หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 404

สาริศาออกแรงดึงมือออกเบาๆ ก้มหน้า ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้เธอรู้ชัดเจนแล้วว่าออสตินจริงใจกับเธอ เธอไม่รู้ว่าจะคบกับเขายังไงดี

“ออสติน ขอบคุณที่ห่วงใยฉันกับธีร์ขนาดนี้นะ แต่รู้ใช่ไหมว่าฉันมองคุณเป็นเพื่อนมาตลอด” สาริศาต้องการพูดกับออสตินให้เข้าใจ สิ่งที่เธอทนไม่ได้มากที่สุดคือความไม่ชัดเจนในความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ก็เหมือนกับธนพัตกับพชิราในตอนนั้น

ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อเธอไม่ได้ชอบออสติน ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาเสียเวลากับความรู้สึกไปเปล่า ๆ แค่นี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนความรู้สึกของเขายังไงแล้ว

“งั้นก็ทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนต่อไปเถอะนะ” ในใจมีความเจ็บปวด แต่ออสตินยังคงรักษาความอ่อนโยนบนใบหน้า

“ริศา ผมไม่ได้ทำอะไรพวกนี้เพื่อขออะไรคุณ การชอบคุณเป็นสิ่งที่ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ถ้าความรู้สึกของผมมันรบกวนคุณ ผมขอโทษคุณด้วย หวังว่าคุณจะไม่เหินห่างกับผมเพราะเรื่องนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน สาริศาก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย เธอไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านความรัก เธอไม่รู้วิธีปฏิเสธคนที่เธอไม่ชอบจริงๆ

หากไม่มีเรื่องในวันนี้ เธอคงจะปฏิเสธออสตินไปตรงๆ แต่ตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ได้รับบาดเจ็บเพราะตัวเอง เธอพูดคำที่ทำร้ายจิตใจเขาไม่ได้หรอก

นอกจากนี้ หลังจากคบกันมานาน เธอก็รู้ว่าออสตินค่อนข้างอวดดี แต่ตอนนี้กลับเขาขอโทษเพราะความรู้สึกของเขา สาริศา ต้องยอมรับว่าหัวใจของเธอได้รับผลกระทบจากคำพูดและการกระทำของออสติน

“ไม่เลย” สาริศาส่ายหัว “ออสตินยังไงก็ขอบคุณนะ ตอนนี้คุณยังเจ็บอยู่ ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้เลย โอเคไหม หายดีแล้วค่อยคุยกัน”

“โอเค ค่อยคุยกันเรื่องนี้หลังออกจากโรงพยาบาล” ออสตินพยักหน้า

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นความลำบากใจในสายตาของสาริศา เขารู้ด้วยว่าสาริศาเห็นแก่ร่างกายของเขา จึงไม่ได้พูดอะไรที่โหดร้าย

แต่แบบนี้ก็ยังแสดงให้เห็นว่าเธอยังคงห่วงตัวเองอยู่ในใจ ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีโอกาสเลยสักหน่อย

ถึงแม้จะมีโอกาสเพียงเล็กน้อย เขาก็จะไม่มีวันยอมแพ้!

ด้านนี้ธนพัตกำลังประชุมวิดีโอคอลอยู่ในออฟฟิศ จู่ๆชรัณก็ผลักประตูเข้ามาด้วยท่าทางกังวลมาก “คุณพัท แย่แล้ว...”

ก่อนที่ชรัณจะพูดจบ เขาก็โดนธนพัตยกมือขึ้นขัดจังหวะ เตือนชรัณด้วยสายตา ธนพัตหันกลับมาคุยเกี่ยวกับงานกับคนในวิดีโอต่อ

ชรัณร้อนรนอยากจะรายงานข่าวที่เขาเพิ่งได้ให้ธนพัต แต่ก็ไม่อยากรบกวนการทำงานของธนพัต ทำได้เพียงยืนรออย่างกังวล

ผ่านไปประมาณสิบนาที ในที่สุดธนพัตก็จบการประชุม ยังไม่ทันที่ธนพัตจะถามอะไร ชรัณก็พูดขึ้นทันที “คุณพัท คุณนายน้อยโดนลอบทำร้ายที่โรงละครครับ...”

“อะไรนะ!” ได้ยินว่าสาริศาโดนลอบทำร้าย ธนพัตก็ลุกตัวขึ้นทันที “เธอเป็นอะไรไหม บาดเจ็บหรือเปล่า แล้วตอนนี้อยู่ไหน”

เขาถามทุกคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจของเขา ธนพัตกลัวที่จะฟังคำตอบของชรัณ สาริศาจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ

“ตอนนี้คุณนายน้อยอยู่ที่ โรงพยาบาลดีเอส เธออยู่กับผู้ชาย...”

เนื่องจากบาดแผลของออสตินอยู่ใต้ไหล่ด้านหลัง สาริศาจึงทำได้เพียงให้แขนข้างหนึ่งของเขาพาดบนไหล่ของเธอ แล้วตัวเองก็ใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวของเขา แบบนี้ก็จะเซฟไม่ให้เขาล้มได้

เมื่อมองเห็นกระหม่อมของสาริศาที่พิงหน้าอกของตนอยู่ รู้สึกถึงความร้อนที่หลัง ปากของออสตินก็ยิ้มออกมา คิดว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ช่างคุ้มค่าจริงๆ

แต่ภาพแบบนี้ในสายตาของธนพัตกลับไม่เป็นแบบนั้น

เมื่อเห็นว่าสาริศาสบายดี ไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็โล่งอกลงอย่างมาก แต่ทันทีที่ความกังวลนี้คลายลง ความกังวลอีกอย่างก็เข้ามาแทนที่

ออสติน! เขายังจำชื่อผู้ชายคนนั้นได้ เขามาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง ดูเหมือนว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ชรัณไม่ได้บอกว่าเป็นสาริศาหรอกเหรอที่ได้รับบาดเจ็บ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

อย่างไรก็ตาม คำถามเหล่านี้แค่แวบเข้ามาในหัวของธนพัตเท่านั้น ในตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ในมือที่สาริศาจับตัวออสตินไว้

บาดเจ็บแล้วไม่ใช้รถเข็นหรือไง ต้องออกไปเดินเล่นสภาพนี้หรอ ท่าทางใกล้ชิดแบบนี้ พวกเขาสองคนพัฒนาไปไกลกันขนาดไหนแล้วนะ ขณะที่ธนพัตมัวคิดมากอยู่นั้น ชรัณก็ตามมาแบบหอบๆ

เมื่อกี้ยังไม่ทันพูดจบ ธนพัตก็รีบออกมาแล้ว เขารีบวิ่งตามลงไปข้างล่างแต่ก็ยังไม่ทัน ทำได้แค่ขับรถตามหลังมา

ขณะที่เขากำลังจะพูดกับธนพัตให้จบ ชรัณก็พบว่าเขากำลังจ้องมองไปยังที่แห่งหนึ่งด้วยใบหน้าที่บูดบู้ เมื่อมองไปตามสายตาของเขา ชรัณก็ได้เห็นภาพที่สาริศาพยุงออสติน