หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 422

เมย์ที่อยู่ข้างๆก็ทนไม่ไหวกับความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากร่างกาย หลังจากได้ยินคำพูดของธนพัต ก็ลากสาริศาที่อึ้งไปเล็กน้อยวิ่งไปให้ไกล ก่อนไปยังหันไปพูดกับธนพัตว่า “ขอบคุณนะคะคุณธนพัต!”

วิ่งไปได้ไกลแล้ว เมย์กับสาริศาจึงหนุดลง มองเห็นว่าเสื้อผ้าแต่ละคนคนต่างก็เปียกชุ่ม ทั้งสองคนก็หัวเราะลั่นออกมาไม่หยุด

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าร่วมเทศกาลสงกรานต์ที่นี่นะเนี่ย” เมย์พูดในขณะที่ยังรู้สึกหวาดระแวงอยู่แม้จะผ่านไปนานแล้ว “ฉันถูกสาดจนเปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว”

“ฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอเท่าไหร่หรอกนะ”สาริศามองเสื้อผ้าที่มีน้ำหยดลงมาไม่หยุดอย่างอดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนๆ หวังว่ากลับไปจะไม่เป็นหวัดนะ

“ตอนนี้พวกเราสองคนก็คงได้แต่ใช้คำนี้มาบรรยายแล้วละ” เมย์ยิ้มพลางเอ่ยว่า “นั่นก็คือลูกหมาตกน้ำ!”

“ลูกหมาตกน้ำ!” สาริศาพูดเป็นเสียงเดียวกัน จากนั้นทั้งสองคนก็สบตากันหัวเราะออกมา

ทั้งสองคนเดินเลียบชายหาดพูดคุยหัวเราะกันสุดท้ายเมย์ก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้ว่า “พี่ริศา  ครั้งนี้ที่คุณธนพัตยอมมากับพวกเรา ก็เพราะพี่สินะคะ”

สาริศาไม่ได้พูดอะไร ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

“พี่ริศา แม้ว่าฉันจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมพี่ถึงเลิกกับเขาในตอนนั้น แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ฉันคิดว่าเขาดีกับพี่มาก อีกอย่างก็เป็นคนที่จริงใจแบบนั้น ไม่เหมือนกำลังแสดงละคร พี่ริศา ไม่คิดจะลองพิจารณาเขาหน่อยเหรอคะ”

เมย์พูดอย่างจริงใจ เธอมีความหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสาริศาจะมีความสุข

เมื่อก่อนทั้งสองคนรักกันมากขนาดนั้น ธนพัตเองก็ทำอะไรเพื่อสาริศาไม่น้อย ตอนนี้ก็มาเลิกกันแบบนี้ ความจริงทำให้คนอื่นรู้สึกเสียดายมาก อีกอย่าง เธอก็รู้สึกว่า พี่ริศายังชอบคุณธนพัตอยู่

มองเห็นความห่วงใยที่จริงใจบนใบหน้าของเมย์สาริศายิ้มให้เธออย่างซึ้งใจ ดวงตากลับไม่อาจปกปิดความอ้างว้างโดดเดี่ยวได้

“เมย์ ขอบคุณในความห่วงใยของเธอนะ แต่พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริงๆ พี่กับเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ด้วยกันแล้ว”

ได้ยินสาริศาพูดอย่างหนักแน่น เมย์เองก็ไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมต่อไปอย่างไร อาจเป็นเพราะระหว่างพวกเขาสองคนมีอะไรที่ปิดบังซ่อนเร้นบอกไม่ได้อยู่กระมัง ไม่อย่างนั้น พี่ริศาคงไม่เสียใจมากขนาดนี้

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ในที่สุดความรื่นเริงของเทศกาลนี้จะสิ้นสุดลง สาริศากับเมย์สองคนกลับมารวมกับทีม

ทุกคนต่างก็เล่นกันจนหมดเรี่ยวแรง แต่ละคนขึ้นรถในสภาพตัวเปียกโชก เร่งรัดให้คนขับรถรีบกลับไป เพื่อที่จะได้เปลี่ยนชุด

“แค่กๆๆ!” ทันใดนั้นภายในรถก็มีเสียงไอดังขึ้นมา ดึงความสนใจของทุกคน ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนอากาศเย็นมากทีเดียว คงจะไม่ใช่ว่ามีใครเป็นหวัดหรอกนะ

“แค่กๆๆ!……” เสียงไอยังดังต่อเนื่อง มองตามเสียงไป ทุกคนพบว่าเสียงไอที่ดังตลอดเวลาคือมาจากบอสใหญ่ของพวกเขาเอง

“คุณธนพัตคะ คุณไม่เป็นไรนะคะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ รู้สึกว่าตัวร้อนๆมั้ยคะ ถ้าเป็นไข้นี่แย่เลยนะคะ”

“ฉันมียาแก้หวัด  อีกเดี๋ยวคุณกลับไปก็ดื่มน้ำกินยาสักหน่อยนะคะ”

……

ทุกคนต่างพากันแสดงความห่วงใยของตนเอง

“คุณพัท คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ” สีหน้าชรัณเองก็ร้อนใจเล็กน้อย หลายวันนี้ธนพัตงานยุ่งมากมาตลอด บวกกับวันนี้ คงไม่ใช่เหนื่อยจนป่วยหรอกนะ

“ผมไม่เป็นไร แค่คันคอนิดหน่อย พักหน่อยก็คงดีขึ้น ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง” ธนพัตหันไปยิ้มกับทุกคน