หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 290

ในเมื่อลูกของกันยายังมีชีวิตอยู่ ทำไมหลายปีนี้ไม่เคยเห็นกันยาไปหาเธอเลย กันยาทำไมถึงไม่ยอมรักษาโรคของตัวเอง และก็ไม่ยอมให้ตนเองไปตามหาลูกของเธอด้วย สาริศารู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรซ่อนอยู่ในนี้แน่นอน ไม่แน่ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับภูมิหลังของตนเอง

เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย เธอคิดแต่ว่าต้องถามหาเบาะแสของลูกกันยาให้ได้ จะได้ทำการผ่าตัดให้เร็วที่สุด แต่กลับลืมถามกันยาไปว่า ตอนแรกอุ้มเธอมาจากที่ไหน ภูมิหลังของตัวเองเป็นยังไง

สาริศาที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองไม่รู้ตัวว่าตนเองเดินออกจากโรงพยาบาลแล้ว เดินมาตรงข้ามทางเดิน ไม่ได้มองทาง และก็ไม่ได้มองเห็นว่าเป็นไฟแดง สาริศาก้มหน้าก้มตาเดินไปข้างหน้า

“ปี้น ! ปี้น !……” เสียงดังของแตรและเสียงเบรกรถดังขึ้น ดึงสาริศากลับมาจากภวังค์ความคิดของตนเอง พอเงยหน้าขึ้นมา สาริศาก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก รถเก๋งคันเล็กจอดอยู่ตรงหน้าตัวเอง

“ทำบ้าอะไรของคุณ! ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย อยากตายหรือไง!” เกือบทำให้เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนนแล้ว คนขับตะโกนใส่สาริศาด้วยความโมโหออกจากทางหน้าต่างรถ

“ขอโทษค่ะขอโทษ……” สาริศาที่ตั้งสติกลับมาได้รีบขอโทษไม่หยุด ถอยกลับมาข้างทางทันที

“ต่อไปเดินระวังหน่อย!” ทิ้งท้ายอย่างโมโหหนึ่งประโยค คนขับรถจึงขับรถจากไป

ตบหน้าอกตัวเองด้วยความตื่นตระหนกตกใจ โชคดีที่สาริศาไม่ได้ถูกชน ตอนนี้สาริศาจึงนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไปทันทีด้วยความตกใจ

ลูก! ทำไมเธอถึงลืมไปว่าตอนนี้ตนเองท้องแล้ว!

เอามือกุมท้องด้วยความตื่นตระหนก สาริศาด่าตัวเองในใจ เรื่องแบบนี้ทำไมถึงได้ลืมได้นะ ถ้าหากถูกรถชน ลูกเป็นอันตรายไป จะทำยังไง เธอไร้คุณสมบัติความเป็นแม่จริงๆ

ไม่กล้าเดินสะเปะสะปะบนถนนอีก สาริศายื่นมือออกมาเรียกรถแท็กซี่ บอกที่อยู่บ้านตัวเองกับคนขับ

ตอนที่มาถึงบ้าน สาริศารู้สึกว่าร่างกายและจิตใจตัวเองเหนื่อยล้าจนไหว ทิ้งตัวเองลงบนโซฟา สาริศาหลับตานึกถึงเรื่องราวในวันนี้ รู้สึกว่าในหัวนั้นยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ในใจเองก็สับสนมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

สาริศาสะบัดหัวไปมา ลืมตา เหลือบไปเห็นกระเป๋าเอกสารของธนพัตวางอยู่บนโซฟาอย่างไม่ตั้งใจ ธนพัตกลับมาแล้วเหรอ

หันหน้าไปมอง สาริศาก็มองเห็นเสื้อคลุมสูทของธนพัตแขวนอยู่บนราวจริงๆ ราวกับว่าหาเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจได้ สาริศาลุกขึ้นรีบขึ้นไปที่ห้องหนังสือชั้นบน

เมื่อมาถึงประตูห้องหนังสือ สาริศามองเห็นธนพัตกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่หน้าโต๊ะ

พอเห็นธนพัต น้ำตาของสาริศาก็ร่วงลงมา วันนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายเหลือเกินจริงๆ ตอนนี้มองเห็นธนพัต ในที่สุดหัวใจของตนเองก็สงบเย็นลงมาบ้าง

ธนพัตเองก็สังเกตเห็นสาริศาที่ยืนอยู่ตรงประตู พอเห็นเธอร้องไห้ ธนพัตก็รีบลุกเดินไปหาเธอทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“ธนพัต……ฮือๆ……” สาริศาพุ่งเข้าหาอ้อมกอดของธนพัตร้องไห้โฮออกมา

ธนพัตรู้ว่าวันนี้สาริศาไปที่โรงพยาบาลมา เห็นท่าทางของสาริศา ก็พอจะเดาได้ว่าอาการของกันยาคงจะไม่สู้ดีนัก ธนพัตลูบศีรษะสาริศาเบาๆ พูดว่า “แม่มีเรื่องอะไรเหรอ”

“อืม” สาริศาพยายามพยักหน้าในอ้อมกอดของธนพัต

ธนพัตผละออกจากสาริศาเบาๆ ลากเธอเดินมานั่งบนโซฟา

“คุณหยุดร้องก่อน ค่อยๆบอกผม” ธนพัตหยิบกระดาษทิชชู่ข้างมา ช่วยสาริศาเช็ดน้ำตา