หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 284

เห็นบุรินทร์จากไปแล้ว คณะกรรมการบริษัทที่เหลือพวกเขาก็ไม่มีคนคอยยุยงแล้ว เวลานี้พวกเขาจะต่อต้านธนพัตอีกไม่ได้แน่นอน

เมื่อนึกถึงการที่ธนพัตถูกโจมตีเมื่อครู่ ทุกคนต่างถอนหายใจในใจ รู้สึกเครียดอย่างยิ่ง

“แยกย้าย พวกคุณกลับไปทำงานกันเถอะ” มองเห็นทุกคนไม่มีธุระอะไรที่นี่แล้ว ท่านประเสริฐก็พูดพลางโบกไม้โบกมือ

ในที่สุดก็รู้สึกโล่งอก ทุกคนรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุมอย่างรวดเร็ว

“คุณปู่ครับถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมก็กลับก่อนนะครับ บริษัททางนั้นก็มีเรื่องที่รอผมไปจัดการมากมาย” เห็นทุกคนจากไปแล้ว ธนพัตจึงเอ่ยลาท่านประเสริฐ

“แกรอเดี๋ยวก่อน” ท่านประเสริฐกลับรั้งตัวธนพัตเอาไว้ “ปู่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”

“ครับ” ธนพัตลังเลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุณปู่อยากคุยเรื่องอะไรกับเขา เรียกชรัณที่ยืนรออยู่ด้านนอกห้องประชุมมาตลอด ธนพัตก็เดินตามท่านประเสริฐไปที่ห้องทำงานของเขา

“คุณปู่ มีเรื่องอะไรเหรอครับ” นั่งลงบนโซฟา ธนพัตก็เอ่ยถาม

“ฉันได้ยินว่าก่อนหน้านี้หนูริศาถูกจับตัวไปเหรอ ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ท่านประเสริฐสีหน้าเคร่งเครียด “สาริศาตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

เมื่อได้ยินคุณปู่เอ่ยถามถึงเรื่องนี้ สีหน้าธนพัตก็แย่ลงทันที พักหนึ่งจึงเอ่ยปากตอบว่า “คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้สาริศาไม่เป็นอะไรแล้วครับ”

“สืบได้หรือยังว่าเป็นฝีมือใคร” ถึงขั้นกล้าจับตัวแกสะใภ้ของเขาไป ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาแล้วใช่มั้ย

ธนพัตไม่ได้ตอบคำถามของท่านประเสริฐ เม้มปากเป็นเส้นตรง แววตาฉายความเคืองแค้น

ท่านประเสริฐเห็นธนพัตเติบโตมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าตอนนี้เขารู้ดี สีหน้าท่าทางเขาแบบนี้แสดงว่าเขาสืบได้แล้วว่าใครลักพาตัวสาริศาไป

“ตกลงว่าใคร” ท่านประเสริฐโกรธมาก เขาต้องไม่ปล่อยคนผู้นี้แน่!

“คุณปู่อย่าถามเลยนะครับ ในเมื่อสาริศาตอนนี้ก็กลับมาอย่างปลอดภัยดีแล้ว” ธนพัตไม่อยากบอกท่านประเสริฐว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของบุรินทร์ คุณปู่อายุมากแล้ว ธนพัตไม่อยากให้ท่านต้องมาเสียใจเรื่องที่พวกเขาสองพี่น้องต่อสู้ห้ำหั่นกัน

เมื่อได้ยินธนพัตไม่ยอมบอกว่าใครอยู่เบื้องหลังการลักพาตัว ท่านประเสริฐเองก็พอจะเดาได้ว่าสถานะของคนคนนี้ต้องไม่ธรรมดา ไม่แน่อาจจะเป็นคนที่ตนเองรู้จัก

“ตกลงเป็นใคร!”

ธนพัตกลับได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ยอมเปิดปาก

“ได้ แกไม่ยอมบอกใช่มั้ย” ท่านประเสริฐหันไปมองชรัณที่ยืนอยู่ข้างๆ “ชรัณ เรื่องนี้น่าจะเป็นนายที่เป็นคนไปสืบสินะ นายมาบอกฉันหน่อย”

ชรัณมองไปที่ธนพัต ลำบากใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับท่านประเสริฐอย่างไร

“ทำไม ! ตอนนี้แม้แต่แกก็ยังไม่เห็นตาแก่อย่างฉันนี่อยู่ในสายตาเลยเหรอ”

“เปล่าครับท่าน ผม……ผม……” ชรัณเองก็ตื่นตระหนก จะบอกก็ไม่ได้ ไม่บอกก็ไม่ได้

“เปล่าก็บอกฉันว่าตกลงมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่!”

เหลือบมองธนพัต สุดท้ายชรัณก็ทนต่อการกดดันของท่านประเสริฐไม่ได้ “ก่อนหน้านี้ความจริงแล้วคุณชายใหญ่เป็นคนลักพาตัวคุณนายน้อย”

“อะไรนะ!” ท่านประเสริฐจู่ๆก็ลุกยืนขึ้นมา ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “นายบอกว่าบุรินทร์เป็นคนลักพาตัวสาริศาเหรอ!”

“อืม” ชรัณพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อีกอย่าง เขายังเอาเรื่องนี้มาข่มขู่คุณชายพัทด้วยครับ ให้คุณชายพัทเปิดเผยข้อมูลลูกค้าของ TNP Groupทั้งหมด ”