หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 257

พอได้ยินว่าชัชวาลบอกว่าเชื่อเธออย่างไม่ลังเล สาริศาก็ซาบซึ้งใจมาก ในใจยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ธนพัตกับแม่ของเธอยอมที่จะเชื่อข่าวบนโซเชียล แต่กลับไม่ยอมเชื่อใจเธอผิดกับพี่ชายของพชิราที่ยอมเชื่อในตัวเธอ ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี

“ทำไมคุณถึงเชื่อฉันคะ” สาริศาเอ่ยถาม “คุณไม่กลัวว่าฉันจะจงใจทำร้ายน้องสาวของคุณจริงๆ เหรอ”

“อาจเป็นเพราะผมรู้จักเพชรดีเกินไป” ชัชวาลยิ้มอย่างขมขื่น และมองไปที่สาริศา “และผมไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกใกล้ชิดกับคุณมาก จึงยินดีที่จะเชื่อในสิ่งที่คุณพูด ยิ่งกว่านั้น หลังจากรู้จักกันมานานผมเองก็เชื่อ ด้วยนิสัยของคุณ ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน”

“ขอบคุณนะคะ คุณชัชวาล” สาริศามองชัชวาลด้วยสีหน้าจริงจังและขอบคุณเขา ตั้งแต่ครั้งที่กันยาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ครั้งที่ช่วยกันนักข่าวให้เธอตอนอยู่ที่สุสาน จนถึงครั้งนี้ที่เชื่อในตัวเธออย่างไม่มีเงื่อนไข ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับเธอ ชัชวาลจะคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่เสมอ

“ไม่เป็นไร” ชัชวาลลูบศีรษะของเธอด้วยความเอ็นดู

ที่จริงแล้ว การกระทำดังกล่าวค่อนข้างมากเกินไปสำหรับคำว่าเพื่อน แต่สาริศาไม่ได้รู้สึกต่อต้าน แต่รู้สึกถึงความอบอุ่นรักใคร่เอ็นดู จึงยกยิ้มอันอ่อนหวานให้ชัชวาลโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา สาริศาเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นธนพัตเดินมา รอยยิ้มในดวงตาของเธอถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาอย่างรวดเร็ว สาริศาเม้มริมฝีปากแน่นและก้มหน้าไม่มองเขา

พอเห็นว่าสาริศาที่เพิ่งจะทะเลาะกับตัวเองแต่กลับยิ้มอย่างสดใสและอ่อนโยนให้กับชัชวาล สีหน้าของธนพัตจึงไม่ดีขึ้นมา

พอเดินมาถึงตรงหน้าสาริศา ธนพัตก็ยื่นมือให้เธอ “ลุกขึ้น กลับบ้านกันได้แล้ว”

เธอไม่สนใจมือที่ยื่นออกมาของธนพัต สาริศาวางมือยันพื้นและใช้มืออีกข้างพยุงกำแพงพยายามยืนขึ้นช้าๆ เพราะนั่งนานเกินไป ทันทีที่เคลื่อนไหว สาริศาถึงพบว่ามือและเท้าของเธอชาไปหมด จนเหมือนจะล้มลงไปอีกครั้ง

ชัชวาลที่อยู่ข้างๆ รีบเข้าไปประคอง ตอนนี้แผ่นหลังของสาริศาพิงอยู่ที่หน้าอกของชัชวาล เหมือนจงใจล้มลงไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

พอเห็นมือของชัชวาลจับไหล่ของสาริศาไว้ บรรยากาศรอบตัวของธนพัตก็เย็นลงทันที เขาเอื้อมมือไปคว้าสาริศามาจากชัชวาล แล้วหันหลังเดินไปที่ปลายอีกด้านของทางเดิน

สาริศาที่ถูกธนพัตดึงมาในอ้อมกอดพยายามที่สะบัดตัวออกมา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าธนพัตจะใช้แรงกอดสาริศาไว้แน่นมาก ทำให้เธอดิ้นไม่หลุด จึงได้แต่ถลึงตามองธนพัตอย่างไม่พอใจ “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”

อีกฝ่ายเหมือนไม่รู้สึกถึงอาการโกรธของสาริศา ธนพัตพาเธอออกจากโรงพยาบาลไป

โดยชรัณที่นั่งรออยู่ที่รถเห็นธนพัตออกมาพร้อมกับสาริศาที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาก็เดินไปที่ด้านหลังรถและเปิดประตูด้านหลังไว้รอ ธนพัตวางสาริศาลงบนเบาะหลังของรถแล้วนั่งลงข้างเธอ

“กลับบ้าน” หลังจากนั่งลง ธนพัตก็พูดกับชรัณอย่างเย็นชา สาริศาหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างทันทีที่ขึ้นรถไป โดยไม่มองธนพัตเลย

พอรู้สึกถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดระหว่างคนสองคนที่เบาะหลังของรถ ชรัณก็ไม่พูดอะไร ที่จริงแล้วเขาไม่กล้า ในบรรยากาศที่เงียบงัน รถก็แล่นตรงไปยังบ้านพักอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับถึงบ้าน ทันทีที่รถหยุดจอด สาริศาก็เปิดประตูและออกจากรถไป ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน พอเห็นแบบนี้ ธนพัตก็รีบลงจากรถและตามสาริศาไปทันที

สาริศาเดินตรงไปอย่างรีบร้อน และมุ่งตรงไปที่ห้องนอนบนชั้นสอง

ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน สาริศาก็รีบปิดประตูทันทีและพยายามจะล็อกกลอนประตู แต่ธนพัตที่เดินตามหลังมา ไม่ยอมให้โอกาสเธอได้ปิด เขาผลักประตูห้องนอนอย่างแรง

พอเห็นธนพัตเดินเข้ามา สาริศาก็หันหลังและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำ ธนพัตยืนขวางเธอไว้ “ริศา มาคุยกันก่อน”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ” สาริศาหลบธนพัตไป “หลบไปค่ะ ฉันจะอาบน้ำ”

เขาดึงสาริศาไว้ ธนพัตจับสองแขนของสาริศาไว้ “ริศา คุณอย่าเพิ่งโกรธได้ไหม มาคุยเรื่องพชิราก่อน”

พอได้ยินธนพัตพูดถึงชื่อของพชิรา ความโกรธที่ถูกควบคุมไว้ของสาริศาก็ปะทุขึ้นมาทันที เธอตะโกนใส่ธนพัต “ฉันบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดไงคะ! ในเมื่อคุณไม่เชื่อใจฉัน คุณยังจะคุยกับฉันทำไม ฉันจะไปอาบน้ำ ปล่อยฉันด้วยค่ะ!”

“ริศา อย่าเพิ่งอารมณ์เสียได้ไหม เรามานั่งคุยกันดีๆ ก่อน อย่าให้อารมณ์มาควบคุมตัวเอง ได้ไหม?”

“ไม่ค่ะ! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ฉันบอกว่าฉันจะไปอาบน้ำ คุณหลีกทางไปเดี๋ยวนี้!”

“โอเค” พอเห็นว่าสาริศาระบายอารมณ์ใส่ ธนพัตเองก็อารมณ์เสียขึ้นมาด้วย “อยากอาบน้ำใช่ไหม งั้นก็ไปอาบน้ำด้วยกัน!” หลังจากพูดจบธนพัตก็พาสาริศาไปที่ห้องน้ำ

“คุณธนพัต! คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!” สาริศาร้องเสียงดัง รีบผลักธนพัตออกไปพร้อมกับทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหนัก

เขาคว้าตัวสาริศาและโยนเธอลงบนเตียง จากนั้นธนพัตก็ล้มตัวลงทับเธอไว้ และจูบดวงตาที่น้ำตากำลังไหลของสาริศา

“ปล่อยฉันนะ!” ในเวลานี้สาริศารู้สึกอับอายและโกรธเคืองมาก เธอพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวังภายใต้ร่างของธนพัต “ปล่อยฉันนะคุณได้ยินไหม คุณธนพัต คุณ... อืม...”

ธนพัตปิดริมฝีปากที่กำลังด่าทอของสาริศา กดร่างกายของสาริศาไว้ แล้วจูบเธออย่างดุเดือด ไม่ให้เธอมีโอกาสพูดอะไร

ลิ้นอันทรงพลังเคลื่อนไหวไปในปากของสาริศาอย่างดุเดือด แล้วมองไปที่สาริศาที่ยังคงดิ้นรนไม่หยุด ธนพัตก็นึกถึงรอยยิ้มที่สาริศายิ้มให้ชัชวาลที่โรงพยาบาล เธอยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นแบบนั้นได้ยังไง?

ความหึงหวงในใจก็ยิ่งเพิ่ม ธนพัตจูบดุเดือดขึ้น มือของเขาล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของสาริศา และเคลื่อนไปตามแผ่นหลังของเธอต่อไป...

สาริศาผู้ซึ่งใช้กำลังต่อต้านจนหมดแรง แล้วค่อยๆ หยุดต่อต้านและปล่อยให้ธนพัตทำอะไรเธอตามใจชอบ รู้สึกว่าการกระทำที่แนบชิดกว่าปกติ ทำให้เธอรู้สึกอับอาย น้ำตาของเธอก็ร่วงหล่นลงมาเหมือนหยาดฝน

พอสัมผัสถึงความผิดปกติของสาริศา จุมพิตของธนพัตก็เคลื่อนลงไป แล้วทำรอยแดงบนเรือนร่างของสาริศา ธนพัตชูมือของสาริศาขึ้นเหนือศีรษะ แล้วประสานกันนิ้วมือไว้ด้วยกัน แต่กลับพบรอยเลือดสีแดงสดบนฝ่ามือ

เขาจึงหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดทันที ธนพัตเห็นว่าฝ่ามือซ้ายของสาริศาเต็มไปด้วยเลือด

ตอนที่เธอถูกฝูงชนผลักและล้มลงตอนอยู่ที่ร้านกาแฟ มือของสาริศาก็มีรอยแผลถลอกถึงแม้จะผ่านไปสักพักใหญ่แล้ว แผลก็ตกสะเก็ดแล้ว แต่หลังจากผ่านการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็มีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง