หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 364

เมื่อได้ยินชื่อธณพัต หน้าสาริศาก็บูดบึ้งลงเล็กน้อย จู่ๆ น้ำเสียงก็เย็นชา “ไม่ได้ติดต่อตั้งนานแล้วค่ะ ทำไมถามแบบนี้ล่ะ!”

“ผมแค่ไม่คิดว่าพวกคุณจะเลิกกัน จริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น คุณพอจะช่วยบอกผมได้ไหม"

"ทำไมคุณถึงอยากรู้เรื่องนี้" สาริศาขยับห่างออกไปเล็กน้อยแล้วถามอย่างระมัดระวัง หรือว่าธีภพไม่ได้มาหาเธอแค่เพื่อจะออกไปเดินเล่นแต่มีแรงจูงใจอื่นหรอ

อีกอย่างคือเขาอยากจะรู้เรื่องในตอนนั้นไปทำไมกัน หรือว่าเขาจะรู้เรื่องของธีร์ แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับธนพัตจะไม่ค่อยจะกลมกลืนกันนัก แต่ยังไงก็เป็นคนของตระกูลกีรติเมธานนท์ เป็นไปได้ไหมนะ

เธออดกังวลไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเธออ่อนไหวง่าย แต่เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับธีร์ เธอจึงรู้สึกประหม่ามาก

เมื่อเห็นท่าทีเคลือบแคงของสาริศา ธีภพก็รู้สึกเจ็บใจมาก ความไว้วางใจระหว่างพวกเขาในตอนนี้ไม่เหลือแล้ว เขาถามด้วยความสงสัยเท่านั้น เธอกลับระแวงแบบนี้ เจ็บปวดจริงๆ

“ริศา นี่คุณไม่เชื่อผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ ในใจคุณ ผมเป็นแค่วายร้ายที่จะวางแผนทำร้ายคุณตลอดเลยใช่ไหม” ธีภพพูดเสียงเศร้าใจ

ได้ยินธีภพพูดแบบนั้น แววตาของสาริศาก็แฝงไปด้วยความเสียใจ ธีภพแค่ถามสารทุกข์สุกดิบหลังจากไม่ได้เจอกันนานหลายปีเท่านั้นเอง ทำไมเธอถึงทำตัวไม่ดีแบบนี้ เขาไม่มีทางจะวางแผนทำร้ายเธออย่างพชิราได้หรอก

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมจู่ๆ คุณถึงถามถึงธนพัต ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสงสัยคุณ ฉัน…”

สาริศาอยากจะอธิบายให้ชัดเจน แต่มันกลับยุ่งเหยิงขึ้นอีก สุดท้ายทำได้แค่ขอโทษไป "ภพ ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรพูดแบบนั้น ฉันก็แค่..."

เธอแค่กลัวว่าใครจะมีแผนทำร้ายเธอ ก่อนหน้านี้ พชิราวางกับดักไว้มากมายเพื่อรอให้เธอกระโดดเข้าไป เธอต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใดถึงจะค่อยๆ เรียนรู้ขึ้นมาได้ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เห็นอะไรก็สงสัยเคลือบแคงใจไปหมด

เมื่อเห็นคำขอโทษในแววตาของสาริศา ธีภพก็โล่งใจเช่นกัน พร้อมกันนั้นก็คิดในใจว่า “เธอก็ควรระมัดระวังอยู่หรอก ไม่เช่นนั้น อยู่คนเดียวมานานขนาดนี้ คงจะทุกข์ทนมาไม่น้อย”

“ไม่เป็นไร” ธีภพมองสาริศาด้วยแววตาปลอบโยน “ไม่ต้องห่วง เรื่องคุณน่ะ ผมยอมแพ้แล้ว ผมไม่มีความคิดที่จะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับธนพัตอีกต่อไปแล้ว อันที่จริง ผมยังหวังว่าคุณและธนพัตจะรักกันไปได้ตลอด”

เมื่อก่อนเขาคิดเสมอว่าธนพัตกับสาริศาไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความรัก เขาจึงพยายามทำให้เธอกลับมา แต่เมื่อ 5 ปีที่แล้วสิ่งที่ธนพัตทุ่มเทให้สาริศาเขาได้เห็นมาหมด รู้ว่าเขาเห็นเธอเป็นสมบัติล้ำค่า หวงแหนลึกสุดหัวใจ

ธนพัตอาจเป็นรักแท้ของเธอก็ได้ สามารถนำความสุขที่แท้จริงมาให้เธอได้ เมื่อเป็นแบบนี้เขาก็ยินดีที่จะอวยพรให้พวกเขา ตราบที่สาริศามีความสุข

สาริศาได้ยินคำพูดของธีภพก็ได้แต่ก้มหน้าลง ผ่านไปอยู่นานก็มีเสียงอู้อี้ด้วยความเศร้าพูดว่า "ระหว่างฉันกับเขามันเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ"

"ทำไมกัน" ธีภพไม่เข้าใจว่าทำไมสาริศาพูดอย่างแน่วแน่ขนาดนี้ “ที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงแยกทางกันเด็ดขาดขนาดนี้”

นั่งอยู่ในที่ที่เคยคุ้นเคยมากที่สุด เผชิญกับคำถามกังวลใจของอดีตคนรักสาริศารู้สึกเหมือนว่าเธอได้กลับไปสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ธีภพก็ยังเป็นคนที่เธอไว้วางใจที่สุด

อาจเป็นเพราะบรรยากาศนี้ทำให้คิดถึงความหลัง ความคับข้องใจในหัวใจของสาริศาในหลายปีที่ผ่านมาก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นครั้งแรกที่อยากจะเล่าให้คนอื่นฟัง

“ฉันท้องเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ธนพัตสงสัยว่าไม่ใช่ลูกของเขา เขาเลยบังคับให้ฉันไปทำแท้ง ฉันปฏิเสธ เขาก็เลยส่งคนมา…”

สาริศาบอกธีภพเกี่ยวกับเรื่องที่ธนพัตส่งคนมาบังคับให้เธอทำแท้งเมื่อ5ปีที่แล้ว ดูเหมือนว่าจะรื้อฟื้นความเจ็บปวดอีกครั้ง สุดท้ายเบ้าตาของสาริศาก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เมื่อได้ฟังเสียงร้องแสนเศร้าของสาริศาแล้วธีภพก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ รู้ดีว่าอาจจะทำให้สาริศาเสียใจอีก แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมธนพัตถึงคิดว่าลูกในท้องของเธอไม่ใช่ลูกเขาล่ะ”

เมื่อคิดได้ว่าบุรินทร์ก็มีส่วนในการลักพาตัวเธอด้วย ยังไงเขาก็คือพ่อของธีภพเอง สาริศาจึงพูดแค่ว่า “พชิราลักพาตัวฉันแล้วหาคนมาทำล่วงเกินฉัน แต่โชคดีที่พี่วาลมาได้ทันเวลา เธอจึงทำไม่สำเร็จ แต่ไม่รู้ว่าเธอไปพูดอะไรกับธนพัต ธนพัตคิดว่าไม่ใช่ลูกของเขา เขาจึงไม่ยอม”

“แต่แบบนั้นก็ไม่ควรบังคับให้คุณไปทำแท้ง นี่มันมากเกินไปแล้ว!” ธีภพโกรธจัด สาริศาผิดอะไร ทำไมเธอต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้!

สาริศารู้สึกแย่กับธนพัตมากขึ้นอีกหลังจากได้ฟังธีภพที่ไม่พอใจในความไม่ยุติธรรมต่อเธอ ในเมื่อธีภพยังเข้าใจได้ แล้วทำไมธนพัตถึงตัดสินใจเด็ดขาดกับเธอแบบนั้น เธออภัยให้เขาไม่ได้จริงๆ

“แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง” ธีภพถามอย่างระมัดระวัง เกรงว่าเขาจะทำให้สาริศาเจ็บปวดอีก

“ลูก...” สาริศาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจไม่บอกความจริงกับธีภพ ให้คนรู้เรื่องธีร์น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี

“ถึงแม้ว่าพี่วาลจะรีบพาฉันไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา แต่หลังจากเรื่องทั้งหมด ก็ไม่สามารถรักษาลูกไว้ได้ เขา...”

สาริศาสำลักเล็กน้อย ทั้งที่เธอกำลังโกหก แต่กลับเศร้ามากจริงๆ

“ผมขอโทษ ริศา ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเสียใจ” เมื่อเห็นสาริศาน้ำตาร่วงอีกครั้ง ธีพภพก็พูดด้วยความลำบากใจ

แต่เขากลัวว่าสาริศาจะรู้สึกว่าเขาล่วงเกินมากเกินไป จึงไม่กล้าเข้าไปช่วยปาดน้ำตาให้เธอ เขานิ่งอยู่กับที่โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่ได้ทำผิดอะไร” สาริศาปาดน้ำตาด้วยหลังมือแล้วฝืนยิ้มให้ธีภพ

แต่เมื่อมองไปที่มุมปากของเธอที่ซ่อนความเจ็บปวด ธีภพอยากจะให้เธอร้องไห้ระบายออกมามากกว่า

ในเวลานั้นเองเขารู้สึกได้เพียงว่าหัวใจของเขาถูกบีบ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อช่วยให้สาริศาสบายใจ บรรเทาความเจ็บปวดของเธอ เขาทำได้เพียงใช้มือตบที่ไหล่เธอ ปลอบเธอโดยไร้คำพูดใดๆ

เมื่อคิดเรื่องสาริศาในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ธีภพก็รู้สึกว่ามันผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ

หันไปมองสาริศาที่พยายามปรับอารมณ์ลง แล้วถามขึ้นว่า "ริศา คุณคิดว่าเรื่องมันง่ายแบบนั้นเลยหรอ"