หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 266

“ทำไม คุณบุรินทร์ไม่ต้อนรับฉันเหรอ? ” ไม่เหมือนกับบุรินทร์ที่มีสีหน้าตกใจ ผู้หญิงที่เดินเข้ามากลับทำสีหน้าเฉยๆ เดินไปยังโซฟาและนั่งลงด้วยตัวเอง

“ทำไมเธอ......” เมื่อเห็นว่าด้านข้างมีผู้ช่วยยืนอยู่ บุรินทร์ก็กลืนคำพูดของเขาเข้าไป และหันไปทางเขาพลางพูด “นายออกไปทำงานเถอะ”

ถึงแม้ว่าผู้ช่วยจะสงสัยถึงฐานะของสาวสวยคนนี้เป็นอย่างมาก ทำไมบุรินทร์เห็นหล่อนแล้วต้องตกใจขนาดนี้? หรือว่าจะเป็น......ที่บุรินทร์เลี้ยงไว้ที่เมืองนอก แต่ติดตามบุรินทร์ข้างกายมากสักพักนึงแล้ว เขาก็ยังแยกแยะได้ว่าอะไรควรดู อะไรไม่ควรดู โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่บุรินทร์กำลังโมโห

หลังจากได้ยินคำสั่งของบุรินทร์ ผู้ช่วยคนนี้ก็ตอบรับ “ครับ” จากนั้นก็ออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากรอให้ผู้ช่วยออกไปแล้ว บุรินทร์ก็รีบเดินไปยังข้างประตู และมองซ้ายมองขวา หลังจากแน่ใจว่าไม่มีคนแล้วถึงปิดประตูอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เดินมาด้านหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าร้อนรน “พชิรา เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหนี่ย? ”

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาถ้าไม่ใช่พชิราแล้วจะเป็นใคร?

เห็นเธอสวมชุดเซตสีขาว แสดงให้เห็นถึงรูปร่างเพรียวของเธอ หน้าเรียวเล็กสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ บังหน้าของเธอไปกว่าครึ่ง ถ้าหากไม่มองดูดีๆ เกรงว่าจะมองไม่ออกจริงๆว่าเธอคือใคร

“ก่อนหน้านี้ระยะนึง” พชิราเอ่ยปากตอบ “คุณบุรินทร์ไม่ดูข่าวเหรอ? ”

“ข่าวอะไร? ” ระยะนี้เรื่องของบริษัททำเอาบุรินทร์รำคาญจะตาย จะมีเวลาที่ไหนไปดูข่าวกัน

พชิรามองบุรินทร์อย่างไม่อยากจะเชื่อ และส่ายหน้าหัวเราะอยู่ในใจ ด้านนอกเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่รู้เรื่อง ปิดตาอุดหูซะขนาดนี้ อย่างกับคนแก่ ไม่น่าล่ะถึงสู้ธนพัตไม่ได้

แต่ว่า......ถึงแม้เขาจะไม่มีประโยชน์ สำหรับเธอแล้ว ก็ไม่สามารถขาดหมากตัวนี้ไปได้

ไม่ได้ตอบคำถามของบุรินทร์ พชิราก็ลุกขึ้นยืน เดินรอบห้องทำงานของบุรินทร์ “คุณบุรินทร์ ห้องทำงานของนายนี่ไม่เลวนี่ ดูท่าเรื่องที่เกิดตอนนั้นถึงแม้จะน่าช็อก แต่นายก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว”

เมื่อได้ยินพชิราพูดถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น ร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าของบุรินทร์ ไม่อยากพูดมั่วซั่วกับพชิรา เขาจึงเอ่ยปากถามขึ้นมา “เธอกลับมาทำไม ตอนนั้นเธอตกลงกับฉันว่าจะไม่กลับมาอีกไม่ใช่เหรอ? ”

เมื่อเห็นท่าทีกระวนกระวายและหวาดกลัว พชิราพูดพลางหัวเราะ “นายกลัวอะไร!? ทำไม ทำผิดแล้วร้อนตัวงั้นเหรอ? ”

“พชิราฉันเตือนเธอไว้นะ อย่าลืมว่าเรื่องเมื่อตอนนั้นเธอก็มีส่วนร่วมด้วย หากเอาเรื่องนี้แพร่ออกไป พวกเราสองคนก็จบกัน” บุรินทร์มองไปที่ท่าทีที่ผ่อนคลายของพชิราที่แตกต่างจากตนโดยสิ้นเชิง และพูดอย่างโมโห

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ เมื่อเทียบกับตอนนั้นที่พชิราเป็นแค่เด็กสาว พชิราในวันนี้ นั้นดูเป็นผู้ใหญ่ที่ฉลาดสุดๆ ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถควบคุมและใช้งานได้ตามต้องการแล้ว

“อย่าโกรธสิ นายวางใจได้ เรื่องเมื่อตอนนั้นจะไม่มีใครรู้หรอก” พชิราเดินไปด้านข้างบุรินทร์แล้วพูด หัวเราะอย่างน่ารัก น้ำเสียงมีความอันตรายซ่อนอยู่ “แล้วก็ ฉันมาหานายครั้งนี้ แค่อยากจะร่วมมือกับนายอีกครั้ง”

“ร่วมมือ? ” บุรินทร์มองพชิราอย่างสงสัย นัยน์ตามีการระวังตัวเล็กน้อย “เธอหมายความว่าไง? ”

“ฉันรู้ว่า ตอนนี้กีรติเมธานนท์กรุ๊ปเป็นของนาย แต่ตำแหน่งนี้คิดดูแล้วนายนั่งก็ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่ ก็เหมือนกับ ฉันรู้ว่าช่วงนี้ธนพัตนั้นเอาหุ้นของเขาคืนไปส่วนนึงแล้ว ฉันช่วยให้นายเอาหุ้นทั้งหมดของกีรติเมธานนท์กรุ๊ปกลับมา ให้นายมีอำนาจในกีรติเมธานนท์กรุ๊ป นายคิดว่าเป็นไง? ”

“เธอใจดีขนาดนั้นเหรอ? ” ได้ยินเงื่อนไขของพชิรา ถึงแม้บุรินทร์จะหวั่นไหว แต่ก็ไม่นับว่าเสียสติ เขาไม่เชื่อว่าพชิราจะใจดีช่วยเขาแบบนี้ “แล้วก็ เธอจะมีวิธีอะไรช่วยฉันเอาหุ้นกลับมา? ”

“แน่นอนว่าฉันไม่ช่วยนายฟรีๆ” บนหน้าของพชิรามีรอยยิ้มน่ากลัวแว๊บขึ้นมา “ที่นายต้องการคือหุ้นของกีรติเมธานนท์กรุ๊ป ส่วนที่ฉันต้องการคือ ชีวิตของสาริศา! ส่วนเรื่องที่ฉันมีวิธีอะไร ถึงเวลานายก็จะรู้เอง”

“เธออยากฆ่าสาริศา? ” บุรินทร์หรี่ตา ประกายแห่งความเฉลียวฉลาดก็แว๊บขึ้นมา เอ่ยปากพูดอย่างไม่ชัดเจน “เรื่องนี้มันเสี่ยงเกินไป ฉันไม่ตกลงกับเธอหรอก”

“ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือได้ยังไง” พชิราพูดกล่อมบุรินทร์ “นอกจากนี้ ฉันก็ไม่ได้ต้องการชีวิตสาริศาจริงๆซะหน่อย ฉันแค่อยากสั่งสอนหล่อนเท่านั้น กล้ามาแย่งของกับฉัน ไม่ต้องเอาอะไรมาแลกแบบนี้ได้ไง”

“จริงเหรอ? ” จิตใจโหดเหี้ยมของพชิราบุรินทร์นั้นเคยเห็น ตอนนี้ถึงไม่ค่อยอยากจะเชื่อคำของเธอ

“แน่นอน ฉันแค่อยากเอาของที่เป็นของฉันกลับคืนมาเท่านั้น ถึงตอนนั้นทำจนมีคนตาย จะนำตำรวจมา มีอะไรต่อฉันล่ะ? ”

คิดอย่างจริงจังกับสิ่งที่พชิราพูด และก็นึกถึงระยะนี้ที่ TNP Group กดดันบริษัท บุรินทร์จึงพยักหน้า และถาม “งั้นเธอต้องการให้ฉันทำยังไง? ”

เมื่อเห็นบุรินทร์ตกลง พชิราก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“แบบนี้ นายก็แค่......” พชิราพูดกระซิบเสียงเบาข้างหูบุรินทร์ แผนที่จะจัดการธนพัตกับสาริศากำลังเป็นรูปเป็นร่าง

ช่วงระยะนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างสาริศากับธนพัตดูอ่อนโยนขึ้นมาก ไม่กระอักกระอ่วนเหมือนเมื่อก่อน แค่คิดว่าทั้งสองคนทำงานด้วยกันอยู่บ่อยๆ ในใจของสาริศาก็ไม่ค่อยสบายใจ เมื่อพูดคุยกับธนพัตมักจะมีชั้นระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคน ไม่สนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน

ปลอบตัวเองรอให้ธนพัตทำโครงการนี้เสร็จแล้วก็น่าจะโอเค สาริศาพยายามให้ตัวเองกลับมามีชีวิตเหมือนเมื่อก่อน

วันนี้ หลังจากสาริศาเลิกงานก็มาที่สถานีรถไฟใต้ดิน ขณะที่รอให้รถไฟมา จู่ๆก็ได้รับข้อความที่ชรัณส่งมา บอกว่าธนพัตมีเรื่องจะพบเธอ ให้เธอรอที่ซอยข้างสถานีรถไฟใต้ดิน เขากำลังไปรับเธอ

เมื่อเห็นข้อความ ในใจของสาริศาก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย ปกติชรัณจะโทรหาตนโดยตรง น้อยมากที่จะส่งข้อความ แล้วก็วันนี้ตอนเช้าที่เธอกับธนพัตกินข้าว ไม่เห็นเขาบอกว่ามีเรื่องจะบอกตนนี่

มองดูข้อความอีกครั้ง หลังจากยืนยันว่าเป็นเบอร์ของชรัณแล้ว สาริศาก็ไม่ได้คิดมาก หันหลังเดินไปทางซอย บางทีอยู่ๆธนพัตอาจจะมีเรื่องต้องพูดกับเธอมั้ง

หลังจากมาถึงปากซอยแล้ว สาริศากลับไม่เห็นรถของชรัณ จึงรออย่างใจเย็นอยู่ประมาณสิบห้านาที แต่ก็ยังไม่เห็นชรัณปรากฏตัว ในใจรู้สึกถึงความผิดปกติ สาริศาหยิบโทรศัพท์มาจะโทรถามธนพัต

ขณะที่เปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ สาริศาก็รู้สึกว่ามีคนมาอุดปากและจมูกจากด้านหลัง กลิ่นแปลกๆก็ลอยมา ตาสองข้างของสาริศาปิดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็หมดสติไป