หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 257

พอได้ยินว่าชัชวาลบอกว่าเชื่อเธออย่างไม่ลังเล สาริศาก็ซาบซึ้งใจมาก ในใจยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ธนพัตกับแม่ของเธอยอมที่จะเชื่อข่าวบนโซเชียล แต่กลับไม่ยอมเชื่อใจเธอผิดกับพี่ชายของพชิราที่ยอมเชื่อในตัวเธอ ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี

“ทำไมคุณถึงเชื่อฉันคะ” สาริศาเอ่ยถาม “คุณไม่กลัวว่าฉันจะจงใจทำร้ายน้องสาวของคุณจริงๆ เหรอ”

“อาจเป็นเพราะผมรู้จักเพชรดีเกินไป” ชัชวาลยิ้มอย่างขมขื่น และมองไปที่สาริศา “และผมไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกใกล้ชิดกับคุณมาก จึงยินดีที่จะเชื่อในสิ่งที่คุณพูด ยิ่งกว่านั้น หลังจากรู้จักกันมานานผมเองก็เชื่อ ด้วยนิสัยของคุณ ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน”

“ขอบคุณนะคะ คุณชัชวาล” สาริศามองชัชวาลด้วยสีหน้าจริงจังและขอบคุณเขา ตั้งแต่ครั้งที่กันยาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ครั้งที่ช่วยกันนักข่าวให้เธอตอนอยู่ที่สุสาน จนถึงครั้งนี้ที่เชื่อในตัวเธออย่างไม่มีเงื่อนไข ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับเธอ ชัชวาลจะคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่เสมอ

“ไม่เป็นไร” ชัชวาลลูบศีรษะของเธอด้วยความเอ็นดู

ที่จริงแล้ว การกระทำดังกล่าวค่อนข้างมากเกินไปสำหรับคำว่าเพื่อน แต่สาริศาไม่ได้รู้สึกต่อต้าน แต่รู้สึกถึงความอบอุ่นรักใคร่เอ็นดู จึงยกยิ้มอันอ่อนหวานให้ชัชวาลโดยไม่รู้ตัว

ในขณะนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา สาริศาเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นธนพัตเดินมา รอยยิ้มในดวงตาของเธอถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาอย่างรวดเร็ว สาริศาเม้มริมฝีปากแน่นและก้มหน้าไม่มองเขา

พอเห็นว่าสาริศาที่เพิ่งจะทะเลาะกับตัวเองแต่กลับยิ้มอย่างสดใสและอ่อนโยนให้กับชัชวาล สีหน้าของธนพัตจึงไม่ดีขึ้นมา

พอเดินมาถึงตรงหน้าสาริศา ธนพัตก็ยื่นมือให้เธอ “ลุกขึ้น กลับบ้านกันได้แล้ว”

เธอไม่สนใจมือที่ยื่นออกมาของธนพัต สาริศาวางมือยันพื้นและใช้มืออีกข้างพยุงกำแพงพยายามยืนขึ้นช้าๆ เพราะนั่งนานเกินไป ทันทีที่เคลื่อนไหว สาริศาถึงพบว่ามือและเท้าของเธอชาไปหมด จนเหมือนจะล้มลงไปอีกครั้ง

ชัชวาลที่อยู่ข้างๆ รีบเข้าไปประคอง ตอนนี้แผ่นหลังของสาริศาพิงอยู่ที่หน้าอกของชัชวาล เหมือนจงใจล้มลงไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

พอเห็นมือของชัชวาลจับไหล่ของสาริศาไว้ บรรยากาศรอบตัวของธนพัตก็เย็นลงทันที เขาเอื้อมมือไปคว้าสาริศามาจากชัชวาล แล้วหันหลังเดินไปที่ปลายอีกด้านของทางเดิน

สาริศาที่ถูกธนพัตดึงมาในอ้อมกอดพยายามที่สะบัดตัวออกมา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าธนพัตจะใช้แรงกอดสาริศาไว้แน่นมาก ทำให้เธอดิ้นไม่หลุด จึงได้แต่ถลึงตามองธนพัตอย่างไม่พอใจ “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”

อีกฝ่ายเหมือนไม่รู้สึกถึงอาการโกรธของสาริศา ธนพัตพาเธอออกจากโรงพยาบาลไป

โดยชรัณที่นั่งรออยู่ที่รถเห็นธนพัตออกมาพร้อมกับสาริศาที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาก็เดินไปที่ด้านหลังรถและเปิดประตูด้านหลังไว้รอ ธนพัตวางสาริศาลงบนเบาะหลังของรถแล้วนั่งลงข้างเธอ

“กลับบ้าน” หลังจากนั่งลง ธนพัตก็พูดกับชรัณอย่างเย็นชา สาริศาหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างทันทีที่ขึ้นรถไป โดยไม่มองธนพัตเลย

พอรู้สึกถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัดระหว่างคนสองคนที่เบาะหลังของรถ ชรัณก็ไม่พูดอะไร ที่จริงแล้วเขาไม่กล้า ในบรรยากาศที่เงียบงัน รถก็แล่นตรงไปยังบ้านพักอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับถึงบ้าน ทันทีที่รถหยุดจอด สาริศาก็เปิดประตูและออกจากรถไป ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน พอเห็นแบบนี้ ธนพัตก็รีบลงจากรถและตามสาริศาไปทันที