หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 368

แม้จะสงสัยว่าทำไมธีภพถึงลาออกไป แต่ตอนนี้ใจของสาริศากลับเต็มไปด้วยความดีใจคิดถึงพี่จ๊าจ๋า เมย์ และอดีตเพื่อนร่วมงานในสำนักพิมพ์ก็อดใจรอไม่ไหว อยากจะไปทำงานเร็วๆแล้ว

ในทั้งบ่ายสาริศาไม่มั่วนั่งเสียใจในห้องอีกต่อไป แต่พาชัชวาลไปห้างด้วยกัน

หลังจากเลือกเสื้อผ้าให้ตัวเองใส่ไปทำงานแล้ว สาริศาก็ใส่ชุด รอคำวิจารณ์จากชัชวาลอย่างใจจดใจจ่อ ชัชวาลได้แต่พยักหน้าตลอดเวลา สีหน้าเต็มด้วยรอยยิ้ม

อยู่กับสาริศามาห้าปีแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสาริศาลากตัวเองออกไปซื้อเสื้อผ้าอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าการตัดสินใจให้เธอกลับไปทำงานที่สำนักพิมพ์จะถูกต้อง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความสุขของเธอ

หลังจากเลือกเสื้อผ้าให้ตัวเองแล้ว สาริศาก็เลือกชุดให้ชัชวาลอีกสองสามชุดด้วยความสบายใจ เมื่อเห็นว่าสาริศามีความสุขมากขนาดนี้ ชัชวาลก็ไม่อยากจะขัดความสุขเธอ ลองชุดให้เธอดูทีละชุด

มองดูชัชวาลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มีเพียงคำว่าหล่อจนใจเจ็บเท่านั้นที่จะใช้พรรณนาชัชวาลได้ สาริศาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวกัน ทำไมเขาใส่แล้วถึงขาวขนาดนี้ คอเสื้อก็ตั้งตรง พนักงานสาวที่อยู่ข้างๆหน้าจะแดงเป็นแอปเปิลสุกแล้ว

แล้วสาริศาก็ต้องทุกข์ใจ พี่ชายตัวเองดีขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นเงาพี่สะใภ้เลยนะ ไม่รู้จริงๆว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหนกัน ตั้งหลายปีมาแล้ว ที่เธอไม่เห็นผู้หญิงข้างกายเขาเลย

เมื่อเห็นว่าเขาใส่แล้วหล่อขนาดนี้ สาริศาจึงขอให้พนักงานเอาไปคิดเงินให้หมดเลย แม้ว่าชัชวาลจะเป็นคนจ่ายแต่สาริศาก็ไม่รู้สึกผิดเลย ใครใช้ให้พี่หาเงินได้มากกว่าล่ะ

วันรุ่งขึ้นสาริศาตั้งใจเลือกสูทขาวดำสำหรับผู้หญิงใส่ไปทำงาน หล่อเหลาแต่แฝงด้วยความเป็นกุลสตรี ดูสะอาดตา เกินบรรยาย

เมื่อเธอขับรถไปที่สำนักพิมพ์อย่างมีความสุข เช่นเดียวกัน ในสำนักพิมพ์ก็จะระเบิดเพราะการมาของเธอ

ทุกคนต่างกำลังพูดถึงข้อมูลที่พวกเขาได้กันมา มีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับบรรณาธิการใหญ่คนใหม่นี้อย่างมาก

“นี่ๆ ผมได้ยินมาว่าเป็นสาวสวย แต่ผมไม่รู้ว่าจะนิสัยยังไงนะ หวังว่าจะไม่แย่เกินไปนะ” น้ำเสียงตื่นเต้นผสมกับความวิตกกังวลมาจากเพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่ง

“ฉันได้ยินมาว่าเพิ่งกลับมาจากอเมริกา และเคยทำงานในVJด้วยนะ ไม่ใช่เล่นๆ!”

“ใช่ ไม่รู้ว่ามาจากครอบครัวแบบไหน มาถึงก็เป็นบรรณาธิการใหญ่เลย ไม่ใช่ลูกหลานคนทั่วไปแน่ๆ"

“ใครจะรู้เกี่ยวกับประสบการณ์พวกนั้นในต่างประเทศ อาจจะสร้างเรื่องขึ้นมาเองก็ได้ สมัยนี้แล้ว ใครที่ไม่โอ้อวดเรื่องไปอยู่นอกมาบ้างล่ะ จริงๆแล้วก็เป็นแค่พวกข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรง จะมีความสามารถจริงๆไหมยังไม่รู้เลย”

น้ำเสียงขี้อิจฉานี้มาจากชญาภา เดิมทีการลาออกของธีภพเป็นโอกาสในการเลื่อนตำแหน่งของเธอ เธอก็ยื่นสมัครตำแหน่งบรรณาธิการใหญ่ด้วย ตอนแรกคิดว่าต้องได้แน่ แต่ใครจะคิดว่าจู่ๆก็มีตัวขัดลาภโผล่มา

ทุกคนไม่กล้าเห็นด้วยกับชญาภา ใครจะไปรู้ว่าบรรณาธิการใหญ่คนใหม่จะมีนิสัยยังไง แล้วถ้ารู้ว่าชญาภานินทาลับหลัง แล้วพาลโกรธทุกคนกันหมดจะทำยังไง พวกเขาไม่อยากจะมีเรื่องขุ่นเคืองกับบรรณาธิการใหญ่ตั้งแต่แรก

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ตอบโต้กับคำของตน ชญาภารำพึงในใจกพวกคนขี้ขลาด!

“ใครเป็นบรรณาธิการใหญ่ไม่สำคัญ เราแค่ต้องทำงานให้ดีก็แค่นั้นแหละ” เมย์ไม่ร่วมถกกับทุกคน สำหรับเธอ ใครเป็นบรรณาธิการก็เหมือนกันหมด ยังไงมันก็ไม่ใช่ตำแหน่งของเธอ

“พูดแบบนี้ไม่ได้นะ จะมีผู้นำดีหรือไม่ดีมันสำคัญกับเรามากนะ ไม่อย่างนั้นงานก็จะสนุกน้อยลงเยอะเลย ทำงานให้ดีมันก็เรื่องหนึ่ง ทำงานกับคนที่ใช่ก็จะมีอนาคตไม่ใช่หรือไง” พี่จ๊าจ๋าที่นั่งข้างเมย์พูดอย่างไม่ลำเอียง

“ใช่ค่ะ” เมย์พยักหน้า “ฉันหวังว่าบรรณาธิการคนใหม่จะเป็นคนมีเหตุผล”