หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 422
สรุปบท บทที่ 422 ไม่สบาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สรุปตอน บทที่ 422 ไม่สบาย – จากเรื่อง หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
ตอน บทที่ 422 ไม่สบาย ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง หวานเย็น กรุ่นใจ โดยนักเขียน ช็อคโกแลต เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
เมย์ที่อยู่ข้างๆก็ทนไม่ไหวกับความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากร่างกาย หลังจากได้ยินคำพูดของธนพัต ก็ลากสาริศาที่อึ้งไปเล็กน้อยวิ่งไปให้ไกล ก่อนไปยังหันไปพูดกับธนพัตว่า “ขอบคุณนะคะคุณธนพัต!”
วิ่งไปได้ไกลแล้ว เมย์กับสาริศาจึงหนุดลง มองเห็นว่าเสื้อผ้าแต่ละคนคนต่างก็เปียกชุ่ม ทั้งสองคนก็หัวเราะลั่นออกมาไม่หยุด
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าร่วมเทศกาลสงกรานต์ที่นี่นะเนี่ย” เมย์พูดในขณะที่ยังรู้สึกหวาดระแวงอยู่แม้จะผ่านไปนานแล้ว “ฉันถูกสาดจนเปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว”
“ฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอเท่าไหร่หรอกนะ”สาริศามองเสื้อผ้าที่มีน้ำหยดลงมาไม่หยุดอย่างอดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนๆ หวังว่ากลับไปจะไม่เป็นหวัดนะ
“ตอนนี้พวกเราสองคนก็คงได้แต่ใช้คำนี้มาบรรยายแล้วละ” เมย์ยิ้มพลางเอ่ยว่า “นั่นก็คือลูกหมาตกน้ำ!”
“ลูกหมาตกน้ำ!” สาริศาพูดเป็นเสียงเดียวกัน จากนั้นทั้งสองคนก็สบตากันหัวเราะออกมา
ทั้งสองคนเดินเลียบชายหาดพูดคุยหัวเราะกันสุดท้ายเมย์ก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้ว่า “พี่ริศา ครั้งนี้ที่คุณธนพัตยอมมากับพวกเรา ก็เพราะพี่สินะคะ”
สาริศาไม่ได้พูดอะไร ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย
“พี่ริศา แม้ว่าฉันจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมพี่ถึงเลิกกับเขาในตอนนั้น แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ฉันคิดว่าเขาดีกับพี่มาก อีกอย่างก็เป็นคนที่จริงใจแบบนั้น ไม่เหมือนกำลังแสดงละคร พี่ริศา ไม่คิดจะลองพิจารณาเขาหน่อยเหรอคะ”
เมย์พูดอย่างจริงใจ เธอมีความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสาริศาจะมีความสุข
เมื่อก่อนทั้งสองคนรักกันมากขนาดนั้น ธนพัตเองก็ทำอะไรเพื่อสาริศาไม่น้อย ตอนนี้ก็มาเลิกกันแบบนี้ ความจริงทำให้คนอื่นรู้สึกเสียดายมาก อีกอย่าง เธอก็รู้สึกว่า พี่ริศายังชอบคุณธนพัตอยู่
มองเห็นความห่วงใยที่จริงใจบนใบหน้าของเมย์สาริศายิ้มให้เธออย่างซึ้งใจ ดวงตากลับไม่อาจปกปิดความอ้างว้างโดดเดี่ยวได้
“เมย์ ขอบคุณในความห่วงใยของเธอนะ แต่พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริงๆ พี่กับเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ด้วยกันแล้ว”
ได้ยินสาริศาพูดอย่างหนักแน่น เมย์เองก็ไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมต่อไปอย่างไร อาจเป็นเพราะระหว่างพวกเขาสองคนมีอะไรที่ปิดบังซ่อนเร้นบอกไม่ได้อยู่กระมัง ไม่อย่างนั้น พี่ริศาคงไม่เสียใจมากขนาดนี้
ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ในที่สุดความรื่นเริงของเทศกาลนี้จะสิ้นสุดลง สาริศากับเมย์สองคนกลับมารวมกับทีม
ทุกคนต่างก็เล่นกันจนหมดเรี่ยวแรง แต่ละคนขึ้นรถในสภาพตัวเปียกโชก เร่งรัดให้คนขับรถรีบกลับไป เพื่อที่จะได้เปลี่ยนชุด
“แค่กๆๆ!” ทันใดนั้นภายในรถก็มีเสียงไอดังขึ้นมา ดึงความสนใจของทุกคน ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนอากาศเย็นมากทีเดียว คงจะไม่ใช่ว่ามีใครเป็นหวัดหรอกนะ
“แค่กๆๆ!……” เสียงไอยังดังต่อเนื่อง มองตามเสียงไป ทุกคนพบว่าเสียงไอที่ดังตลอดเวลาคือมาจากบอสใหญ่ของพวกเขาเอง
“คุณธนพัตคะ คุณไม่เป็นไรนะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ รู้สึกว่าตัวร้อนๆมั้ยคะ ถ้าเป็นไข้นี่แย่เลยนะคะ”
“ฉันมียาแก้หวัด อีกเดี๋ยวคุณกลับไปก็ดื่มน้ำกินยาสักหน่อยนะคะ”
……
ทุกคนต่างพากันแสดงความห่วงใยของตนเอง
“คุณพัท คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ” สีหน้าชรัณเองก็ร้อนใจเล็กน้อย หลายวันนี้ธนพัตงานยุ่งมากมาตลอด บวกกับวันนี้ คงไม่ใช่เหนื่อยจนป่วยหรอกนะ
“ผมไม่เป็นไร แค่คันคอนิดหน่อย พักหน่อยก็คงดีขึ้น ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง” ธนพัตหันไปยิ้มกับทุกคน
พูดจบสาริศาก็หมุนตัวเดินเข้าห้องนอน ไม่สนใจธนพัตอีก
นี่เธอ……เขินเขาเหรอ ธนพัตคาดเดาในใจ อดรู้สึกดีใจไม่ได้ ดังนั้นที่ตนเองพูดก็ไม่ผิด
คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าธนพัตก็มีรอยยิ้มอย่างมีความสุข ไปอาบน้ำด้วยความดีใจ ครั้งนี้ที่มาเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะเห็นผลเร็วขนาดนี้
สาริศาในตอนนี้กำลังเอาหมอนปิดหน้าตัวเอง ทำไมตัวเองถึงได้เรื่องเยอะขนาดนี้นะ หรือว่าตัวเขาเองไม่รู้ว่าต้องอาบน้ำอุ่น ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ถูกเขาเข้าใจผิดแล้ว!
หงุดหงิดอยู่ชั่วครู่ จู่ๆสาริศาก็นึกขึ้นว่า ชัชวาลเตรียมกระเป๋ายาไว้ให้ตนเองแล้ว และยังกำชับเป็นพิเศษว่าให้ตนเอาไปด้วย ตนเองเอาไปวางไว้ที่ไหนแล้วนะ
สาริศาเอากระเป๋าเดินทางสองใบมาเปิดออก ค้นหาดูด้านในกระเป๋า เธอจำได้ว่าเป็นกระเป๋าเล็กๆสีน้ำเงิน ตนเองเอาไปยัดไว้ตรงไหนกันนะ
หลังจากนั้นห้านาที การค้นหาของสาริศาก็ไม่เป็นผล น่าจะลืมเอามา ช่างมัน ไม่สนใจแล้ว ไม่แน่ว่าอาบน้ำอุ่น นอนพักสักงีบก็อาจจะดีขึ้น
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงของธนพัตที่ดังขึ้นว่า “ริศา ผมอาบเสร็จแล้ว คุณก็ไปอาบเถอะ เป็นหวัดไปจะแย่”
“รู้แล้ว” ตอบรับเขา สาริศาหยิบเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนแล้วก็เปิดประตู ไม่กล้ามองธนพัต เธอก้มหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปเลย
เห็นท่าทางเธอเหมือนจะหนีเขาอย่างนั้น ธนพัตก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฮึๆ……แค่ก……แค่กๆ……”
ขำจนส่ายหน้า ธนพัตกลับรู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมา รีบเกาะโซฟาที่อยู่ข้างๆนั่งลง เขาสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นในร่างกาย คงไม่ใช่ว่าเป็นหวัดจริงๆหรอกนะ
สาริศาอาบน้ำเสร็จออกมา ขณะที่กำลังติดว่าจะกลับห้อง ก็เห็นว่าธนพัตนอนอยู่บนโซฟา ไม่มีอะไรคลุมตัวอยู่เลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...