หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 291

“คุณหมอบอกว่าหนึ่งเดือนแล้วค่ะ” ก้มหน้ามองท้องของตัวเอง สาริศาพูดอย่างอ่อนโยน

คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะอยู่ในตัวเธอว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทำไมเมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกเลยสักนิดเดียวนะ

“หนึ่งเดือนเหรอ” ธนพัตแอบคำนวณวันเวลาในใจ สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่ขึ้นมาทันที หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เป็นวันที่สาริศาโดนจับตัวไปพอดี ถ้าว่ากันตามนี้ เด็กคนนี้เป็นไปได้มากว่าอาจจะไม่ใช่ลูกของเขากับสาริศา

“อืม” สาริศาพยักหน้า ไม่ได้สังเกตว่าเมื่อครู่สีหน้าของธนพัตเปลี่ยนแปลงไป “ถ้านับวันดูแล้ว น่าจะท้องวันก่อนที่ฉันจะถูกจับตัวไปพอดี”

ธนพัตนึกขึ้นได้ว่า คืนก่อนที่สาริศาจะถูกจับตัวไป พวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจริง แต่จะบังเอิญขนาดนั้นเลยจริงๆเหรอ ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยากจะมีลูกมาตลอด แต่ก็ไม่เห็นว่าสาริศาจะท้องเลยสักที ทำไมถึงได้ตั้งท้องคืนวันนั้นได้

ธนพัตรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้น จะว่าไปแล้ว เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของตนกับสาริศา แต่เป็นลูกที่เกิดหลังจากสาริศาถูกข่มขืน

คิดมาถึงตรงนี้ ธนพัตนึกถึงภาพที่ผู้ชายสี่คนนั้นฉีกกระชากเสื้อผ้าของสาริศา เขารู้สึกว่าจะสะกดกลั้นไฟโกรธในใจไม่ไหวแล้ว

ธนพัตกำหมัดแน่น พูดในใจอย่างเคียดแค้นว่า “บุรินทร์ ต้องมีสักวันหนึ่งที่ฉันจะให้แกชดใช้ในสิ่งที่แกทำ!”

สาริศาสัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยวบนตัวธนพัต เธอไม่เข้าใจเล็กน้อย ทำไมตั้งแต่ที่ธนพัตรู้ว่าตนเองท้องจนถึงตอนนี้ เธอไม่เห็นความดีใจบนใบหน้าเขาเลยสักนิดเดียว

“ธนพัต ตกลงว่าคุณเป็นอะไรกันแน่คะ” สาริศาถามธนพัตด้วยความโกรธเล็กน้อย “เมื่อก่อนคุณก็อยากมีลูกมาตลอดไม่ใช่เหรอคะ ทำไมตอนนี้กลับไม่มีท่าทีดีใจเลยสักนิด”

“เปล่า ริศา ผม……” ธนพัตไม่รู้ว่าจะอธิบายกับสาริศาอย่างไร พอคิดว่าสาริศากำลังตั้งท้องลูกของผู้ชายอื่น เขาก็โกรธไอ้ผู้ชายสี่คนนั้นจนอยากจะไปตามมาสับเป็นชิ้นๆ

อีกอย่าง พอเห็นท่าทีมีความสุขอย่างนั้นของสาริศาตอนที่บอกตัวเองว่าเธอตั้งท้อง ธนพัตก็รู้สึกว่าหัวใจของตนเองเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงอย่างนั้น

พูดตามความจริง ตอนนี้ธนพัตไม่อยากเห็นสาริศามากนัก รอยยิ้มตอนที่เธอพูดถึงลูก สำหรับเขาแล้ว ก็เหมือนมีดที่กำลังเชือดเฉือนเขา

แต่เขาก็รู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของสาริศา เธอเป็นผู้ที่ถูกทำร้ายจากเรื่องนี้มากที่สุดต่างหาก ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเอง เพราตนเองไม่ได้ปกป้องสาริศาให้ดี จึงเกิดเรื่องอย่างในตอนนี้

ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ธนพัตมองสาริศาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่เสียงกลับอ่อนโยนเป็นที่สุด “ริศา เอาอย่างนี้ พวกเราเอาเด็กคนนี้ออกเถอะนะ” เขาไม่มีทางยอมให้สาริศาคลอดลูกของคนอื่นเด็ดขาด

ถ้าเด็กคนนี้คลอดออกมาจริง ธนพัตคิดว่าตนเองคงไม่มีทางสู้หน้าเขาได้ไปตลอดชีวิต ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเห็นเขาเป็นเหมือนลูกตัวเอง ถึงขั้นว่า ไม่แน่เขาอาจจะเกลียดเด็กคนนี้

“คุณว่าอะไรนะ!” สาริศาจู่ๆก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา มองธนพัตด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ออกมา นี่เป็นลูกของพวกเรานะคะ!”

“ริศา คุณฟังผมนะ” ธนพัตลุกขึ้นมาประคองไหล่เธอ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เด็กคนนี้พวกเราเอาไว้ไม่ได้”

“ทำไมเอาไว้ไม่ได้” สาริศามองพลางเอ่ยถามธนพัตด้วยดวงตาที่ขุ่นเคือง เธอรับไม่ได้กับคำพูดของธนพัต

“ริศา คุณอย่าเพิ่งโกรธ” ธนพัตพยายามปลอบเธอ “เด็กคนนี้มาผิดเวลา คุณจะคลอดเด็กคนนี้ไม่ได้ ถ้าคุณอยากมีลูกจริงๆ งั้นพวกเรารอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนแล้วค่อยมีดีมั้ย”