หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 291

“คุณหมอบอกว่าหนึ่งเดือนแล้วค่ะ” ก้มหน้ามองท้องของตัวเอง สาริศาพูดอย่างอ่อนโยน

คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะอยู่ในตัวเธอว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทำไมเมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกเลยสักนิดเดียวนะ

“หนึ่งเดือนเหรอ” ธนพัตแอบคำนวณวันเวลาในใจ สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่ขึ้นมาทันที หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เป็นวันที่สาริศาโดนจับตัวไปพอดี ถ้าว่ากันตามนี้ เด็กคนนี้เป็นไปได้มากว่าอาจจะไม่ใช่ลูกของเขากับสาริศา

“อืม” สาริศาพยักหน้า ไม่ได้สังเกตว่าเมื่อครู่สีหน้าของธนพัตเปลี่ยนแปลงไป “ถ้านับวันดูแล้ว น่าจะท้องวันก่อนที่ฉันจะถูกจับตัวไปพอดี”

ธนพัตนึกขึ้นได้ว่า คืนก่อนที่สาริศาจะถูกจับตัวไป พวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจริง แต่จะบังเอิญขนาดนั้นเลยจริงๆเหรอ ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยากจะมีลูกมาตลอด แต่ก็ไม่เห็นว่าสาริศาจะท้องเลยสักที ทำไมถึงได้ตั้งท้องคืนวันนั้นได้

ธนพัตรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้น จะว่าไปแล้ว เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของตนกับสาริศา แต่เป็นลูกที่เกิดหลังจากสาริศาถูกข่มขืน

คิดมาถึงตรงนี้ ธนพัตนึกถึงภาพที่ผู้ชายสี่คนนั้นฉีกกระชากเสื้อผ้าของสาริศา เขารู้สึกว่าจะสะกดกลั้นไฟโกรธในใจไม่ไหวแล้ว

ธนพัตกำหมัดแน่น พูดในใจอย่างเคียดแค้นว่า “บุรินทร์ ต้องมีสักวันหนึ่งที่ฉันจะให้แกชดใช้ในสิ่งที่แกทำ!”

สาริศาสัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยวบนตัวธนพัต เธอไม่เข้าใจเล็กน้อย ทำไมตั้งแต่ที่ธนพัตรู้ว่าตนเองท้องจนถึงตอนนี้ เธอไม่เห็นความดีใจบนใบหน้าเขาเลยสักนิดเดียว

“ธนพัต ตกลงว่าคุณเป็นอะไรกันแน่คะ” สาริศาถามธนพัตด้วยความโกรธเล็กน้อย “เมื่อก่อนคุณก็อยากมีลูกมาตลอดไม่ใช่เหรอคะ ทำไมตอนนี้กลับไม่มีท่าทีดีใจเลยสักนิด”

“เปล่า ริศา ผม……” ธนพัตไม่รู้ว่าจะอธิบายกับสาริศาอย่างไร พอคิดว่าสาริศากำลังตั้งท้องลูกของผู้ชายอื่น เขาก็โกรธไอ้ผู้ชายสี่คนนั้นจนอยากจะไปตามมาสับเป็นชิ้นๆ

อีกอย่าง พอเห็นท่าทีมีความสุขอย่างนั้นของสาริศาตอนที่บอกตัวเองว่าเธอตั้งท้อง ธนพัตก็รู้สึกว่าหัวใจของตนเองเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงอย่างนั้น

พูดตามความจริง ตอนนี้ธนพัตไม่อยากเห็นสาริศามากนัก รอยยิ้มตอนที่เธอพูดถึงลูก สำหรับเขาแล้ว ก็เหมือนมีดที่กำลังเชือดเฉือนเขา

แต่เขาก็รู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของสาริศา เธอเป็นผู้ที่ถูกทำร้ายจากเรื่องนี้มากที่สุดต่างหาก ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเอง เพราตนเองไม่ได้ปกป้องสาริศาให้ดี จึงเกิดเรื่องอย่างในตอนนี้

ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ธนพัตมองสาริศาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่เสียงกลับอ่อนโยนเป็นที่สุด “ริศา เอาอย่างนี้ พวกเราเอาเด็กคนนี้ออกเถอะนะ” เขาไม่มีทางยอมให้สาริศาคลอดลูกของคนอื่นเด็ดขาด

ถ้าเด็กคนนี้คลอดออกมาจริง ธนพัตคิดว่าตนเองคงไม่มีทางสู้หน้าเขาได้ไปตลอดชีวิต ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเห็นเขาเป็นเหมือนลูกตัวเอง ถึงขั้นว่า ไม่แน่เขาอาจจะเกลียดเด็กคนนี้

“คุณว่าอะไรนะ!” สาริศาจู่ๆก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา มองธนพัตด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ออกมา นี่เป็นลูกของพวกเรานะคะ!”

“ริศา คุณฟังผมนะ” ธนพัตลุกขึ้นมาประคองไหล่เธอ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เด็กคนนี้พวกเราเอาไว้ไม่ได้”

“ทำไมเอาไว้ไม่ได้” สาริศามองพลางเอ่ยถามธนพัตด้วยดวงตาที่ขุ่นเคือง เธอรับไม่ได้กับคำพูดของธนพัต

“ริศา คุณอย่าเพิ่งโกรธ” ธนพัตพยายามปลอบเธอ “เด็กคนนี้มาผิดเวลา คุณจะคลอดเด็กคนนี้ไม่ได้ ถ้าคุณอยากมีลูกจริงๆ งั้นพวกเรารอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนแล้วค่อยมีดีมั้ย”

“แต่ตอนนี้ฉันท้องแล้ว ทำไมต้องให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน” สาริศารู้สึกว่าตนเองไม่เข้าใจคำพูดของธนพัตเลย

อะไรที่บอกว่าเด็กคนนี้มาผิดเวลา นี่คือลูกของเธอกับธนพัตที่ก่อนหน้านี้เฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ ทำไมเขาถึงใจร้ายให้เธอเอาออกได้

“ริศา คุณฟังผมหน่อยได้มั้ย” ธนพัตเองก็ร้อนใจ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็เอาคนนี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด”

ได้ยินคำพูดของธนพัต สาริศาปัดมือของธนพัตที่วางบนไหล่ตัวเองออก หลังจากถอยหลังไปสองก้าว ก็ยืนมองธนพัตนิ่งๆแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ

นึกถึงเมื่อก่อนธนพัตที่ดีใจจนแทบบ้าหลังจากรู้ว่าตนเองท้อง มาดูอีกครั้งตอนนี้ธนพัตที่ยืนตรงหน้าตนเอง บอกกับตนเองอย่างหนักแน่นว่าไม่ต้องการเด็กคนนี้ สาริศารู้สึกว่าเป็นคนละคนกันเลย นี่ใช่ธนพัตที่เธอรู้จักเหรอ

“เหตุผลล่ะ” สาริศาถามด้วยเสียงสะอื้น สายตาที่มองไปยังธนพัตเย็นชาเล็กน้อย “เหตุผลที่คุณไม่ต้องการเด็กคนนี้ล่ะ”

ไม่ใจแข็งพอที่จะสบตาที่น้ำตาเอ่อของสาริศา ธนพัตหันหน้าไปมองทางอื่น ยังคงพูดประโยคนั้นออกมา “เด็กคนนี้มาผิดเวลา”

แม้แต่เหตุผลที่ถูกต้องธนพัตยังให้เธอไม่ได้ ในใจของสาริศาทั้งเสียความรู้สึกทั้งผิดหวัง

ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเอง สาริศามองธนพัตพลางพูดอย่างยืนกรานหนักแน่นว่า “ฉันจะไม่มีทางเอาเด็กคนนี้ออกเด็ดขาด” พูดจบสาริศาก็ไม่สนใจท่าทีตองบโต้ของธนพัต เดินออกจากห้องหนังสือของธนพัตไปทันที

หันหน้ามามองแผ่นหลังของสาริศาที่เดินจากไป ธนพัตกำหมัดตัวเองแน่น เขาบอกความกังวลของตัวเองกับสาริศาได้มั้ย ถ้าสาริศารู้ ไม่แน่ว่าเธออาจไม่ยืนกรานที่จะปกป้องเด็กคนนี้ขนาดนี้แล้ว

ไม่ได้! พอคิดว่าทำแบบนี้อาจจะนำความเจ็บปวดมาให้สาริศา ธนพัตก็ปฏิเสธความคิดนี้ของตัวเองทันที

แต่ว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้ เขาจะเกลี้ยมกล่อมสาริศาอย่างไร ขณะนั้น ธนพัตก็คิดไม่ออกว่าตัวเองจะทำอย่างไรดี

หลังจากกลับมาที่ห้องนอน สาริศาก็นอนร้องไห้อยู่บนเตียง ตอนแรกในใจเธอเต็มไปด้วยความปีติยินดีที่จะบอกเรื่องตนเองตั้งท้องกับธนพัต แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ธนพัตคิดจะเอาเด็กคนนี้ออก

นึกถึงหลายวันนี้ธนพัตไม่ยอมแตะต้องตนเองเลย หรือว่าเขากลัวว่าตนเองจะท้อง แล้วทำไมล่ะ สาริศาคิดไม่ตก ทำไมจู่ๆธนพัตก็ไม่ต้องการลูกแล้ว

ในหัวสาริศาคิดพิจารณาอย่างละเอียดว่าธนพัตเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ยิ่งคิดสาริศาก็ยิ่งเสียใจ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่พชิราปรากฏตัว ท่าทีที่ธนพัตมีต่อตนเองก็เกิดความเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

เมื่อก่อนธนพัตไม่โกรธตนเองบ่อยขนาดนี้ และก็ไม่มีทางไม่เชื่อตนเอง ยิ่งไม่มีทางที่จะให้ตนเองเอาลูกของพวกเขาออก

ธนพัตยังชอบพชิราอยู่สินะ แล้วเขาอยากหย่ากับเธอเหรอ เขาจึงจะให้ตัวเองเอาเด็กคนนี้ออก เพราะกลัวว่าอนาคตตอนหย่า ตนเองจะเอาลูกมาเป็นข้ออ้างกับเขา

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง ธนพัตมีความคิดที่จะไปจากเธอแล้วเหรอ แต่เมื่อกี้เขายังบอกว่าจะอยู่ข้างกายเธอไปชั่วชีวิต หรือว่าประโยคนี้เป็นการหลอกตัวเอง เพื่อเอาใจตนเองชั่วคราวเท่านั้น

ส่ายหน้าแรงๆ สาริศาไม่เชื่อในการคาดเดาของตนเอง ทว่าน้ำตากลับไหลออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้

ในเวลาเดียวกันนั้นสาริศาเองก็แอบตัดสินใจในใจแล้ว ไม่ว่าธนพัตจะไม่ต้องการเด็กคนนี้ แต่เธอก็จะคลอดเขาออกมาให้ได้ นี่คือลูกของเธอ เธอต้องปกป้องเขาให้ได้ จะไม่ให้เขาได้รับอันตรายเด็ดขาด