หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 258

พอถูกคราบเลือดดึงสติกลับมา ธนพัตก็เคลื่อนตัวออกห่าง และมองไปทางสาริศาที่อยู่ใต้ร่างของเขา

แล้วเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอถูกตนเองฉีกจนขาด ผิวที่เปิดเผยออกมาก็เต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาฝากฝังไว้ ใบหน้าของเธอที่ถูกกันยาตบก็เริ่มแดงและบวมอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาของเธอปิดแน่นและสั่นเครือ มีน้ำตาซึมออกมาเป็นระยะ......

ธนพัตกำหมัดแน่น และเอาแต่ด่าตัวเองในใจ ทำไมเขาไม่รู้เลยว่าสาริศามีบาดแผลมากมายบนร่างกายแบบนี้! เมื่อตะกี้ตนเองยังปฏิบัติกับเธอรุนแรงแบบนั้น... เขารีบลุกขึ้นจากร่างของสาริศา แล้วรีบไปหากล่องยา

พอรู้สึกว่าธนพัตได้จากไปแล้ว สาริศาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกว่าทุกอย่างรอบด้านพร่ามัว ในที่สุดก็จบลงแล้วใช่ไหม เธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง

สาริศาพยายามลุกขึ้นจากเตียง เธอรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งร่างกาย เธอลุกจากเตียงและหยิบเสื้อผ้าที่ธนพัตเพิ่งโยนลงบนพื้น สาริศาเดินไปที่ห้องน้ำอย่างไม่สนใจ

หลังจากเปิดฝักบัวและน้ำอุ่นไหลรินทั่วร่างกาย สาริศาก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เธอปล่อยให้น้ำร้อนชะล้างน้ำตาและบาดแผลบนร่างกายของเธอ สาริศาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นและร้องไห้อย่างโศกเศร้า เธอไม่รู้ ทำไมเธอกับธนพัตถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเธอรักกันมาก

ธนพัตที่หากล่องยาเจอและกลับไปที่ห้องนอน พอไม่เห็นสาริศา เขาก็เริ่มเป็นห่วงไม่รู้ว่า สาริศาหายไปไหน เขาเหมือนจะได้ยินเสียงน้ำมาจากในห้องน้ำ

เขาถือกล่องยาเดินไปที่ประตูห้องน้ำ ในขณะที่ธนพัตกำลังจะผลักประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่พยายามระงับเสียงปนกับเสียงของน้ำมาด้วย

มือที่ยื่นออกมาจึงค่อย ๆ ปล่อยลง ธนพัตยืนอยู่ข้างนอกประตูห้องน้ำอย่างว่างเปล่า ลังเลว่าเขาควรเข้าไปข้างในนั้นตอนนี้เลยดีไหม พอได้ยินเสียงสะอื้นของสาริศา ธนพัตก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเหมือนถูกใครบางคนควักไปจนเจ็บปวดมาก

ความรู้สึกบอกกับเขาว่าสาริศายังไม่อยากเห็นหน้าเขา ดังนั้นธนพัตจึงค่อย ๆ กลับไปที่ห้องนอน หยิบยาออกมาวางข้างเตียงตรงจุดที่สาริศาจะเห็นได้ง่าย จากนั้นก็ลุกเดินไปที่ ห้องรับแขก

สาริศาออกมาจากห้องน้ำและโล่งใจที่เห็นว่าธนพัตไม่ได้อยู่ในห้องนอน ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับธนพัตยังไงดี และเธอไม่อยากเห็นเขาในตอนนี้ด้วย

เธอเดินไปที่ข้างเตียงและนั่งลง ก่อนจะเห็นยาและผ้าพันแผลที่ธนพัตวางไว้ข้างเตียง เธอไม่หยิบมันขึ้นมา สาริศาเพียงแค่มองดูสิ่งเหล่านั้น และเหม่อลอยเป็นเวลานาน

วันรุ่งขึ้น สาริศาตื่นตั้งแต่เช้า ตอนที่เธอลงไปกินข้าว เธอไม่เห็นธนพัต ไม่รู้ว่าเขาออกไปแล้วหรือยัง แต่อย่าเจอกันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงอึดอัดน่าดู

เพราะไม่มีอารมณ์จะทานอาหารเช้า สาริศารีบดื่มนมหนึ่งแก้วแล้วออกไปทำงาน

ทันทีที่เพื่อนร่วมงานของเธอเห็นเธอ พวกเขาทั้งหมดก็มองมาทางเธออย่างดูถูก สาริศาเดาได้ว่าทำไม เก้าในสิบคงเป็นเพราะคลิปวิดีโอเมื่อวานนี้

เธอรู้ว่าถึงจะอธิบายยังไงก็ไม่มีประโยชน์ สาริศาจึงเพิกเฉยต่อสายตาเหล่านั้น และเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ทุกคนเชื่อแค่สิ่งที่พวกเขาเห็นด้วยตาตนเอง เช่นเดียวกับธนพัตและกันยา แต่พวกเขาไม่รู้ ว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นบางครั้งก็ไม่ใช่ความจริงเสมอไป

ที่เธอไม่สนใจ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่พูด พวกเขาไม่สนใจว่าสาริศาจะอยู่ด้วย ะาดันพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แทนที่จะลดเสียงลง พวกเขากลับจงใจพูดเสียงดังขึ้น ราวกับว่าพวกเขาจงใจจะพูดให้สาริศาได้ยิน

“คิดดูสิ เมื่อก่อนมองไม่ออกเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ เธอทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน ท่าทางอ่อนโยนนี่แสร้งทำใช่ไหม”