หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 266

“ทำไม คุณบุรินทร์ไม่ต้อนรับฉันเหรอ? ” ไม่เหมือนกับบุรินทร์ที่มีสีหน้าตกใจ ผู้หญิงที่เดินเข้ามากลับทำสีหน้าเฉยๆ เดินไปยังโซฟาและนั่งลงด้วยตัวเอง

“ทำไมเธอ......” เมื่อเห็นว่าด้านข้างมีผู้ช่วยยืนอยู่ บุรินทร์ก็กลืนคำพูดของเขาเข้าไป และหันไปทางเขาพลางพูด “นายออกไปทำงานเถอะ”

ถึงแม้ว่าผู้ช่วยจะสงสัยถึงฐานะของสาวสวยคนนี้เป็นอย่างมาก ทำไมบุรินทร์เห็นหล่อนแล้วต้องตกใจขนาดนี้? หรือว่าจะเป็น......ที่บุรินทร์เลี้ยงไว้ที่เมืองนอก แต่ติดตามบุรินทร์ข้างกายมากสักพักนึงแล้ว เขาก็ยังแยกแยะได้ว่าอะไรควรดู อะไรไม่ควรดู โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่บุรินทร์กำลังโมโห

หลังจากได้ยินคำสั่งของบุรินทร์ ผู้ช่วยคนนี้ก็ตอบรับ “ครับ” จากนั้นก็ออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากรอให้ผู้ช่วยออกไปแล้ว บุรินทร์ก็รีบเดินไปยังข้างประตู และมองซ้ายมองขวา หลังจากแน่ใจว่าไม่มีคนแล้วถึงปิดประตูอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เดินมาด้านหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าร้อนรน “พชิรา เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหนี่ย? ”

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาถ้าไม่ใช่พชิราแล้วจะเป็นใคร?

เห็นเธอสวมชุดเซตสีขาว แสดงให้เห็นถึงรูปร่างเพรียวของเธอ หน้าเรียวเล็กสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ บังหน้าของเธอไปกว่าครึ่ง ถ้าหากไม่มองดูดีๆ เกรงว่าจะมองไม่ออกจริงๆว่าเธอคือใคร

“ก่อนหน้านี้ระยะนึง” พชิราเอ่ยปากตอบ “คุณบุรินทร์ไม่ดูข่าวเหรอ? ”

“ข่าวอะไร? ” ระยะนี้เรื่องของบริษัททำเอาบุรินทร์รำคาญจะตาย จะมีเวลาที่ไหนไปดูข่าวกัน

พชิรามองบุรินทร์อย่างไม่อยากจะเชื่อ และส่ายหน้าหัวเราะอยู่ในใจ ด้านนอกเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่รู้เรื่อง ปิดตาอุดหูซะขนาดนี้ อย่างกับคนแก่ ไม่น่าล่ะถึงสู้ธนพัตไม่ได้

แต่ว่า......ถึงแม้เขาจะไม่มีประโยชน์ สำหรับเธอแล้ว ก็ไม่สามารถขาดหมากตัวนี้ไปได้

ไม่ได้ตอบคำถามของบุรินทร์ พชิราก็ลุกขึ้นยืน เดินรอบห้องทำงานของบุรินทร์ “คุณบุรินทร์ ห้องทำงานของนายนี่ไม่เลวนี่ ดูท่าเรื่องที่เกิดตอนนั้นถึงแม้จะน่าช็อก แต่นายก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว”

เมื่อได้ยินพชิราพูดถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น ร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าของบุรินทร์ ไม่อยากพูดมั่วซั่วกับพชิรา เขาจึงเอ่ยปากถามขึ้นมา “เธอกลับมาทำไม ตอนนั้นเธอตกลงกับฉันว่าจะไม่กลับมาอีกไม่ใช่เหรอ? ”

เมื่อเห็นท่าทีกระวนกระวายและหวาดกลัว พชิราพูดพลางหัวเราะ “นายกลัวอะไร!? ทำไม ทำผิดแล้วร้อนตัวงั้นเหรอ? ”

“พชิราฉันเตือนเธอไว้นะ อย่าลืมว่าเรื่องเมื่อตอนนั้นเธอก็มีส่วนร่วมด้วย หากเอาเรื่องนี้แพร่ออกไป พวกเราสองคนก็จบกัน” บุรินทร์มองไปที่ท่าทีที่ผ่อนคลายของพชิราที่แตกต่างจากตนโดยสิ้นเชิง และพูดอย่างโมโห

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ เมื่อเทียบกับตอนนั้นที่พชิราเป็นแค่เด็กสาว พชิราในวันนี้ นั้นดูเป็นผู้ใหญ่ที่ฉลาดสุดๆ ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถควบคุมและใช้งานได้ตามต้องการแล้ว

“อย่าโกรธสิ นายวางใจได้ เรื่องเมื่อตอนนั้นจะไม่มีใครรู้หรอก” พชิราเดินไปด้านข้างบุรินทร์แล้วพูด หัวเราะอย่างน่ารัก น้ำเสียงมีความอันตรายซ่อนอยู่ “แล้วก็ ฉันมาหานายครั้งนี้ แค่อยากจะร่วมมือกับนายอีกครั้ง”