หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 363

ตั้งแต่กลับมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นธีภพ ความรู้สึกของเธอซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

หน้าตาของชายหนุ่มนั้นยังดูคุ้นเคย แต่เขาดูสุขุมมากกว่า5ปีที่แล้ว ชุดสูทสีน้ำเงินเข้มทำให้รูปร่างที่สูงอยู่แล้วของเขาดูสูงสง่ามากขึ้น เขามีออร่าที่มากขึ้นกว่าเมื่อก่อน ทำให้คนที่ได้พบเห็นรู้สึกกดดัน

ทันทีที่ได้เห็นธีภพ ภาพของความทรงจำวันเก่าๆก็ไหลเข้ามาในหัวของริศา ใบหน้าของเขาค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นแล้วก็ค่อยๆ จางหายไปเหมือนกำแพงเก่า

เหมือนเธอจะมองตัวเองในมหาวิทยาลัยกับตัวเธอเองเมื่อ 5 ปีที่แล้วยิ้มให้เธอในตอนนี้ ความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายและสวยงามที่สุดระหว่างสองคน

แต่เธอก็นึกถึงความร้ายกาจของธีภพในตอนหลัง แต่เรื่องทั้งหมดนั้น ก็ดูเหมือนจะหายไปพร้อมกับการตายของไรยา

นี่คือความมหัศจรรย์ของเวลาหรือเปล่านะ มันยังคงรูปเดิมของแต่ละคน แต่ก็เปลี่ยนแปลงแต่ละคนไปอย่างสิ้นเชิง ธีภพก็เป็นแบบนี้ ตัวเธอเองก็เช่นกัน

ตอนนี้พอคิดถึงอดีตก็สามารถเผชิญมันด้วยรอยยิ้มได้แล้ว

ธีภพเห็นริศาทันทีที่เขาเข้ามา ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจเช่นเดียวกับทุกคน จากนั้นก็เกิดความคิดที่บีบคั้นหัวใจ

กี่ครั้งแล้วที่เขาตื่นจากความฝันแล้วพบว่ามีความมืดอยู่ตรงหน้า ร่างของเธอยังประทับอยู่ในใจ ตอนที่เธอเป็นนักเรียน ทำงาน แต่ละร่างนั้นคงชัดเจน

แต่จิตสำนึกของเขาบอกชัดเจนว่าเธอไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว

เธอไม่ได้เป็นของเขา

การได้เห็นแบบนี้ก็เหนือความคาดหวังแล้ว ถ้าจะไปสัมผัส คงมากเกินไป

ห้าปีแล้ว เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมายืนตัวเป็นๆ ต่อหน้าเขาอีกครั้ง ไม่ใช่ภาพหลอน ไม่หายไปอีกแล้ว

พอจะก้าวเท้าอยากเดินตรงไปหาริศา ธีภพก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเกินควบคุม มันก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่จะได้เจอเธอใช่ไหม

แต่เพื่อนๆก็เข้ากันมา บดบังการมองเห็นริศาของเขา เพราะต้องทำตัวตามมารยาท เขาทำได้แค่ทักทายกันคนเหล่านั้นทีละคน

ธีภพไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังพูดอะไร เขารู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายและวิญญาณของเขาแยกออกจากกัน ร่างกายกำลังพูดคำเดิมๆ แต่วิญญาณกลับได้เดินไปอยู่ข้างหน้าสาริศา มองดูคนที่ทำให้เขาต้องคิดถึงทั้งวันทั้งคืน

เขาอยากจะเดินไปคุยกับเธอ ถามเธอว่าสบายดีไหมในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้

ในที่สุดการทักทายทางนี้ก็จบลง ธีภพอดใจไม่ไหวที่จะตามวิญญาณของเขาไป

เมื่อเห็นธีภพเดินมาหาเธอ สาริศารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เธอยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเจอกับเขา เธอหลบสายตา แต่ในที่สุดสาริศาก็เลือกที่จะยืนนิ่งอยู่กับที่

จะช้าหรือเร็วก็ต้องเผชิญ

สาริศาในวันนี้ไม่ใช่สาริศาที่อ่อนแอในตอนนั้นอีกแล้ว เธอจะต้องเรียนรู้ในการรับมือกับทุกอย่าง

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” ธีภพพูดเสียงเบาแล้วมองไปที่แววตาของริศา เสียงเบามากราวกับกลัวว่าเสียงดังจะทำให้เธอกลัวยังไงอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจที่เต้นรัวเหมือนม้าควบเมื่อกี้ ดันสงบลงอย่างอัศจรรย์เมื่อเขายืนอยู่ต่อหน้าเธอ คำที่ถูกกล่าวอย่างสงบ ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งจะแยกจากกันไปเมื่อวานนี้

“ไม่เจอกันนานเลย” สาริศาตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ คุณเป็นไงบ้าง สบายดีไหมคะ”

“คุณล่ะ สบายดีไหม” ธีภพถามกลับโดยไม่ได้ตอบ แววตากังวลอย่างเห็นได้ชัด