หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 424

“ว้าย!”

ธนพัตถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงกรีดร้อง เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ลืมตาก็มองเห็นว่าสาริศากำลังมองตนเองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“ริศา อรุณสวัสดิ์” ธนพัตทักทาย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างอดไม่ได้ มือที่วางอยู่ที่เอวเธอรัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

สัมผัสได้ถึงพละกำลังที่ส่งมาจากเอวของตนเอง สาริศาจึงรู้ตัวว่าท่าทางของพวกเขานั้นใกล้ชิดกันมากแค่ไหน

โซฟาสำหรับเธอคนเดียวนั้นเหลือเฟือมาก แต่เมื่อมีธนพัตเพิ่มเข้ามาก็เห็นชัดว่าแน่นมาก ดังนั้นร่างกายของพวกเขาสองคนแทบจะแนบชิดอยู่ด้วยกัน

เวลานี้เองที่สาริศามองเห็นได้อย่างชัดเจน ดวงตาที่ขยายใหญ่ของธนพัตแฝงด้วยรอยยิ้มปรากฏอยู่ตรงหน้าตนเอง ปลายจมูกของทั้งสองคนแตะกัน เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของธนพัตที่รดอยู่บนริมฝีปากของตัวเอง ความอุ่นที่แปลกประหลาดบางอย่างแผ่ซ่านออกมา ทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ไปทั่วทั้งตัว

มือและเท้าออกแรงผลักธนพัตออก สาริศารีบลุกขึ้นมาจากโซฟา “ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้ได้ คุณคิดจะทำอะไร!”

ยืนด้วยเท้าเปล่าบนพื้น ธนพัตรู้สึกได้ถึงคงามเย็นที่ส่งมาจากส้นเท้า

“ริศา ผมไม่ค่อยสบายใจที่ให้คุณนอนโซฟาคนเดียว ตอนแรกคิดจะอุ้มคุณไปนอนบนเตียง แต่อาจจะเพราะเป็นไข้ ก็เลยไม่มีเรี่ยวแรง อุ้มคุณ……ไม่ค่อยไหว”

พูดมาถึงตรงนี้ ธนพัตยิ้ม นึกถึงเมื่อคืนตอนที่ตนเองพยายามจะอุ้มเธอขึ้นมา สาริศาส่งเสียงอู้อี้ๆ เหมือนกับเด็กๆที่ถูกรบกวนตอนนอนอย่างนั้น ทำให้เขาใจอ่อนในชั่วพริบตา กลัวว่าจะทำเธอตื่น เขาจึงได้แต่รีบวางเธอลง

“ดังนั้นผมก็เลยมานอนโซฟากับคุณ” ธนพัตพูดต่อ

“ใครให้คุณมานอนบนโซฟา!” สาริศาหน้าแดงด้วยความเขินอาย ดังนั้นเมื่อคืนนี้ธนพัตก็กอดเธอนอนหลับตลอดทั้งคืน ความระมัดระวังตื่นตัวของเธอก็ต่ำเกินไปมากเลยนะ ขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย!

“เมื่อวานคุณเองก็เปียกน้ำ ผมกลัวว่าคุณนอนบนโซฟา ถ้าเกิดเป็นหวัด เหมือนกับผมก็คงไม่ดี ดังนั้นก็เลย……” กลัวว่าสาริศาจะเข้าใจผิดว่าตนเองคิดจะฉวยโอกาสกับเธอ ธนพัตจึงรีบอธิบายสาเหตุที่ตนเองทำแบบนี้

“คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องคนอื่น!” พูดประโยคนี้อย่างโมโหและอายจบ สาริศาก็หมุนตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป

ธนพัตอยากจะตามไปรั้งตัวสาริศามาอธิบายต่อ แต่พอเขาขยับกลับรู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมาทันที ฝ่าเท้าก็หนักมาก

หลับตาลง ธนพัตเอามือมาจับที่หน้าผาก ขมวดคิ้วรอให้ความวิงเวียนนั้นสลายหายไป จนกระทั่งตอนที่ลืมตา ก็ไม่มีแม้แต่เงาของสาริศาในห้องรับแขกแล้ว

มองดูประตูห้องน้ำปิดลง ธนพัตรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย ได้แต่รอให้เธอออกมาแล้วค่อยอธิบาย

สาริศานั่งอยู่บนชักโครก รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นรัวมาก แทบจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว หน้าก็ร้อนผ่าว

เอามือมาประคองใบหน้าตัวเองเอาไว้ สาริศาสงสัยว่าตนเองคงไม่ได้เป็นหวัดจริงๆใช่มั้ย มิเช่นนั้น ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว

แต่เธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกว่าไม่สบายอะไรเลยนะ

เอามือมาวางตรงหัวใจตัวเอง สาริศาสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนเองที่เต้นระรัว ความรู้สึกแบบนี้ เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

จำได้ว่าตอนที่เพิ่งรู้จักกับธนพัต แค่เขาเข้าใกล้เธอเพียงเล็กน้อย ตนเองก็จะเกิดความรู้สึกแบบนี้ หรือว่า ตนเองจะหวั่นไหวกับเขาอีกครั้งแล้ว

พอตระหนักได้ถึงความคิดในใจตนเอง สาริศาก็ตกใจเล็กน้อย รีบส่ายหน้า ไม่ได้ไม่ได้! ตนเองจะหวั่นไหวกับเขาอีกไม่ได้เด็ดขาด ระหว่างพวกเขาสองคนเป็นอดีตไปแล้ว เป็นไปไม่ได้แล้ว

“หม่ามี๊มีความสุขก็ดีแล้วครับ คุณลุงบอกว่าปกติหม่ามี๊เหนื่อยมากเกินไป ต้องพักผ่อนบ้าง” ธีร์พูดตามอย่างผู้ใหญ่ “หม่ามี๊เที่ยวให้สนุกนะครับ ไม่ต้องรีบกลับมา ธีร์จะดูแลตัวเองให้ดี และก็จะดูแลคุณลุงด้วยให้ดีด้วยครับ”

“ขอบคุณลูกมาก” เธอรู้สึกขำในเวลาเดียวกัน สาริศาประทับใจลูกชายของตนเอง มีลูกชายที่คอยเป็นห่วงใส่ใจมากขนาดนี้ ถือเป็นของขวัญที่สวรรค์ส่งใสให้ตนเอง

“งั้นหม่ามี๊ไปเที่ยวให้สนุกเถอะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว” ธีร์พูดอย่างขี้เล่น “ผมโทรหาหม่ามี๊ก็แค่อยากจะบอกว่าผมกับคุณลุงต่างก็สบายดี หม่ามี๊ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา”

“โอเค แม่รู้ว่าธีร์เป็นเด็กดีที่สุดเลย” ดวงตาสาริศามีน้ำตาคอเบ้าเล็กน้อย

“งั้นผมวางสายแล้วนะครับ บ๊ายบายหม่ามี๊!”

“บ๊ายบาย”

หลังจากวางสายแล้ว สาริศาก็มองโทรศัพท์มือถือพลางยิ้มออกมา มีลูกแบบนี้ เป็นสิ่งชดเชยที่ดีที่สุดที่สวรรค์ประทานให้เธอ เธอไม่กล้าคิดเลยว่า ถ้าตนเองสูญเสียธีร์ไป เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาก็หวนนึกถึงภาพเมื่อห้าปีก่อนที่ธนพัตบีบบังคับให้ตนเองไปทำแท้ง นั่นคือฝันร้ายตลอดชีวิตนี้ของเธอไม่ว่าอย่างไรก็ลืมไม่ลง และก็เป็นสิ่งที่ทำให้เธอไม่อาจให้อภัยธนพัตได้มากที่สุด

เมื่อครู่ตนเองยังจะไปหวั่นไหวกับการกระทำของเขา พอแผลหายก็ลืมไปแล้วจริงๆหรือว่าเคยเจ็บปวดมาแค่ไหน เธอจะลืมได้อย่างไร ว่าเขาเป็นผู้ชายที่โหดเหี้ยมมากแค่ไหน

ตบหน้าตัวเอง สาริศาทำให้ตนเองใจเย็นลง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เป็นแค่เรื่องงานในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ตนเองจะมีความรู้สึกอื่นกับเขาไม่ได้โดยเด็ดขาด

ความสิ้นหวังเมื่อห้าปีก่อน เคยลิ้มรสมาครั้งหนึ่งก็มากพอแล้ว เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองโง่เขลา ถูกธนพัตทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก!