หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 285

พอได้ยินว่าร่างกายกันยามีภาวะผิดปกติ สาริศาก็ก็รีบพูดว่า “คุณหมอ แม่ฉันตกลงเป็นอะไรกันแน่คะ”

“รอคุณมาที่โรงพยาบาลค่อยว่ากันเถอะ คุยทางโทรศัพท์ไม่ค่อยชัด”

“ค่ะ ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

หลังจากวางสายแล้ว สาริศารีบนั่งรถไปที่โรงพยาบาล พุ่งตัวไปที่สำนักงานของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันหายใจหายคอ สาริศาก็หอบหายใจ “คุณหมอ……แม่ฉัน……แม่ฉันตกลงว่า……เป็นอะไรกันแน่คะ”

เห็นท่าทางร้อนใจของสาริศา คุณหมอก็ตอบอยู่เคร่งเครียดว่า “คุณต้องเตรียมทำใจเอาไว้นะครับ เมื่อครู่คุณแม่คุณตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว”

“อะไรนะคะ!” ได้ยินที่คุณหมอพูด สาริศารู้สึกว่าจู่ๆสมองของตนเองก็ว่างเปล่าขึ้นมาทันที นี่เป็นไปได้อย่างไร กันยาจะเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวได้ยังไงกัน

คุณหมอพูดเสริมขึ้นว่า “คุณเองก็ทราบดีว่า สุขภาพร่างกายคุณแม่คุณไม่ดีมาตลอด ช่วงนี้เธอมีภาวะโลหิตจางครับ หลังจากตรวจเพิ่มเติมแล้วจึงพบว่าเม็ดเลือดขาวของเธอผิดปกติ เธอเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวครับ”

“งั้นทำยังไงคะคุณหมอ คุณแม่ฉันจะเป็นอันตรายถึงชีวิตหรือเปล่าคะ” สาริศาอธิษฐานในใจ กันยาจะเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาดนะ

“ตอนนี้ก็ยังพูดอะไรได้ไม่มาก แต่ถ้าอยากรักษา ก็ต้องหาไขกระดูกที่เข้ากันให้ได้จึงจะทำได้”

“ใช้ของฉันค่ะ!” สาริศารีบพูด “ฉันเป็นลูกสาวของเธอไขกระดูกของฉันน่าจะเข้ากับของแม่ได้ค่ะ”

ยกมือขึ้นมาแสดงความหมายว่าสาริศาอย่าเพิ่งใจร้อน คุณหมออธิบายกับเธอว่า “นี่ไม่ใช่บอกว่าไขกระดูกของญาติก็จะเข้ากันได้แน่นอนนะครับ แต่ถ้าสายเลือดโดยตรง ความน่าจะเป็นของการจับคู่ไขกระดูกนั้นก็ต้องสูงขึ้นอย่างแน่นอน คุณไปตรวจDNAเปรียบเทียบก่อนดีกว่าครับ ถ้าสามารถเข้ากันได้แน่นอนว่าดีที่สุด”

“ค่ะ คุณหมอ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” ได้ยินคำพูดคุณหมอ ในใจสาริศาก็มีความหวังขึ้นมา “คุณหมอ รบกวนคุณหมอด้วยนะคะ คุณหมอต้องช่วยแม่ให้ได้นะคะ!”

“คุณวางใจได้เลย พวกเราจะทำอย่างเต็มที่” คุณหมอหันมาเรียกพยาบาลที่อยู่ข้างๆ “พาคุณผู้หญิงท่านนี้ไปทำการตรวจเกี่ยวกับการบริจาคไขกระดูกหน่อยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ” หลังจากขอบคุณคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า สาริศาก็ออกจากสำนักงานไปพร้อมกับพยาบาล

เจาะเลือด เอกซเรย์ ตรวจDNA……สาริศาตามพยาบาลไปทำการตรวจตามรายการต่างๆ

“เป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอ ฉันสามารถบริจาคไขกระดูกให้คุณแม่ได้มั้ยคะ” หลังจากตรวจทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว สาริศาก็ถามคุณหมออย่างร้อนใจ

“ผลการตรวจนี้ต้องรอสักระยะถึงจะออก ตอนนี้ยังไม่ทราบผลผลที่แน่นอนชัดเจน คุณอย่าเพิ่งใจร้อน รอให้ผลตรวจออกมาก่อน พวกเราจะแจ้งให้ทราบทันที” เข้าใจถึงความรีบร้อนของสาริศามาก คุณหมออธิบายกับเธอด้วยความอดทน

ได้ยินว่าต้องรออีกสักระยะ สาริศาผิดหวังเล็กน้อย ตอนนี้เธอแทบทนรอผลตรวจไม่ไหวแล้ว

“อืมได้ค่ะ งั้นรบกวนด้วยนะคะ” ฝืนยิ้มอย่างซาบซึ้งออกมาให้คุณหมอ สาริศาเดินออกจากห้องตรวจอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

นั่งลงบนเก้าอี้ที่ทางเดินระเบียงของโรงพยาบาล น้ำตาของสาริศาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนหน้านี้ร่างกายของแม่ก็ย่ำแย่มาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงเพิ่งจะตรวจเจอโรคแบบนี้

ตอนนี้ความหวังเดียวของสาริศาก็คือไขกระดูกของตนเองจะสามารถเข้ากันได้ดีกับของกันยา เธอจะสูญเสียกันยาไปอีกไม่ได้แล้ว

เช็ดน้ำตาของตนเอง สาริศาก้าวขาเดินไปที่ห้องของกันยา

ตอนที่มาถึงประตูห้องพักผู้ป่วย สาริศาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามขยี้ตาตัวเอง เพื่อลบเลือนรอยคราบน้ำตาของตัวเอง

สาริศากล่อมเธอด้วยความอดทน “ แม่คะ แม่อยู่อีกสักพักนะคะ อย่าให้หนูเป็นห่วงได้มั้ยคะ”

ได้ยินสาริศาพูดแบบนี้แล้ว กันยาก็ได้แต่รับปาก

พูดคุยกับกันยาอีกสองสามประโยค เห็นกันยิ้มแย้มหัวเราะได้ ในที่สุดสาริศาก็สะกดกลั้นความรู้สึกตัวเองไม่ไหว อ้างเหตุผลเรื่องงานออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

“ก็ได้ ลุกไปทำงานเถอะ แม่ไม่รบกวนเวลาลูกแล้ว”

“ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ” สาริศายิ้มพลางโบกมือลากันยา เธอรู้สึกว่าน้ำตาของตัวเองเอ่อนองในขอบตาแล้ว

พอออกมาจากห้อง น้ำตาสาริศาก็ร่วงพรูออกมาเลย เอามืออุดปากวิ่งไปนั่งที่เก้าอี้ด้านนอก ไม่สนใจสายตาแปลกๆของผู้คนโดยรอบ สาริศาเอาหน้าซุกไปตรงหัวเขาร้องไห้โฮออกมา

……

ทางด้านธนพัตก็ยังอยู่กับท่านประเสริฐ

ตั้งแต่เรื่องน่าตกใจที่บุรินทร์หาคนไปข่มขืนสาริศาค่อยๆสงบลง ท่านประเสริฐมองธนพัตที่มีสีหน้าโกรธแค้น ตัวเกร็งอยู่ตรงข้าม ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรไปชั่วขณะ

“ครืด ครืด” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงเขาดังขึ้น ล้วงออกมาดู เป็นสาริศาโทรมา

นึกถึงตอนเช้าที่สาริศายังงอนตนเอง ธนพัตก็รีบรับสาย

“ฮือๆ……ธนพัต……ฮือๆๆ……” พอรับสาย ธนพัตก็ได้ยินเสียงสาริศาร้องไห้