หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 421

หลังจากผ่านการวิ่งวุ่นมาหลายชั่วโมง ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงอันอบอุ่น สาริศาแค่รู้สึกง่วงเหงาวหาวนอน ไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดถึงเรื่องอื่นอีกต่อไป

“ก๊อกๆๆ！” เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความฝันอันหวานชื่นของเธอ ลืมตาดู สาริศาพบว่า ภายในห้องมืดสลัว ท้องฟ้ามืดลงแล้ว

“ริศา ริศา” เสียงธนพัตดังขึ้นด้านนอกประตู

“มีเรื่องอะไรคะ” เสียงสาริศาแหบพร่าเพราะเพิ่งตื่นนอน

“คุณเพิ่งตื่นเหรอ” ธนพัตเอ่ยถาม “คืนนี้ทุกคนจะออกไปกินปิ้งย่างด้วยกัน นัดกันแล้วว่าอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ประตูโรงแรม คุณรีบเตรียมตัวเถอะ”

จัดระเบียบเสื้อผ้าและผมเผ้าของตนเองครู่หนึ่ง จากนั้นสาริศาก็เปิดประตูห้อง มองเห็นธนพัตก็แปลกใจเล็กน้อยด้วยความคาดไม่ถึง

ธนพัตตรงหน้าน่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังไม่ได้เป่าให้แห้งสนิท ยังเปียกอยู่ เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็ไม่ใช่เสื้อผ้าที่สวมใส่ประจำ แต่สวมเสื้อถักสีขาว ท่อนล่างสวมกางเกงจ๊อคกิ้งเอวยืดสีดำที่ไม่ค่อยจะเคยเห็น ทั้งตัวดูแล้วท่าทางมีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูก ไม่เหมือนคนอายุสามสิบกว่า แต่กลับเหมือนนักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย

ธนพัตในความทรงจำของสาริศามีท่าทางสุขุมมาโดยตลอด ขนาดเมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกัน เธอยังไม่ค่อยได้เห็นเขาแต่งตัววัยรุ่นขนาดนี้ ดังนั้นจึงแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานเธอก็ตั้งสติกลับมาได้

“ขอบคุณค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณไปก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวฉันไปเองค่ะ” หลังจากพูดคำพูดเหล่านี้อย่างเย็นชาแล้ว สาริศาก็ไม่ได้หันไปมองธนพัตอีก เดินตรงไปที่ห้องน้ำเลย

ตอนแรกธนพัตอยากจะรอไปพร้อมกับสาริศา แต่เห็นท่าทางของเธอ ก็เข้าใจ เธอน่าจะไม่อยากให้ทุกคนเห็นว่าพวกเขาออกไปพร้อมกัน

ให้เธอยอมนอนพักห้องเดียวกับเขาก็เป็นเรื่องยากมากพอแล้ว ธนพัตไม่อยากให้เธอรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้อีก การพัฒนาความสัมพันธ์ต้องไปทีละก้าว ก้าวหน้าไปเป็นลำดับอย่างช้าๆ รีบร้อนเกินไปไม่มีทางที่ผลลัพธ์อะไรดี

รอจนสาริศาอาบน้ำเสร็จออกมา ก็เห็นว่าธนพัตไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่ง นับว่าเขายังรู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอกลัวทุกคนจะมองเห็น ว่าธนพัตลงไปพร้อมกับตนเองจริง ไม่รู้ว่าจะเอาไปนินทาลับหลังอย่างไรบ้าง

ตอนที่สาริศาลงไป ทุกคนก็รวมตัวกันพอสมควรแล้ว คนกลุ่มหนึ่งก็พากันยกโขยงไป “ถล่ม” ที่ร้านปิ้งย่าง

ระหว่างทางที่ขับรถไป สาริศาเห็นเพื่อนร่วมงานผู้หญิงหลายคนต่างมองไปยังธนพัตไม่หยุด และยังพูดคุยหัวเราะอะไรกันตลอด ใบหน้าแดงเรื่องเล็กน้อย

ไม่ต้องคิดอะไรมาก สาริศาก็รู้ว่าพวกเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่ ไม่มีอะไรนอกจากยกย่องและชื่นชมธนพัต

ชรัณน่าจะมาถึงบ่ายวันนี้ ตอนนี้กำลังนั่งเป็นเพื่อนธนพัตอยู่ด้านหน้า ไม่รู้ปรึกษาพูดคุยอะไรกัน ดูสีหน้าท่าทางเคร่งเครียดธนพัตดึงดูดสายตาของสาวๆได้มากจริงๆ สาริศารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล ในใจก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้ เขานี่ก็ยังหลอกสาวๆแบบนี้ได้จริงๆ

ร้านปิ้งย่างก็ตั้งอยู่ไม่ไกลชายหาดนัก ไม่นานก็ถึงแล้ว

ลมทะเลมีรสเค็มอ่อนๆ แสงจันทร์ส่องกระทบน้ำทะเลสีเงิน และมีกองไฟที่ลุกโชนอยู่ไม่ไกล เกิดเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม

มองเห็นภาพที่โรแมนติกอบอุ่นแบบนี้ ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น หลังจากลงจากรถ พากันโห่ร้องยินดีรีบวิ่งไปที่ชายหาด ต่างหัวเราะและวิ่งไล่กัน

สาริศาเองก็ถูกเมย์ลากไปเล่นกับทุกคน เล่นอย่างสนุกสนานมาก

ธนพัตที่ยืนมองดูอยู่ข้างๆไกลๆ ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างมีความสุขของสาริศา ก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว การที่เธอมีความสุขคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

“ขอบคุณครับ” ธนพัตยิ้มอย่างจริงใจ

เห็นท่าทีของทั้งสองคน ทุกคนต่างก็แอบสังเกตการณ์พวกเขาอยู่ เห็นบ.ก.ใช้สรรพนามเรียก“คุณธนพัต” สีหน้าก็ห่างเหินมาก หรือว่าไม่คิดจะให้โอกาสเขาใหม่อีกแล้ว

ในขณะที่ทุกคนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการ "ดู" ละครยิ่งใหญ่ประจำปีนี้ด้วยความตื่นเต้นที่แอบซ่อนอยู่ในดวงตา ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนบางคนโห่ร้องวิ่งมาทางพวกเขา และทุกคนต่างก็ถือขันน้ำและกระป๋องน้ำอยู่ในมือ

พวกเขาคิดจะทำอะไร ขณะที่ทุกคนต่างพากันสงสัยอยู่นั้น ธนพัตก็พูดว่า “สองสามวันนี้เป็นเทศกาลสงกรานต์พอดี พวกเขาน่าจะ……”

ธนพัตยังอธิบายไม่ทันจบ คนพวกนั้นก็วิ่งมาที่พวกเขาแล้ว จากนั้นทุกคนก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านมาจากทั่วทั้งตัว

ตอนนี้เองที่ทุกคนตระหนักว่า พวกเขาโชคดีมากจริงๆ! ที่ได้มาร่วมเทศกาลที่ยิ่งใหญ่แบบนี้! ทุกคนที่ตั้งสติได้แน่นอนว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาสาดน้ำแบบนี้ ทุกคนต่างหา“อาวุธยุทโธปกรณ์” หลากหลายรูปแบบมาตักน้ำ โจมตีอีกฝ่ายกลับไป

เสียงกรีดร้องและเสียงหัวเราะดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ยิ่งดึงดูดให้คนเข้ามาร่วมเล่นกันมากยิ่งขึ้น วินาทีนี้ ทุกคนลืมเรื่องสัญชาติไปเลย ต่างก็ใช้วิธีการอันแสนพิเศษนี้มาแสดงการอวยพรซึ่งกันและกันราวกับเป็นเพื่อนอย่างนั้น

ไม่นานเสื้อผ้าของสาริศาก็ถูกสาดจนเปียก แต่ก็ยังมีคนมากมายสาดน้ำมาที่เธอ เธอได้แต่กรีดร้องพลางหลบเลี่ยง ธนพัตเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งมาข้างๆเธอ เอาตัวมาช่วยบังน้ำไว้ให้เธอ

“ริศา ถ้าคุณอยากเล่นที่นี่ ก็วิ่งไปหลบข้างๆก่อน!” ธนพัตช่วยบังน้ำที่สาดมาทางสาริศาไปพลาง ตะโกนพูดกับเธอไปพลาง

ท่ามกลางผู้คนที่เสียงดังอื้ออึง มองเห็นธนพัตที่กางแขนสองข้างช่วยบังน้ำให้ตัวเอง จู่ๆสาริศาก็เกิดความรู้สึกหวนนึกถึงอดีตขึ้นมา ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป พวกเขาก็เป็นเพียงแค่คู่สามีภรรยาที่รักกันแล้วมาเที่ยวที่นี่