หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 405

“คุณพัท เมื่อกี้ผมยังพูดไม่จบ” ชรัณรีบหันหน้ามาอธิบายกับธนพัตว่า “คุณนายน้อย เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ ออสตินเข้ารับมีดแทนคุณนายน้อยครับ “

ก่อนหน้านี้ธนพัตให้ชรัณสืบเรื่องออสตินมาแล้ว ชรัณจึงจำเขาได้ เมื่อคิดถึงภาพที่เขาเพิ่งเห็น ชรัณก็แอบคิดในใจว่า มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยแบบนี้ ไม่รู้ว่าคุณนายน้อยจะหวั่นไหวไหมนะ

คำถามเดียวกันนี้ก็วนเวียนอยู่ในใจของธนพัตเช่นกันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่แปลกที่สาริศาจะดูแลออสตินขนาดนี้ ไม่มองออสตินด้วยสายตาขุ่นเคืองเหมือนเมื่อก่อน ธนพัตก็เกลียดคนที่ช่วยสาริศาไว้ไม่ได้เช่นกัน

แต่เมื่อมองดูความสนิทสนมระหว่างคนทั้งสองแล้ว เขาก็รู้สึกอึดอัดมาก

มีผู้ชายคนอื่นคอยปกป้องเธออยู่ เธอจะชอบออสตินไหมนะ จะพอมีความระหว่างตนเองกับเธอไหม

สาริศากำลังเดินพยุงออสติน จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนกำลังมองมาที่ตน แต่พอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครที่คุ้นเคย

“มีอะไรเหรอ” ออสตินถาม มองเห็นความสงสัยบนใบหน้าของสาริศา

“ไม่มีอะไร” สาริศาส่ายหัว บางทีอาจเป็นความเข้าใจผิดไปเอง พอคิดแบบนั้น เธอก็มองออสติน “พอแล้วล่ะ คุณเดินนานๆไม่ดี เรากลับห้องกันเถอะ”

“ก็ได้ๆ” ออสตินตอบรับ ค่อยๆหัน เดินกลับไปด้วยความช่วยเหลือของสาริศา..

เมื่อเห็นว่าทั้งสองกลับถึงห้องแล้ว ธนพัตก็ออกมาจากด้านหลังต้นไม้ข้างทาง ชรัณที่เดินตามหลังเขา ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดออกมา

“คุณพัท ไปทักทายคุณนายน้อยหน่อยไหมครับ”

“ไม่ต้อง เราไปเถอะ” พูดจบธนพัตก็หันหลังเดินจากไป แววตามีความปวดใจและความสับสนที่ไม่ให้ใครรู้

ธนพัตเดินไปที่รถของเขา เปิดประตูหลังแล้วเข้าไปนั่ง ชรัณตามไปขึ้นนั่งที่นั่งคนขับ

“คุณพัท ตอนนี้เราจะไปไหนกันครับ” ชรัณถามอย่างนึกไม่ออกว่าธนพัตคิดอะไรอยู่

แต่ธนพัตไม่ตอบ เมื่อมองในกระจกมองหลัง ชรัณก็พบว่าเขาอยู่ในท่าครุ่นคิด ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ธนพัตเงยหน้าขึ้นและถามชรัณว่า “นอกจากสาริศากับออสติน วันนั้นมีใครไปโรงละครกับพวกเขาอีกบ้าง”

“มีคุณพชิราครับ” ชรัณตอบ “ผมรู้มาอีกว่าเป็นคุณพชิราเองที่เชิญคุณนายน้อยไปชมโอเปร่า...”

พูดออกมาได้ครึ่งประโยค ชรัณก็คิดเสียใจ ความหมายของประโยคนี้ชัดเจนเกินไป ธนพัตต้องคิดแน่ว่าพชิราเป็นคนทำเรื่องนี้

แต่พูดออกไปแล้ว ถ้าไม่พูดต่อให้จบ ก็มีแค่จะทำให้ธนพัตสงสัย

ในความคิดของชรัณ พชิราเป็นคนทำเรื่องนี้ไม่ผิดแน่ ผู้หญิงที่เลวทรามนั่นต้องซื้อนักฆ่ามา แล้วค่อยจงใจนัดคุณนายน้อยออกมาหาโอกาสลอบฆ่า ถึงตอนนี้เธอก็ยังอยากจะทำร้ายคุณนายน้อยจนแทบคลั่ง เธอมันเป็นคนโหดเหี้ยมไร้หัวใจ!

แม้ว่าชรัณจะเหลืออดกับพชิรามากแล้ว อยากให้ธนพัตตัดเธอให้ขาดสักที แต่เขาก็กังวลว่าหลังจากที่ธนพัตตัดขาดเธอแล้ว พชิราจะแก้แค้นแล้วบอกสิ่งที่เขาทำกับสาริศา ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ อาชีพและอนาคตของตนก็จะพังยับเยิน

พชิรา! ธนพัตกำมือแน่น สีหน้ามืดมนน่ากลัว ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ทำตามที่เขาเตือนไว้ก่อนหน้านี้จริงๆ

ครั้งก่อนเขาเห็นแก่เรื่องขาของเธอ เขาจึงปล่อยเธอไป แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำร้ายสาริศาอีก ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่!

ทันทีที่เดินเข้าประตูไป ธนพัตก็ได้ยินพชิราดุคนรับใช้

“แกทำอาหารยังไง ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าฉันชอบอาหารรสอ่อน ใส่เกลือเยอะขนาดหมายความว่าไง จะฆ่าฉันให้ตายหรือไง แกยังอยากทำงานนี้อยู่ไหม!”

คนรับใช้ก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีเรื่องแบบนี้ คนรับใช้ก็รู้ พชิราไม่ได้ไม่พอใจรสชาติอาหารหรอก น่าจะเป็นเพราะเธออารมณ์เสียอีกแล้วแน่ๆ จงใจหาข้ออ้างระบายความโกรธของเธอนั่นแหละ

ประสบการณ์บอกเธอว่าถ้าเธอเปิดปากตอกกลับล่ะ เธอจะถูกด่าแรงกว่านี้แน่นอน ยอมไม่พูดอะไร ให้พชิราดุไป เดี๋ยวเรื่องก็ผ่านไป

“เธอเป็นคนที่ผมจ้างมา จะให้ออกหรืออยู่ต่อก็ไม่ใช่สิทธิ์ของคุณ” ตอนที่ป้าคนรับใช้ถูกต่อว่าจนตาแดงก่ำแล้วกำลังจะร้องไห้ อยู่นั้น ก็มีเสียงผู้ชายช่วยเธอไว้

“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว!” คนรับใช้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ ตอนที่เงยหน้าแล้วเห็นคนเดินมา

ตอนที่คุณธนพัตอยู่ในบ้าน พชิราก็ปฏิบัติกับคนรับใช้อย่างดี เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเธอ แต่หลังจากที่คุณธนพัตย้ายออกไป พชิราก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ใส่อารมณ์กับคนในบ้านไม่หยุด

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป แม้ว่าธนพัตจะให้เงินเดือนสูงกว่าครอบครัวอื่นๆ แต่เธอก็ทำงานต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

“ลงไปก่อนเถอะ” ธนพัตบอกกับคนรับใช้ ระงับความโกรธในตัว

“ค่ะๆ” คนรับใช้ออกไปอย่างรวดเร็วราวกับโดนไล่ต้อน

หวังว่าคุณผู้ชายกลับมาคราวนี้จะกลับมาอยู่นะ มิฉะนั้น เธอจะลาออกแล้วจริงๆ