หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 372

ออสตินรับโทรศัพท์ต่อหน้าสาริศาโดยไม่หลบเลี่ยงอะไร “ฮัลโหล ว่าไง...ฉันอยู่กับสาริศาแล้ว... เธอจะมาด้วยไหม”

พูดถึงตรงนี้ ออสติน ก็เหลือบมองสาริศา “โอเค เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้ เออ แค่นี้นะ”

ไม่นานเขาก็เขียนข้อความส่งไป ออสตินเงยหน้าขึ้นมองและอธิบายให้สาริศาฟัง “พชิราโทรมา เธอจะมาหาผมที่นี่”

เมื่อได้ยินว่าออสตินคุยโทรศัพท์กับพชิรา จู่ๆ สาริศาก็เงยหน้าขึ้นมองออสตินอย่างไม่มั่นใจ “ออสติน ยังไม่บอกพชิราใช่ไหม ว่าฉันมองแผนการของเธอออกหมดแล้ว"

"ริศา ไม่ใช่ยัง ผมไม่คิดจะบอกเธอตั้งแต่แรกแล้ว" ออสตินพูดอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อไหร่เธอจะเชื่อในตัวเขาได้โดยไม่สงสัยนะ “เรื่องนี้ผมเคยสัญญากับคุณไว้แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ข้างคุณ ผมไม่บอกอะไรเธอหรอก”

อยู่ข้างเธอเหรอ ได้ยินคำพูดของออสติน สาริศาก็แปลกใจมาก เขาเปลี่ยนมาเป็นคนฝั่งเธอได้ยังไง แล้วน้ำเสียงที่มั่นใจขนาดนี้มาจากไหนกัน

ทำไมเธอรู้สึกว่าตั้งแต่ที่สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกับออสตินในวันนั้น ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอก็แปลกไปมาก

ออสตินเคยเอาใจเธอบ่อยๆ แต่ตอนนั้นเธอรู้ดีว่าเขามีจุดประสงค์ เลยคิดซะเหมือนกับการดูละครไป แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าออสตินจะแคร์เธอจริงๆ สามารถสัมผัสได้ว่าการดูแลเอาใจใส่แบบนี้มาจากความจริงใจไม่เหมือนกับเมื่อก่อน แต่ทำไมกัน เป็นอย่างที่เขาว่าง่ายๆแบบนั้นเหรอ เพราะเป็นเพื่อนกันเหรอ

“ริศา เป็นอะไรไป คิดอะไรอยู่” ออสตินยื่นมือออกไปโบกหน้าเธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เธอตัวแข็งทื่อไป

“เอ่อ เปล่าค่ะ” สาริศารีบตอบ “ขอบคุณที่ช่วยเก็บความลับนะ”

“ริสา วันนี้คุณพูดขอบคุณผมกี่ครั้งแล้วเนี่ย ระหว่างตัวเราไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นหรอก” ออสตินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อไหร่เธอจะปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนกันเองกันนะ

“เข้าใจแล้ว” สาริศาก้มหน้าจิบชา “เมื่อไหร่พชิราจะมา”

“น่าจะใกล้แล้ว เธอบอกว่าจะรีบมา” ออสตินมองไปที่ใบชาที่นอนอยู่ในแก้วชา รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นดังใบชานั้น

แล้วสาริศาก็ได้ถามถึงรายละเอียดของการตรวจสอบบุรินทร์ครั้งนี้ เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของเธอ ออสตินก็เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับการตรวจสอบอย่างละเอียด

“จริงๆจะหาหลักฐานอะไรพวกนี้ในเวลาสั้นๆมันไม่ง่ายเลย แต่มันมีประโยคหนึ่งที่เขาว่ากันว่าไงนะ” ออสตินคิดอย่างหนัก “กรรมตามสนอง!” ในที่สุดก็คิดขึ้นได้

“บุรินทร์เพิ่งไล่ผู้ช่วยคนหนึ่งออก เพราะผู้ช่วยคนนี้รู้เรื่องอื้อฉาวของเขา” หลังจากที่ออสตินพูดจบก็มองสาริศา เขาไม่ได้พูดอะไรเฉพาะเจาะจงไปมากกว่านี้ เพราะไม่อยากจะเล่าเรื่องสกปรกให้เธอฟัง

แต่สาริศาเดาได้จากสีหน้าของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยและแสดงท่าทีให้เขาพูดต่อ

“ผู้ช่วยคนนี้ช่วยเขาในการพัฒนาโครงการโรงแรมนี้มาตลอด เขาไม่พอใจที่ถูกไล่ออก”

“แล้วผมก็ไปเจอเขา ให้ข้อเสนอที่ทำให้เขาพึงพอใจ เขาถึงยอมเปิดเผยชื่อคนให้ผม การตรวจสอบจากรายชื่อเหล่านี้ก็ทำให้หาหลักฐานง่ายขึ้นมาก”

พูดจบ ออสตินก็จิบชาถ้วยที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วมองไปยังสาริศาอย่างมีความหวัง ราวกับว่าเด็กขอรางวัลตอบแทน

แต่สาริศาไม่ได้มองที่ออสติน แต่ก้มหน้าเยาะเย้ย ทำตัวเองจริงๆ! แต่จะทำอะไรต่อให้บุรินทร์ได้รับโทษอย่าสาสมนะ

ออสตินที่ถูกเมินได้แต่แตะจมูกอย่างเขินๆ ไม่รบกวนสมาธิของสาริศา มองดูเธออย่างตั้งใจ

ก่อนหน้านี้เพียงแค่เขามองเธอ เธอก็จะอึดอัดมาก แล้วก็จะหาเหตุผลที่จะจากไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้อาจเป็นเพราะกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ จึงไม่สังเกตเห็นสายตาของเขาที่มองเธอ

ออสตินมีความสุขกับเวลาที่เขาได้มองเธอชัดๆโต้งๆ ตอนนี้มาคิดดู ดูเหมือนเขาจะไม่เคยมองเธออย่างจริงจังเลย ที่จริงตาของเธอโตมาก จมูกเชิด ปากก็...

กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ออสตินรู้สึกกระหายเล็กน้อย รีบหยิบกาน้ำชาที่อยู่ข้างหน้า เทน้ำเต็มแก้วแล้วดื่มไปอึกหนึ่ง ขณะเดียวกันก็เตือนตัวเองในใจว่าอย่ามองไปที่ที่ไม่ควร นี่มันเป็นการทรมานตัวเองเปล่าๆนะ

การเคลื่อนไหวที่ชัดเจนขนาดนี้ก็ขัดจังหวะการไตร่ตรองของสาริศาไม่ได้ ดังนั้นดวงตาของออสตินจึงล่องลอยไปครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาที่ใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว

ที่แท้ขนตาของเธอยาวขนาดนี้เลยเหรอ คิ้วก็สวยแม้จะขมวดอยู่...

สักพัก พชิราก็เข้ามา

ทันทีที่เข้าไปในร้านน้ำชา เธอก็เห็นว่าสาริศากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ขณะที่ออสตินมองเธอด้วยรอยยิ้ม ราวกับคู่รักกำลังมีความรัก

เธอพอใจมากกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ดูเหมือนว่าแผนของเธอจะเป็นไปด้วยดี

ในเวลาเดียวกันเธอก็มองดูสาริศาด้วยสายตาดูถูก เป็นผู้หญิงที่โง่เขลาจริง ๆ โดนออสตินตกได้ง่ายๆ แต่นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ

หึ! ถึงเวลา ให้ออสตินทิ้งแกแล้ว ฉันจะดูว่าแกจะภูมิใจอะไรได้อีก แกขโมยตำแหน่งสะใภ้ตระกูลนิธิราสกุลของฉันไปแล้วยังไง สาริศา แกไม่มีทางจะชนะฉันได้หรอก ไม่มีวัน!

ขจัดความชั่วร้ายและความริษยาในแววตาแล้ว พชิราก็ยิ้มและค่อยๆ เข้าไปหาสาริศากับออสติน

“ริศา ออสติน ขอโทษนะ ฉันไม่ได้มารบกวนพวกเธอใช่ไหม”

“ซะที่ไหนกันล่ะ” เห็นว่าพชิราเข้ามา ออสตินก็ละสายตาออกมา แล้วยิ้มกลับไป ในแววตามีความเบื่อหน่ายที่ถูกขัดจังหวะ

ออสตินลุกขึ้นไปช่วยเข็นรถเข็นของพชิรา ออสตินถาม “มาหาผมมีธุระอะไรเหรอ”

“อะไรกันเนี่ย ลืมแม่สื่อคนนี้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าฉันไม่มีเรื่องอะไรก็มาหานายไม่ได้แล้วน่ะสินะ” นัยน์ตาของพชิราเลื่อนไปมาระหว่างทั้งสองคน พูดล้อเลียน

ออสตินหัวเราะแห้งๆ ไม่ได้ตอบ

มองไปที่ออสตินอย่างไม่พอใจแล้วพชิราก็หันไปทางสาริศา “ริศา พวกเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่หรอ ถ้าออสตินรังแกเธอ เธอต้องบอกฉันนะ ฉันจะช่วยสั่งสอนเขาให้เอง”

พชิราพูดพลางเอื้อมมือไปจับสาริศา แต่โดนสาริศาเอามือหลบโดยไม่ตั้งใจ

ตั้งแต่พชิราปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ สาริศายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ได้ทักทายกับพชิราด้วย จากเดิมที่มีเรื่องของบุรินทร์ทำให้ไม่สบายใจอยู่แล้ว ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์แสดงกับพชิรา

“ไม่ได้คุยอะไร แค่ออกมานั่งด้วยกัน” ยังไงพชิราก็ถามแล้ว เธอจะไม่พูดอะไรเลยก็กระไรอยู่ “จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีงานต้องทำ ฉันไปก่อนนะ เธอสองคนคุยกันเถอะ”

แน่นอนว่าประโยคนั้นเป็นการพูดกับออสติน พูดเสร็จ สาริศาก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วออกไปทันที

เมื่อเห็นสาริศาจากไป พชิราก็กัดฟันกรอด นี่มันหมายความว่ายังไง ทำไมถึงเมินเธอกัน! จะเล่นกับฉันเหรอ แกคิดว่าแกเป็นใครกัน!

มีเรื่องเหรอ มันจะบังเอิญขนาดนั้นได้ไง เมื่อกี้ก็ยังนั่งเฉยๆไม่มีอะไร พอเธอมาก็มีเรื่องซะแล้ว ข้ออ้างแบบนี้คิดว่าเธอโง่หรือไง!

พชิราหันหน้ากลับมาอย่างโกรธเคือง ไม่ปิดบังอารมณ์อีกต่อไป ถามออสตินอย่างไม่พอใจว่า “นายกับเธอพัฒนาไปถึงไหนกันแล้ว จับได้หรือยัง นี่มันก็นานแล้วนะ!”