหมือนจะเป็นชัชวาล

พอเห็นดวงตาที่ร้องไห้จนบวมแดงของสาริศา และน้ำมูกที่ไหลลงมา ดวงตาของชัชวาล จึงฉายแววของความสงสารออกมา เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้สาริศา

สาริศามองหน้าชัชวาลอย่างโกรธแค้น และไม่ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าที่เขายื่นให้ ชัชวาลถอนหายใจเล็กน้อย และเอื้อมมือออกไปเพื่อช่วยสาริศาเช็ดหน้าให้สะอาด

“ไปให้พ้น!” เธอปัดมือของชัชวาลทิ้ง สาริศาตะโกนด้วยเสียงแหบ “คุณไม่จำเป็นต้องมาแกล้งทำดีกับฉัน”

ชัชวาลหยิบผ้าเช็ดหน้าที่สาริศาปัดทิ้ง แล้วยื่นให้สาริศาอีกครั้ง “เช็ดหน้าของคุณก่อนเถอะ”

“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย!” พอคิดว่าชัชวาลเป็นพี่ชายของพชิรา สาริศาก็อดที่จะเริ่มแปลกใจไม่ได้ “ตอนนี้ธนพัตกับแม่ไม่เชื่อใจฉันแล้ว ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะเชื่อฉันแล้ว น้องสาวของคุณบรรลุเป้าหมายแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องมาแสดงละครให้ฉันดู!”

“ผมเชื่อคุณ” ชัชวาลมองหน้าเธอ และพูดออกมาเสียงเรียบ โดยไม่โกรธที่สาริศาตะโกนใส่เขา

“คุณเชื่อฉันเหรอ?” สาริศาตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของชัชวาล ชัชวาลเชื่อเธอ?

“อืม” ชัชวาลตอบโดยมองมาที่สาริศา แล้วพูดอีกครั้ง “ผมเชื่อคุณ”

“ทำไมคะ!?” สาริศางุนงงเล็กน้อย ในที่สุดก็มีคนบอกว่าเชื่อเธอ แต่เขาเป็นคนเดียวที่เธอไม่เคยคิดถึง “คุณไม่เชื่อน้องสาวของตัวเอง แต่กลับเชื่อฉันแทน”

พอได้ยินคำถามของสาริศา ท่าทางอับอายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชัชวาล มันก็จริง บนโลกนี้น้อยคนนักที่จะไม่เชื่อใจญาติของตนเอง แต่กลับเชื่อใจคนอี่น

หลังจากลังเลอยู่สักพัก ชัชวาลก็พูดอย่างขมขื่น “ผมโตมากับเพชร และรู้จักเธอดี เธอจะไม่มีวันยอมแพ้ในสิ่งที่เธอชอบแน่นอน”

พอมองไปที่สาริศาที่ยังคงเต็มสงสัย ชัชวาลก็นั่งข้างเธอและพูดว่า “ตอนที่สาริศาอยู่โรงเรียนอนุบาล วันหนึ่งมีเด็กหญิงในชั้นเรียนเดียวกันนำตุ๊กตาที่สวยมากมาด้วย เพชรชอบมันมาก จึงขอตุ๊กตาตัวนั้นกับเธอ เด็กหญิงเองก็ชอบตุ๊กตาตัวนี้มาก เธอจึงไม่ยอมยกให้”

“ต่อมา ตอนที่เพชรเล่นกับเด็กหญิงคนนั้น เธอก็ร้องไห้วิ่งไปหาคุณครู โดยมีคราบเลือดจากการข่วนบนแขนของเธอหลายจุด แล้วบอกว่าเธอถูกเด็กหญิงคนนั้นข่วน”

“พอเห็นเพชรร้องไห้หนักมาก คุณครูจึงเรียกผมกับพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงไปที่โรงเรียน ทันทีที่ผมไปถึงโรงเรียน เพชรก็กอดผมและร้องไห้โดยบอกว่าเธอชอบตุ๊กตาตัวนี้มาก เธอแค่อยากจะแอบกอดเล่น แต่ไม่คิดว่าเด็กหญิงคนนั้นจะมาเห็นแล้วทำร้ายเธอ”

“เด็กหญิงยังคงพูดว่าเธอไม่ได้ทำร้ายเพชร แต่เธอคงกลัวเสียงร้องของเพชร และเลือดที่แขนของเธอ จึงไม่ได้พูดแก้ตัวให้ตัวเอง ส่งผลให้พ่อแม่ของเด็กหญิงคนนี้คิดว่าเป็นลูกสาวของพวกเขาเองที่ทำร้ายเพชรจริงๆ จึงพยายามปลอบโยนเพชร แล้วยังมอบตุ๊กตาตัวนั้นให้เพชร เพชรถึงได้หยุดร้องไห้ไป”

“ต่อมา คุณครูคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นนิ่งเงียบและเรียบร้อยคงไม่ทำร้ายคนอื่น เธอจึงไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดดู คือไม่ถึงว่าในขณะที่ทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่ เพชรก็ข่วนตัวเองและร้องไห้ออกมาทันที แล้ววิ่งไปหาเธอ”

“คิดว่ามันเป็นแค่การทะเลาะกันระหว่างเด็ก และเรื่องราวก็ได้รับการแก้ไขแล้ว ดังนั้นคุณครูจึงไม่ทำให้เรื่องใหญ่โต แต่โทรหาผมเพื่อบอกผมเกี่ยวกับปัญหานี้ ให้ฉันกลับไปสอนเพชร”

หลังจากพูดจบ ชัชวาลก็มองไปที่สาริศาอย่างเขินอายเล็กน้อย ในใจคิดว่า เหตุการณ์ในครั้งนี้น่าจะมาจาก พชิราเอง จุดประสงค์คือทำให้ธนพัตไม่เชื่อใจสาริศา

พอได้ยินคำพูดของชัชวาล หัวใจของสาริศาก็สับสนเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าพชิราจะเจ้าแผนการแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

“ดังนั้น คุณหมายความว่า พชิราชอบธนพัตขนาดนั้น ไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆ ที่บอกว่าจะไม่เข้ามายุ่งกับชีวิตของฉันกับธนพัตเธอก็พูดโกหกอย่างนั้นใช่ไหมคะ?”

“อืม” ชัชวาลพยักหน้า “ผมเดาอย่างนั้น ดังนั้นผมถึงเตือนคุณให้ระวังตั้งแต่แรก”

ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง สาริศามองไปที่ชัชวาลแล้วเอ่ยถาม “แล้วที่ฉันพูดว่าพชิราหนีไปจากกองไฟเองเมื่อสิบปีก่อนคุณเชื่อฉันไหม”

“ผมเชื่อ” ชัชวาลลังเลอยู่สักพัก แล้วพยักหน้าพูดว่า “แต่ว่า ฉันคิดว่าเพชรคงไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งธนพัตไว้ในกองไฟ เธออาจจะกลัวเกินไปและไม่มีแรงช่วยเขาออกไป เลยทิ้งเขาไว้ หลังจากนั้น บางทีเธออาจกลัวว่าเราจะตำหนิเธอ เธอจึงบอกว่ามีคนช่วยเธอไว้”

พชิราเป็นน้องสาวของเขา ชัชวาลไม่อยากจะคิดว่าเธอโหดร้ายถึงขนาดนั้น