หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 428

“ว้าย ขอโทษค่ะคุณธนพัต ขอโทษค่ะ!”

น้ำหวานที่ล้มลงบนอ้อมอกของธนพัต “อย่างไม่ทันระวัง”แกล้งทำสีหน้าตื่นตกใจ แต่ว่าร่างกายกลับยังคงพิงอยู่บนตัวของธนพัต และยังจงใจเอาหน้าอกมาถูกับแผ่นอกของธนพัตอีกด้วย

น้ำหวานที่ดูเหมือนตื่นตกใจแต่ในแววตาเต็มไปด้วยความดีใจ เธอมีความมั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของตนเองมาก ตนเองเป็นฝ่ายรุกขนาดนี้ ไม่เชื่อว่าธนพัตจะไม่หวั่นไหว

“ลุกขึ้น” ริมฝีปากธนพัตเม้มเป็นเส้นตรง พ่นออกมาสองคำอย่างไร้เยื่อใย ใบหน้าเย็นชา ในดวงตากลับเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธที่ลุกโชน

มองเห็นธนพัตไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรต่อการกระทำของตนเอง น้ำหวานก็อดผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้ ในใจคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นท่อนไม้หรือยังไงกัน แบบนี้แล้วยังไม่หวั่นไหวอีก

ลุกขึ้นมาจากตัวของธนพัตอย่างไม่เต็มใจนัก น้ำหวานนั่งลงข้างๆเขา “คุณธนพัต เมื่อครู่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ชนคุณเจ็บตรงไหนนะคะ”

ธนพัตไม่อยากสนใจผู้หญิงที่คิดไม่ซื้อกับตนเองคนนี้ ธนพัตไม่พูดอะไร สายตามองไปด้านข้าง ความโกรธผุดขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจอย่างไม่อาจควบคุมได้

สาริศา นี่เป็นวัตถุประสงค์ของคุณเหรอ นี่คุณอยากให้ฉันคบกับผู้หญิงคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอ

เห็นธนพัตไม่พูดอะไร น้ำหวานไม่ค่อยมั่นใจว่าในใจเขารู้สึกอย่างไรกับตนเอง แต่เมื่อนึกถึงภาพที่บรรดาทายาทมหาเศรษฐีเหล่านั้นมาตามตื๊อเธอในอดีต นัยน์ตาของเธอก็มีความมั่นใจขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะธนพัตไม่เข้าใจนัยยะของตนเอง มิเช่นนั้น เขาก็อาจจะไม่ได้นิ่งเงียบขนาดนี้

ขยับเข้าไปทางธนพัตให้ใกล้ขึ้นอีกหน่อย ร่างของน้ำหวานแทบจะแนบชิดกับธนพัต “คุณธนพัต ฉันช่วยคุณดูหน่อยดีกว่า ถ้าเกิดเจ็บตรงไหนคงไม่ดี ฉัน……”

หันหน้าไปมองมือของหญิงสาวกำลังจะแตะเสื้อผ้าของตนเอง สีหน้าธนพัตก็แสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง น้ำเสียงก็เย็นเยือกหนาวเหน็บ “คุณลองเข้าใกล้ผมอีกสิ”

ธนพัตในเวลานี้มีรังสีอำมหิตที่ทำให้คนตื่นกลัวแผ่ซ่านออกมาทั่วร่าง น้ำหวานรู้สึกแค่ว่าสายตาเขาเหมือนกับหนามเย็นๆที่ทิ่มแทงบนร่างตัวเอง บีบให้เธอต้องลุกห่างจากเขา

น้ำหวานที่กลอกตามองบนถอยไปอยู่ด้านข้าง ธนพัตละสายตาไปมองด้านนอกรถกระเช้าอีกครั้ง มือกำแน่นเป็นหมัด สาริศา คุณคอยดูนะ ผมจะให้คนเล่นงานคุณ!

แม้ว่าจะตกใจสายตาน่ากลัวของธนพัตเมื่อครู่ แต่เวลานี้เมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา ในใจน้ำหวานก็ยังไม่เต็มใจเล็กน้อย

โอกาสที่จะได้อยู่ตามลำพังกับธนพัตแบบนี้เรียกได้ว่าหาได้ยากยิ่ง ตนเองจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้น จะหาผู้ชายโสดและรวยที่ดีเลิศแบบนี้ได้ที่ไหน

พยายามแสร้งทำท่าทางน้อยใจ เสียงน้ำหวานหวานออดอ้อน แฝงด้วยเสียงสะอื้นชวนให้สงสารเห็นใจบางอย่าง “คุณธนพัตคะ ฉันไม่ได้คิดเป็นอื่นเลยนะคะ ก็แค่อยากจะดูหน่อยว่าคุณถูกชนเจ็บตรงไหนบ้าง คุณอย่าเข้าใจฉันผิดนะคะ”

“ผมเข้าใจผิดหรือเปล่าคุณรู้ดีอยู่แก่ใจ” ธนพัตหันไปมองน้ำหวาน “ท่าที่ดีที่สุดก็คือคุณไม่ได้คิดอะไร ต่อให้คิด ผมก็จะแนะนำว่าให้เก็บเอาไว้ดีที่สุด ถ้ามีเรื่องแบบเมื่อกี้นี้อีก ผมรับรองว่าคุณจะอยู่ที่เมืองSไม่ได้แล้ว”

มองเห็นสีหน้าดุดันของธนพัตที่พูดออกมาแบบนี้ ในใจน้ำหวานก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมาทันที ด้วยความสามารถของธนพัต เธอเชื่อว่าเขาทำได้

ถอยไปด้านข้างอย่างเงียบๆ น้ำหวานกัดริมฝีปากไม่กล้าพูดอะไรอีก กลัวว่าธนพัตจะทำให้ตนเองอยู่ที่เมืองSต่อไปไม่ได้

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ พวกผู้ชายที่เคยตามจีบเธอพวกนั้น ไม่มีคนไหนไม่เอาใจเธอ เพียงเพื่อแค่ให้เธอยอมชายตามองหน่อยเท่านั้น แต่พอเป็นธนพัต ทำไมถึงไม่สนใจไยดีกับเธอแบบนี้นะ ตนเองเป็นฝ่ายรุกขนาดนี้แล้ว แต่กลับได้สีหน้าเย็นชาของเขาเป็นการตอบแทน

คิดมาถึงตรงนี้ น้ำหวานรู้สึกเกิดความน้อยอกน้อยใจบางอย่างขึ้นมา ขอบตาแดงก่ำอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ได้พูดอะไรอีกตลอดทาง ทั้งสองคนมีสีหน้าเย็นชา คนหนึ่งแอบร้องไห้น้ำตาตก นิ่งเงียบอยู่แบบนี้ไปจนถึงจุดหมายปลายทาง เกาะกลางทะเล