หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 397

“หนูช่วยเธอไม่ได้จริง ๆ” สาริศามองกันยาแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เรื่องเธอกับธนพัตเป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน หนูไม่อยากเข้าไปยุ่ง และก็ยุ่งไม่ได้”

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ล่ะ” กันยาลนลานยิ่งกว่าพชิรา “หนูก็แค่บอกกับธนพัตให้ยกโทษพชิราก็ได้แล้ว ระหว่างพวกเขาสองมีอะไรที่ขัดแย้งกันมากมายล่ะ”

“เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น” สาริศาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับกันยา “อีกอย่างความสัมพันธ์ของหนูกับธนพัตตอนนี้แม่ก็รู้ดี เรื่องนี้หนูช่วยไม่ได้จริง ๆ”

กันยายังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกพชิราดึงมือไว้ “น้ากันยา ริศาไม่ยอมช่วยฉันก็ช่างเถอะ ฉันไปขอร้องธนพัตเองก็ได้”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ พชิราก็น้ำตาไหลนองและทำท่าจะเข็นรถเข็นจากไป

กันยาก็ย่อมไม่ปล่อยเธอไปแบบนี้ “เพชรหนูอย่าเพิ่งไป น้าจะพูดกับริศาอีกครั้ง เธอจะต้องช่วยเหลือหนูอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ กันยาก็หันกลับมาดึงสาริศา “ริศา รับปากหนูเพชรเถอะนะ ถือว่าแม่ขอร้องดีไหม”

เมื่อได้ยินกันยาพูดเช่นนี้ สาริศาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี รับปากนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ว่าปฏิเสธนั้นเธอก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ขณะที่สาริศากำลังอยู่ในภาวะที่ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้น พชิราได้เอ่ยปากขึ้น

“ริศา ฉันหาวิธีด้วยตัวเองก็แล้วกัน เมื่อก่อนเรื่องที่ฉันเคยทำไม่ดี ตอนนี้ฉันเข้าใจดีที่เธอไม่สามารถยกโทษให้ฉัน ฉันไม่หน้าหนาขอความช่วยเหลือจากเธออีก”

พชิราพลางพูดน้ำตาพลางไหลลงอาบแก้ม เธอไม่ยอมเช็ดออกด้วย ปล่อยให้ไหลนองหน้าอยู่อย่างนี้ ที่คนเห็นแล้วเกิดความสงสาร

ไม่สนใจการรั้งของกันยา พชิราเมื่อพูดจบก็ออกจากห้องผู้ป่วยไป กันยารีบตามไปปลอบ ทิ้งสาริศาอยู่ให้ห้องผู้ป่วยคนเดียว

เมื่อนึกถึงคำพูดของพชิราที่พูดต่อหน้ากันยา แต่ละคำล้วนพาดพิงถึงความใจแคบแค้นใจของเธอ สาริศาก็รู้สึกว่าเจ็บปวดในใจจนหายใจไม่ออก นี่ต่างหากคือจุดประสงค์ของการบริจาคไขกระดูกเหรอ

สักพักกันยาก็กลับมา น้ำตาคลอเต็มเบ้า ดึงมือของสาริศาแล้วกล่าว

“ริศา ถือว่าแม่ขอร้องหนูนะ หนูช่วยหนูเพชรพูดกับธนพัตหน่อยเถอะ เพชรเธอสูญเสียขาไปแล้ว น่าสงสารมาก เธอชอบธนพัตขนาดนี้ หากธนพัตไม่สนใจเธออีก แล้วเธอจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร”

ได้ยินกันยาพูดแบบนี้ สาริศาอดไม่ได้ที่จะเย็นวาบในใจ ที่แท้กันยาก็รู้ด้วยว่าพชิราชอบธนพัต ในเมื่อรู้ แล้วทำไมถึงพูดคำเหล่านี้กับเธอ?

ตอ่ให้เธอกับธนพัตจะทะเลาะกัน อย่างไรนั่นก็เป็นอดีตสามีของเธอ ตอนนี้กันยากลับเกลี้ยกล่อมตัวเองให้ไปบอกสามีตนไปคืนดีกับผู้หญิงอื่นเหรอ ช่างบ้าบอคอแตกมาก

อีกทั้งตั้งแต่ที่ตัวเองมาถึงที่นี่ กันยาไม่ได้ถามไถ่เป็นห่วงตัวเองสักคำ ความสนใจทั้งหมดนั้นอยู่บนตัวของพชริาหมด เห็นทีลูกเลี้ยงอย่างเธอคนนี้คงจะเทียบไม่ได้กับลูกแท้ ๆ จริง ๆ

ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่สาริศายังคงเอ่ยปากอย่างสุภาพ “ไม่ใช่ว่าหนูไม่ยอมช่วย แต่ว่าหนูกับธนพัตได้หย่ากันแล้ว เรื่องของเขาหนูไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่ง และหนูก็ไม่อยากจะติดต่อกับเขา เรื่องนี้ให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะค่ะ”

สาริศาคิดว่าตัวเองได้อธิบายอย่างชัดเจนแล้ว กันยาน่าจะควรยอมแพ้ได้แล้ว แต่ว่าใครจะไปรู้เธอกลับยังไม่ยอมปล่อยเธอ

“ถึงแม้ว่าพวกหนูจะหย่ากันแล้วตอนนี้ แต่ว่าความสัมพันธ์การเป็นสามีภรรยาที่ยาวนาน เชื่อว่าคำพูดของหนูธนพัตจะต้องฟังอย่างแน่นอน หนูโทรบอกเขาสักหน่อย ให้เขายกโทษให้เพชรหน่อยดีไหม”