หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 361

ชรัณลังเลเล็กน้อย พชิรามาหาเขาแบบนี้เธอต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ๆ เขาจะช่วยต่อไปไม่ได้

เมื่อเห็นชรัณยืนนิ่ง พชิราหันหน้ากลับมาขู่เย้ยว่า “ทำไม อยากให้ธนพัตรู้ว่าคนสนิทที่ไว้ใจทรยศเขาแล้วบังคับภรรยาเขาให้ออกจากประเทศไปได้ยังไงเหรอ”

“คุณเคยบอกว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วไม่ใช่เหรอ!” ชรัณระเบิดขึ้นทันที ถึงกับต้องข่มขู่เขาด้วยเรื่องนี้ พชิราน่ารังเกียจจริงๆ เธอไม่รู้เหตุผลที่ทำให้เขาต้องทำแบบนี้เลยเหรอ

“งั้นเหรอ” พชิราพูดอย่างเฉยเมย “ฉันจำไม่ได้ว่าสัญญากับนายไว้นะ”

“พชิรา คุณ!” ชรัณโกรธจนพูดไม่ออกเลย

“รีบไปหาที่ที่ไม่มีคน ไม่งั้นฉันไม่รับรองนะว่าจะไปพูดกับธนพัตอะไรบ้าง”

เรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายของชรัณเลย ตอนนี้โดนพชิราจับไว้ เขาทำได้แค่ตอบรับไปอย่างไม่ต็มใจ พาพชิราไปที่ห้องประชุมที่ไกลออกไป

“พูดมาสักที มาหาผมมีอะไร”

ชรัณถามอย่างร้อนรน แต่พชิราไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ตอนนี้กะจิตกะใจของเธออยู่ที่คนอีกคนหนึ่ง กำลังคิดว่าจะทำลายเธอให้สิ้นซากได้ยังไง!

“สาริศากลับมาแล้ว รู้ใช่ไหม” พชิรากัดฟันพูด เมื่อคิดถึงนังร่านนั่นเธอก็โกรธมาก อยากจะให้เธอมาอยู่ต่อหน้าตอนนี้ จะตบให้สักฉาดสองฉาด

“คุณรู้ด้วยเหรอ” ได้ยินพชิราพูดถึงชื่อสาริศา ชรัณก็กระสับกระส่าย รีบหันมาหาเธอทันที

พชิราชำเลืองมองชรัณไปด้านข้าง “ฉันรู้เรื่องนี้แล้วมันแปลกยังไง ถ้าฉันไม่รู้ นายก็จะปิดบังฉันใช่ไหม”

ชรัณไม่มีกะจิตกะใจจะมาต่อล้อกับเธอตอนนี้ “ตอนนี้ทำยังไงดี กลัวว่าสิ่งที่คุณทำในตอนนั้นอีกไม่นานจะถูกคุณชายรู้เข้าน่ะสิ”

“นายทำตัวให้ได้เรื่องหน่อยไม่ได้รึไง ฉันยังไม่กลัวเลย นายจะกลัวอะไร!”

พชิราเหลือบมองชรัณที่กระสับกระส่ายอย่างดูถูก ตอนนั้นเธอหาผู้ชายที่ขี้ขลาดแบบนี้มาร่วมมือด้วยได้ยังไง

“แล้วก็นะ อะไรคือเรื่องที่ฉันทำในตอนนั้น ฉันทำเรื่องพวกนั้นคนเดียวหรอ อย่าลืมสิว่านายก็มีส่วน ตอนนี้จะมาเอาตัวรอด ไม่มีทางซะหรอก! ฉันจะบอกนายไว้นะ ถ้าธนพัตรู้เรื่องตอนนั้นล่ะก็ ฉันนี่แหละจะเป็นคนแรกที่จะแฉนาย"

"นี่ใช่เวลามาสนใจเรื่องพวกนี้เหรอ" ชรัณพูดอย่างโมโห พชิราคนนั้นช่างไร้เหตุผลจริงๆ ไฟจะลนตูดอยู่แล้ว เธอยังคงคิดแต่เรื่องจะข่มขู่เขา

“ถ้าคุณมีเวลามาทะเลาะกับผมแบบนี้ ไปคิดดูก่อนดีกว่าว่าต้องทำยังไง! ถ้าคุณชายรู้เรื่องนี้ พวกเราก็จบเห่กันหมดนั่นแหละ”

“นายจะดุอะไรนักหนา!” พชิราก็ไม่ยอมอ่อนข้อ "ฉันมาหานายวันนี้เพียงก็เพื่อจะมาปรึกษาไง คิดว่าฉันอยากทะเลาะกับนายเหรอ!"

"แล้วคุณต้องการจะทำอะไร" ชรัณสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธของตัวเอง ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องหาทางแก้ไขปัญหาให้เร็วที่สุด

เมื่อเห็นว่าชรัณยอมถอยให้ พชิราก็สีหน้าอ่อนลง

“ฉันคิดดูแล้ว ถ้าไม่อยากให้ธนพัตรู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ก็มีทางเดียวเท่านั้น”

“ยังไง” ชรัณร้อนรน

นัยน์ตาของพชิราวาบวาวอย่างชั่วร้าย พูดต่อว่า “ทำให้แน่ใจว่าสาริศาจะไม่มีวันคืนดีกับธนพัต หรือแม้แต่มีโอกาสได้พบปะพูดคุยกับธนพัต ตราบใดที่สาริศาไม่พูดอะไร นอกจากนายกับฉัน ก็ไม่มีบุคคลที่สามจะรู้เรื่องนี้อีกแล้ว"

ทางที่ดีที่สุดคือให้เธอตายไปเลย จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ คือความจริงที่พชิราคิดไว้ในใจ แต่เธอไม่โง่ที่จะพูดแบบนี้กับชรัณตรงๆ

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดุร้ายของพชิรา ชรัณก็รู้สึกกังวล เป็นไปได้ไหมว่าเธอยังไม่ยอมแพ้ ยังต้องการใช้วิธีชั่วร้ายจัดการกับคุณนายน้อยอยู่

หลังจากคิดเรื่องที่พชิราพูดแล้ว ชรัณก็รู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่ใช้ได้ ตราบใดที่คุณนายน้อยและคุณชายไม่เจอกัน พวกเขาก็ยังคงเข้าใจผิดกันต่อไป เรื่องที่ตอนนั้นที่เขาอ้างเป็นการตัดสินใจของธนพัตให้สาริศาไปทำแท้งก็จะไม่มีใครรู้ แต่...

แต่เมื่อได้เห็นสภาพของธนพัตตลอดมาแบบนี้ ชรัณก็อยากจะต่อยตัวเอง เพื่อปกป้องความปลอดภัยของพ่อแม่ เขาเคยทรยศธนพัตไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้เพื่อจะปกปิดสิ่งที่เขาทำผิด เขาต้องทรยศธนพัตอีกแล้วเหรอ

เมื่อนึกถึงความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อตัวเขาของธนาพัฒตลอดหลายปีที่ผ่านมา แทบไม่มีอะไรปิดบังเขาเลย ชรัณรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องที่ตัวเองทำ กรรมต้องตามทันแน่

อีกอย่างคุณนายน้อย เธอก็เชื่อมั่นในตัวเขา เธอจึงไม่เคยสงสัยเลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่ใช่ความคิดของคุณชาย

นี่เป็นวิธีที่เขาตอบแทนความไว้วางใจของพวกเขาหรอ

เมื่อเห็นว่าชรัณก้มหน้าลงไม่พูด สีหน้ารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด พชิราจะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จะต้องเสียใจต่อธนพัตและสาริศาอยู่แน่เลยสินะ

เธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยในใจ คนจะทำการใหญ่ไม่มานั่งคิดเล็กคิดน้อยหรอก เขาจะทำอะไรได้ถ้ายังนิสัยหน่อมแน้มแบบนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้วเขาก็ยังเป็นแค่ผู้จัดการต่ำต้อยอยู่เหมือนเดิม

“นายคิดยังไงกับวิธีนี้” พชิราถามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันพร้อมกับปิดทางถอยกลับของชรัณ

“ชรัณ ฉันบอกเลยนะว่าถ้าธนพัตรู้ว่านายเป็นคนแอบอ้างให้สาริศาไปทำแท้ง คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นแบบเขา นายคิดว่าเขาจะปล่อยนายไปง่ายๆเหรอ”

“นายอยู่กับเขามาตั้งหลายปี นายควรรู้นะว่า ถ้าเขาเอาจริงขึ้นมา ไม่เพียงแต่จะตกงาน แต่ทั้งโลกธุรกิจนี้คุณก็จะอยู่ไม่ได้ นายเคยคิดไหมว่าตอนนั้นพ่อแม่นายจะอยู่ยังไง จะให้พวกเขาลำบากไปกับนายใช่ไหม”

ชรัณได้ยินแบบนั้นก็กำหมัดแน่น ต้องยอมรับเลยว่าคำพูดของพชิรานั้นเฉียบคม ทำให้ความวิตกทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในใจของเขามันพลุงพล่านขึ้นมา

ใช่ มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะเป็นอย่างไร แต่เขาไม่มีวันที่จะให้พ่อแม่ต้องอยู่อย่างลำบากในวัยชราอย่างแน่นอน

“คุณจะทำอะไรคุณนายน้อยอีกล่ะ!” ชรัณสีหน้าไม่เป็นมิตร

แม้ว่าเขาจะเป็นห่วงพ่อแม่มาก แต่เขาจะไม่ช่วยพชิราทำสิ่งที่ไร้ศีลธรรมเด็ดขาด ถ้าพชิราไปไกลเกินไป เขาจะไม่ช่วยเธอแน่

“มันไม่ใช่คุณนายน้อยแล้ว สาริศากับธนพัตหย่ากันมานานแล้ว ต่อไปห้ามเรียกชื่อนี้ต่อหน้าฉันอีก!” พชิราโกรธจัด

ห้าปีแล้ว ทำไมผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว เธอยังแทนที่สาริศาในหัวใจของธนพัตไม่ได้ แม้แต่ชรัณก็ยังคิดว่าเธอยังเป็นคุณนายของประธาน TNP Group ตำแหน่งนี้ควรจะเป็นของเธอถึงจะถูก

เมื่อคิดแบบนี้ มุมปากของพชิราก็ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมโหด “ไม่ว่าแกจะเป็นสาริศาหรือริศา ครั้งนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกหนีไปอีกแล้ว!”