หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 398

ผ่านไปหลายวัน ขณะที่สาริศากำลังทำงานอยู่นั้น ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากกันยา บอกว่าผลการตรวจของพชิราออกมาแล้ว ไขกระดูกของพวกเขาสองคนเข้ากันได้ดี แล้วจะทำการผ่าตัดในอีกสักครู่

เมื่อได้ยินข่าวนี้ สาริศาก็ดีใจอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าวันก่อนกันยาจะทำเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ แต่ว่าเธอก็ยังคงหวังอยากให้กันยามีสุขภาพที่แข็งแรง

ไม่ว่าอย่างไร กันยาเป็นคนเลี้ยงเธอจนเติบโต เธอยังคงเป็นคนสำคัญของเธอเสมอ

“ริศา เรื่องที่ช่วยขอร้องแทนเพชร หนูไตร่ตรองถึงไหนแล้ว” เสียงกันยายนถามดังขึ้นอย่างระมัดระวังจากปลายสาย

รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฏบนใบหน้าของเธอได้หายไปในทันที สาริศากล่าวอย่างไร้ความรู้สึก “เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้แม่ดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี ๆ เพื่อทำการผ่าตัดก่อนนะคะ”

“ได้ ค่อยว่ากันทีหลัง หนูค่อย ๆ ไตร่ตรองก็แล้วกัน” กันยาเกรงใจไม่กล้าบีบบังคับสาริศามากเกินไป

หลังจากที่ตอบรับแล้วสาริศาก็วางสายลง หยิบแผนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา เธอกลับพบว่าตัวเองไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูต่ออีก ในใจรู้สึกหงุดหงิดรำคาญมาก

หลายวันมานี้สาริศามีอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ประสิทธิภาพในการทำงานก็ต่ำมาก

วันเวลาจึงผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว และแล้วก็ถึงวันที่นัดสัมภาษณ์กับออสติน

หลังจากที่เตรียมเอกสารและคำถามในการสัมภาษณ์เสร็จแล้ว สาริศายังไม่ทันได้โทรศัพท์ไปหาออสติน ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเขาที่โทรมา

“ริศา ตอนนี้ผมอยู่ใต้ตึกแล้ว รีบลงมาเถอะ” น้ำเสียงของออสตินดังขึ้น “คุณคงไม่ได้ลืมหรอกนะว่าวันนี้คุณต้องสัมภาษณ์ผม”

“เปล่า ฉันจะลืมได้ยังไงคะ แต่ว่า……” เป็นเธอต่างหากที่ควรไปหาเขาหรือเปล่า สถานการณ์ตอนนี้ทำไมมันถึงกลับกัน

“แต่ว่าทำไมเหรอครับ” ออสตินถามด้วยความสงสัย “หรือว่าวันนี้คุณมีธุระ”

“เปล่าค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้ คุณรอฉันแป๊บหนึ่งนะ”

เมื่อสาริศากล่าวจบก็ได้วางสายโทรศัพท์ ในใจกลับผุดความรู้สึกประหลาดใจขึ้น นี่ดูเหมือนจะไม่สอดคล้องกับกระบวนการสัมภาษณ์ทั่วไปหนิ

แต่ว่าออสตินยังรอเธออยู่ด้านล่าง ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาคิดมากมาย หยิบเอกสารที่เตรียมพร้อมเมื่อสักครู่แล้วก็รีบลงไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เดินมาถึงด้านล่าง ก็เจอรอยยิ้มทักทายอันสดใสของออสติน “ขึ้นรถเถอะ ผมได้นัดสถานที่สัมภาษณ์ไว้แล้ว”

“ไม่ใช่ตกลงกันไว้แล้วเหรอว่าไปสำนักงานกฎหมายของคุณ” สาริศาถามด้วยความสงสัย

“ไม่เอา ๆ” ออสตินรีบไปไหน “ผมคิด ๆ ดูแล้วรู้สึกว่าสำนักงานอึดอัดเกินไป บรรยากาศในการสัมภาษณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นจึงได้เลือกสถานที่ใหม่ไว้แล้วครับ”

“ที่ไหนคะ” สาริศาเกิดความอยากรู้ขึ้นมา

“ไปถึงแล้วคุณก็จะรู้เองครับ” ออสตินอุบอิบไว้ “ขึ้นรถกันเถอะ”

ยังจะเก็บไว้เป็นความลับอีก สาริศาขึ้นรถด้วยความสงสัย ช่างเถอะ ไม่สำคัญว่าจะเป็นที่ใด ขอเพียงได้สัมภาษณ์อย่างราบรื่นก็เพียงพอ

แต่ว่าเมื่อลงจากรถแล้ว สาริศาก็พบว่า ออสตินได้พาเธอมาที่ร้านอาหารฝรั่งเศสที่ค่อนข้างหรูหรา

“พวกเรามาที่นี่กันทำไมคะ!” สาริศาที่ค่อนข้างงุนงง

“ทานข้าวไงครับ” ออสตินจะตอบกลับอย่างมั่นใจ “คิด ๆ ดูแล้ว พวกเราพลางสัมภาษณ์พลางทานอาหาร บรรยากาศที่สุดแสนโรแมนติกและเงียบสงบ มีเสียงไวโอลินที่สง่าดังอยู่ในอากาศ ดีสุด ๆ ไปเลย”