หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 362

ช่วงนี้ริศาหงุดหงิดมาก

ทั้งหมดก็เป็นเพราะผู้ชายที่ชื่อออสติน

ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาจะเลิกล้มแผนของพชิราแล้วแท้ๆ แต่เขายังโทรหาเธอไม่หยุด จะชวนเธอออกไปบ่อยมากด้วยเหตุผลต่างๆนานา

วันนี้ร้านอาหารของเพื่อนเปิดใหม่ คูปองอาหารฟรีที่ได้มาไม่ใช้ก็เสียดายแย่

พรุ่งนี้วันเกิดแม่ ไม่รู้ว่าจะให้อะไร ขอให้เธอช่วยเลือกของขวัญ

มะรืนนี้เป็นปาร์ตี้รวมรุ่น ยังไม่มีคู่ไปงานเลย...

ตลกน่า คนอย่างเขาเนี่ยนะจะหาคู่ไปงานไม่ได้

เมื่อเวลาผ่านไป สาริศาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ คิดว่าตัวเองได้ให้ความหวังหรือทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำให้เขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

ต่อมาริศาก็ตัดสินใจไม่ออกไปกับออสตินอีกแล้ว เธอเองไม่มีความคิดเกินเลยกับเขา ไม่ทำให้เขาเข้าใจผิดคงจะดีกว่า แต่ออสตินดันไม่ย่อท้อ ยังโทรมาหาเรื่อย

ตื้ดตื้ดด

ได้ยินการสั่นของมือถือที่อยู่ด้านข้าง ริศาก็เมินหน้าหนี ไม่สนใจ คิ้วทั้งสองก็ขมวดเข้าหากัน

ตื้ด ตื้ด ตื้ดด

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง มือถือก็เริ่มสั่นอีก

ไม่จบไม่สิ้นจริง! ริศาหยิบมือถือขึ้นมา “ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือคะว่าไม่มีเวลา ไม่ไปก็คือไม่ไป คุณฟังไม่เข้าใจหรือไง!”

“เป็นอะไร ถึงโกรธจัดขนาดนี้จ๊ะ ฉันยังไม่พูดอะไรเธอก็จะไม่ไปแล้วเนี่ยนะ”

ไม่คิดเลยว่าคนในสายจะไม่ใช่ออสติน แต่เป็นเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยมาก เพื่อนสนิทของเธอเอง มายด์

"ขอโทษนะมายด์ ฉันขอโทษ" ริศารีบขอโทษ "ฉันไม่รู้ว่าเป็นเธอ ฉันคิดว่าเป็น... ขอโทษจริงๆนะ"

"ช่างมันเถอะ ฉันไม่รู้จักเธอหรือไง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ถือสาหรอกน่า” มายด์หัวเราะและพูดติดตลกว่า “แต่ไม่รู้นะว่าใครที่ใช้ไม่ได้เลย ทำให้ริศาเพื่อนฉันที่ปกติจะสุภาพต้องโกรธขนาดนี้เนี่ย"

“คนน่ารำคาญคนหนึ่ง” ริศาพูดด้วยอารมณ์ "ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว เธอโทรหาฉันมีอะไรหรือ"

"ชมรมนักข่าวนักศึกษาที่เราเคยร่วมงานกันตอนเรียนมหาลัยน่ะ สมาชิกอยากจะจัดปาร์ตี้กัน เลยโทรมาถามเธอน่ะว่าว่างมาร่วมงานไหม"

"งั้นหรอ ฉัน..." ริศาลังเลเล็กน้อย

ตอนที่เธอเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ตอนแรกเธอก็เข้ากันได้ดีกับสมาชิกในชมรม แต่หลังจากที่ ไรยาใส่ร้ายว่าเธอเป็นเด็กขายตัวที่ไนท์คลับ ทุกคนก็พูดจาไม่ดีลับหลังเธอ ไม่พูดคุยกับเธอ และเธอก็ลาออกจากชมรมเพราะทนสายตาแปลก ๆ ของคนอื่นไม่ได้

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังลืมคำเยาะเย้ยในแววตาพวกนั้นไม่ได้ สีหน้าที่ดูถูกเธอ ความเจ็บปวดในใจที่เธอไม่มีวันลืม

“มายด์ เธอก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับพวกเขาไม่ค่อยดี ฉันไม่ไปดีกว่า ฉันไม่อยากเจอพวกเขา”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าตอนนั้นเธอโดนใส่ร้าย ทุกคนอยากจะขอโทษต่อหน้าเธอนะ เธอมาเถอะน่า ไม่อยากเจอพวกเขา แล้วฉันล่ะ ไม่อยากเจอฉันเหรอ ไหนเธอพูดสิ เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้ว!”

น้ำเสียงของมายด์โอดครวญอย่างอ้อนวอน ในฐานะเพื่อนที่คบกันมาหลายปี ริศาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

“โอเคๆ ฉันจะไป แต่ไปแล้วเธอต้องอยู่กับฉันนะ ฉันกลัวว่าเจอหน้าพวกเขาจะทำตัวไม่ถูก”

“ไม่มีปัญหา!” ปลายเสียงร่าเริงมาก “ฉันสัญญา ฉันจะข้างเธอไม่หนีไปไหนเลยล่ะ"

เมื่อนึกถึงท่าทางขี้เล่นของมายด์ ริศาก็ยิ้มออกเช่นกัน

หลังจากยืนยันเวลาและสถานที่จัดปาร์ตี้แล้ว ริศาก็คุยกับมายด์เรื่องสัพเพเหระ เพื่อนรักกันมักมีเรื่องคุยกันไม่รู้จบนั่นแหละ ตั้งแต่เรื่องใช้ชีวิตที่ต่างประเทศไปยันลูก จนถึงการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างแม่ๆ... คุยกันนานกว่าสองชั่วโมง จากนั้นทั้งสองก็วางสายอย่างไม่เต็มใจนัก

วันรุ่งขึ้น ริศามาถึงสถานที่จัดงานตรงเวลา โรงแรมนารายาข้างมหาวิทยาลัยนั่นเอง

ที่ล็อบบี้โรงแรมเธอก็โทรหามายด์ ไม่นานนักริศาก็เห็นคนสวยในชุดสีแดงวิ่งลงมาจากชั้นสอง

เมื่อเห็นแบบนั้น ริศาก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมายด์ก็สวมกอดริศาแน่น "ริศา ฉันคิดถึงเธอจะตายแล้ว!"

ริศาก็กอดเธอแน่นด้วยน้ำตาคลอเบ้า

มายด์ออกจากอ้อมกอดของริศาทั้งน้ำตา “ว่ากันว่าที่อเมริกามีแต่อาหารขยะ แต่ทำไมเธอถึงสวยขนาดนี้ ฉันจำแทบไม่ได้เลย บอกความจริงมานะว่าเธอไปเกาหลีมาใช่ไหม”

"พรืด" ริศาหัวเราะพรวดเพราะคำพูดของมายด์ ปาดน้ำตาให้เธอแล้วพูดว่า "พอแล้ว ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันไปไหนมากันแน่ ทุกคนรอเราอยู่ที่ชั้นบน รีบขึ้นไปกันเร็ว"

"ได้จ่ะ" มายด์พยักหน้าตอบอย่างมีความสุข ลากริศาขึ้นไปห้องชั้นบน

ทันทีที่เข้ามาในห้อง ริศาก็ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ทุกคนจ้องมองเธอด้วยความไม่เชื่อในสายตาของพวกเขา รูปร่างที่สง่างามตรงหน้า ด้วยรูปลักษณ์และความสง่างามเป็นเลิศของหญิงงามเช่นนี้ นี่เป็นสาริศาที่บอบบางคนนั้นจริงๆเหรอ

“ทำไมเห็นสาวสวยถึงเงียบกันไปหมดแล้วล่ะ”

เมื่อเห็นความประหลาดใจในแววตาของทุกคน มายด์ก็รู้สึกภาคภูมิใจ แต่เธอไม่ได้เพิกเฉยต่อสีหน้าที่ดูอึดอัดของริศาเพราะถูกทุกคนจับตามองอยู่ เธอจึงรีบหัวเราะและพูดเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน

ทุกคนกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงมายด์ ทุกคนก็ยิ้มทักทายริศา

“ริศาไม่ได้เจอกันนานมากเลย สวยขึ้นเป็นกองเลยนะ”

“ใช่ เมื่อกี้ฉันยังอึ้งไปเลย เกือบจำแทบไม่ได้ ยิ่งโตยิ่งสวยเป็นเรื่องจริงสินะ"

"ริศา ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้เธอเป็นคุณหนูของนิธิธราสกุลกรุ๊ป น่ายินดีจริงๆหวังว่าเธอจะช่วยเพื่อนเก่าด้วยนะ"

"ไม่ต้องพูดเลย ริศาไม่ใช่คนจะลืมเพื่อนเก่าหรอกเนอะ!"

ตอนนี้ริศาเข้ากับคนได้มากกว่าเมื่อก่อน คุยกับใครก็ถือว่าจัดการได้ดี ขณะที่ทุกคนก็ต่างประทับใจกับเพื่อนเก่าที่ไม่เห็นหน้ากันมานานหลายปี

แต่ยังไงก็ยังมีเพื่อนผู้หญิงหลายคนที่ไม่ชอบริศาพูดนินทาอยู่ตรงมุมห้องว่า “ก็แค่นกกระจอกโชคดีได้เป็นนางพญา มีอะไรน่ายินดีนัก”

“เออ ดูก็รู้ว่าตั้งใจแต่งตัวมาเต็ม จะทำตัวสูงส่งต่อหน้าเพื่อนเก่าทำไมกัน ทุกคนลืมเรื่องที่นางทำสมัยเรียนไปแล้วเหรอ” มีคนกระซิบกัน

แม้ว่าจะมีเสียงที่ไม่ลงรอยกัน แต่บรรยากาศภายในห้องก็ยังครื้นเครง ริศาก็แสดงออกอย่างดี

แต่ในเวลานั้นเอง การปรากฏตัวของคนคนหนึ่งทำให้หัวใจของเธอสับสนวุ่นวาย

“เฮ้ พี่ภพ! ไม่คิดว่าคุณจะมาจริงๆ ไม่ได้เจอกันนานเลย!”

ริศาเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ก็ตกตะลึง