หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 426
สรุปบท บทที่ 426 ได้: หวานเย็น กรุ่นใจ
สรุปเนื้อหา บทที่ 426 ได้ – หวานเย็น กรุ่นใจ โดย ช็อคโกแลต
บท บทที่ 426 ได้ ของ หวานเย็น กรุ่นใจ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ช็อคโกแลต อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
“เธอว่าอะไรนะ!” สาริศาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตนเองได้ยินเล็กน้อย น้ำหวานถึงขั้นคิดจะเป็นฝ่ายจีบธนพัตก่อน!
“ไม่ได้เหรอคะ” เห็นปฏิกิริยาของสาริศา สีหน้าน้ำหวานผิดหวังเล็กน้อย “หรือว่าบ.ก.คุณยังชอบคุณธนพัตอยู่ ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉัน……”
“เปล่าเปล่า!” สาริศารีบเอ่ยปฏิเสธ “ฉันก็แค่แปลกใจนิดหน่อยที่เธอชอบเขา เพราะอายุของพวกคุณสองคนก็ห่างกันค่อนข้างเยอะ”
“นั่นมีปัญหาอะไรเหรอคะ” สีหน้าน้ำหวานตื่นตระหนกขึ้นมาอีก “ฉันชอบผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่สุขุมหนักแน่นมาตลอด ยิ่งไปมากว่านั้นคุณธนพัตก็ยังหล่อขนาดนั้น ดูแล้วเหมือนไม่ต่างอะไรกันคนอายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้าเลย”
“จริงเหรอ” ได้ยินน้ำหวานพูดแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไม สาริศารู้สึกว่าจุกๆในใจ อึดอัดมาก หงุดหงิดเล็กน้อยอย่างไม่มีสาเหตุ
คิดไปคิดมา เธอเอาความรู้สึกไม่สบายพวกนี้ไปลงกับธนพัต ก็คือหาว่าเขาล่อลวงเด็กผู้หญิง ไม่ผิดจริงๆ ก็คือคนประเภทเขานี่แหละ ภายนอกดูแล้วอ่อนโยนสง่างาม ความจริงแล้วกลับชั่วร้ายโหดเหี้ยมยิ่งกว่าใคร
“บ.ก.คะ ในเมื่อคุณไม่คิดที่จะคืนดีกับคุณธนพัต งั้นช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ” น้ำหวานเหลือบมองธนพัตที่อยู่ข้างหน้าอย่างระแวงระวัง แล้วหันมาพูดกับสาริศาเบาๆ
“ช่วยอะไร” พยายามข่มความหงุดหงิดไม่สบายใจเอาไว้ในใจ สาริศารักษาสีหน้าให้ยังดูสงบนิ่ง ไม่อยากให้เรื่องของธนพัตส่งผมกระทบต่ออารมณ์ความรู้สึกตนเองมากเกินไป
“อีกเดี๋ยวพวกเราจะนั่งรถกระเช้าไปตั้งแคมป์บนเกาะกัน บ.ก.ช่วยจัดให้ฉันได้นั่งรถกระเช้าเดียวกับคุณธนพัตหน่อยนะคะ ฉันอยากมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาให้มากหน่อย” น้ำหวานสองมือพนม พูดพลางมองสาริศาด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง
“อันนี้……” สาริศาลำบากใจเล็กน้อย ถ้าทำแบบนี้ ตนเองจะดูเจ้ากี้เจ้าการมากไปหรือเปล่า ถ้าธนพัตรู้เข้า น่าจะโกรธนะ
“บ.ก. ขอร้องล่ะค่ะ คุณช่วยฉันหน่อยนะคะ” น้ำหวานสาวน้อยเขย่าแขนสาริศาพลางพูดว่า “ฉันอยากให้คุณธนพัตได้รู้จักฉันบ้าง ไม่แน่นะคะ……ไม่แน่ว่าเขาอาจจะชอบฉันก็ได้”
พูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของน้ำหวานก็แดงเรื่อ ก้มหน้าก้มตาเหมือนจะเขินอายเล็กน้อย
มองเห็นใบหน้าที่สาวและสวยแบบนี้ตรงหน้า สาริศารู้สึกว่าที่น้ำหวานคิดแบบนี้ก็ไม่แปลกเลยสักนิด ก็ผู้ชายนี่ ใครจะไม่ชอบสาวๆสวยๆบ้างล่ะ แน่นอนว่าธนพัตก็ไม่มีข้อยกเว้น มิเช่นนั้น ตอนแรกก็คงไม่มีทางไปเกาะแกะอยู่กับพชิรา
ถ้าธนพัตชอบน้ำหวานจริง เขาก็น่าจะไม่มาพูดว่าจะเอาตนเองกลับคืนมาใหม่อีกครั้งอะไรแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้จริง ก็น่าจะไม่มีอะไรเลวร้าย ถ้าทำให้ธนพัตปล่อยตัวเองได้ ช่วยน้ำหวานหน่อยก็น่าจะลองดู
“ได้ ฉันรับปากเธอ” สาริศาพูดว่า “แต่ฉันก็ไม่รับปากนะว่าเขาจะนั่งรถกระเช้ากับเธอหรือเปล่า ฉันได้รับปากว่าจะพยายามทำให้”
“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” น้ำหวานยิ้มอย่างสดใสมาก “ความรักความผูกพันระหว่างสามีภรรยาที่มีมายาวนาน ขอแค่คุณยอมช่วย คุณธนพัตต้องตอบรับฉันแน่!”
สีหน้าท่าทางชะงักไปชั่วครู่ สาริศารู้สึกว่าประโยคนี้ของน้ำหวานมีบางอย่างผิดปกติ ทำให้เธอฟังแล้วรู้สึกไม่สบายอย่างมาก
แต่น้ำหวานกลับไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดของตัวเองมีอะไรผิดปกติ เธอในเวลานี้กำลังแอบมองสำรวจ ธนพัตที่อยู่ด้านหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
มองยังไงก็หล่อจริงๆ ตัวจริงหล่อกว่าในรูปมากเลย ทำไมสวรรค์ถึงดีกับผู้ชายคนนี้ขนาดนี้นะ ถ้าผู้ชายที่ดีเลิศคนนี้เป็นของตนเองจะดีแค่ไหน อย่างนั้นเธอต้องยิ้มจนตื่นจากความฝันเลย
แต่……นึกอะไรขึ้นได้ รอยยิ้มมุมปากของน้ำหวานก็ยิ่งกว้างขึ้น ก็ไม่แน่ว่า อีกไม่นานเขาอาจจะเป็นของเธอก็ได้ เธอมั่นใจในรูปร่างฟน้าตาของตนเองมากทีเดียว
“ริศา ผมนั่งกับพวกคุณได้มั้ย” ธนพัตเอ่ยถามขณะยืนอยู่ข้างรถกระเช้า
เหลือบมองไปยังน้ำหวานที่อยู่ข้างๆ สาริศาพบว่าเธอกำลังส่งสายตาให้เธอ แสดงว่าให้ตนเองตอบตกลง ฝืนยิ้มออกมาให้ธนพัต สาริศาพูดว่า “ได้สิ ได้แน่นอน”
ได้ยินสาริศาตอบตกลง ธนพัตก็ยิ้มอย่างมีความสุขออกมา น้ำหวานยิ่งมองก็ยิ่งจิตใจเบิกบานมีความสุขมาก ยิ้มแล้วดูอบอุ่นมาก หวังจริงๆว่าเขาจะยิ้มแบบนี้ให้กับตนเอง
เมื่อเห็นธนพัตนั่งลงตรงข้ามตนเอง สาริศาก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี แต่โชคดีที่ธนพัตก็ดูเหมือนว่าไม่ได้คิดจะพูดอะไรเช่นกัน แต่ว่า อย่ามองเธอแบบนี้ตลอดเวลาได้มั้ย ทำให้เธอรู้สึกขนลุกชัน
“สวัสดีค่ะคุณธนพัต ฉันชื่อน้ำหวาน เป็นเพื่อนและลูกน้องของพี่ริศาค่ะ” น้ำหวานทำลายความเงียบลง เป็นฝ่ายยื่นมือตนเองออกไปก่อน ใบหน้ายิ้มสดใส
“สวัสดีครับ” สัมผัสปลายนิ้วของน้ำหวานเบาๆครู่เดียว ธนพัตก็ชักมือกลับ จากนั้นก็ยิ้มพลางมองสาริศา ดูเหมือนว่าบนรถกระเช้ามีเพียงแค่พวกเขาสองคนอย่างนั้น
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ธนพัตจะส่งยิ้มให้ตลอดจนกระทั่งรถกระเช้าเคลื่อนตัว ขณะที่กำลังจะเปิดประตูนั้นเอง สาริศาก็กะเวลาไว้อย่างแม่นยำ รีบลุกขึ้นกระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว
“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของเอาไว้ พวกคุณไปกันก่อนนะ เดี๋ยวฉันนั่งรถกระเช้าคันต่อไป” สาริศาพูดกับคนด้านในพลางโบกมือให้
“ริศา!” ธนพัตคิดจะกระโดดตามเธอออกมา แต่ไม่ทันแล้ว ประตูรถกระเช้าปิดแล้วเตรียมที่จะเคลื่อนตัว ภายในเหลือเพียงเขากับน้ำหวานสองคน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...